Όσο περισσότεροι, τόσο ισχυρότεροι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Βροχή πέφτουν οι αγωνιώδεις προειδοποιήσεις για το είδος της ψήφου που θα δοθεί την ερχόμενη Κυριακή. Ουκ ολίγοι, από πολλές πλευρές, ξορκίζουν την ψήφο της οργής και της τιμωρίας συστήνοντας λογική και ψυχραιμία. Ορθό σε πρώτη ανάγνωση, αλλά τι σημαίνει στις μέρες μας «ψήφος λογικής» και «ψήφος ψυχραιμίας»; Πολλά μπορεί να σημαίνει, αλλά με μια διαφορά: ούτε η «λογική» ούτε η «ψυχραιμία» ταυτίζονται με την υποταγή. Αντιθέτως…

Οι Έλληνες πολίτες αυτή την Κυριακή θα προσέλθουν στην κάλπη με την ιδιότητα του ψηφοφόρου – κοινώς αυτού που φέρει το ισχυρότερο όπλο σε μια δημοκρατία: την ψήφο. Ένας ψύχραιμος ψηφοφόρος λοιπόν είναι περισσότερο ικανός να σταθμίσει την πραγματικότητα και να κρίνει όσους, εκτιθέμενοι στην εκλογική διαδικασία, περιμένουν – και υποχρεούνται να αποδεχθούν – την κρίση του:

● Για όσα υποσχέθηκαν πριν από δυόμισι χρόνια.
● Για όσα έκαναν από τότε μέχρι σήμερα.
● Για όσα δεν έκαναν.
● Για όσες αλήθειες και ψέματα είπαν.
● Για όσα υπόσχονται σήμερα.
● Για όσα είναι ικανοί να κάνουν.

Ένας ψύχραιμος ψηφοφόρος είναι ικανότερος να κρίνει:

● Ποιος απειλεί τη ζωή, την αξιοπρέπεια, την ανεξαρτησία και το μέλλον του.
● Ποιος τον εξαπατά σήμερα.
● Ποιος και πόσες φορές τον εξαπάτησε στο παρελθόν.
● Ποιος ήταν ή είναι στο πλάι του,
● Ποιος είναι ικανός να εγγυηθεί ή, έστω, να δώσει τον απαραίτητο μεγάλο αγώνα για τη δημοκρατία, την επιβίωση της χώρας και των ανθρώπων της, μια αχτίδα φωτός στο μαύρο σκοτάδι που έχουν επιβάλει οι δανειστές και οι επιτηρητές τους, μια αξιοπρεπή διέξοδο από τη δρομολογημένη οικονομική, ανθρωπιστική και εθνική καταστροφή στην οποία οδηγούμαστε με βήμα όλο και ταχύτερο τα τελευταία δυόμισι χρόνια.

Παράλληλα ένας λογικός ψηφοφόρος είναι ικανότερος να κρίνει πόσα από αυτά που ακούει προεκλογικά συνιστούν:

● Εκβιασμό.
● Πολιτική απάτη.
● Θερμοκεφαλιά, αμετροέπεια ή ανοησία.
● Θεμιτή και υλοποιήσιμη υπόσχεση.
● Αναγκαία ή / και ικανή συνθήκη για να αναστραφεί η διαγραφόμενη πορεία προς την άβυσσο.

Επιπλέον ένας λογικός ψηφοφόρος είναι ικανότερος να διακρίνει ποιοι και πόσοι είναι σε θέση όχι μόνο να πουν ένα δυνατό «Όχι» στην υποταγή της Ελλάδας στους τοκογλύφους, αλλά και να το τηρήσουν, δίπλα του και μαζί του, ανοίγοντας δρόμους διεξόδου. Μπορεί ακόμη να διαπιστώσει:

● Ποιοι και πόσοι μπορούν να αποτελέσουν το αξιόπιστο και σταθερό στήριγμά του στις δύσκολες ώρες που περνάει ένα ολόκληρο έθνος.
● Ποιοι και πόσοι μπορούν να αντιληφθούν τη συνολικότητα της κρίσης.
● Ποιοι και πόσοι μπορούν να διαμορφώσουν μια επίσης συνολική απάντηση.
● Ποιοι και πόσοι επιχειρούν απλώς να ξεπλύνουν τις πολιτικές «αμαρτίες» τους, την ανικανότητα ή την πλήρη απουσία οράματος με κομματικές μετεγγραφές της πλάκας, με αποποίηση των ευθυνών τους, με ψευδείς υποσχέσεις, με κινδυνολογική η / και εκβιαστική ρητορεία.

Η άρνηση είναι… θετική ψήφος!

Οι δημοσκοπήσεις ρωτούν αν θα πάμε να ψηφίσουμε «για να τιμωρήσουμε» ή «για να επιλέξουμε διακυβέρνηση». Ποιος όμως μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτές οι δύο επιλογές αποκλείουν η μια την άλλη; Γιατί η διάθεση για εκλογική τιμωρία δεν μπορεί να συνοδεύεται από μια θετική ψήφο;

Ποιοι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η απόρριψη όσων με πράξεις και παραλείψεις ζημίωσαν και ζημιώνουν βαρύτατα μια χώρα και έναν λαό δεν συνιστά θετική ψήφο; Ίσως το πιστεύουν όσοι θεωρούν ότι αυτοί ακριβώς που προκάλεσαν την καταστροφή είναι η μόνη επιλογή μας στην κάλπη της Κυριακής.

Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς, ηάρνησηείναι το πρώτο βήμα για τη σύνθεση μιας νέας πρότασης. Άλλωστε, εκ των πραγμάτων, η άρνηση εμπεριέχει όχι μόνο άποψη, αλλά και καθαρή επιλογή για την ανατροπή πολιτικών επιλογών και προσώπων με βαρύτατες ευθύνες για τη σημερινή συνολική χρεοκοπία.

Η αντίσταση ενός λαού στην καταστροφή του, η άρνησή του να υποταχθεί στον εξανδραποδισμό του, εκφρασμένη στην κάλπη, είναι απολύτως θετική ψήφος. Στις μέρες μας ίσως είναι η μόνη θετική. Το ίδιο και η τιμωρία όσων υπηρετούν, σχεδιάζουν ή υποτάσσονται στην καταστροφή.

Τους τρομάζει η πολιτική

Μια από τις πολλές ελαφρότητες – για να είμαστε στοιχειωδώς ευγενείς… – των τελευταίων προεκλογικών ημερών τις οποίες διανύουμε είναι ο ισχυρισμός, σε σοβαροφανή άρθρα, ότι ο λαός δεν είναι πάντα σοφός. Ότι κάνει λάθη. Ίσως και εγκλήματα.

Ε, και λοιπόν; Ποιος τους είπε ότι η δημοκρατία δεν έχει ρίσκο; Η απάλειψη αυτού του ρίσκου, η υποταγή στη λογική των πεφωτισμένων μειοψηφιών συνιστά την απεμπόληση και την υποβάθμιση της δημοκρατίας.

Καθόλου… συμπτωματικά όμως η ανησυχία για τη «λαϊκή σοφία», ο τρόμος για τη «λάθος ψήφο» εκφράζεται από μια συνομοταξία αρθρογράφων οι οποίοι ταυτοχρόνως δηλώνουν οπαδοί του μνημονιακού «μονόδρομου» και θαυμαστές εξωπολιτικών λύσεων για τη διαχείριση της κρίσης και την ηγεσία των μνημονιακών κυβερνήσεων.

Αυτοί λοιπόν που «ανησυχούν» για την ορθότητα της ψήφου μας είναι οι ίδιοι που προτιμούν τις «προκάτ» επιλογές της τελευταίας τριετίας, είναι οι ίδιοι που με κάθε δυνατό μέσο στήριξαν και στηρίζουν την αποσιώπηση, τη διαστρέβλωση και την εξαφάνιση κάθε άποψης αντίθετης προς τη δική τους.

Είναι οι ίδιοι που επιδιώκουν την πολιτική ισοπέδωση πριμοδοτώντας αυτό που υποτίθεται ότι ξορκίζουν: τη διάχυτη αντιπολιτική διάθεση σοβαρής μερίδας της ελληνικής κοινωνίας. Στην πραγματικότητα πρόκειται για τους ηθικούς αυτουργούς της εμφάνισης π.χ. της Χρυσής Αυγής, για τη δημοσκοπική ισχύ της οποίας χύνουν τώρα κροκοδείλια δάκρυα…

Δεν υπάρχει «χαμένη ψήφος»

Σε ό,τι μας αφορά, από την αρχή αυτής της κρίσης, από το 2008 και το 2009, διαβλέποντας εγκαίρως τον κίνδυνο αντιδημοκρατικής εκτροπής, είχαμε πολλές φορές επισημάνει ότι η διαχείρισή της θα πρέπει, πάση θυσία, να παραμείνει πολιτική. Λέγαμε ακόμη εξ αρχής ότι κάθε παρέκκλιση από μια αμιγώς πολιτική διαχείριση θα αποτελέσει απειλή για τη δημοκρατία.

Η άτακτη υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. στα κέφια της τρόικας, αλλά και στην πίεση για εξωπολιτική διαχείριση της κρίσης, όπως και η διαρκής συκοφάντηση κάθε άποψης που εκινείτο εναντίον της μιντιακής και επιχειρηματικής υπόδειξης για «τεχνοκρατική» διακυβέρνηση ήταν μια πρώτη και πολύ σοβαρή δικαίωση.

Τώρα, ελάχιστα εικοσιτετράωρα πριν από την κάλπη, οφείλουμε μια ακόμη επισήμανση: Δεν υπάρχει «χαμένη ψήφος». Το… θεώρημα περί «χαμένης ψήφου» υπήρξε πάντα το όπλο «νομιμοποίησης» όλων των καλπονοθευτικών εκλογικών συστημάτων, όπως το σημερινό.

Όσοι κλέβουν την ψήφο του ελληνικού λαού αναδεικνύοντας κυβερνήσεις οικτρής μειοψηφίας είναι, κατά κανόνα, οι ίδιοι που χαρακτηρίζουν «χαμένη» την ψήφο εναντίον τους, εναντίον της οργανωμένης κλοπής και της αντιδημοκρατικής αντίληψής τους για την πολιτική. Εξ άλλου όσο λιγότεροι ψηφίζουν, τόσο περισσότερο το αποτέλεσμα μιας εκλογής:

● Καθορίζεται από οργανωμένους μηχανισμούς, όχι μόνο πολιτικών κομμάτων, αλλά και εξωθεσμικών παραγόντων.
● Είναι λιγότερο αντιπροσωπευτικό της βούλησης ενός λαού.
● Επιτρέπει στους κατ’ εξοχήν κυρίαρχους να επιβεβαιώσουν και να νομιμοποιήσουν πολιτικές παραλείψεις και εγκλήματα.
● Διαιωνίζει την παθογένεια του πολιτικού συστήματος αυξάνοντας τη βαρύτητα της ψήφου όσων εκβιάζουν ή εκβιάζονται.
● Πληγώνει τη δημοκρατία.

Για όλους τους παραπάνω – και ακόμη περισσότερους, πολλάκις διατυπωμένους – λόγους, η μόνη ελπίδα για αλλαγή πορείας περνάει και από τη συμμετοχή στις εκλογές. Συνεπώς την Κυριακή ας δώσουμε όλοι ραντεβού στην κάλπη. Όσο περισσότεροι, τόσο ισχυρότεροι. Και πιο ικανοί να δηλώσουμε σε κάθε… ενδιαφερόμενο την αντίστασή μας στον ζόφο στον οποίο συνεχώς μας σπρώχνουν.

Από αυτή τη μάχη δεν πρέπει να λείψει κανείς.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση