Καταστρέφουν τη χώρα για να κρατήσουν την εξουσία (ή τα νέα Ιουλιανά)

Του Γιώργου Καραμπελιά  

Ένα ερώτημα που απασχολεί πάρα πολλούς είναι εάν ο Τσίπρας προχώρησε στο κοινοβουλευτικό του πραξικόπημα, που αποκαλεί δημοψήφισμα, με μοναδικό στήριγμα τον Μιχαλολιάκο και την Χ.Α., προσχεδιασμένα ή όχι. Εάν, δηλαδή, από την αρχή είχε ένα σχέδιο το οποίο, από καθυστέρηση σε καθυστέρηση και από αποτυχία σε αποτυχία, θα οδηγούσε στην έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και η έξοδος από την ευρωζώνη και το ευρώ αν πραγματοποιηθεί οδηγεί και σε αυτόματη έξοδο από την ευρωπαϊκή ένωση, και όχι απλώς σε αλλαγή νομίσματος, όπως νομίζουν μερικοί, δεδομένου πως, μετά από πιθανή έξοδο από την ευρωζώνη, η Ελλάδα θα πρέπει να κάνει εκ νέου αίτηση για εισδοχή στην Ε.Ε.

Ωστόσο, πιστεύω πως τα πράγματα είναι μάλλον πιο απλά. Οι τύποι αυτοί, που συνωθούνται γύρω από τον Τσίπρα, όπως έχουμε επαναλάβει αναρίθμητες φορές, έχουν ένα και μοναδικό μέλημα, τη διατήρηση της εξουσίας, την οποία υφάρπαξαν με ψεύδη στις 25 Ιανουαρίου από τον ελληνικό λαό, και τίποτε άλλο. Έτσι έστησαν ένα σχέδιο που πάταγε σε μία γκάμα που αρχίζει από τους Αμερικάνους (πάνω από δέκα υπουργοί ανήκουν στο αμερικάνικο λόμπι, με πρώτον απ’ όλους τον Βαρουφάκη) και τη Γιάννα Αγγελοπούλου και φτάνει μέχρι τα Εξάρχεια, τη Ζωή Κωσταντοπούλου και τον Λαφαζάνη. Και η στρατηγική ήταν μία και μόνη. Το «παίζουμε» προς όλες τις κατευθύνσεις και με όποιες συμμαχίες, και ό,τι βγει. Το ήθος της παρέας και οι σχεδιασμοί της διαγράφηκαν ήδη στην επιχείρηση Κουβέλης και Χαϊκάλης, τις οποίες έστησαν συνωμοτικά, προκειμένου να οδηγήσουν τη χώρα στις εκλογές και στο αδιέξοδο και να υφαρπάξουν από τους απελπισμένους, από πέντε χρόνια μνημόνια, μειώσεις και λιτότητα, Έλληνες την ψήφο τους. Το μοναδικό μέλημα ήταν η εξουσία.

Γι’ αυτό και, αμέσως μετά τις 25 Ιανουαρίου, άρχισαν να παίζουν σε όλα τα ταμπλό. Από τη μία ο Τσίπρας επιχειρούσε «να εξαπατήσει» (τρομάρα του!) τη Μέρκελ και τον Γιούνκερ, ότι είναι ο καλός και πειθήνιος μικρός Αλέξης, και από την άλλη, να χτίζει στο εσωτερικό ένα δήθεν σκληρό μέτωπο διαπραγμάτευσης, με Κατρούγκαλο, Κωνσταντοπούλου και άλλους Λεουτσάκους.

Σε αυτό το παιγνίδι της εξαπάτησης εντάσσεται και η επιλογή του Προκόπη Παυλόπουλου για την προεδρία, ώστε να εξουδετερώσει και τον «πανέξυπνο» (!) Καραμανλή, τον οποίο επίσης είχε βάλει στην κωλότσεπη, και ο οποίος περιμένει «νηφάλιος» πότε ο Αλέξης θα έχει ολοκληρώσει την καταστροφή της χώρας για να εμφανιστεί –όπως νομίζει– ως ο νέος σωτήρας της.

Όλα αυτά, όμως, ήταν στην πραγματικότητα κινήσεις χωρίς κανένα πρακτικό αποτέλεσμα, διότι το μεγάλο πρόβλημα αυτών των ψευδομπολσεβίκων βορείων προαστίων ήταν πως απεδείχθησαν εντελώς ανίκανοι να κυβερνήσουν. Και αυτό είναι τελικώς το οποίο έκρινε την επιλογή τους. Μπροστά στη θεμελιώδη και δομική ανικανότητα διαχείρισης, ακόμα και των λιγότερο επώδυνων μέτρων, δεν έμενε τίποτε άλλο παρά η φυγή προς τα εμπρός, έστω κι αν πρόκειται για φυγή προς τον γκρεμό, με την τελευταία ελπίδα ότι κάτι καλό θα βγει και θα διατηρήσουν, έστω για λίγους μήνες ακόμα, την εξουσία.

Γιατί, βέβαια, δεν έχουν περισσότερες δυνατότητες και κατά βάθος το γνωρίζουν. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν τρεις πιθανότητες. Η πρώτη είναι να βρεθεί, την ύστατη στιγμή, μία πολύ απίθανη συμφωνία με τους «Εταίρους» και να υπογράψουν ένα μνημόνιο που θα κινείται στο επίπεδο της πρότασης που οι ίδιοι είχαν καταθέσει μία βδομάδα πριν. Σε αυτή την περίπτωση, θα παγιδευτούν εκ νέου ολοκληρωτικά, όχι μόνο γιατί ένα μεγάλο μέρος του κόμματός τους θα αρνηθεί να ψηφίσει αυτά τα μέτρα αλλά και γιατί δεν θα μπορέσουν να τα εφαρμόσουν και θα καταρρεύσουν μέσα σε λίγους μήνες, για να μην πω εβδομάδες.

Στη δεύτερη περίπτωση, που ο ελληνικός λαός απορρίψει τον εκβιασμό του Τσίπρα και, στην απελπισία του, φτάσει να αποδεχθεί να ψηφίσει ναι στις προτάσεις των δανειστών, θεωρώντας πως απαντάει όχι στη δραχμή, θα υποχρεωθεί να διαχειριστεί αυτός την ανοικτή απόρριψη της πολιτικής του. Και είτε το δεχθεί είτε όχι, οι μέρες της κυβέρνησής του θα είναι μετρημένες και πιθανότατα θα οδηγηθούμε σε νέες εκλογές, με τις οποίες και θα ξεκουμπιστεί από την εξουσία.

Στην τρίτη περίπτωση, που οι Έλληνες στην απελπισία τους ψηφίσουν όχι, σύμφωνα δηλαδή με τις προτάσεις του Τσίπρα, είναι προφανές πως το πιθανότερο σενάριο είναι ότι οι τράπεζες θα ξανανοίξουν εν τέλει με νέο νόμισμα, ή με ομόλογα έναντι μελλοντικής πληρωμής, διότι οι Ευρωπαίοι δανειστές/τοκογλύφοι θα αφαιρέσουν τη στήριξη στις ελληνικές τράπεζες και, επειδή δεν θα υπάρχει καμία ρευστότητα, αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί στην έκδοση νέου νομίσματος. Και έτσι θα περάσουμε σε ένα απέραντο αλαλούμ διπλού νομίσματος και γενικευμένου χάους.

Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές και παράλληλα με την καταστροφή της χώρας θα χάσουν πολύ σύντομα και την εξουσία, διότι, βέβαια, ούτε η αστυνομία ούτε ο στρατός θα τους στηρίξουν σε κάποιο κλασικό πραξικόπημα, ούτε διαθέτουν τη λαϊκή στήριξη για μια παρατεταμένη σύγκρουση. Η βίαιη εκπτώχευση των Ελλήνων, ο περιορισμός στις εισαγωγές και η ανθρωπιστική κρίση, που θα ακολουθήσει, θα οδηγήσουν στην κατάρρευσή τους.

Δηλαδή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, και στις τρεις περιπτώσεις, το ρεσάλτο προς την εξουσία θα έχει αποδειχθεί θανάσιμο για τους ίδιους, αλλά βέβαια και για τη χώρα.

Σε όλα αυτά διέθεταν ως βασικό «κρυφό» τους σύμμαχο τον Σόιμπλε και όλους εκείνους στην Ευρώπη που επιθυμούν τη λεγόμενη «εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης», την οποία μάλιστα και ψήφισαν στην πρόσφατη Διάσκεψη Κορυφής, η οποία οδηγεί τη λεγόμενη ενιαιοποίηση της Ευρώπης. Και στην οποία οι Σόϊμπλε και Σία θεωρούν ότι δεν πρέπει να βρίσκεται η Ελλάδα, όχι μόνο γιατί δεν τηρεί τις οικονομικές προϋποθέσεις αλλά επειδή βρίσκεται σε μια ζώνη αστάθειας. Ο Σόιμπλε και η παρέα του, από το 2010, κάνουν ό,τι μπορούν για να βγούμε από την Ε.Ε. και να αποτελέσουμε μια χώρα-χώρο, ταμπόν ανάμεσα στην ενιαία Ευρώπη και την ταραγμένη περιοχή της Μέσης Ανατολής. Έτσι θα έχει ακυρωθεί τελεσίδικα η προσπάθεια της Ελλάδας να μη βρεθεί απομονωμένη, σε μια εποχή μεγάλων γεωπολιτικών ανατροπών.

Είναι προφανές πως, αν θέλουν να σώσουν το τομάρι τους, μία και μόνη λύση διαθέτουν έστω κι αν είναι επώδυνη, το πέρασμα σε μια νέα κυβέρνηση ευρύτερης αποδοχής, και στήριξη από το μάξιμουμ τον κομμάτων, για να διαπραγματευθεί τουλάχιστον τη σωτηρία της χώρας.

Πάντως, από τις κινήσεις που έχουν κάνει μέχρι τώρα, φαίνεται ότι δεν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν την περιπόθητη εξουσία. Και προτιμούν το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Και τι άλλο θα ήταν δυνατόν να συμβαίνει με μία κυβέρνηση εθνομηδενιστών και αριβιστών τύπου Κατρούγκαλου; Άνθρωποι που δεν αγαπάνε την πατρίδα τους και το μόνο τους μέλημα ήταν να περάσουν στη ζούλα το νομοσχέδιο για την Ιθαγένεια, είναι δυνατόν να σκεφτούν τις καταστροφικές συνέπειες που θα έχει η παραμονή τους στην εξουσία;

Θα πρέπει λοιπόν να είναι σαφές σε όλους τους ψευδοπατριώτες που ξιφουλκούν μόνον εναντίον των ευρωπαίων «τοκογλύφων», σύμφωνα με τη χρυσαυγίτικη φρασεολογία, πως είναι και αυτοί υπεύθυνοι για το ότι, μαζί με τον Μιχαλολιάκο και τους ναζί, οδηγούν τη χώρα κυριολεκτικώς στην καταστροφή. Μια καταστροφή που εμπεριέχει στο τέλος της και εθνικό ακρωτηριασμό και επιστροφή σε αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης. Από τις επιλογές τους χαίρονται μόνον οι Τούρκοι, ο Σόιμπλε, που βλέπει να πραγματοποιείται το σχέδιο του, και οι ναζί που περιμένουν πώς και πώς την καταστροφή της χώρας για να επανέλθουν πλησίστιοι.

Ας είναι σαφές σε όλους τους ψευδοπατριώτες πως αυτή η πολιτική οδηγεί σε εθνική αποδυνάμωση της χώρας και σε ολοκλήρωση της απομάκρυνσης από την Κύπρο, η οποία θα παραδοθεί έρμαιο στα χέρια των Τούρκων που καραδοκούν. Αυτό θα ψηφίσουν με το δήθεν υπερήφανο όχι τους και μάλιστα με καλπονοθευτικά και παράνομα ψηφοδέλτια που ετοιμάζουν. Στην περίπτωση του Σχεδίου Ανάν, το ΟΧΙ ήταν σύνθημα υπερηφάνειας και αντίστασης, τώρα θυμίζει μάλλον το 1920 και τον τελεσίδικο ακρωτηριασμό του ελληνισμού.

Ας γίνει σαφές πως ανοίγουν τον δρόμο στη γενικευμένη φυγή των νέων Ελλήνων –σε λίγο και των λιγότερο νέων– και την αντικατάστασή τους από τις εκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνους μετανάστες και πρόσφυγες, ψωμί στο βούτυρο του εμφυλίου που απεργάζονται χρυσαυγίτες και ανεγκέφαλοι τρομοκράτες.

Ας αναλάβουν λοιπόν τις ευθύνες τους όσοι συνεχίζουν να υποστηρίζουν τις αγωνιστικές μπαρούφες της Ζωής και του νεαρού ψευδολόγου.

ΥΓ 1. Τέλος, θα πρέπει να μας απαντήσουν όλοι αυτοί οι ψευδοπατριώτες, πώς άραγε ερμηνεύουν τη σιγή ιχθύος των Αμερικανών, που κινητοποιούνται μόνο για τα μάτια, ενώ πυροδοτούν τη σύγκρουση μέσω του ΔΝΤ, καθώς και για τον ρόλο του ενεργούμενού τους, του Βαρουφάκη, του παλιού συμβούλου του ΓΑΠ, στην πτώχευση της χώρας;

ΥΓ 2. Όσο για την αγωνία πολλών τι πρόκειται να πράξουμε στο ψευδο-δημοψήφισμα των Τσίπρα-Μιχαλολιάκου, έχουμε να διευκρινίσουμε τα εξής: Αρχικό μας μέλημα είναι να μη νομιμοποιήσουμε μια πραξικοπηματική ενέργεια και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μη πραγματοποιηθεί και να μην μπούμε στο εμφυλιοπολεμικό παιγνίδι του όχι και του ναι. Γι’ αυτό και, για την ώρα, η αγωνία και προσπάθειά μας είναι να μην οδηγηθεί η χώρα σε μια τέτοια επιλογή. Και μόνο αν αυτή καταστεί τελεσίδικη, τότε θα πάρουμε θέση ξεκάθαρη και αδιαμφισβήτητη, που μάλιστα θα έχει συζητηθεί από το Άρδην, το βράδυ της Τρίτης 30 Ιουνίου.

ΥΓ 3. Σήμερα, 29 Ιουνίου, στον Ιανό, στις 8.30 μ.μ., οργανώνω μια συζήτηση με τον Θεόδωρο Ζιάκα για τα πενήντα χρόνια από τα Ιουλιανά του 1965 και το πέρασμα από τον ενδογενή εκσυγχρονισμό στον παρασιτικό εκσυγχρονισμό. Πώς μπορούσα να φανταστώ πως, μετά από πενήντα χρόνια, τα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα δεν θα γίνονταν από το Παλάτι και τους Αμερικάνους αλλά από μια κυβέρνηση της Αριστεράς, με τη συνέργεια των φασιστών! (χωρίς να γνωρίζω τον ακριβή ρόλο των Αμερικανών).

Πηγή ardin-rixi.gr

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση