Ξέρουμε πού βαδίζουμε, ή πάμε για την ΑΟΖ… «ξυπόλητοι στ’ αγκάθια»;

Το θέμα της εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου στα όρια της ελληνικής αποκλειστικής ζώνης (ΑΟΖ), θα αποτελέσει, μεταξύ άλλων, θέμα της σημερινής συνάντησης των τριών πολιτικών αρχηγών που στηρίζουν κοινοβουλευτικά την κυβέρνηση συνεργασίας.

Μέχρι σήμερα η ΑΟΖ έχει καλλιεργηθεί στη συνείδηση του μέσου Έλληνα ως το «Ελντοράντο» που μπορεί να αποτελέσει τη ριζική λύση στα ατελείωτα οικονομικά προβλήματα της χώρας. Την ίδια όμως στιγμή παρατηρείται ένα κλίμα «ελαφρότητας», δίνοντας την εντύπωση ότι για μια ακόμη φορά η Ελλάδα δεν εμφανίζεται και τόσο συντεταγμένη στις ενέργειές της. Είναι άραγε έτσι; Ας δούμε τα δεδομένα του προβλήματος:

Όντως οι εκτιμήσεις που έχουν δει μέχρι σήμερα το φως της δημοσιότητας κάνουν λόγο για εντυπωσιακού μεγέθους υποθαλάσσια κοιτάσματα (σχετικά στοιχεία έχουν δημοσιευτεί πολλάκις τόσο το «defence-point.gr» όσο και στα τεύχη της «Στρατιωτικής Ισορροπίας & Γεωπολιτικής»). Φυσικά οι εκτιμήσεις αυτές θα πρέπει να επιβεβαιωθούν από τα αποτελέσματα των ερευνών και ιδιαίτερα την τεχνολογική δυνατότητα και κόστος εξόρυξης – άντλησης.

Όμως, η επίσημη έναρξη της διαδικασίας για την ΑΟΖ από την πλευρά της Ελλάδας, πέρα από την αυτονόητη εξάσκηση ενός νόμιμου σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο δικαιώματος της χώρας, είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι θα δημιουργήσει τουλάχιστον «τριβές», για να χρησιμοποιήσουμε έναν μετριοπαθή χαρακτηρισμό, με την Τουρκία. Κατά συνέπεια ο συνήθης ελληνικός τρόπος του «βλέποντας και κάνοντας» δεν είναι η σοφή και το κυριότερο η πιο αποδοτική επιλογή. Βέβαια, σύμφωνα με πληροφορίες, τόσο το Υπουργείο Εξωτερικών όσο και το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, έχουν ολοκληρώσει την τεχνοκρατική – επιτελική προεργασία. Όλες οι πτυχές, ιδιαίτερα αυτές που άπτονται του διεθνούς δικαίου, των προβλέψεων και της εφαρμογής του, έχουν διεξοδικά αναλυθεί και μελετηθεί.

Εκείνο που όμως απαιτείται είναι η χάραξη της εθνικής στρατηγικής για την υλοποίηση της απόφασης για την ΑΟΖ, εφόσον ληφθεί η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ για την υλοποίηση της. Κατά συνέπεια, οι πληροφορίες που θέλουν το Μέγαρο Μαξίμου και το υπουργείο Εξωτερικών να διαφωνούν στον χειρισμό δεν βοηθούν…

Η ΑΟΖ εξ ορισμού αποτελεί ΚΥΡΙΟ ΕΘΝΙΚΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟ ΣΚΟΠΟ. 

Υπό την έννοια αυτή, το κύριο ερώτημα στο οποίο οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί, αλλά και το σύνολο των πολιτικών κομμάτων και φυσικά των πολιτών της χώρας θα πρέπει να ΑΠΑΝΤΗΣΟΥΝ και να ΔΕΣΜΕΥΘΟΥΝ, να ΣΧΕΔΙΑΣΟΥΝ και να ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΟΥΝ τη διατύπωση της όποιας απάντησης είναι το εξής: Έχοντας υπόψιν ότι η ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ θα συναντήσει την αντίδραση της Τουρκίας, που αποσκοπεί η ελληνική στρατηγική; Στην – ας την αποκαλέσουμε σχηματικά – «δυναμική» διευθέτηση του θέματος ή τη «διαβουλευτική», ή για την αποκαλέσουμε πιο ωμά, διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων;

Και φυσικά θα πρέπει να απαντήσουν σε σειρά υποερωτημάτων, εξίσου κρίσιμων, που απορρέουν από την πρώτη ή τη δεύτερη κεντρική επιλογή:

• Για παράδειγμα, αν επιλέξουμε τη δυναμική διευθέτηση, έχουμε αξιολογήσει αν μπορούμε να την υλοποιήσουμε (αυτό μπορεί εύκολα να προσδιοριστεί αντικειμενικά τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά), μας συμφέρει βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα (κόστος επένδυσης προς απόδοση / cost-benefit analysis);
• Τι προετοιμασίες έχουμε κάνει, ή τι απαιτείται να κάνουμε σε εθνικό επίπεδο; Τι πόρους και μέσα θα πρέπει να διαθέσουμε σε πολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο για να διαμορφώσουμε τον αναγκαίο για την επίτευξη του εθνικού αντικειμενικού σκοπού ΣΥΝΟΛΙΚΟ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΟ ΔΥΝΑΜΕΩΝ;
• Τι προετοιμασίες έχουμε κάνει σε διεθνές επίπεδο (διεθνείς συμμαχίες) και τι απτό αποτέλεσμα έχει επιτευχθεί; Διότι εάν υπάρχουν αόριστες και γενικόλογες διατυπώσεις από τους γνωστούς δυνητικούς συμμάχους, τότε οι υπολογισμοί αλλάζουν και τα ενδεχόμενα σενάρια που ίσως βρούμε μπροστά μας πολλαπλασιάζονται… Ποιοι είναι δηλαδή οι σύμμαχοι μας, ή για την ακρίβεια ποιων τα συμφέροντα συμπίπτουν με τα ελληνικά; Το έχουμε διερευνήσει σε βάθος, έχουμε συνάψει άτυπες ή επίσημες συμφωνίες;

Παρά το γεγονός ότι η διαπίστωση ακούγεται και είναι εξαιρετικά κυνική, η σύμπτωση συμφερόντων, πέρα από μεγαλόστομες διακηρύξεις, ιστορικές μνήμες, ατομικά ή συλλογικά βιώματα, ιδεοληψίες ή ψευδαισθήσεις, αποτελεί την πιο στέρεα βάση συμμαχιών. 

Αν πάλι επιλέξουμε (είτε εκούσια είτε ακούσια λόγω αρνητικής εκτίμησης του συσχετισμού δυνάμεων) τη διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων από ποιο αφετηρία ξεκινάμε και που θέλουμε (και μπορούμε) να καταλήξουμε; Για παράδειγμα, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μπορείς να καθίσεις μετά από μια στρατιωτική – διπλωματική κρίση, ή μετά από… πρόσκληση. Η επιλογή και πάλι έχει τη σημασία της και δεν σχετίζεται με τον δεδομένο φιλειρηνισμό της χώρας. Έχει γίνει απόλυτα κατανοητό ότι αν η πρώτη λύση (δυναμική διευθέτηση) αντιπροσωπεύει το 100% του προσδοκώμενου εθνικού οφέλους, η δεύτερη επιλογή (περιθώριο διαπραγματεύσεων) συνεπάγεται νομοτελειακά «εκπτώσεις» και μέχρι ποιο σημείο;

Όλη αυτή η διαδικασία λήψης απόφασης, που εδώ παρουσιάζεται απλοποιημένα – αν όχι απλουστευτικά για λόγους σκοπιμότητας – και σχηματικά, θα πρέπει να υλοποιηθεί ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ, ΨΥΧΡΑΙΜΑ, ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ, στη βάση ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΩΝ ΚΡΙΤΗΡΙΩΝ και ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ και το κυριότερο ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ και ΚΥΝΙΚΑ.

Μακριά από κορόνες, κραυγές και επικοινωνιακούς σχεδιασμούς (ο πειρασμός η ΑΟΖ να προταθεί ως το πολλά υποσχόμενο εθνικό όραμα που θα αντισταθμίσει την εθνική κατάθλιψη από την άθλια πραγματικότητα που ζούμε είναι πολύ μεγάλος για πολλούς και για πλειάδα λόγων, όσο και επικίνδυνος).

Το να αποτύχουμε να εκμεταλλευθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο και με τον πιο αποδοτικό τρόπο τα εθνικά ωφέλη που προσδοκούμε από την ΑΟΖ θα είναι ΕΓΚΛΗΜΑ, το οποίο δεν πρόκειται να απαλύνει ή να απομειώσει τις συνέπειες του η επανάληψη της εκτέλεσης στο Γουδή. Η ζημιά θα έχει συντελεστεί, θα είναι τεράστια και όπως αποδείχθηκε με το συγκεκριμένο γεγονός και την αναψηλάφηση της δίκης μάλλον επιβεβαιώθηκε ο Κίπλινγκ στον «Δεκάλογο ενός Έργου» (αμείλικτο κυνήγι των ενόχων, αποχώρηση των επιτηδείων, παραδειγματική τιμωρία των αθώων)… Αφήστε που «ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την αποχώρηση εκ του ταμείου»…

Εν κατακλείδι, το ότι οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί συζητούν σήμερα το θέμα της αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της ΑΟΖ, μήπως ΔΕΝ θα έπρεπε να ανακοινωθεί δημόσια, πριν σχεδιαστεί η ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ για την επίτευξη του συγκεκριμένου ΕΘΝΙΚΟΥ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΥ ΣΚΟΠΟΥ;

ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΚ ΤΩΝ ΩΝ ΟΥΚ ΑΝΕΥ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ…

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση