ΝΑΤΟλαγνεία και Ρωσοφοβία

Γράφει ο Πέτρος Μακρής

Το να ομνύεις πίστιν προς ένα στρατιωτικό, επιθετικό και επεκτατικό συνασπισμό, που έχει μηδενική ή και αρνητική σχέση με το αμυντικό ασπόνδυλο και χωρίς καταστατικές αρχές ομοίωμα χαλαρής συνομοσπονδίας κρατών, όπως η Ε.Ε., αυτή λοιπόν η προσήλωση, προς τον «λύκο που φυλάει τα πρόβατα» -εννοούμε προδήλως το ΝΑΤΟ- ισοδυναμεί με την πιο καταγέλαστη αλλά και επικίνδυνη αφέλεια!

Αφορμή για τον προβληματισμό αυτό μας δίνει η εντελώς πρόσφατη διένεξη Αντώνη Σαμαρά και Αδώνιδος Γεωργιάδη, από την κυβερνητική πλευρά, και Θεόδωρου Δρίτσα, από την αντιπολίτευση. Ο τελευταίος, ορθότατα διατύπωσε την άποψη ότι το ΝΑΤΟ όχι μόνον δεν έχει οργανικό σύνδεσμο με την Ε.Ε., αλλά και η Ευρωπαϊκή Ένωση ζημιώνεται από την οποιαδήποτε σύνδεσή της με τα αντιευρωπαϊκά, γεωστρατηγικά συμφέροντα που εξυπηρετεί το ΝΑΤΟ.

Εναντίον του κ. Δρίτσα ξιφούλκησε με φιλοατλαντικό πάθος, που μας γυρίζει στην μισαλλόδοξη «εθνική» επέτειο της 29ης Αυγούστου 1949, το κυβερνητικό δίδυμο Σαμαρά – Γεωργιάδη. Και ούτε λίγο, ούτε πολύ και οι δύο υποστήριξαν ότι τη στιγμή κατά την οποία οι «ευρωλιγούρηδες» της Ευρώπης των τριών ταχυτήτων (εταίροι του πρώην ανατολικού μπλοκ) εκλιπαρούν για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ, η ελληνική αξιωματική αντιπολίτευση και το ΚΚΕ υποστηρίζουν την αποχώρησή μας από αυτό.

Πρόκειται, χωρίς αμφιβολία, για «επιχείρημα» αρχαρίων της πολιτικής ή –και το χειρότερο- οπαδών του νεοραγιαδιασμού. Και η άποψη του γράφοντος είναι ότι ο έστω και επιθετικός διάλογος που ξεκίνησε με αφορμή το ΝΑΤΟ – νεκροθάφτη της Βόρειας Αφρικής, της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, αυτός λοιπόν ο διάλογος, να οδηγήσει σε μία αμετακίνητη απόφαση των περισσότερων κρατών – μελών της ΕΕ για απεμπλοκή της από τα δίχτυα του πολεμοκάπηλου ΝΑΤΟ, με ταυτόχρονη καθιέρωση αμιγώς ευρωπαϊκού συστήματος άμυνας και ασφάλειας.

Και εάν το σύστημα αυτό πολεμηθεί για ακόμη μία φορά από τους εγκάθετους πράκτορες του υπερατλαντικού διδύμου ΗΠΑ – ΝΑΤΟ, τότε κανείς δεν εμποδίζει το δικό μας ελλαδικό τόξο Αθήνας – Λευκωσίας να παγιώσει ένα διμερές σύμφωνο οικονομικής και στρατηγικής συνεργασίας με τη Μόσχα. Σε καμία από τις Συνθήκες Συνεργασίας των χωρών – μελών της Ε.Ε. δεν προβλέπονται παρόμοιες απαγορευτικές ρήτρες, εφόσον δεν αντιστρατεύονται τα αμυντικά συμφέροντα των Βρυξελλών.

Ο δρόμος που θα διανυθεί προς την κατεύθυνση αυτή δεν είναι μακρύς, γιατί οι ρίζες αυτής της αμυντικής και οικονομικής συνεργασίας χρονολογούνται από το 1993. Μιλάμε ευθέως για το Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου (ΔΕΑΧ) Ελλάδας – Κύπρου, που συνομολογήθηκε το 1993 μεταξύ Ανδρέα Παπανδρέου και Γεράσιμου Αρσένη (υπουργού Εθν. Άμυνας), από την ελληνική πλευρά, και του Γλαύκου Κληρίδη και υπουργού Άμυνας από την Κυπριακή πλευρά. Τρία χρόνια αργότερα (1996), αποφασίστηκε η αγορά από τη Ρωσία των τελειότερων πυραύλων αντιαεροπορικής άμυνας S-300, που θα θωράκιζαν με αδιαπέραστη αντιαεροπορική ομπρέλα το Αιγαίο (εναντίον των συστηματικών τουρκικών παραβιάσεων του ελληνικού χώρου), αλλά και την ελληνοκυπριακή ΑΟΖ, έναντι του τουρκικού επεκτατισμού.

Στις 6 Ιανουαρίου 1997, η ελληνοκυπριακή αυτή συνεργασία αντιμετώπισε τη λυσσαλέα αντίδραση ΗΠΑ – Βρετανίας, που άνοιξε το δρόμο της τουρκικής απειλής για… βομβαρδισμό της Κύπρου, σε περίπτωση εγκατάστασης των S-300 στην Κύπρο! Οι πύραυλοι αυτοί, που κόστισαν 1,5 δις.€, αποθηκεύτηκαν ανενεργοί στην Κρήτη τον Δεκέμβριο του 2008.

Ο αείμνηστος Γλαύκος Κληρίδης κατελόγισε ευθέως ευθύνες αυτού του αμυντικού ναυαγίου στον Κώστα Σημίτη. Συνυπεύθυνος του ίδιου ναυαγίου κρίθηκε από Κυπριακής πλευράς και ο Κώστας Καραμανλής. Τον Δεκέμβριο του 2013 και σε πανηγυρική ατμόσφαιρα έγινε, παρουσία του Δημήτρη Αβραμόπουλου, στην Κρήτη, η πρώτη άσκηση με χρήση των S-300.
Ας ελπίσουμε αυτή η πρόβα να γίνει σύντομα πραγματικότητα!

Πηγή Enet


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση