Η Ιστορία «κοιλοπονάει»...

• «Η Δημοκρατία είναι έργο εμπιστοσύνης και πράξη τόλμης»… Στις λέξεις αυτές συμπύκνωνε την ουσία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος και επέστεφε το τελευταίο άρθρο του για την εφημερίδα «Ουμανιτέ» ο Μεγάλος του Ευρωπαϊκού Ουμανιστικού Σοσιαλισμού, Ζαν Ζωρές, λίγες στιγμές πριν δεχθεί τα δολοφονικά βόλια από το περίστροφο του εθνικιστή Ραούλ Βιλαίν

Η υποθήκη αυτή του Ζωρές απετέλεσε για την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, στο σύνολό της, το «ιερό βιβλίο» των Κοινωνικών Αγώνων στους χώρους της Δουλειάς και του Πνεύματος, πριν η τελευταία αλλοτριωθεί στο πνεύμα της Παγκοσμιοποίησης.
Στο πνεύμα αυτό του Ζωρές οικοδομήθηκε και το ευρωπαϊκό Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας και Δημοκρατικής Νομιμότητας.
Το ρεύμα αυτό, σε συνδυασμό με το αντίστοιχο γερμανικό των κοινωνικών ασφαλίσεων, της εποχής του «σιδηρού καγκελαρίου» Ότο Βίσμαρκ, ενέπνευσαν και καθοδήγησαν την «Ομάδα των Κοινωνιολόγων», υπό τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, να δρομολογήσουν, ως ενεργά στελέχη των κυβερνήσεων του Ελευθερίου Βενιζέλου, το νομοθετικό πλαίσιο προστασίας της εργασίας παραλλήλως με τη θεμελίωση του συστήματος κοινωνικών ασφαλίσεων.
Το διφυές αυτό κοινωνικό ρεύμα διαπλάσθηκε στην πορεία ενός σχεδόν αιώνα με τη συμβολή των αγώνων, και μάλιστα πολυώδυνων, των εργαζομένων στο Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας.
Το κοινωνικό αυτό επίτευγμα, προ του οποίου υποχώρησε ακόμη και ο άκρατος συντηρητισμός πολιτικής εξουσίας και μεταπρατικού κεφαλαίου, επέπρωτο να γνωρίσει την κατεδάφιση πρωθυπουργεύοντος του Γ. Α. Παπανδρέου του Νεώτερου, προέδρου, σημειωτέον, και της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (!) και με τις ευλογίες για την κατακρήμνιση της Δημοκρατικής Νομιμότητας ενός καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, του Ανδρέα Λοβέρδου!

Τίτλοι και έννοιες έχουν χάσει πλέον το νόημά τους, τη σημασία τους…
Οι απαισιόδοξοι ολολύζουν finis Graeciae… Οι «πανικόβλητοι» της εξουσίας, εν οις και ο κ. Λοβέρδος, αμνήμονες (;) της ιστορικής πορείας αυτού του τόπου, συμβάλλουν με τις πράξεις και τις παραλείψεις τους ν' αναξέεται στην ιστορική μνήμη μας η επαίσχυντος «Ανταλκίδειος Ειρήνη» (387 π.Χ.), δηλαδή η υποθήκη της ανεξαρτησίας των ελληνικών πόλεων της Μικράς Ασίας, Νήσων του Αιγαίου και της Κύπρου στην περσική κυριαρχία και η αναγνώριση επικυριαρχίας στη διαρρύθμιση των ελληνικών πολιτικών και οικονομικών πραγμάτων του «Μεγάλου βασιλέως» της Περσίας, του Αρταξέρξη του Μνήμονα!
Τότε ο Πέρσης επικυρίαρχος, τώρα η Κατοχή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, τα γεωπολιτικά σχέδια της υπερατλαντικής υπερδύναμης. Τότε οι εν παρακμή Αμφικτυονίες, τώρα η εν παρακμή Ευρωπαϊκή Ένωση. Τότε ο καταστροφικός κοσμοπολιτισμός της Σπάρτης. Νυν ο «πατριωτικός κοσμοπολιτισμός» του κ. Χάρη Παμπούκη!

Οι καιροί αντιγράφουν αλλήλους…
Αλλά, μέσα από τις οδυνηρές για τον τόπο και τους ανθρώπους του Νέες Πραγματικότητες, ειδικότερα για τις γενιές που επέρχονται, και δη τη γενιά που βρίσκεται σε ηλικία δράσης, διαμορφώνεται στον λογισμό της, και αυτό διαφαίνεται από τις «μετρήσεις της κοινής γνώμης», δυναμικό το αίτημα ν' αποκτήσει αποφασιστικό λόγο στη διαμόρφωση του μέλλοντός της.
Είναι η «Γενιά των 592 ευρώ»… Διατυπώνει νέα αιτήματα και διεκδικεί εξουσία σ' όλους τους τομείς του δημόσιου βίου.
Οι ενδείξεις προμηνύουν θύελλα... Και η θύελλα φαίνεται να έχει πανευρωπαϊκές διαστάσεις.
Το «κακόν και ολέθριον κυβερνητικόν σύστημα», το οποίο μαστίγωνε με άρθρο της η εφημερίδα «Αιών» (27 Ιουλίου 1860), αν και κατά τη μαρξιστική αντίληψη «Η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά ως φάρσα…», στη σημερινή πολυεπίπεδη περίοδο παρακμής ιδεών και αξιών επανέρχεται στην επικαιρότητα.
Η «Γενιά των 592 ευρώ» προσανατολίζεται στη δυναμική «απόπλυση των ρύπων του παρελθόντος και την κατάδειξιν ότι η Ιστορία δεν ψεύδεται κηρύττουσα εν τοις δέλτοις αυτοίς ματαίαν την προς διαφθοράν έθνους απόπειραν του κακού και ολεθρίου κυβερνητικού συστήματος».
Ο Φράνσις Φουκουγιάμα αποφαίνεται για το «Τέλος της Ιστορίας»: "Οι «μετρήσεις της κοινής γνώμης» προϊδεάζουν για το τέλος του Μεταπολιτευτικού Πολιτικού Συστήματος".
Οι ίδιες μετρήσεις καταγράφουν το επερχόμενο τέλος των ανεπάγγελτων επαγγελματιών της πολιτικής.
Το τέλος των πολιτικών δυναστειών, των οποίων οι γόνοι έχουν την αίσθηση και την απαίτηση να σιτίζονται πλουσιοπαρόχως διά βίου στο δημόσιο Πρυτανείο. Αλλά και να μετέρχονται μεθόδους παράνομου πλουτισμού εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος και του δημόσιου πλούτου.
Οι «Φαμίλιες» αναζητούν, με τη σύμπραξη ένιων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, να οικοδομήσουν «νέα συστήματα» με παλαιά υλικά, και μάλιστα θέτουν σε κίνηση τη μέθοδο σαλαμοποίησης ιδεών και κομματικών οργανισμών, σε μια προσπάθεια επικυριαρχίας σε ένα σύστημα κινούμενης άμμου.
Η Ιστορία στην ελληνική μικροκλίμακα «κοιλοπονάει»…

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση