Ελλάδα, Κύπρος 1974-2014: Διαφορετικά μέσα, ίδιοι (και χειρότεροι) σκοποί

Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος 

Ο Χένρι Κίσσινγκερ με κοίταξε πανιασμένος. Εφτά χρώματα άλλαξε το πρόσωπό του στο άκουσμα της λέξης «Κύπρος», παίρνοντας μια έκφραση μεταξύ απόλυτου τρόμου και ακραίας κατάπληξης, έκφραση που πολύ δύσκολα θα μπορούσα να περιγράψω ακριβώς, τόσο έντονη και εντυπωσιακή ήταν. «Είσαι από την Κύπρο;» με ρώτησε.

Το περιστατικό συνέβη πριν αρκετά χρόνια στο ετήσιο συνέδριο του Μονάχου για την ασφάλεια που κάλυπτα δημοσιογραφικά. Ζήτησα από τον πρώην Υπουργό Εξωτερικών να σχολιάσει τις αποκαλύψεις του Χίτσενς για τον ρόλο του στην Κύπρο, αλλά η λέξη αυτή και μόνο φάνηκε να του προκαλεί είδος τρόμου, «ηλεκτρικής εκκένωσης»! Το νησί, στη διχοτόμηση και εθνοκάθαρση του οποίου συνέβαλε όσο κανείς άλλος, μοιάζει να του προκαλεί ακόμα φόβο ή τύψεις (αν υποθέσουμε ότι η λέξη τύψεις έχει νόημα για ένα πρόσωπο όπως ο Κίσσινγκερ).

Διασημότερος μεταπολεμικός ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, αρχιτέκτων της ύφεσης με τους Σοβιετικούς και της προσέγγισης με τους Κινέζους που απομόνωσε τη Μόσχα, ο «γοητευτικός μάγος» της αμερικανικής διπλωματίας έχει ουκ ολίγα εγκλήματα στην «καμπούρα» του. Ο Χίτσενς, στο βιβλίο του «Η Δίκη του Κίσσινγκερ» («Εστία») ζήτησε την παραπομπή του σε δίκη για την Κύπρο, το ματοκύλισμα της Χιλής και τη δολοφονία του Αλλιέντε, όπως και τον ρόλο του στις σφαγές της Ινδοκίνας, του Μπαγκλαντές και του Τιμόρ. Φαίνεται ότι, μετά την έκδοση του βιβλίου, ο Κίσσινγκερ φοβήθηκε ότι, κάποια μέρα, σε κάποιο ταξίδι του πράγματι θα συλληφθεί όπως ο προστατευόμενός του, ο «χασάπης του Σαντιάγκο» Αουγκούστο Πινοτσέτ.

Ο ρόλος των ΗΠΑ στην επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα και στην οργάνωση του πραξικοπήματος και της εισβολής στην Κύπρο δεν αμφισβητείται σοβαρά ούτε καν από τις ίδιες … Για τα έργα και τις ημέρες τους σε Ελλάδα και Κύπρο ζήτησαν συγνώμη τόσο ο Πρόεδρος Κλίντον επισκεπτόμενος την Αθήνα, όσο και ο ειδικός απεσταλμένος για το κυπριακό Χόλμπρουκ σε συνέντευξη τύπου στη Λευκωσία.

Ραγιαδισμός

‘Ελα ντε που, όταν δεν μπορείς να ζήσεις όπως σκέφτεσαι, καταλήγεις να σκέφτεσαι όπως ζεις! Υπάρχει ολόκληρη «σχολή» δουλόφρονων, εθνομαζοχιστών σχολιαστών και πολιτικών, σε Ελλάδα και Κύπρο, που ντρέπονται (με το αζημίωτο) γιατί γεννήθηκαν ‘Ελληνες και θέλουν να απαλλάξουν την υπερδύναμη ακόμα και των εγκλημάτων που η ίδια ομολόγησε ότι διέπραξε. Για τον εθελόδουλο είναι αδιανόητο το αφεντικό να βαρύνεται ακόμα και με ομολογημένες αμαρτίες. Για την πόρνη, ο νταβατζής είναι ‘Αγιος ότι κι αν κάνει.

Κορυφαίο παράδειγμα σύγχρονου «θεωρητικού» του «ναινεκισμού» είναι ο Κύπριος Μακάριος Δρουσιώτης, υποστηρικτής της διάλυσης της Κυπριακής Δημοκρατίας δια του σχεδίου Ανάν το 2004, πρώην «αριστερός» συμπαθών το ΑΚΕΛ, που ολοκλήρωσε όμως την ιδεολογική του μετάλλαξη, καθιστάμενος σύμβουλος του Νίκου Αναστασιάδη στο Προεδρικό!

Κονδυλοφόρος που θα ήθελε να λογίζεται διανοούμενος, ο Δρουσιώτης ανέλαβε να ξαναγράψει την ιστορία ξεπλένοντας ΗΠΑ και Δύση πάσης ευθύνης για το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974. Υποστηρίζει ότι η θεωρία της «νατοϊκής συνωμοσίας» είναι «σοβιετική προπαγάνδα» κάτι που χρειάστηκαν βέβαια σαράντα χρόνια για να ανακαλύψει και υποστηρίξει κάποιος. Για όλα φταίνε Κύπριοι και «εξ Ελλάδος» ’Ελληνες, υποστηρίζει, λες και η αμερικανοκίνητη δικτατορία των Αθηνών μπορεί να θεωρηθεί εκπρόσωπος του ελληνικού λαού/κράτους. Μύθος, λέει, ότι οι Αμερικανοί ήθελαν να ελέγξουν την Κύπρο και γι’ αυτό έκαναν ότι έκαναν. Κι ας λέει ο κορυφαίος θεωρητικός του δυτικού ιμπεριαλισμού στη Μέση Ανατολή Μπέρναντ Λιούις:

«Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η Κύπρος, και διά μέσου της Μεγαλονήσου η Ελλάδα, σέρνονται πάλι στον μεσοανατολικό χώρο και το όλο τους μέλλον επηρεάζεται αποφασιστικά από τη μεγάλη μάχη για τον έλεγχο των στρατηγικών και οικονομικών δυνατοτήτων του χώρου της Μέσης Ανατολής. Είναι πολύ πιθανόν, αν όχι βέβαιο, πως η σύνδεση αυτή Κύπρου και Ελλάδας με το μεσανατολικό πρόβλημα θα παραταθεί για μακρό διάστημα» (Μέση Ανατολή και Δύση, Παπαζήσης, 1970, σ. 193)

Τα νέα «ευρήματα» του Δρουσιώτη αναιρούν εν πολλοίς και τον εαυτό του, αφού μέχρι πρότινος ο «θεωρητικός» μας έψαχνε συνωμοσίες στην ΕΟΚΑ Β’ και τους αναμφισβήτητους δεσμούς της με τις αμερικανικές (και όχι μόνο) υπηρεσίες. Τώρα επιχειρεί να «αποδομήσει» τον ίδιο τον Μακάριο, στην πραγματικότητα όχι για τα όποια λάθη (αναπόφευκτα) έκανε, αλλά για αυτό που συμβόλισε και εξέφρασε: τη διεκδίκηση του δικαιώματος εθνικής αυτοδιάθεσης των Ελλήνων. Οι ευθύνες για το κυπριακό είναι αποκλειστικά ελληνικές, θεωρία που τελικά αθωώνει τις αποικιοκρατικές δυνάμεις και την ίδια την Τουρκία (αφού δεν έκανε παρά ότι της «επιτρέψαμε» να κάνει). 

Ο κ. Δρουσιώτης ανήκει εξάλλου στη μακρά χορεία Κυπρίων και Ελλαδιτών θεωρητικών που ταυτίζουν στρατηγική και κυνισμό, υποστηρίζοντας κάθε τόσο, δίκην «Θουκυδίδηδων του Λαμογιστάν» ότι οι χώρες έχουν μόνο συμφέροντα. Αν αυτό συνέβαινε, αν δηλαδή το δίκαιο δεν είχε καμιά αξία, η πρώτη χώρα στον κόσμο που θα εξαφανιζόταν προ πολλού θα ήταν η Κύπρος. Κι αν αύριο εξαφανιστεί Κύπρος ή Ελλάδα, αυτό θα οφείλεται ακριβώς στην απουσία οποιασδήποτε αρχής/ηθικής όχι από τον κόσμο γενικά, αλλά από το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της άρχουσας ανθελληνικής, παρασιτικής ολιγαρχίας και το πολιτικό προσωπικό που την εξυπηρετεί, μαζί με τους ξένους «νταβατζήδες» (γεωπολιτικούς ή «τροϊκανούς»).

Οι Ρώσοι υπεύθυνοι για το 1974!

Το πιο καταπληκτικό είναι ότι ο Δρουσιώτης υφαίνει μετά το 2010 μια νέα εξωφρενική θεωρία, τονίζοντας τις … σοβιετικές ευθύνες στην τουρκική εισβολή του 1974!

Η Μόσχα φταίει γιατί δεν έστειλε τον σοβιετικό στόλο στην Κύπρο να σταματήσει τον τουρκικό διακινδυνεύοντας παγκόσμιο πόλεμο τον Ιούλιο του 1974. Με άλλα λόγια, οι πράκτορες της CIA είχαν καταλάβει την εξουσία στη Λευκωσία, είχαν κάνει Πρόεδρο τον Σαμψών, παρολίγον να σκοτώσουν τον Μακάριο, αλλά ο αυτοσχέδιος ιστορικός μας περίμενε να στείλει η Ρωσία τον στόλο της να σώσει το χαφιεδολόι που κυβερνούσε τη Λευκωσία από την τουρκική εισβολή! Επιπλέον κάνει ότι μπορεί για να διαστρέψει και να υποβαθμίσει τον σοβιετικό/ρωσικό ρόλο στο κυπριακό.

Το πραγματικό βέβαια ερώτημα δεν είναι γιατί το Κρεμλίνο δεν εμπόδισε την τουρκική εισβολή του 1974. Είναι γιατί ο πρώην αριστερός σύμβουλος του Αναστασιάδη αψηφά τη γελοιοποίηση λανσάροντας μια εξωφρενική θεωρία, η εμφάνιση της οποίας συμπίπτει με τα πολύ πραγματικά πλήγματα που δέχτηκε/δέχεται η σχέση της Κύπρου με την πιο σημαντική σύμμαχό της. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός, ακόμη και μικρά παιδιά γνωρίζουν ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν θα υπήρχε χωρίς τη διπλωματική και όχι μόνο υποστήριξη της Μόσχας.

Πολύπλευρη, η επίθεση κατά των σχέσεων Ελλάδας-Ρωσίας και Κύπρου-Ρωσίας προηγήθηκε των οικονομικών επιθέσεων του 2010 και 2013. Δεν αποσκοπεί παρά στην ολοκληρωτική διεθνή απομόνωση Αθήνας-Λευκωσίας, ώστε να μην έχουν συμμάχους σε κανένα σημείο του ορίζοντα, αν ενδεχομένως θελήσουν να απαντήσουν στην οικονομική-γεωπολιτική επίθεση που δέχονται, επίθεση από ορισμένες απόψεις πολύ πιο γενική και φοβερή από αυτή που δέχθηκαν το 1974. Σαράντα χρόνια μετά τα δραματικά γεγονότα του 1974, όχι μόνο βασικά αιτήματα της μεταπολίτευσης (ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία) παραμένουν ανεκπλήρωτα, απειλούνται σήμερα κατά τρόπο πρωτοφανή στη νεώτερη ελληνική ιστορία, με εξαίρεση τη γερμανική κατοχή.

Η ιστορία

Το κυπριακό, ο έλεγχος του χώρου Κύπρου-Ελλάδας για σκοπούς πολιτικής στη Μέση Ανατολή ήταν πιθανώς ο βασικός λόγος που επιβλήθηκε από τηCIA η δικτατορία του Παπαδόπουλου. Αλλά χρειάζεται τεράστια οξυδέρκεια, να μην πούμε τίποτα άλλο, για να προβλεφθεί αυτό 11 χρόνια πριν γίνει. Η Μπάσμα Ζερουάλι γράφει («’Αρδην», τ. 73, και Αμίκαμ Ναχμάνι, Ισραήλ, Τουρκία και Ελλάδα, Παπαζήσης):

’Ακρως αποκαλυπτική είναι η επιστολή που απηύθυνε στις 23 Ιουλίου 1956 ο Ισραηλινός απεσταλμένος στην Αθήνα προς το υπουργείο Εξωτερικών της χώρας του, όπου παρατηρούσε ότι «οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν είχαν αρκετή δύναμη για να πουν στον λαό τους ότι εγκατέλειπαν την υπόθεση. Μόνο όταν οι καιροί θα ήταν πιο ευνοϊκοί –δηλαδή όταν η Ελλάδα θα είχε στρατιωτική δικτατορία– θα ήταν η ελληνική κυβέρνηση ελεύθερη να εγκαταλείψει το Κυπριακό Ζήτημα»

Υπάρχει μια τεράστια βιβλιογραφία που μπορεί να ανατρέξει σήμερα ο αναγνώστης, αν και δεν υπάρχει δυστυχώς συνολική και συνθετική παρουσίαση – ανάλυση του θέματος. Ενδεικτικά αναφέρουμε μια κλασική διεθνώς, εύκολα προσβάσιμη σχετική πηγή, τη «Συνωμοσία της Κύπρου», τωνO’ Malley και Graig («Σιδέρης»).

Τα γεγονότα του 1974 δεν είναι εξαίρεση. Το κυπριακό μόνο δευτερογενώς είναι ελληνοτουρκική διαφορά - υπάρχει από τότε που υπάρχει η Κύπρος αντανακλώντας την κολοσσιαία στρατηγική της σημασία. Είτε μιλάμε για τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο και τους Ναϊτες, είτε για το σιωνισμό (δες τα εξαιρετικά ενδιαφέροντα απομνημονεύματα του Χερτζλ), το «νησί της Αφροδίτης» υπήρξε πάντα «μαργαριτάρι του στέμματος» για κάθε δύναμη θέλει να κυριαρχεί στη Μεσόγειο και τις ερήμους της Αραβίας.

Πηγή περιοδικό "Επίκαιρα", τεύχος 248

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση