Στη ζώνη του ευρώ και στη ζώνη του δολλαρίου

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Η περίφημη διάκριση του άλλοτε υπουργού Αμυνας των ΗΠΑ Ντ. Ράμφσελντ σε «παλαιά» και «νέα» Ευρώπη, όταν είχε πρωτοδιατυπωθεί, ξεσήκωσε κύμα διαμαρτυριών και ενστάσεων στην ένθεν πλευρά του Ατλαντικού. Σήμερα η διάκριση αυτή, και μπροστά στην εμπέδωση του γερμανικού μεγαλοϊδεατισμού για την ενότητα της Ευρώπης, με κύρια, σχεδόν μοναδική βάση το ευρώ, αποκτά επικαιρότητα. Τα οράματα για την ένωση της Ευρασίας με μια ειδική σχέση της Ρωσίας με τη ζώνη του ευρώ έχουν καταρρεύσει, όχι μόνο στο πολεμικό τοπίο της Ουκρανίας, αλλά και στη σύγχυση που δημιουργεί η διμερής στρατηγική σχέση Γερμανίας – Ρωσίας, όπως αυτή διακηρύχθηκε με την κατασκευή του αγωγού Nord Stream που συνέδεε ενεργειακά τις δύο χώρες, ενώ αποκλείσθηκε η ταυτόχρονη κατασκευή του αγωγού South Stream μέσω Βαλκανικής - Ιταλίας, που θα κατοχύρωνε την ειδική σχέση Ευρώπης - Ρωσίας. Η γερμανική Ευρώπη που κατοχυρώνεται με τα Σύμφωνα Δημοσιονομικής Προσαρμογής και Πειθαρχίας οδηγεί έθνη, λαούς και κυβερνήσεις που έχουν δεχθεί την κυριαρχία του ενιαίου νομίσματος όχι μόνον στην απεθνικοποίηση και στον εξανδραποδισμό στο οικονομικό Ράιχ, αλλά και σε μια εγγυημένη δυστυχία, φτώχεια, απώλεια εργασίας, εισοδημάτων, περιουσίας.

Δεν είναι ελληνικά τα ζητήματα της ύφεσης, της λιτότητας και του αποπληθωρισμού. Ούτε, φυσικά, της διεύρυνσης της ψαλίδας στον πλούτο, όχι μόνον στο εσωτερικό των κοινωνιών και των κρατών εντός της ευρωζώνης, αλλά και μεταξύ των ζωνών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πέραν δηλαδή της αρχικής απόκλισης που υπήρχε μεταξύ Δυτικής Ευρώπης και πρώην Ανατολικής Σοσιαλιστικής, ήρθε να προστεθεί και αυτή μεταξύ Βορρά - Νότου. Αποτέλεσμα, κυριάρχησε η φυγόκεντρη δυναμική της απόκλισης  μεταξύ των επιμέρους -ομόσπονδων- οικονομιών σε μια διαδικασία υποκατάστασης της πρώην Σοβιετικής Ενωσης από μία αντίστοιχη, δυτικού τύπου, με επίκεντρο τη Γερμανία και την ισχύ της επιρροής, αντί του κομμουνιστικού κόμματος, των τραπεζιτών. Το αρχικό σχήμα παγκόσμιας ισχύος και συσχετισμού που προέβλεπε τη σύγκλιση και τη στρατηγική συμμαχία της Ρωσίας με την Ευρώπη της γερμανογαλλικής ηγεμονίας και την Αγγλία της διακριτής σχέσης έναντι του ευρώ δεν μπορεί να ισχύσει πλέον.

Με δεδομένο μάλιστα ότι η θεώρηση αυτή λειτουργούσε με προϋπόθεση την «απαγκίστρωση» των ΗΠΑ από την ευρωπαϊκή συγκρότηση που δέσποζε στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου, όπως όλα δείχνουν τίποτα από τα παραπάνω δεν επιβεβαιώνεται, αφού η Ευρώπη ως Ενωση δεν διαθέτει στρατιωτική ισχύ, ενώ το ΝΑΤΟ έχει μείνει σε ρόλους παρελθόντος. Η θεώρηση αυτή της παγκοσμιοποίησης, που εκπονήθηκε στα ρετιρέ των διεθνών τραπεζών, στη Γουόλ Στριτ και την Κεντρική Ευρώπη, αλλά και στα σπουδαστήρια της Μασαχουσέτης και του Κέμπριτζ, προέβλεπε σε τελική φάση τη «χαλιναγώγηση» της αυτοκρατορίας του δράκου στην Ανατολή και τη διαχείριση και την αξιοποίηση παραγωγικών δυνάμεων και πλουτοπαραγωγικών δυνατοτήτων χωρών, όπως η Βραζιλία, η Αργεντινή, το Μεξικό, η Νότιος Αφρική, ή γεωοικονομικών ενοτήτων, όπως οι ζώνες του Καυκάσου στην Ευρασία, η Αφρική.

Οι θεωρητικοί της ιδέας, θέλοντας να θέσουν ένα τέλος στην κληρονομιά του μίσους στην Ευρώπη, που οδήγησε σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους τον 20ό αιώνα, μίλησαν για το τέλος της Ιστορίας. Σήμερα πλέον όλα έχουν καταρρεύσει. Το Ισλάμ προελαύνει. Το ευρώ είναι ένα ατυχές νόμισμα, αφού δεν δημιουργεί συνθήκες ευημερίας και ανάπτυξης. Η σχέση της Ρωσίας με την Ενωση διαρρηγνύεται. Το Ηνωμένο Βασίλειο δείχνει πιο απομονωμένο από ποτέ από τις ηπειρωτικές δυνάμεις και το ευρώ. Οι Αμερικανοί κάθε άλλο παρά βρίσκονται στην Απω Ανατολή, όπως θα επιθυμούσαν ισχυρά κέντρα αποφάσεων εντός της υπερδύναμης. Η Ευρώπη είναι το πλέον φυσικό να σπάσει στα δύο: στη ζώνη του ευρώ και στη ζώνη του δολαρίου, με την Ιστορία να «περιμένει» τη Γαλλία πού θα τοποθετηθεί: στη γερμανική ή στην ελεύθερη Ευρώπη;

Πηγή "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση