Στον βάλτο της διαρκούς χρεοκοπίας

Η Γερμανία δεν θα στηρίξει την ανάκαμψη βάζοντας σε κίνδυνο τη δική της επισφαλή σταθερότητα

Του Σταύρου Χριστακόπουλου


Άλλη μια «διαπραγμάτευση» με την τρόικα κλείνει… επιτυχώς, άλλη μία ελαφρά βύθιση της Ελλάδας στον βάλτο συντελείται. Συνεχίζονται, χωρίς διακοπή, τα μέτρα αποδόμησης στην ασφάλιση, την εργασία, την υγεία, τις απολύσεις, η περαιτέρω απίσχνανση του κράτους, τα οριζόντια χαράτσια.

Αν κάποιος παρατηρήσει τη στρατηγική «διαπραγμάτευσης» της τρόικας σε βάθος μηνών, θα διαπιστώσει τη χαμηλή πολιτική ένταση με την οποία πορεύεται, αφήνοντας ψίχουλα ελπίδων για να στηρίζει την όποια κυβερνητική σταθερότητα. Με το ζόρι ένα επικοινωνιακό – πλην βαρετό – «θριλεράκι» για τα κανάλια, το οποίο όμως πλέον περιπαίζουν ακόμη και οι αρμόδιοι ρεπόρτερ. Ύστερα όλα παίρνουν τον προκαθορισμένο δρόμο τους.
Στην επόμενη φάση, επειδή οι ιδιωτικοποιήσεις είναι μια… τραγωδία και το οικονομικό τους αποτέλεσμα ελάχιστο, σύντομα η τρόικα αναμένεται να εκδιώξει τους Έλληνες μάνατζερ του ΤΑΙΠΕΔ και να ορίσει δικούς της. Ήδη βάζει χέρι στις τράπεζες και το παράδειγμα της Eurobank είναι ενδεικτικό. Η χώρα ξεπουλιέται και μετατρέπεται σε «οικόπεδο», χωρίς καν το πρόσχημα του εισπρακτικού οφέλους.

Δεν πληρώνουν
Πολλοί, από καιρό, με προεξάρχοντες Σαμαρά και Στουρνάρα, προσμένουν – ή απλώς διαδίδουν ότι θα προκύψει – μια… «λύση» στο δράμα της Ελλάδας. Επενδύουν πολιτικά σε ένα μεγάλο κούρεμα του χρέους, που θα αποτελέσει το κλειδί για την αναστροφή της πορείας καταστροφής της οικονομίας. Τίποτε όμως δεν δείχνει ότι οι ελπίδες και οι διακηρύξεις τους είναι βάσιμες. Η μία οργίλη διάψευση διαδέχεται την άλλη.

Η Γερμανία, από την οποία περιμένουν μια ανάσα, έχει προδιαγράψει την πολιτική της και το επόμενο διάστημα: δεν πληρώνει, αντιστεκόμενη σθεναρά στο μόνιμο αίτημα των αγορών να καταβάλει το αντίτιμο για να διατηρήσει την κερδοφόρο (μόνο γι’ αυτήν πια) ευρωζώνη.

1. Δεν πληρώνει για τις διασώσεις τραπεζών, υποσχόμενη τη «μόχλευση» ποσών υποπολλαπλάσιων αυτών που απαιτούνται και ξεκαθαρίζοντας ότι οι επενδυτές και οι καταθέτες θα πληρώνουν τις διασώσεις, με ορθάνοιχτο το παράθυρο για κούρεμα καταθέσεων, ακόμη και κάτω από τα «διασφαλισμένα» 100.000 ευρώ. Προτιμά επίσης να διατηρεί την ανασφάλεια των καταθετών σε όλη την ευρωζώνη ώστε να τους προσελκύει στις δικές της τράπεζες αποστραγγίζοντας από ρευστότητα την προβληματική περιφέρεια.

2. Δεν πληρώνει για την ανεργία των νέων, «προσφέροντας» γελοία ποσά και απαιτώντας την επιδοματοποίηση μιας ανακυκλούμενης εργασίας με ελάχιστες αμοιβές, οι οποίες παραπέμπουν σε πλήρη διάλυση κάθε έννοιας ασφαλούς εργασίας. Προτιμά να απορροφά η ίδια το υψηλού επιπέδου εργατικό και επιστημονικό δυναμικό το οποίο παράγουν με κόπο και δικές τους επενδύσεις οι μνημονιακές χώρες.

3. Δεν πληρώνει για την ανάπτυξη, διαφημίζοντας επιδοτήσεις της πλάκας και προτιμώντας να ελέγξει η ίδια τα διατιθέμενα κονδύλια και τα οφέλη τους μέσω… δανεισμού από δικές της τράπεζες και όχι με παραγωγική αναδιάρθρωση του μειούμενου ευρωπαϊκού προϋπολογισμού.

4. Δεν επενδύει η ίδια, εκμεταλλευόμενη τις ιδιωτικοποιήσεις στις προβληματικές χώρες, αλλά προτιμά να εισπράττει το ρευστό του ξεπουλήματος, δείχνοντας έτσι ότι δεν αποσκοπεί στην ανάπτυξή τους, αλλά στη μετατροπή τους σε τριτοκοσμικές και στη συνεχή αφαίμαξή τους.

Η μόνη σταθερά αυτής της πολιτικής είναι η διατήρηση –όσο τραβήξει– του καθεστώτος διαρκούς χρεοκοπίας. Μάλιστα, όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν στιγμιαίες επιλογές, αλλά μακροπρόθεσμες, και αποτυπώνονται σε αποφάσεις με ορίζοντα χρόνων. Πόσο εύκολο είναι να αλλάξουν; Καθόλου, αφού μια μετρήσιμη και επωφελής για το σύνολο της ευρωζώνης μεταβολή πολιτικής όχι μόνο θα συνιστά συγκλονιστική αλλαγή πολιτικής, αλλά θα απαιτεί από τη Γερμανία να πληρώσει ακριβά βάζοντας σε κίνδυνο τη δική της επισφαλή σταθερότητα.

Δόσεις δανείων με το σταγονόμετρο, αναποτελεσματικές, μικρές τεχνικές ρυθμίσεις κατά δόσεις, για να μην ανακόπτονται οι «μεταρρυθμίσεις» και να διασφαλίζεται η αποτελεσματικότητα των εκβιασμών, νέα περιορισμένα δάνεια με νέα μνημόνια είναι το μέλλον που προδιαγράφεται. Αν γίνει κούρεμα, θα το πληρώσουν οι Έλληνες και όχι η Γερμανία. Όλα τα άλλα αποτελούν εμπόριο ελπίδας.

«Αρνιά και λύκοι»
Σε αυτό το κλίμα οι εξαγγελίες, οι ελπίδες και οι πολιτικές επενδύσεις σε μια επανεκκίνηση της οικονομίας εξαντλούνται στην επίκληση του κατεξευτελισμένου και διάτρητου «success story» ενός πρωθυπουργού και μιας κυβέρνησης που προσπαθούν πάση θυσία και πάση δυνάμει να αντέξουν πολιτικά και να διατηρηθούν στην εξουσία.

Αυτός είναι ο μοναδικός στόχος τους, ο οποίος όμως προκαλεί τραγελαφικές καταστάσεις, με διάφορους γελοίους τη μια να «γλείφουν» αδέξια τους τέως ψηφοφόρους τους που πλέον ψηφίζουν Χρυσή Αυγή, την άλλη να ψιθυρίζουν ότι υιοθετώντας την ατζέντα της θα την περιθωριοποιήσουν και την… παράλλη να δηλώνουν διαθέσιμοι ακόμη και για συνεργασία μαζί της. Ακόμη και το «Βήμα», όμως, έφτασε στις 2 Ιουλίου να τους προειδοποιεί από το κεντρικό άρθρο τους:

«Κάπως έτσι ήλθαν και οι πρώτες δηλώσεις ανοχής απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Και μάλιστα με την επίκληση της λαϊκής ψήφου. Ωστόσο, οι θιασώτες της ομογενοποιημένης Δεξιάς πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτοί είναι τα αρνιά και όχι οι νεοναζί. Οι άλλοι λύκοι είναι και τέτοιοι θα παραμείνουν. Δεν παίζουν με αυτά τα πράγματα, κύριοι»!

Αυτά για το κυβερνητικό αδιέξοδο, το οποίο θα παγιώνεται όσο η κοινωνία βυθίζεται στον βάλτο και μειώνονται οι ανάσες της. Τελευταία ελπίδα για μια – πόσο μεγάλη; – παράταση του κυβερνητικού βίου της Ν.Δ. ειδικότερα θα αποτελούσε είτε η σημαντική συρρίκνωση της εκλογικής επιρροής της Χρυσής Αυγής, είτε η πλήρης κατάρρευση κάθε εμπιστοσύνης προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Τίποτε από τα δύο όμως δεν πρόκειται να συμβεί. Και τα δύο αυτά κόμματα, το καθένα για διαφορετικούς λόγους, θα συνεχίσουν να εισπράττουν τις συνεχείς διαρροές του συρρικνούμενου τέως δικομματισμού, για πολλούς λόγους.
Η Χρυσή Αυγή, διότι καμιά από τις συνταγές περιορισμού της από τη Ν.Δ. δεν έχει ελπίδες επιτυχίας όσο συνεχίζεται η καταβύθιση της κοινωνίας στη δυστυχία, την κατάθλιψη και τον μηδενισμό, αλλά και όσο αυξάνονται το μίσος και η διάθεση εκδίκησης για «τους αλήτες τους πολιτικούς, που όλοι μαζί κατέστρεψαν τον τόπο». Ώρα να… δικαιωθεί πλήρως ο λόγος μίσους και ισοπέδωσης που εκπέμπουν συντονισμένα τα ΜΜΕ, ο Πάγκαλος και οι συν αυτοίς.

Η προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όσα και να του καταλογίσει κάποιος, που δεν είναι και λίγα, παραμένει αυτό που έχουμε περιγράψει εδώ και έναν χρόνο, μετά τις εκλογές του Ιουνίου: ο μοναδικός παράγοντας πιθανής ανασυγκρότησης της «Κεντροαριστεράς», αλλά και η μόνη θεσμική αντιπολιτευτική επιλογή.

Πραγματικά είναι δύσκολο να εκτιμήσει κάποιος το αν, τη στιγμή, αλλά και τις συνθήκες υπό τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταφέρει να αναλάβει τη διακυβέρνηση. Η προφανής ανεπάρκειά του, η ορατή έλλειψη πρότασης, η αντικειμενική δυσκολία να συγκροτηθεί ένα πρόγραμμα ανόρθωσης και ανασυγκρότησης της χώρας σε συνθήκες διαρκούς χρεοκοπίας είναι ανασχετικοί παράγοντες. Είναι επίσης άγνωστο εάν επαρκεί ο χρόνος ώστε ο Τσίπρας να προετοιμαστεί καταλλήλως ώστε να αναλάβει μια χώρα με την καταστροφή σε εξέλιξη.

Από την άλλη, όμως, ίσως οι εκλογές δεν είναι τόσο κοντά όσο κάποιοι περιμένουν. Μια κατάρρευση της κυβέρνησης το πιθανότερο είναι να οδηγήσει σε ανασύνθεσή της με άλλον επικεφαλής, ιδιαίτερα αν τα δημοσκοπικά «κουκιά» του Σαμαρά δεν βγαίνουν. Στην περίπτωση αυτή και η τρόικα μένει ευχαριστημένη και ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει επιπλέον χρόνο.

Ένας ακόμη κρίσιμος παράγοντας είναι η πιθανότητα μιας… φωτιάς στον κάμπο. Δεν μπορεί ούτε να προοικονομηθεί ούτε να αποκλειστεί και είναι άγνωστο τι είδους ανακατατάξεις μπορεί να προκαλέσει. Ο Τσίπρας λέει και ξαναλέει ότι, για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να «διαπραγματευτεί» (δηλαδή… για να κυβερνήσει), θα πρέπει να έχει τον λαό στον δρόμο. Δεν απέχει από την αλήθεια. Από την άλλη όμως δεν κάνει κάτι για να δώσει την εικόνα ότι ο ίδιος θέλει και μπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση, ούτε είναι σαφές το πώς θα κυβερνήσει.

Ίσως, πάντως, η φωτογραφία της εποχής, με βάση την οποία όλοι κάνουμε τις υποθέσεις μας, να είναι σε λίγο καιρό απλώς μια ανάμνηση. Το ίδιο ίσως συμβεί και σε περίπτωση εκλογών: το αποτέλεσμά τους θα καθορίσει το επόμενο κυβερνητικό σχήμα. Εδώ κρατήστε την πομφόλυγα Βενιζέλου περί «συνταγματικού τόξου». Ίσως αποδειχθεί το τέλειο άλλοθι για σχήματα που σήμερα μοιάζουν… αδιανόητα.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση