Ευρωβαβέλ, το τέρας που δολοφονεί τους λαούς της

Οι επικυρίαρχοι δανειστές μαζί με τους εγχώριους μνημονιακούς ολετήρες προτείνουν τη δική τους απλή λύση: νέο εξωτερικό δανεισμό είτε από την Ε.Ε., μέσω του μηχανισμού ESM, είτε από τις αγορές, όπως έχει αρχίσει ήδη να γίνεται.

Γράφει ο Νίκος Ιγγλέσης

Η λύση αυτή όμως, δηλαδή η πληρωμή παλαιού χρέους με νέο χρέος, μπορεί να είναι πολύ επικερδής για τους κάθε είδους δανειστές, αλλά καταστροφική για τη χώρα και το λαό της.

ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ ΚΑΙ ΒΙΩΣΙΜΟΤΗΤΑ ΧΡΕΟΥΣ
Η συγκυβέρνηση των Σαμαρά – Βενιζέλου, αφού διασώθηκε, προσωρινά, από τη δοκιμασία των Ευρωεκλογών με το παραμύθι του
πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2013, συνεχίζει με την ίδια τακτική προσβλέποντας στις πολύ πιθανές βουλευτικές εκλογές, λόγω αδυναμίας ανάδειξης Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή.

Ο αναπλ. Υπουργός Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρας ανακοινώνει κάθε μήνα το νέο σκόρ του πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2014 και τα γαλαζοπράσινα παπαγαλάκια της μνημονιακής προπαγάνδας πανηγυρίζουν σε ραδιοφωνικά μικρόφωνα και τηλεοπικά παράθυρα,με στόχο την παραπλάνηση του ελληνικού λαού και την καλλιέργεια φρούδων ελπίδων για μείωση φόρων και δημιουργία θέσεων εργασίας.

Κανείς όμως, της αντιπολίτευσης συμπεριλαμβανομένης, δεν εξηγεί στους πολίτες ότι το πρωτογενές πλεόνασμα, ακόμα και εάν επιτευχθεί, ούτε ανάπτυξη της οικονομίας προκαλεί, ούτε την ανεργία μειώνει, ούτε τις επενδύσεις ενθαρρύνει, είναι απλώς ένα ακόμη επικοινωνιακό όπλο.

Τι είναι, αλήθεια, το πρωτογενές πλεόνασμα, που εδώ και ένα χρόνο έχει γίνει η σημαία του ευρύτερου κόμματος του μνημονίου; Κατ’ αρχήν να πούμε ότι στο Ευρωπαϊκό Λογιστικό Σύστημα δεν υπάρχει ορισμός για το πρωτογενές δημοσιονομικό αποτέλεσμα (πλεόνασμα ή έλλειμμα). Η στατιστική υπηρεσία της Ε.Ε., η Eurostat, δεν επικυρώνει πρωτογενή πλεονάσματα ή ελλείμματα γιατί αυτό δεν έχει καμιά ουσιαστική αξία. Γι’ αυτό και στην ανακοίνωση της Eurostat (Aπρίλιος 2014) για το έλλειμμα του 2013 δε γίνεται καμιά αναφορά για πρωτογενές πλεόνασμα αλλά για δημοσιονομικό έλλειμμα που έφτασε τα 23,1 δις ή το 12,7% του ΑΕΠ έναντι 17,1 δις. ή 8,9 % του ΑΕΠ το 2012. Δηλαδή, το έλλειμμα μέσα σ’ ένα χρόνο αυξήθηκε κατά 35% σε δις. και κατά 43% ως ποσοστό του ΑΕΠ (ενώ το ίδιο το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 3,9% το 2013). Στη συνέχεια, με απίστευτες αλχημίες, το τεράστιο δημοσιονομικό έλλειμμα εμφανίστηκε ως πρωτογενές πλεόνασμα (βλέπε αναλυτικά το άρθρο του γράφοντος «Πρωτογενής απάτη και πλεόνασμα προπαγάνδας» που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» στις 15.5.14).

Ακόμα όμως κι’ άν, το 2014, η μνημονιακή συγκυβέρνηση πετύχει κάποιο πρωτογενές πλεόνασμα χάρη στη ληστρική φορολογία και την περικοπή μισθών, συντάξεων και κοινωνικών παροχών αυτό δε θα έχει καμιά ευεργετική επίπτωση, αντίθετα θα επιδεινώσει την πραγματική οικονομία, λόγω περιορισμού ακόμη περισσότερο της ρευστότητας.
Το πρωτογενές αποτέλεσμα (πλεόνασμα ή έλλειμμα) προκύπτει αν από το δημοσιονομικό έλλειμμα αφαιρεθούν οι τόκοι που πληρώνονται για την εξυπηρέτηση του Δημόσιου Χρέους. Το ερώτημα που γεννάται είναι: αν υποθέσουμε ότι έχουμε κάποιο πρωτογενές πλεόνασμα, από πού θα βρεθούν τα υπόλοιπα χρήματα, δηλαδή αυτά που απαιτούνται για την πληρωμή των τόκων και για την πληρωμή των χρεολυσίων του Δημόσιου Χρέους; Για να βρεθούν αυτά τα χρήματα απαιτείται, όχι πρωτογενές πλεόνασμα, αλλά μεγάλο δημοσιονομικό πλεόνασμα.

Οι επικυρίαρχοι δανειστές μαζί με τους εγχώριους μνημονιακούς ολετήρες προτείνουν τη δική τους απλή λύση: νέο εξωτερικό δανεισμό είτε από την Ε.Ε., μέσω του μηχανισμού ESM, είτε από τις αγορές, όπως έχει αρχίσει ήδη να γίνεται. Η λύση αυτή όμως, δηλαδή η πληρωμή παλαιού χρέους με νέο χρέος, μπορεί να είναι πολύ επικερδής για τους κάθε είδους δανειστές, αλλά καταστροφική για τη χώρα και το λαό της.

Ο Μένανδρος είχε πεί: «Τα δάνεια δούλους τους ελεύθερους ποιεί...». Η συγκυβέρνηση και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός μιλούν για βιωσιμότητα του χρέους, θέλουν δηλαδή να «διαπραγματευτούν» ώστε να συμφωνηθούν όσες ρυθμίσεις απαιτούνται για να δύναται κάθε χρόνο η Ελλάδα να πληρώνει τους τόκους και τα χρεολύσια ενός δυσθεώρητου χρέους που δε μπορεί ποτέ να αποπληρωθεί. Βιωσιμότητα του χρέους σημαίνει βιωσιμότητα της δουλείας του λαού και βιωσιμότητα της ελληνικής αποικίας, για να μην καταρρεύσουν και να μπορούν να πληρώνουν εσαεί.

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΡΑΜΑ
Η δραματική κατάσταση που βιώνει η χώρα είναι συνάρτηση δύο παραγόντων. Ο πρώτος παράγοντας είναι το πολύ υψηλό Δημόσιο Χρεος, 323 δις. € ή 175,1% του ΑΕΠ. Το 2009 πριν δηλαδή η χώρα υπαχθεί στα Μνημόνια το χρέος έφτανε στο 127,1% του ΑΕΠ. Όταν το χρέος υπερβαίνει το 80 % του ΑΕΠ, σύμφωνα με έγκυρους οικονομολόγους, θεωρείται μη βιώσιμο.

Ο δεύτερος παράγοντας είναι ότι η χώρα δε διαθέτει εθνικό νόμισμα με το οποίο θα μπορούσε να αποπληρώνει το χρέος της. Ο πύργος της ευρω-βαβέλ οικοδομείται από τα κράτη-μέλη που δανείζονται, με την εκδοση ομολόγων, σε ευρώ ενώ δεν έχουν καμιά δυνατότητα διαχείρησης του νομίσματος, στο οποίο συνάπτουν τα δάνειά τους και την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) που καθορίζει τη νομισματική πολιτική και είναι η μόνη που έχει το δικαίωμα να τυπώνει τα χαρτονομίσματα του ευρώ. Η Ε.Κ.Τ. ορίζει την ποσότητα του χρήματος, τα επιτόκια και άρα την συναλλαγματική ισοτιμία, αλλά δεν αποπληρώνει τα κρατικά ομόλογα σε ευρώ. Έτσι, ενώ το ευρώ είναι ένα κοινό νόμισμα, τα ομόλογα του ευρώ είναι εθνικά και η πληρωμή τους βαρύνει τα κράτη-μέλη – πρόκειται για ένα ζουρλομανδύα που καλύπτει την Ευρωζώνη.

Δε μπορεί να υπάρχει ένα νόμισμα χωρίς τελικό πιστωτή, χωρίς δηλαδή εγγυητή όχι μόνο του χαρτονομίσματος που κυκλοφορεί αλλά και των κρατικών δανείων που έχουν συναφθεί σ’ αυτό το νόμισμα. Είτε δηλαδή τα κράτη-μέλη που συνάπουν δάνεια, με ομόλογα, θα πρέπει να μπορούν να τυπώνουν ευρώ, είτε η Ε.Κ.Τ. θα πρέπει να εγγυάται την αποπληρωμή των κρατικών ομολόγων που έχουν εκδοθεί στο κοινό νόμισμα.
Χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και άλλες έχουν υψηλό Δημόσιο Χρέος αλλά έχουν το δικό τους νόμισμα και κυρίαρχα αποφασίζουν γιά την ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί.. Καμιά νομισματική ζώνη δεν αμφισβητείται - αποσταθεροποιείται λόγω υψηλού Δημόσιου Χρέους που έχει εκδοθεί στο εθνικό νόμισμά της.

Το κρατικό χρέος που από τις αγορές θεωρείται ασφαλές είναι αυτό των απόλυτα κυρίαρχων κρατών, δηλαδή των κρατών εκείνων που μπορούν να εκδίδουν ελεύθερα το δικό τους νόμισμα, έχουν απόλυτη φορολογική εξουσία, δηλαδή μπορούν ν’ αυξάνουν ή να μειώνουν τους φόρους στην επικράτειά τους και εφόσον κριθεί απαραίτητο μπορούν να τυπώσουν περισσότερο χρήμα. Τίποτα από τα ανωτέρω δεν ισχύουν για την υπερχρεωμένη πατρίδα μας.
Τάλαινα Ελλάς.

Πηγή περιοδικό "Επίκαιρα", τεύχος 254

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση