Στα δίχτυα των κερδοσκόπων

Η Ελλάδα φαίνεται να οδηγείται μεθοδικά στην έξοδο από την Ευρώπη, στη δραχμή, στη χρεοκοπία, στην εξαθλίωση, καθώς επίσης στην ολοκληρωτική λεηλασία τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού πλούτου της - ερήμην των εγκλωβισμένων πολιτών της 

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος 

 

"Στις αρχές της δεκαετίας του 80 απελευθερώθηκαν οι αγορές από τις κανονιστικές ρυθμίσεις, με αποτέλεσμα οι τρόφιμοι να τεθούν επικεφαλής του φρενοκομείου - παράλληλα το καρτέλ αντιλήφθηκε για πρώτη φορά ότι, το να χρηματίζει πολιτικούς και ακαδημαϊκούς εμπειρογνώμονες και δημοσιογράφους ήταν πολύ πιο φθηνό και εύκολο, από το να βελτιώνει την πραγματική του απόδοση" (C.Ferguson με παρεμβάσεις).

Η ιδέα της επαναγοράς ομολόγων αξίας 30 δις € στο 30-40% της ονομαστικής τους αξίας, έναντι δηλαδή 10 δις €, με τη βοήθεια ανάλογου δανείου από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό EFSF και με στόχο τη μείωση του δημοσίου χρέους μας κατά 20 δις €, φαίνεται αρχικά πολύ ενδιαφέρουσα – εάν βέβαια δεν είχε ανακοινωθεί (παραδόξως) δημόσια, με αποτέλεσμα την εκτόξευση της αξίας τους στη δευτερογενή αγορά, στην οποία διαπραγματεύονται (διάγραμμα).

Στα πλαίσια αυτά, οφείλει να αναφέρει κανείς τους μέχρι σήμερα δανειστές της Ελλάδας (μη συμπεριλαμβανομένων των δανείων για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών), έτσι ώστε να έχει μία καλύτερη εικόνα:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Ανάλυση συνολικού δανεισμού της Ελλάδας, ύψους 304 δις €

Δανειστές	Ποσά σε δις €
Ιδιώτες	63,00
Λοιποί πιστωτές	47,00
Διμερή δάνεια των χωρών της Ευρωζώνης	53,00
ΔΝΤ	22,00
EFSF	74,00
EKT	45,00
Σύνολα	303,00

Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Με βάση τον Πίνακα Ι, η επαναγορά σχεδιάζεται από εκείνους τους ιδιώτες που έχουν στην ιδιοκτησία τους ομόλογα αξίας περί τα 63 δις € - εκ των οποίων το ένα τρίτο (17 δις €) ανήκει στις εγχώριες τράπεζες, το «δεύτερο τρίτο» σε ελληνικούς οργανισμούς, ταμεία, ιδιώτες και ασφαλιστικές εταιρείες, ενώ τα υπόλοιπα κυρίως σε κερδοσκοπικά κεφάλαια του εξωτερικού (hedge funds).

Ουσιαστικά πρόκειται για μία δεύτερη διαγραφή μετά το εγκληματικό PSI, η οποία όμως αυτή τη φορά δεν μπορεί να είναι υποχρεωτική, αφού τα ομόλογα είναι αγγλικού δικαίου – εκτός εάν συμμετέχει η συντριπτική πλειοψηφία των κατόχων τους (γεγονός πολύ δύσκολο, πόσο μάλλον εάν ισχύουν οι πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού, σύμφωνα με τις οποίες θα εξαιρεθούν τα ασφαλιστικά ταμεία) και υπό προϋποθέσεις. ΄

Σε γενικές γραμμές λοιπόν ένα ομόλογο 100 €, η αξία του οποίου μειώθηκε πέρυσι κατά 53,5% στα 46,50 € περίπου, θα «κουρευτεί» ακόμη μία φορά κατά 60% - οπότε η αρχική αξία των 100 € θα περιορισθεί στα 18,60 € ή και λιγότερο (μεγέθη κατά προσέγγιση).

Οι ελληνικές τράπεζες φυσικά δεν θα συμφωνούσαν να υποστούν για δεύτερη φορά τέτοια ζημία, εάν δεν ήταν απολύτως «εκβιάσιμες» λόγω της μεγάλης ανάγκης ανακεφαλαιοποίησης τους - ενώ η κυβέρνηση υποχρεώθηκε στην πραγματικότητα να δρομολογήσει τη διαγραφή, επειδή διαφορετικά δεν θα εισπράξει τη δόση των 34 δις €, την οποία έχει ανόητα υποσχεθεί, καθώς επίσης τις υπόλοιπες.

Η απαίτηση αυτής της διαγραφής προέρχεται από το ΔΝΤ, το οποίο έχει θέσει πονηρά ως προϋπόθεση της συνέχισης του δανεισμού της Ελλάδας εκ μέρους του, τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους της – όπου θεωρεί αυθαίρετα απαραίτητο τον περιορισμό του, κατά τουλάχιστον 20 δις €.

 

Σύμφωνα τώρα με την επίσημη προσφορά της ελληνικής κυβέρνησης (έγγραφο), τα ομόλογα θα αγοραστούν σε μία τιμή, έως και το 40,1% της ονομαστικής τους αξίας. Στα πλαίσια αυτά, όποιος αγόρασε τα συγκεκριμένα ομόλογα από τη δευτερογενή αγορά το Μάιο, μεταξύ 11,6% και 15% της ονομαστικής τους αξίας (ανάλογα με το χρόνο λήξης τους), θα κερδίσει από 260% έως και 345% επί του επενδυμένου κεφαλαίου του – μία απόδοση πραγματικά ονειρεμένη για τα κερδοσκοπικά κεφάλαια.

Επειδή τώρα ακόμη και αυτοί που αγόρασαν τα νέα ομόλογα. μετά τη διαγραφή των παλαιοτέρων, πλήρωσαν κατά μέσον όρο το 31,5% της ονομαστικής τους αξίας (άρθρο WSJ), θα κερδίσουν επίσης – γεγονός που αναγκάζει πολλούς να προβληματιστούν, σχετικά με τα εξής:

(α) γιατί η κυβέρνηση προσφέρει 40% και όχι κάτω του 31,5% - χαμηλότερα δηλαδή από την τιμή που διαπραγματεύονται σήμερα, καθώς επίσης

(β) γιατί η πρώτη αναδιάρθρωση (PSI), δεν έγινε σε χαμηλότερες τιμές, αφού τα νέα ομόλογα «κουρεύτηκαν» αυτόματα από τις αγορές, αμέσως μετά.

Φυσικά η μείωση της τότε αξίας τους αφορούσε μόνο εκείνα τα ομόλογα, τα οποία θα ήθελαν οι ιδιοκτήτες τους να πουλήσουν, εισπράττοντας αμέσως χρήματα - αφού, εάν τυχόν τα κρατούσαν μέχρι τη λήξη τους (2023 - 2042), θα εισέπρατταν το 100% της ονομαστικής τους αξίας, συν τους τόκους (2% έως το 2015, 3% έως το 2021 και 4,3% στη συνέχεια).

Ίσως οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ ότι, στην εκάστοτε τιμή διαπραγμάτευσης συνυπολογίζεται και ο κίνδυνος αδυναμίας πληρωμής των ομολόγων εκ μέρους της Ελλάδας - τυχόν χρεοκοπία της δηλαδή, η οποία δεν έχει καθόλου αποκλεισθεί.

Επίσης πως ο στόχος των κερδοσκόπων δεν είναι ο τόκος, αλλά το δυνητικό κέρδος από τη διαφορά μεταξύ τιμής αγοράς και τιμής πώλησης - όπου τα συγκεκριμένα ομόλογα, με την τιμή που διαπραγματεύονται στη δευτερογενή αγορά, προσφέρουν ετήσιες αποδόσεις (κέρδη) μεταξύ 13% και 25%, εάν κρατηθούν μέχρι τη λήξη τους.

Συνεχίζοντας δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ότι, αρκετά κερδοσκοπικά κεφάλαια ίσως αρνηθούν την (γενναιόδωρη!) προσφορά του ελληνικού δημοσίου - επειδή θα θελήσουν να κρατήσουν τα ομόλογα μέχρι τη λήξη τους, αποκομίζοντας πολύ υψηλότερα κέρδη. Το ενδεχόμενο αυτό ενισχύεται από το γεγονός ότι, η ελληνική κυβέρνηση πλήρωσε το Μάιο το 100% της αξίας του ομολόγου των 400 εκ. €, το οποίο είχε εκδοθεί το 2002 και υπαγόταν στο αγγλικό δίκαιο.

Η συμπεριφορά της κυβέρνησης, σε συνδυασμό με την πρόσφατη ανακοίνωση του πρωθυπουργού, σύμφωνα με την οποία δεν θα συμμετέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία στην επαναγορά (οπότε η Ελλάδα σχεδιάζει να πληρώσει το 100% της αξίας των ομολόγων στη λήξη τους), έπεισε τα κερδοσκοπικά κεφάλαια πως ούτε η Ελλάδα, ούτε η Τρόικα θα ήταν διατεθειμένοι να έλθουν σε σύγκρουση μαζί τους - όπως είχε το θάρρος να κάνει η Αργεντινή (καλώς ή κακώς).

Ολοκληρώνοντας, ο ερασιτεχνισμός στην όλη διαδικασία (εκτός εάν ήταν σκόπιμος) επικεντρώνεται στο ότι, εάν η επαναγορά των ομολόγων δεν είχε ανακοινωθεί πριν από πολύ καιρό επίσημα, εάν δεν είχαν ενημερωθεί δηλαδή οι κερδοσκόποι (μόλις στις αρχές Νοεμβρίου τα ομόλογα διαπραγματεύονταν στο 20% της ονομαστικής τους αξίας), η Ελλάδα θα μπορούσε να αγοράσει με τα 10 δις € του EFSF περίπου 50 δις € ομόλογα - αντί 33 δις € κατά μέσον όρο, τα οποία ενδεχομένως θα αγοράσει τώρα.

Ουσιαστικά λοιπόν χαρίζονται περί τα 17 δις € στους κερδοσκόπους (σχεδόν το 10% του ΑΕΠ μας ή το 5,5% του συνολικού χρέους μας), καλώς εχόντων των πραγμάτων - εάν δηλαδή το αποδεχθούν τελικά, φοβούμενοι τη χρεοκοπία της πατρίδας μας, η οποία φαίνεται να οδηγείται μεθοδικά στην έξοδο από το ευρώ, στη δραχμή, στην πτώχευση, στην εξαθλίωση, καθώς επίσης στην ολοκληρωτική λεηλασία τόσο του δημοσίου, όσο και του ιδιωτικού πλούτου της.

ΥΓ: Από τα παραπάνω γίνεται εύκολα κατανοητό το ότι, οι όποιες αναφορές εκ μέρους πολιτικών κομμάτων σε μονομερή διαγραφή του δημοσίου χρέους είναι δυστυχώς δημαγωγικές - αν και ακούγονται ασφαλώς ευχάριστα από τους εκλογείς τους.      

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση