Το δόγμα των μνημονίων

Με τη δαμόκλειο σπάθη να κρέμεται επάνω από το κεφάλι τους, οι Έλληνες ίσως πεισθούν να διαιωνίσουν τα δεινά τους – εξουσιοδοτώντας τη νέα κυβέρνηση να εφαρμόσει την εγκληματική πολιτική της προηγούμενης

«Περίμενα πως η Κομισιόν και η ΕΚΤ θα επενέβαιναν πολύ ενωρίτερα. Θα έπρεπε να είχαν διαπιστώσει πως μία μικρή, πολύ μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, πόσο μάλλον χωρίς βιομηχανική βάση, δεν θα μπορούσε ποτέ να πληρώσει χρέη ύψους 300 δις €.
Χωρίς μία διαγραφή των χρεών της, μία μερική παραίτηση των απαιτήσεων των δανειστών της δηλαδή, δεν πρόκειται να υπάρξει λύση. Γιατί λοιπόν να μην γίνει αμέσως; Αυτό θα ήταν η εναλλακτική λύση. Η ΕΕ θα έπρεπε ήδη πριν από έξι μήνες ή ενωρίτερα ακόμη, να ανακοινώσει την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.
Η καγκελάριος υποστήριξε βέβαια πως το πρόβλημα ήταν τα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα (domino effect), οι συνέπειες δηλαδή για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης – αλλά δεν το πιστεύω, επρόκειτο για κάτι άλλο. Το θέμα ήταν η προστασία των γερμανικών, καθώς επίσης των γαλλικών τραπεζών, από τις αποσβέσεις των δανείων τους.
Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που αποφασίσθηκε το «πακέτο βοήθειας» προς την Ελλάδα, οι μετοχές των γαλλικών τραπεζών είχαν μία εντυπωσιακή άνοδο της τάξης του 24%. Από εδώ διαπιστώνει κανείς για τι ακριβώς επρόκειτο – για τη διάσωση των τραπεζών και των πλουσίων Ελλήνων.
Όφειλε κανείς να μειώσει το δημόσιο χρέος της Ελλάδας κατά το ένα τρίτο – οι τράπεζες θα έπρεπε λοιπόν να χάσουν (αποσβέσουν) το ένα τρίτο των απαιτήσεων τους. Λέγεται βέβαια πως οι επενδυτές δεν θα αγόραζαν μελλοντικά, για πολλά χρόνια, κανένα ελληνικό ομόλογο – πιθανότατα επίσης κανένα ομόλογο των χωρών του ευρωπαϊκού νότου.
Πιστεύω όμως πως θα συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο. Οι επενδυτές θα διαπίστωναν γρήγορα πως η Ελλάδα θα έλυνε το πρόβλημα του χρέους της, οπότε θα αποκτούσαν εμπιστοσύνη στα ομόλογα του δημοσίου της – θα τα αγόραζαν εξασφαλίζοντας το δανεισμό της.
Όλα αυτά όμως αποτελούν πλέον παρελθόν – αφού έχουμε ήδη τη σαλάτα» (K.O. Poehl, πρώην διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας, το Μάιο του 2010 σε συνέντευξη του, σε ελεύθερη μετάφραση και με μικρές παρεμβάσεις – πηγή).

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος 

Έχουμε αναφερθεί πολύ συχνά στο θέμα της δολοφονίας της Ελλάδας το 2010 από τη στιγμή που αποφασίσθηκε η προσφυγή της στο ΔΝΤ (άρθρο), καθώς επίσης στα πραγματικά σημερινά της προβλήματα (ανάλυση) – τα οποία δεν είναι δυστυχώς αυτά που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Δεν επρόκειτο βέβαια για την ανακάλυψη του τροχού, όπως διαπιστώνεται από τα παραπάνω λόγια του πρώην διοικητή της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας, σε συνέντευξη του το Μάιο του 2010 - αλλά για το απολύτως αυτονόητο, το οποίο ήταν σε όλους γνωστό.

Εάν λοιπόν διαγραφόταν ένα μέρος του ελληνικού χρέους εκείνη την εποχή, πριν ακόμη καταστραφεί η χώρα από την εγκληματική πολιτική των μνημονίων που της επιβλήθηκε (ανάλυση), η κατάσταση σήμερα θα ήταν εντελώς διαφορετική – το κόστος για τη Γερμανία και τη Γαλλία δεν θα ξεπερνούσε τα 20 δις €, τα οποία θα διέθεταν για τη βοήθεια των τραπεζών τους, ενώ δεν θα είχε μεσολαβήσει η ευρωπαϊκή κρίση χρέους.

Ακόμη όμως και να μην είχε συμφωνηθεί η διαγραφή, η Ελλάδα θα μπορούσε να τα καταφέρει με μία μεγάλη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των χρεών της, με επιτόκιο το βασικό της ΕΚΤ - αφού η οικονομία της ήταν ακόμη σε μία σχετικά καλή κατάσταση, με το ΑΕΠ της στα 230 δις € από 178 δις € σήμερα, με την ανεργία σε λογικά επίπεδα, καθώς επίσης με μη κατεστραμμένο εντελώς τον παραγωγικό της ιστό.

Το ότι δεν συνέβη κάτι τέτοιο, το οποίο θα κόστιζε ελάχιστα στη Γερμανία και στη Γαλλία, συγκριτικά με τα τεράστια ποσά που διέθεσαν για την διάσωση των τραπεζών τους λόγω της έκθεσης τους στις Η.Π.Α., επιβαρύνοντας τους Πολίτες τους, είναι κάτι που έχει αποδεχθεί επίσημα πλέον το ΔΝΤ ως λάθος – σε μία έκθεση του από το 2013.

Σύμφωνα δε με τις εσωτερικές οδηγίες του ΔΝΤ, θα επιδιώκεται μελλοντικά, σε ανάλογες περιπτώσεις, μία συλλογική παγκόσμια λύση, η οποία θα συμπεριλαμβάνει την ονομαστική διαγραφή του χρέους - αντί να φορτώνεται με ολόκληρο το βάρος μία χώρα, η οικονομία της οποίας έχει περιέλθει σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.

Περαιτέρω, το 2010 δεν μπόρεσαν να επιβάλλουν τις απόψεις τους οι υποστηρικτές της διαγραφής χρέους, λόγω της αντίθεσης που προέβαλλε η Κομισιόν, η Γερμανία, κυρίως δε η ΕΚΤ - επειδή ο τότε διοικητής της (J.C.Trichet) πίστευε πως εάν χανόταν η πιστοληπτική ικανότητα μίας χώρας της Ευρωζώνης, θα ακολουθούσαν όλες οι υπόλοιπες.

Εν τούτοις, η ΕΚΤ είχε πάρα πολλά όπλα στη διάθεση της για να αποφύγει τυχόν τέτοιο κίνδυνο – όπως για παράδειγμα την αγορά των ομολόγων εκείνων των χωρών που θα πιεζόταν από τους επενδυτές, κάτι που έχει ήδη δρομολογηθεί σήμερα, με το πακέτο της τάξης του 1,1 τρις € που ανακοινώθηκε πρόσφατα.

Τα αποτελέσματα της λανθασμένης στρατηγικής που ακολουθήθηκε ήταν καταστροφικά για την Ελλάδα – ενώ πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης και την καταδίκη ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού της σε ισόβια φτώχεια, καθώς επίσης παρά τη διαγραφή του 2011 με την υπογραφή του PSI (μίας απίστευτα αποικιοκρατικής συμφωνίας που έχει λερώσει κυριολεκτικά την ιστορία της Ευρώπης και του πλανήτη), τα χρέη παραμένουν ως είχαν – ενώ, σε σχέση με το ΑΕΠ, είναι πολύ υψηλότερα.

Τα χρήματα δε που προσφέρθηκαν στην Ελλάδα, επειδή απομονώθηκε από τις αγορές μη έχοντας πλέον τη δυνατότητα να ανακυκλώνει τα χρέη της, όπως όλες οι υπόλοιπες χώρες, με εξαίρεση την κάλυψη των αρχικών ελλειμμάτων του προϋπολογισμού της διατέθηκαν σχεδόν εξ ολοκλήρου για την εξυπηρέτηση των δανειστών της – όπως φαίνεται από τον πίνακα που ακολουθεί.

Μόλις το 10,61% λοιπόν οδηγήθηκε στις δημόσιες δαπάνες, ένα μεγάλο μέρος των οποίων βέβαια διατέθηκε για την πληρωμή των εξόδων της τρόικας, διάφορων υποχρεώσεων των μνημονίων κοκ. – επιβαρύνοντας φυσικά τους Έλληνες Πολίτες, οι οποίοι κυριολεκτικά λεηλατήθηκαν και εξαθλιώθηκαν από την πολιτική των μνημονίων.

Επίλογος

Παρά την βιβλική καταστροφή που προηγήθηκε, παρά την αποδεδειγμένα πλέον λανθασμένη πολιτική που επιβλήθηκε, παρά τις νέες αναφορές του ΔΝΤ στην ανάγκη διαγραφής χρέους, καθώς επίσης παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις της κυβέρνησης (ανάλυση) και το δικαίωμα της χώρας μας στη διαγραφή (άρθρο) η Ευρώπη, υπό την απολυταρχική ηγεμονία της Γερμανίας, επιμένει στο δόγμα των μνημονίων και της λιτότητας – επειδή οι «εταίροι» της Ελλάδας δεν αποδέχονται καμία άλλη πολιτική, ξανά με τη σαθρή αιτιολογία των «πολλαπλασιαστικών αποτελεσμάτων» (domino effect).

Οι Ευρωπαίοι προτείνουν λοιπόν ένα τρίτο πακέτο βοήθειας και ένα τρίτο μνημόνιο, για να μην υποχρεωθεί η Ελλάδα να χρεοκοπήσει, εξερχόμενη αυτοκτονικά από την Ευρωζώνη – εκβιάζοντας την κυβέρνηση, παράλληλα με τους εγχώριους εκβιασμούς της από ορισμένα ΜΜΕ και την ελίτ της χώρας, η οποία έχει καταφέρει να κερδίσει ένα μέρος της κοινής γνώμης με το μέρος της.

Στο βάθος τοποθετούν αμυδρά, με μία κακοπροαίρετη «δημιουργική ασάφεια», την ελπίδα ή την προοπτική μίας κάποιας «αναδιάρθρωσης» του δημοσίου χρέους – χωρίς φυσικά να συγκεκριμενοποιούν την πρόταση τους και χωρίς να αναλύουν τη βιωσιμότητα της για τους Έλληνες.

Αναφέρουν δε πως μία μεγαλύτερη επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής ή κάποιου άλλου είδους «τεχνικές απομείωσης», οι οποίες θα εγκριθούν στο μέλλον εάν η Ελλάδα υιοθετήσει και εφαρμόσει νέα μέτρα, θα είχαν τα ίδια αποτελέσματα με την ονομαστική διαγραφή – επιχειρώντας προφανώς να παραπλανήσουν την κοινή γνώμη, η οποία εύλογα απαιτεί τη ριζική επίλυση των προβλημάτων της, έχοντας υποστεί χωρίς να αντιδράσει απίστευτα βασανιστήρια στο παρελθόν, τα οποία συνεχίζονται ακόμη.

Με τη δαμόκλειο σπάθη όμως να κρέμεται επάνω από το κεφάλι τους, οι Έλληνες ίσως πεισθούν να διαιωνίσουν τα δεινά τους, εξουσιοδοτώντας τη νέα κυβέρνηση να εφαρμόσει την πολιτική της προηγούμενης, την οποία οι ίδιοι καταδίκασαν – αναγνωρίζοντας πως ο πρωθυπουργός, παρά το ότι δήθεν πάλεψε σαν θηρίο διαπραγματευόμενος σκληρά, δεν τα κατέφερε τελικά, επειδή δεν υπήρχε ποτέ μία εναλλακτική δυνατότητα.

Αντί λοιπόν να αναλάβουν το ρίσκο της χρεοκοπίας εντός της Ευρωζώνης, αδιαφορώντας εντελώς για τις συνέπειες, οι οποίες δεν θα ήταν καταστροφικές μόνο για την Ελλάδα, ίσως ικανοποιηθούν με τη διαπίστωση πως η κυβέρνηση, σε αντίθεση με την προηγούμενη, έδωσε υπερήφανα τον αγώνα της – ανεξάρτητα από το ότι ο αγώνας αυτός κόστισε τεράστια ποσά μέχρι σήμερα, επιδεινώνοντας παράλληλα την οικονομική κατάσταση της χώρας, χωρίς κανένα θετικό αποτέλεσμα.

Εν τούτοις, οι πόλεμοι, οι αγώνες και οι διαπραγματεύσεις κρίνονται από το αποτέλεσμα – χωρίς το οποίο όλα όσα έχουν προηγηθεί φέρνουν μία χώρα σε μία ακόμη δυσκολότερη θέση, από αυτήν στην οποία ήταν προηγουμένως. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά ανοησίες – οι αιώνιες δικαιολογίες των ηττημένων, οι οποίες δεν οδηγούν πουθενά.

Υστερόγραφο: Φυσικά έχουμε ευθύνη, κυρίως τα πολιτικά κόμματα, για την κατάσταση, στην οποία οδηγήθηκε η χώρα μας. Φυσικά δεν πρέπει να δημιουργούνται ελλείμματα στον κρατικό προϋπολογισμό, φυσικά πρέπει να δρομολογηθούν άμεσα οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις χωρίς βέβαια νέους φόρους, φυσικά πρέπει να καταπολεμηθεί η διαφθορά, η φοροδιαφυγή κοκ. – ενώ οι δαπάνες κάθε είδους μπορούν τότε μόνο να αυξηθούν, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες, η εξυγίανση της οικονομίας μας και η ανάπτυξη.

Εν τούτοις, για να συμβούν όλα αυτά, θα πρέπει να υπάρχουν προοπτικές για το μέλλον της Ελλάδας – οι οποίες δεν πρόκειται να υπάρξουν, όσο το δημόσιο χρέος παραμένει στα παρόντα δυσθεώρητα, αδύνατον να εξυπηρετηθούν επίπεδα, απομονώνοντας μας από τις αγορές, καθιστώντας μας σκλάβους χρέους και υποχρεώνοντας μας στον ορό της Ευρωζώνης. Σε ένα τρίτο, τέταρτο και πέμπτο μνημόνιο δηλαδή, ξανά με αποικιοκρατικές «διατάξεις», μοναδικές μέχρι σήμερα στην ευρωπαϊκή ιστορία.

Βασίλης Βιλιάρδος, Senior Analyst (Macro-economics)
Πηγή Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση