Το ελληνικό πρόβλημα και η γερμανική Ευρώπη

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Όλα δείχνουν ότι Αθήνα και Βρυξέλλες βρίσκονται προ αδιεξόδου για τη συγκρότηση ενός προγράμματος-γέφυρα στην υπάρχουσα δανειακή σύμβαση για την Ελλάδα. Αν συζητούσαμε για μια σοβαρή ένωση και όχι για τη γερμανική «φωτισμένη δεσποτεία» της ζώνης του ευρω-μάρκου, η όλη διαδικασία θα ήταν όχι μόνον απλή και γρήγορη αλλά θα αποτελούσε αντικείμενο συνεννόησης κατώτερων κλιμακίων και από τις δύο πλευρές, σε ένα επίπεδο Euro Working Group με έγκριση, χωρίς πολλές συζητήσεις από το Eurogroup ή την περισσότερο πολιτική σύγκλιση της Συνόδου Κορυφής των κυβερνήσεων της ευρωζώνης. Και αυτό για τρεις σημαντικούς λόγους. Πρώτον, γιατί το πρόγραμμα που συζητάμε είναι απολύτως περιορισμένο, διαδικαστικό, διάρκειας τεσσάρων ή έξι μηνών. Δεύτερον, γιατί στην Ελλάδα μετά τις τελευταίες εκλογές έχουμε μια απολύτως διαφορετική ως προς τη σύνθεση και τις στρατηγικές επιλογές της κυβέρνηση συνασπισμού. Τρίτον, γιατί τα Μνημόνια και το έργο της τρόικας ήταν και είναι απολύτως αποτυχημένα ακόμη και για τους διεθνείς οργανισμούς ή για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς που τα υπαγόρευσαν και τα επέβαλαν.

Κάτι τέτοιο, φυσικά, και δεν συμβαίνει, γιατί η ευρωζώνη είναι μια απολύτως γραφειοκρατική ενότητα και εμμονή, χωρίς δημοκρατικά χαρακτηριστικά και, φυσικά, χωρίς την ευελιξία και την αποφασιστικότητα που μια επιτυχημένη και σημαντική νομισματική και δημοσιονομική ένωση θα όφειλε να είχε. Πέραν αυτών όμως, μετά τις Συνθήκες του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας και την τελευταία των Βρυξελλών και την εφαρμογή τους, είναι μια ζώνη που σε μια παγκοσμιοποιημένη διεθνή οικονομία εξυπηρετεί την ηγεμονία της Γερμανίας επί της Ευρώπης και την αναγκαιότητα, η Ουάσινγκτον και το G8, για παράδειγμα, να μη χρειάζεται να μιλούν με 19 κυβερνήσεις διαφορετικών προτεραιοτήτων, στρατηγικών επιλογών και πολιτικών συσχετισμών, αλλά με μία. Αυτή είναι η γερμανική. Αλλά και στο επίπεδο των πολυδαίδαλων Βρυξελλών, του υπερκρατικού αυτού μορφώματος με δικό του πρωθυπουργό, σήμερα τον κ. Γιούνκερ, κυβέρνηση την Κομισιόν, Κοινοβούλιο το ομόλογο υποβαθμισμένων θεσμικών αποφάσεων και κεντρική τράπεζα την ECB -που θυμίζουν εξόφθαλμα και κυνικά περισσότερο απ' ό,τι άλλο στον κόσμο τον «εφιάλτη» του «Πύργου» του Κάφκα-, αναζητήθηκε ενιαία πολιτική και έκφραση, με αποτέλεσμα το Βερολίνο να κυριαρχεί στις Βρυξέλλες, τη Φρανκφούρτη, το Στρασβούργο, αξιοποιώντας το Παρίσι ως δεύτερη πρωτεύουσα του Ράιχ.

Ολα θυμίζουν «τευτονικό χωριό», με τους Γότθους να κυριαρχούν στους παραδοσιακούς πολιτισμούς, από τον ελληνικό και ρωμαϊκό της κλασικής εποχής, μέχρι τον Διαφωτισμό των Γάλλων, τη μοναρχία της Ιβηρικής και τον φιλελευθερισμό των ελεύθερων εμπορικών ζωνών των Αγγλοσαξόνων και του νέου κόσμου. Η τάξη του οικονομικού Ράιχ και της υπό τον έλεγχό του γραφειοκρατίας του ευρώ, αμφισβητείται από μια δράκα «πολιτικών πειρατών» από την Αριστερά και τη Δεξιά, με τους κ. Τσίπρα - Καμμένο σε «εθνικό μέτωπο» που προέκυψε από τις εκλογές του Ιανουαρίου στην Ελλάδα, με αιχμή του δόρατος ομάδα «αμερικανοτραφών» πανεπιστημιακών τύπου Βαρουφάκη, Παναρίτη αλλά και Γκαλμπρέιθ, που με το ύφος, το στιλ, την αλαζονεία και τη διαλεκτική ελευθεριότητά τους στις ανήλιες κλειστές αίθουσες των Βρυξελλών αμφισβητούν με θράσος τη «συναίνεση» των Λεσχών τύπου Μπίλντερμπεργκ ή Νταβός, που εξελίσσουν την Ευρώπη της γερμανικής φεουδαρχίας.

Ταυτόχρονα η Αθήνα, σε πολιτικό επίπεδο, ξεσηκώνει τις μάζες των «πληβείων», λαούς και έθνη του ευρώ αλλά και διεθνώς με κινηματικό τρόπο για μια δημοκρατική, κοινωνική, αναπτυξιακή Ευρώπη και επιστροφή στις αρχές του Διαφωτισμού, που μισούν ιδεολογικά και πολιτισμικά οι Γερμανοί. Αποτέλεσμα, το Βερολίνο, με στρατηγό τον Β. Σόιμπλε, επιχειρεί την τιμωρία της Αθήνας με οικονομικά μέσα, επιδιώκοντας πολύ απλά το ταπεινωτικό «προσκύνημα» στην Καγκελαρία ή μια γρήγορη χρεοκοπία χωρίς Grexit.

Πηγή εφημ. "δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση