Το σημερινό διακύβευμα είναι η εθνική ταυτότητα και η ελευθερία μας

Απόψε οι εκτελεσθέντες στο μαρτυρικό Δίστομο στριφογυρίζουν στους τάφους τους.

Προσπαθούν απελπισμένα να στείλουν μήνυμα στους πολιτικούς αρχηγούς που συνεδριάζουν σήμερα.

Ανέλαβαν οι νεκροί, γιατί οι ζωντανοί ούτε ακούγονται ούτε εισακούγονται.

“Θυμηθείτε γιατί χύθηκε το αίμα μας” νεύουν από το Επέκεινα.

“Και δέστε τι μπορούμε να περιμένουμε όταν προσφεύγουμε, αδύναμοι, σε ξένους κατήδες για να βρούμε το δίκιο μας”.

Η απόφαση της Χάγης για το Δίστομο, “σετ” με την πρόσφατη για τα Σκόπια, προαναγγέλλει την πορεία της υπερχρεωμένης Ελλάδας.

Αλλεπάλληλα “κροσέ” μέχρι το “νοκ άουτ”: την απώλεια του εθνικού και ιδιωτικού πλούτου των Ελλήνων.

Και την επακόλουθη απώλεια της ταυτότητας και της ελευθερίας τους.

Ο Αμερικανικός παράγων μας χρησιμοποιεί για να κατεδαφίσει το Ευρώ.

Ο Γερμανικός παράγων για να ηγεμονεύσει ανεμπόδιστα στην Ευρώπη.

Ο Γαλλικός παράγων ως καλούς πελάτες οπλικών συστημάτων.

Ο κερδοσκοπικός παράγων για να εισπράξει είτε τόκους είτε ασφάλιστρα πιστωτικού κινδύνου.

Ο Βρετανικός παράγων για να ανασχέσει την Γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη.

Ο Ισραηλινός παράγων για αμφιλεγόμενες συμμαχίες στην φρενίτιδα επιβίωσής του μέσα σε ένα διαρκώς εχθρικότερο γι’ αυτόν περιβάλλον.

Ο Τουρκικός παράγων, με κυτταρική βλέψη να αντιστρέψει το 1821, για να επιδεικνύει, αναπάντητα, ισχύ “περιφερειακής δύναμης”.

Ο Ρωσικός παράγων για να δημιουργήσει στην περιοχή γεωπολιτικό αντίβαρο στην κυρίαρχη Δυτική επιρροή.

Οι εθνικοί παράγοντες στα Βόρεια σύνορά μας για αύξηση του βιοτικού τους επιπέδου, καιροφυλακτώντας να αρπάξουν εδάφη αν ποτέ φθάσουμε στο “Σημείο Μηδέν” (μέχρι τότε, ως ιδιώτες, αγοράζουν αθρόα εκτάσεις μας).

Ο Ευρωπαϊκός παράγων, συλλήβδην, μας χρησιμοποιεί για να απορροφούμε, με ασύλληπτη καταπόνηση της ελληνικής κοινωνίας και των κρατικών μας δομών, (κατ’ εκτίμηση) το 80% των μεταναστευτικών προς την Ευρώπη ρευμάτων.

Και η Τρόικα, οικονομικός δολοφόνος ντυμένος με ιατρική ποδιά, αποτελειώνει την ελληνική κοινωνία για λογαριασμό των -όχι μόνο ξένων- ισχυρών παραγόντων, “πατώντας” βέβαια σε υπαρκτές “ασθένειες” αλλά διόλου επιθυμώντας πραγματικά να τις θεραπεύσει.

Καχυποψία ή μανία καταδιώξεως;

Όχι. “Ρεαλπολιτίκ”.

Όλοι υπηρετούν τα συμφέροντά τους και, υπό αυτό το πρίσμα, καλά κάνουν.

Το ζητούμενο είναι τι κάνει, μάλλον τι δεν κάνει, ο Ελληνικός παράγων, που δείχνει να αργοπεθαίνει παθητικά. Σπαρασσόμενος από τρία όρνεα.

Μια άρχουσα τάξη πολιτικών – κρατικών προμηθευτών – προνομιούχας δημοσιουπαλληλίας, δημιουργημένη τα τελευταία 30 χρόνια από το ΠΑΣΟΚ με τα δανεικά που σκλάβωσαν τη χώρα, η οποία προκειμένου να συνεχίσει την πλουσιοπάροχη διαβίωσή της δεν διστάζει να ξεπουλήσει τα πάντα.

Μια εγχώρια επιχειρηματική διαπλοκή, καταδότης στην Τρόικα για τα εδώ τεκταινόμενα, που προσδοκά αφενός να αρπάξει μερίδιο της ιδιωτικοποίησης του εθνικού-συλλογικού πλούτου, αφετέρου να επιτύχει “ευελφαλές” εργασιακό περιβάλλον.

Μια συλλογική “συλλογιστική” που εκπορεύτηκε κυρίως από Εσπερόφρονες δημοσιολογούντες, η οποία αναγορεύοντας “θεωρίες συνωμοσίας” τις βλέψεις των εξωγενών παραγόντων παρέλυσε τις άμυνες της χώρας σε κάθε τομέα.

Κοινός παρονομαστής των ορνέων η ατιμωρησία, που επέτρεψε στους εθνικά ανάξιους εγκληματίσαντες, στους “ανεπαρκείς διαπραγματευτές”, να γίνουν κατήγοροι και να αυτοπροβάλλονται ως “εθνικοί διασώστες”.

Κι όμως, ακόμα “όλα παίζονται”.

Τα αναδεικνυόμενα σήμερα ως επιταγές-θέσφατα αύριο τροποποιούνται, αποδεικνύοντας ότι

α) οι πιέσεις είναι ασφυκτικές για να καμφθεί το φρόνημα

β) συνεχίζεται η τακτική όπως για την καταβολή των 6 δόσεων – πού πήγαν αλήθεια τα χρήματα;

γ) υπάρχει περιθώριο εναλλακτικών.

Το υπερεπείγον Eurogroup της Δευτέρας αναβλήθηκε, υποβιβασθέν σε τηλεδιάσκεψη.

Ο Νταλλάρα συνεχώς αποχωρεί και ξαναέρχεται.

Φημολογείται συμφωνία-γέφυρα για έκτακτη δανειοδότηση προς αποπληρωμή των ομολόγων που λήγουν το τέλος Μαρτίου, αν μέχρι τότε δεν έχει ολοκληρωθεί τεχνικά η συμφωνία.

Αλλά ΠΟΥ θα μας πηγαίνει η συμφωνία;

Σε συμπλοκές πολιτών όταν μοιράζονται δωρεάν πατάτες;

Σε συσσίτια μαθητών, ξανά, μετά το 1958;

Σε ετήσια αύξηση του ποσοστού των αυτοκτονιών πάνω από το 22,5%;

Σε απώλεια εθνικών εδαφών και εθνικών προνομίων που απορρέουν από την Επανάσταση του 1821;

Σε υποδούλωση, άσφαιρα, μετά από ωκεανούς αμυντικών δαπανών;

Και ΠΟΣΟ πρέπει να μείνει αυτή η ανεκδιήγητη κυβέρνηση;

Μέχρι να αποφυλακιστούν όλοι οι εγκληματίες λόγω όψιμης “συμφόρησης των σωφρονιστικών καταστημάτων”;

Μέχρι ο Σηφουνάκης να ολοκληρώσει τις οδηγίες προς επίδοξους καταπατητές για νομιμοποίηση των καταπατημένων;

Μέχρι οι υποστηρικτές του Λουκά με την αλλόγλωσση συμβία να καταφέρουν να δημιουργήσουν κόμμα “κλίματος Παπαδήμου”;

Μέχρι να φωνάζει και όλη η Ευρώπη, εκτός από τον Άγγλο βουλευτή, “η Ελλάδα είναι αποικία”;

Οι πολλοί γνωρίζουν : ο αγώνας είναι εθνικοαπελευθερωτικός.

Οι λίγοι, που θα ειρωνευτούν, ας ακούσουν όχι εμένα, τον Ευάγγελο Βενιζέλο:

“Μακάρι να μπορούσαμε, με μία εθνικοαπελευθερωτική διάθεση, με έναν τρόπο ο οποίος να απηχεί την παρόρμησή μας, να αντιδράσουμε και να αναλάβουμε το κόστος της αντίδρασης των συνομιλητών μας, των εταίρων μας και δανειστών μας”. (Συζήτηση επί της αρχής των άρθρων και του συνόλου του σχεδίου νόμου του Υπουργείου Οικονομικών “Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015″, Κεντρική ομιλία Αντιπροέδρου της Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών κ. Ευάγγελου Βενιζέλου)

Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να πέσει.

Το σχέδιο “διάσωσης” να διασώζει ή να απορριφθεί – no matter what.

Οι εκλογές να γίνουν το συντομότερο.

Ας ακούσουμε μια φορά τον, ολίγο για την περίσταση, Ιερώνυμο, που επανέλαβε αυτά που φωνάζει ο Σαμαράς μήνες : “Ζητούνται ακόμη μεγαλύτερες δόσεις ενός φαρμάκου που αποδεικνύεται θανατηφόρο”.

Και οι συνέπειες;

Η “Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη” ήταν “last year”.

Ο Γιουνκερ δήλωσε : “μην περιμένετε αλληλεγγύη αν δεν κάνετε ιδιωτικοποιήσεις”.

Σε μια εξαιρετικά παραστατική διαφήμιση ο Harvey Ceitel αναπαριστά τον καλλιτέχνη που βγαίνοντας στη σκηνή βγαίνει στην αρένα, όπου τον περικυκλώνουν τα λιοντάρια – φόβοι. Και καταλήγει: Ή ξεπερνάς τους φόβους σου ή σε τρώνε.

Αν τις μεγάλες ομάδες τις κάνουν οι μεγάλοι παίκτες, τους μεγάλους πολιτικούς τους κάνουν οι μεγάλες αποφάσεις.

Ιστορικά, περισσότερο τα “ΟΧΙ”.

Προφήτης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση