Μονόδρομος της χώρας η παραγωγή…
Και επειδή πολύ λόγος και έπαινοι δίνονται προς θαρραλέους νέους που τολμούν και ρισκάρουν επιχειρηματικά εν μέσο κρίσης, έχω να πω ότι οικονομία δεν στήνεται με εστιατόρια καφετέριες και μπαρ, γιατί αυτού του είδους τις επιχειρήσεις μετρούν στις στατιστικές τους στην κυβέρνηση και νομίζουν ότι βγαίνουμε από την κρίση.
Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι ο τελευταίος ασπασμός της οικονομίας, λίγο πριν τον τελικό της θάνατο...
Τα ό,ποια χρήματα υπάρχουν ακόμη για επενδύσεις, θα έπρεπε να επενδύονται μόνο σε παραγωγικούς τομείς.
Το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν και εξακολουθεί να είναι η έλλειψη παραγωγής.
Μια καφετέρια έχει περισσότερο κόστος από μια μικρή χοιροτροφική μονάδα.
Ένα εστιατόριο έχει περισσότερο κόστος από μια βιοτεχνία παραγωγής ακριβών δερμάτινων παπουτσιών.
Βιοτεχνίες κατασκευής ποδηλάτων, ρακετών, καλτσών, ζωνών, τσαντών, μπαλών ποδοσφαίρου, κοστίζουν λιγότερο από ένα μπαρ και έχουν την δυνατότητα λόγω ιντερνέτ να πουλήσουν σε όλο τον κόσμο.
Μια χειροποίητη γυναικεία τσάντα κοστίζει στην λιανική 500 + ευρώ, εννοείται προσεγμένη, και δεν χρειάζεται περισσότερο από 50 τετραγωνικά εγκατάστασης.
Μια μικρή μονάδα μανιταριών έχει περισσότερο μέλλον να αναπτυχθεί και να υπάρχει και μετά από 50 χρόνια ως επιχείρηση, από ότι μια αρπαχτεί σε ένα καφέ-μπαρ.
Οι Γάλλοι τρώνε τεράστιες ποσότητες φουαγκρά - εύκολες δουλειές.
Στο εμπόριο υπάρχουν ακουστικά μουσικής που κοστίζουν και 300 ευρώ και για αυτά δεν χρειάζεται περισσότερο κόστος επένδυσης από ότι μια πολύ καλή καφετερία - ή ρεστοράν.
Μια χειροποίητη αγγλική δερμάτινη σέλα ποδηλάτου κοστίζει 150 ευρώ και δεν χρειάζονται ούτε 5.000 ευρώ επένδυση.
Μια γραμμή παραγωγής αμορτισέρ ή τακάκια αυτοκινήτων στήνεται μέσα σε έξι μήνες.
Η Ελλάδα έχει ένα ισχυρό πλεονέκτημα, πολύ ισχυρό!!!
Μπορούμε εύκολα σε τρία- τέσσερα χρόνια να έχουμε διπλασιάσει το ΑΕΠ.
Το πλεονέκτημα μας είναι ότι είμαστε μικρή χώρα και μικρή οικονομία.
Είμαστε μόνο 10 εκατομμύρια πληθυσμού και έχουμε απέναντι μας περίπου τα 7 δισ. του παγκόσμιου πληθυσμού ως εν δυνάμει πελάτες.
Ας προσπαθήσουμε ως χώρα να φτιάξουμε πέντε - δέκα - είκοσι προϊόντα, τα οποία θα τα αγοράζει δύο φορές τον χρόνο προς 100 ευρώ έκαστο, μόνο το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Δηλαδή τζίρος ετησίως, 100 ευρώ χ δύο φορές τον χρόνο = 200 ευρώ.
Το 20% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι 1,4 δισ. πελάτες Χ 200 ευρώ ανά κάτοικο- πελάτη= 280 δις τζίρος τον χρόνο.
Είναι δύσκολο;
Εγώ πάντως το βλέπω εύκολο, υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα φύγουν άλλοι νέοι εκτός Ελλάδας.
Ο κτηνοτρόφος από την Κρήτη
Επικοινωνία με τον συντάκτη
Gian400@hotmail.com
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Όλα αυτά τα πολύ ορθά προυποθέτουν κάτι στο οποίο οι μεγαλύτεροι πρέπει επισταμένως να δουλέψουμε για να περάσει στους νεώτερους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλ την άρση, από την υποτιμητική αφάνεια, της εξειδικευμένης (και όχι μόνο) παραγωγικής εργασίας σε σχέση με την υπαλληλοποίηση μέσω των "υπηρεσιών" δημόσιας και ιδιωτικής μορφής (διορθωτικές αμοιβές).
Το ποιές θα είναι οι παράλληλες διασωστικές επιπτώσεις μιας τέτοιας στρατηγικής απόφασης είναι ένα μεγάλο θέμα που δεν χωρεί εδώ ο τόπος για να αναπτυχθή.
Οι 250 χιλ επιχειρήσεις και το προσωπικό τους, που εξυπηρετούν ψυχαγωγικές (τρόπον τινά) και... ντελιβερικές ανάγκες υπαλλήλων, με μηδενικό ελεύθερο χρόνο για σπιτική αυτοεξυπηρέτηση, είναι η αποθέωση της στρέβλωσης που ακολουθήθηκε από την άθλια σχεδιαστική μακροοικονομική πολιτική αυτών που το παίζουν πολιτικοί άνδρες.
Όμως δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως το μεγάλο ανταγωνιστικό μας ατού είναι ο τουρισμός με 10 συν 20 περίπου (διάχυση) δις ετησίως.
Εκεί, στους χώρους δράσης του, δεν χωρούν οικονομίες στην εστίαση, πανδόχευση κλπ (κίνητρα).
Απεναντίας, το ζητούμενο είναι η διασπορά των εσόδων να γίνεται υπέρ της μικρομεσαίας εντοπιότητας και όχι των κλειστών μεγαθηρίων που εξάγουν κέρδη έξω με τους αλυσοδεμένους πελάτες.
Η επιστροφή στην παλαιά καλή εποχή της άγιας βιοτεχνίας μας και των... τρισδιάστατων μετρήσιμων αγαθών της, σε ένα τόσο ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον, προυποθέτει προστατευτικούς δασμούς έναντι τρίτων φθηνότερων χωρών (για εξασφάλιση τουλάχιστον της εσωτερικής αγοράς κατ' αρχάς) και αυτό σημαίνει κάποιες βασικές εξωτερικές επιλογές, αντέχουμε την αρχική "κλωτσιά" που θα μας δώσει μια τέτοια απόφαση;
Εγώ λέω Ναι, αρκεί να γίνει από ηγέτες φιλελληνικά σκεπτόμενους.