Πόλεμος θα γίνει αργά ή γρήγορα

Ο ρώσος καθηγητής Οικονομικών και πολιτειολόγος Βλαντισλάφ Ινοζέμτσεφ θεωρεί ότι η κρίση στην Ουκρανία οδηγείται σε πολεμική σύρραξη

«Η ένταση στην Ουκρανία θα αυξηθεί, τουλάχιστον τους επόμενους μήνες, γιατί οι ρωσικές αρχές κινούνται με βάση την αντίληψη «όσο περισσότερο μας κτυπούν τόσο μεγαλύτερη αντίσταση θα δείχνουμε».
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν αισθάνεται άνετα σε αυτή την κατάσταση γιατί κινητοποιείται όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με προκλήσεις και, αντί να υποχωρεί, σκληραίνει τη στάση του. Γύρω του δεν υπάρχουν άνθρωποι ικανοί να τον πείσουν να κάνει πίσω».

Αυτά λέει σε συνέντευξή του στην «El Pais» ο 45χρονος Βλαντισλάφ Ινοζέμτσεφ, καθηγητής Οικονομίας στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας και ένας από τους πιο γνωστούς πολιτειολόγους της Ρωσίας. Διευθύνει το Κέντρο Μεταβιομηχανικών Σπουδών, το οποίο ίδρυσε το 1996 και είναι μέλος δύο ιδρυμάτων με μεγάλη επιρροή, του Συμβουλίου Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής και του Ρωσικού Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων. Έχει γράψει βιβλία όπως «Η χαμένη δεκαετία» και «Η πρόκληση της Σιβηρίας», ενώ συνεργάζεται με πολλά ρωσικά και ξένα περιοδικά, μεταξύ των οποίων και η «Monde Diplomatique».

Οι προβλέψεις του είναι ανησυχητικές. Όταν η ισπανίδα δημοσιογράφος Πιλάρ Μπονέτ τον ρωτά που θα οδηγήσει αυτή η αύξηση των εντάσεων, απαντά κατηγορηματικά: «Σε πόλεμο. Σε μία σύγκρουση ανάμεσα στα ρωσικά στρατεύματα, που τελικά θα μπουν στην Ουκρανία, και τις δυτικές δυνάμεις. Έναν πραγματικό περιφερειακό πόλεμο. Επισήμως, θα είναι ένας πόλεμος ανάμεσα στις ρωσικές και τις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις, η Δύση όμως θα υποστηρίζει ενεργά τις τελευταίες. Δεν θα είναι φυσικά ένας πυρηνικός πόλεμος. Ο Πούτιν δεν θα δεχθεί μία ήττα ούτε θα παραδώσει το Λουγκάνσκ και το Ντονέτσκ. Μπορεί να επαναληφθεί μία κατάσταση όπως εκείνη του Ιράν: ολοκληρωτικές κυρώσεις, ρήξη διπλωματικών σχέσεων και σοβαρά οικονομικά προβλήματα».

Σύμφωνα με τον ρώσο καθηγητή, η πραγματική αιτία της έντασης είναι η ψυχολογία του Πούτιν, μία αμυντική και εχθρική ψυχολογία απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο. Η Ουκρανία έχει σήμερα στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ τους ίδιους στόχους που είχε ο Πούτιν στην Τσετσενία, να νικήσει τους αυτονομιστές και να αναλάβει τον έλεγχο του εδάφους. Αλλά ο Πούτιν δεν θέλει την ειρήνη ούτε την αποχώρηση των αυτονομιστών. Θα γίνει λοιπόν ένας πόλεμος χαρακωμάτων, που θα εξαντλήσει τις δυνάμεις των δύο πλευρών. Μία παρενέργεια μπορεί να είναι η δυσαρέσκεια της ρωσικής κοινής γνώμης που στηρίζει τον πρόεδρο, όσο εκείνος εξασφαλίζει την ευημερία της και μία σχετική ελευθερία. Αν οξυνθεί η οικονομική κρίση και περιοριστεί η ελευθερία, γ στήριξη αυτή θα μειωθεί.

Νέος Νιέφσκι
Η Μόσχα έχει στραφεί τον τελευταίο καιρό προς την Κίνα, συνεχίζει ο Ινοζέμτσεφ, και σε αυτό φέρει ευθύνη η Ευρώπη. Υπάρχει ένας παραλληλισμός του Πούτιν με τον Αλέξανδρο Νιέφσκι, που θεωρούσε τους Τεύτονες πιο επικίνδυνους από τους Μογγόλους, επειδή οι τελευταίοι δεν εμπόδιζαν την άσκηση της ορθόδοξης πίστης.
Η Κίνα, στην οποία η Ρωσία σχεδόν χαρίζει το φυσικό αέριο, δεν ανακατεύεται στις υποθέσεις της. Η Δύση είναι διατεθειμένη να πληρώσει για το αέριο, αλλά θέλει να επιβάλει τις ευρωπαϊκές αξίες.

Ο Πούτιν, που είναι ένας πιστός ορθόδοξος χριστιανός, βλέπει τη Δύση όχι μόνο ως μία απειλή προς την προσωπική του εξουσία, αλλά και ως μία παρηκμασμένη και αντιθρησκευτική κοινωνία. Στο Κρεμλίνο πιστεύουν ότι είναι καλύτερα να εξαρτώνται από το Πεκίνο παρά να ενταχθούν στην Ευρώπη.

Με άλλα λόγια, ο Πούτιν στρέφεται προς την Ανατολή περισσότερο για πολιτισμικούς παρά για οικονομικούς λόγους. «Ο Ρώσος πρόεδρος πιστεύει ότι τα πολιτισμικά χαρακτηριστικά των ρώσων βρίσκονται σε συγκεκριμένους μύθους, όπως είναι ο κολεκτιβισμός, η ορθοδοξία, η υποταγή στην κεντρική εξουσία, ο προσανατολισμός της πατριαρχικής κοινωνίας προς το κράτος», λέει ο Ινοζέμτσεφ. «Αυτούς τους μύθους υπερασπίζεται, σε αυτούς θυσιάζει την πολιτική και την οικονομία».

Σχέδιο εξόδου
Υπάρχει διέξοδος στην κρίση;
«Χρειάζεται ένα σοβαρό διεθνές σχέδιο από το οποίο ο Πούτιν να μην βγει ηττημένος. Η λογική του μπορεί να είναι η αναγνώριση ότι η Ρωσία υπερασπίστηκε τους κατοίκους της Κριμαίας από ενδεχόμενη καταστροφή σαν αυτή που βλέπουμε σήμερα στο Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ, αλλά, όταν η απειλή εξαφανιστεί, πρέπει να την επιστρέψει.
Ας πούμε ότι η Ρωσία ελέγχει την Κριμαία ως εγγύηση. Αν η Ουκρανία ενταχθεί με επιτυχία στην ΕΕ και εξαφανιστεί η απειλή για την Ρωσία, τότε η τελευταία θα επιστρέψει την Κριμαία στην Ουκρανία».

Στην Μαριούπολη μεταφέρεται το θέατρο των επιχειρήσεων
Αυξάνεται η ένταση στην Ανατολική Ουκρανία παρά τις συνεχείς διπλωματικές προσπάθειες που καταβάλλουν οι εμπλεκόμενες πλευρές και η Ευρωπαϊκή Ένωση, ώστε να βρεθεί ειρηνική λύση και να σταματήσουν οι συγκρούσεις μεταξύ των ενόπλων δυνάμεων της χώρας και των ρώσων αυτονομιστών.
Είναι ορατός, πλέον, ο κίνδυνος να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο, πιθανότατα αυτή τη φορά κοντά στη Μαριούπολη, όπου υπάρχει μεγάλη ελληνική κοινότητα.

Στρατεύματα αυτονομιστών τα οποία το Κίεβο θεωρούσε ότι είναι ρωσικά, κινούνταν στην ευρύτερη περιοχή με πιθανό στόχο την κατάληψη της πόλης που βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ουκρανικών δυνάμεων.

Πηγές της Εθνοφυλακής της Ουκρανίας ανέφεραν ότι σε περιοχή του Νοβοαζόνσκ που βρίσκεται κοντά στο σημαντικό από στρατηγικής άποψης λιμάνι της Μαριούπολης, έχουν ξεσπάσει συγκρούσεις. Την ίδια ώρα, όμως, στελέχη της παραστρατιωτικής οργάνωσης που πρόσκειται στην Ουκρανία και βρίσκονται στην περιοχή, δεν έκαναν λόγο για εκτεταμένες συγκρούσεις. Δήλωσαν ότι 50 τεθωρακισμένα οχήματα πέρασαν τα σύνορα με τη Ρωσία και πως τα 40 από αυτά προσπαθούσαν να κινηθούν προς την Μαριούπολη.

Εάν οι αυτονομιστές αποκτήσουν τον έλεγχο των περιοχών που βρίσκονται νότια από το Ντονέτσκ και το Λουγκάνσκ, όπου συνεχίζονται οι μάχες, τότε θα μπορούν ευκολότερα να υπερασπιστούν το Ντονέτσκ ενώ ταυτόχρονα θα έχουν καλύτερη πρόσβαση στα σύνορα με τη Ρωσία.

Πηγή εφημ. "Τα Νέα"

Σχόλιο ιστολογίου: Η προσέγγιση του ρώσου καθηγητή (που διευθύνει ιδρύματα που έφτιαξε ο ίδιος, χωρίς να διευκρινίζεται από που προήλθαν τα χρήματα που απαιτήθηκαν γι αυτό) αποτελεί ξεκάθαρα μία δυτική προσέγγιση της ουκρανικής κρίσης και -φυσικά- της προσωπικότητας του ρώσου προέδρου, Βλαντιμίρ Πούτιν, τον οποίο επιχειρεί να μειώσει ως πολιτικό, προσδίδοντάς του συναισθηματικά χαρακτηριστικά που βαραίνουν στις αποφάσεις του. Σαφέστατα η έκρυθμη κατάσταση στην Ουκρανία οδηγεί σε μία ευθεία ρήξη, την οποία όμως τρέμει το Κίεβο και η Δύση (και όχι τόσο η Ρωσία), αφού η στρατιωτική ισχύς της Ρωσίας είναι τεράστια σε σχέση με την ό,ποια στρατιωτική δύναμη μπορεί να αντιπαραθέσει η Ουκρανία.
Εάν ο Πούτιν επιλέξει την στρατιωτική αντιπαράθεση και όχι τον πόλεμο της φθοράς (που ασκεί τώρα μέσω της οικονομίας αλλά και του σκληρότατου επερχόμενου χειμώνα που θα αντιμετωπίσει η Ουκρανία λόγω έλλειψης ενέργειας), τότε θεωρείται δεδομένο πως θα ενεργοποιηθούν και άλλες "δυνάμεις", τόσο από τις χώρες του Visegrad Group (Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία και Ουγγαρία), όσο και από μία -πιθανότατη- απόπειρα εμπλοκής του ΝΑΤΟ μέσω κάποιας γειτονικής χώρας (βλ. Βουλγαρία ή Τουρκία), η οποία με τη σειρά της θα "εκκινήσει" συγκρουσιακές καταστάσεις στην περιοχή των Βαλκανίων, οπότε θα υπάρξει μία γενίκευση της σύγκρουσης.
Όμως, τα "χτυπήματα" που μέχρι στιγμής έχει επιφέρει ο Πούτιν στην Δύση, η ταυτόχρονη απώλεια του ηθικού ερείσματος που πραγματοποιείται σε καθημερινή βάση στην πλευρά του Ποροσένκο, ενδέχεται να είναι και η επιλογή του ρώσου Προέδρου, που φαίνεται να τον απασχολεί περισσότερο η Ανατολική Μεσόγειος και η Μέση Ανατολή, όπου και εξελίσσεται το μεγάλο "γεωπολιτικό παίγνιο" από την πλευρά των ΗΠΑ. Και ο Βλαντιμιρ Πούτιν γνωρίζει πάρα πολύ καλά πως δεν μπορεί η Ρωσία να λείπει από αυτό το γεωπολιτικό παιχνίδι, το οποίο θα καθορίσει και τις γεωπολιτικές δυνάμεις για τα επόμενα 100 χρόνια...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση