Τι κρύβει άραγε η σιωπή της Άγκυρας;

Η καταφανής ελληνική οικονο­μική (και όχι μόνο) αδυναμία επιβάλλει, πού και πού, να ρίχνουμε μια ματιά στα ανατολικά, εκεί απ’ όπου διατυπώνονται οι αμφισβητήσεις επί της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο. Η προσεκτική παρακολούθηση της κατάστασης στην Τουρκία, θα πρέπει να υπογραμμιστεί, επιβάλ­λεται για έναν ακόμη λόγο:

Το επόμενο μετεκλογικό δύσκολο διάστημα η όποια ελληνική κυβέρνη­ση προκύψει, πιθανότατα, θα κληθεί με πιεστικό τρόπο να αντιμετωπίσει, εκτός όλων των άλλων απαιτήσεων των πιστωτών, και τις οδηγίες τους για την διευθέτηση ελληνοτουρκικών ζητημάτων, τα οποία εμποδίζουν τη διεξαγωγή ερευνών και εξόρυξης πε­τρελαϊκών κοιτασμάτων στο Αιγαίο και στην ΑΟΖ νότια του Καστελόριζου.

Γι’ αυτήν ακριβώς την υπόθεση των πετρελαίων το «Π» θα επανέλθει δρι­μύτερο όσο... δεν μπορείτε να φαντα­στείτε μετά τις εκλογές...

Προς το παρόν, ας ρίξουμε τη ματιά μας στην Τουρκία, με τη βοήθεια δύο αναλύσεων του Stratfor (ή, αν προτι­μάτε, της... «σκιώδους CIA», όπως έχει αποκληθεί), οι οποίες - θα πρέπει να σημειωθεί - αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα τού πάντοτε καλά πληροφορη­μένου αμερικανικού ιδρύματος το τε­λευταίο δεκαπενθήμερο.

Το... ζουμί

Το (αμερικανικό) ζουμί των αναλύ­σεων μπορεί να συνοψιστεί ως εξής:

Η Τουρκία από το 1991 (διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης) διεκδικεί με συνέ­πεια τον ρόλο της τοπικής υπερδύνα­μης. Αυτό αποτυπώνεται στην αλμα­τώδη αύξηση των στρατιωτικών δυνα­τοτήτων της με τον εκσυγ­χρονισμό των Ενό­πλων Δυνάμεών της και την από­δοση των συστη­ματικών επενδύ­σεων που έκανε στην πολεμική της βιομηχανία.

Με την εξάλειψη της σοβιετικής «απειλής», η Τουρκία άρχισε να απο­κτά και να διευρύνει τα περιθώρια αυ­τονομίας κινήσεων από την πατρωνία της Ουάσιγκτον.

Καθοριστικά σημεία για τη σχετική αποδέσμευση της Άγκυρας από το αμερικανικό άρμα θεωρείται:

♦ Πρώτον, το 2003, όταν η κυβέρ­νηση των «ισλαμιστών» του Ερντογάν δεν επέτρεψε την αμερικανική εισβο­λή στο Ιράκ από το τουρκικό έδαφος.

♦ Δεύτερον, το 2010, όταν ο Ερντο­γάν επέλεξε να πλησιάσει τον αραβι­κό κόσμο εις βάρος της στρατηγικής τουρκοϊσραηλινής σχέσης, η οποία είχε οικοδομηθεί με αμερικανική κα­θοδήγηση. Το γεγονός αυτό, όπως εί­ναι γνωστό, εκδηλώθηκε θεαματικά με την επιχείρηση διάσπασης του ισ­ραηλινού αποκλεισμού της Γάζας από τουρκικό στολίσκο και τη βίαιη αντί­δραση της κυβέρνησης του Ισραήλ.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο που μόλις παραπάνω σκιαγραφήσαμε, αξίζει να υπογραμμιστεί η παρατήρηση - επι­σήμανση των Αμερικανών (Stratfor) την οποία οι κυβερνώντες στην Αθή­να ασφαλώς έχουν κατά νου, υποθέ­τουμε... Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν την επισήμανση, η Τουρκία έχει αποφύ­γει να χρησιμοποιήσει τις σημαντικές στρατιωτικές της δυνατότητες, παρά το γεγονός ότι έχει την ευκαιρία.

Πράγματι, αν εξαιρέσουμε τη διαρ­κή κινητοποίηση των τουρκικών δυ­νάμεων κατά των Κούρδων ανταρτών (στο αμερικανικό προτεκτοράτο - Βό­ρειο Ιράκ), η Άγκυρα έχει αποφύγει να εμπλακεί άμεσα στρατιωτικά στη Συ­ρία και πολύ περισσότερο να εντείνει τη στρατιωτική ένταση με το Ισραήλ.

Σύμφωνα με την αμερικανική ανά­λυση, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι αυτή η «σιωπή» των τουρκικών στρα­τιωτικών δυνατοτήτων, πέρα από μια συνετή διαχείριση της δύναμής της, υποδηλώνει πρώτα και κύρια την εντο­νότατη εσωτερική διαμάχη μεταξύ του συστήματος εξουσίας που έχει οικοδομήσει την τελευ­ταία δεκαετία ο Ερντογάν και του ξεδοντιασμένου μεν, αλλά ακόμη παρόντος κεμαλικού στρατιωτικού κατεστημένου.

Πλήγματα

Για το Stratfor και άλλους αναλυτές, αυτή η εσωτερική μάχη εντός του τουρ­κικού κράτους όχι απλώς δεν έχει τε­λειώσει, αλλά ούτε καν έχει κριθεί, πα­ρά τα συντριπτικά πλήγματα που έχει δεχτεί από το «ισλαμικό» κόμμα του Ερντογάν το κεμαλικό κατεστημένο.

Σε ό,τι αφορά τη χρεοκοπημένη Ελ­λάδα, της οποίας τη διακυβέρνηση επί της ουσίας ασκούν οι εγχώριοι... επίτροποι των επιτρόπων, όλη αυτή η εσωτερική σύγκρουση στην Τουρκία, η αναζήτηση νέων ισορροπιών μεταξύ των δυνάμενων (Τουρκία - ΗΠΑ - Ισρα­ήλ) που «παίζουν μπάλα» στην περιο­χή, καθώς και το παιχνίδι για την ανα­ζήτηση και εξόρυξη ενεργειακών πό­ρων που έχει αρχίσει, μόνο ανησυχία μπορούν να προκαλέσουν.

Κι αυτό διότι η χώρα, με δεδομένη και με κάθε επισημότητα ομολογημέ­νη την απεμπόληση της εθνικής της κυριαρχίας στο πλαίσιο των δανεια­κών συμβάσεων, δεν έχει στρατηγική και απλώς παρακολουθεί πού θα «κά­τσει η μπίλια». Ελπίζοντας...

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση