Ο Θρακικός Ελληνισμός ενώπιον των ευθυνών του – Υποτονικό και άνευρο το Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών

"Γενικά με σπάνιες εξαιρέσεις, οι τοπικές αρχές όχι μόνο δεν συμπαρίστανται στις δραστηριότητες των Πομάκων, αλλά αποφεύγουν και σαφέστατα ενοχλούνται και από την παραμικρή έστω αναφορά σε αυτούς. Βλέπετε, είναι κυρίαρχη ακόμη η επιρροή των τουρκοφρόνων στοιχείων στις μουσουλμανικές κοινωνίες των χωριών της Θράκης και ο κίνδυνος να συκοφαντηθούν στους αυριανούς ψηφοφόρους τους, ώστε να διακυβευθεί η επανεκλογή κάποιων αιρετών αξιωματούχων της Ελληνικής πολιτείας, είναι υπαρκτός.
Γι αυτό και θεωρώ ιδιαιτέρως τολμηρή την συμπερίληψη στην σημερινή ημερίδα που καλύπτει με το κύρος του ο Δήμος Κομοτηνής, ενός τέτοιου θέματος, όπως και αυτού του αγαπητού Φάνη Μαλκίδη, για τη γενοκτονία του Θρακικού Ελληνισμού. Ναι, εκεί φτάσαμε, να θεωρούμε τόλμημα την αυτονόητη υποχρέωση ενός ευνομούμενου κράτους, να αναδεικνύει τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία του λαού του και να προστατεύει την αξιοπρέπεια των πολιτών του. Όπως και να έχει, ο κ. Κοτσάκης, ο δήμαρχος Κομοτηνής, τόλμησε, και αυτό τον τιμά".

Του Γιάννη Κουριαννίδη

Αυτά ανέφερα, μεταξύ άλλων, στην εισήγησή μου με τίτλο «Οι Πομάκοι χθες – σήμερα – αύριο», κατά την προσυνεδριακή ημερίδα του 8υ Παγκοσμίου Συνεδρίου Θρακών, που είχε πραγματοποιηθεί στη Θεσσαλονίκη την 24η Μαΐου 2009.
Δυστυχώς, ο Δήμος Κομοτηνής –τόλμησε- μόνο μακριά από την έδρα του. Λίγες ημέρες πριν την πραγματοποίηση του Συνεδρίου στην Κομοτηνή (14-16/8/2009), ανακοινώθηκε στον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων, κ. Ελ. Χατζόπουλο, ότι οι δύο «ενοχλητικές» εισηγήσεις τελικώς δεν θα συμπεριληφθούν στο πρόγραμμα του Συνεδρίου! Εξέλιξη αναμενόμενη, που αποδεικνύει ότι στη Θράκη ο ραγιαδισμός καλά κρατεί ακόμη!
Το αίσχος των αιρετών αρχόντων της περιοχής αυτής δεν έχει τελειωμό. Αυτολογοκρισία στις δημόσιες τοποθετήσεις τους (οι λεξεις «Πομάκοι», «Πομακοχώρια», κ.λ.π. είναι εξοβελισμένες από το λεξιλόγιό τους), αποσύρσεις νομαρχιακών εντύπων στα οποία παρεισέφρυσαν «ενοχλητικοί» όροι, βρώμικος πόλεμος σε εκπαιδευτικούς που απλώς επιτελούν το έργο τους σε μειονοτικά σχολεία, εγκατάλειψη στο έλεος των τραμπούκων του τουρκικού προξενείου όσων υγιών φωνών από τον χώρο των Ελλήνων μουσουλμάνων τολμούν να διαμαρτυρηθούν για τον εκτουρκισμό τους, νομιμοποίηση της δράσης των τουρκομουφτήδων, ανοχή στην απροκάλυπτη και προκλητική δραστηριότητα του τούρκου προξένου και των υποτακτικών του, αφορισμοί και λασπολογία εναντίων όσων τολμούν να καταγγείλουν τις πρακτικές αυτές, είναι μερικές μόνον από τις πτυχές της ντροπιαστικής παρουσίας (διάβαζε απουσίας) του Ελληνικού κράτους στη Θράκη.
Μία πρακτική που «πέτυχε» να φέρει την ίδια την Τουρκία μέσα στην Πομακική καθημερινότητα. Σήμερα, φοβισμένοι πολίτες συναντώνται στα ορεινά πομακοχώρια. Και είναι μία ντροπή αυτό το φαινόμενο για το Ελληνικό κράτος, που πρέπει επιτέλους να αποφασίσει τι είδους πολίτες θέλει: φοβισμένους πολίτες, που αυτοκαταπιέζονται αποκρύπτοντας την πολιτισμική ταυτότητά τους, τα ήθη και τα έθιμά τους ή ενεργούς πολίτες, αφοσιωμένους στην εξυπηρέτηση του συμφέροντος της κοινής μας πατρίδας και της Ελληνικής κοινωνίας;
Είναι διατεθειμένο το Ελληνικό κράτος να συμπαρασταθεί στους αρκετούς νέους κατά κανόνα Πομάκους, που παλεύουν μόνοι τους σήμερα για κάποια αυτονόητα πράγματα, όπως είναι το δικαίωμα του κάθε Έλληνα να μιλάει την τοπική λαλιά του, να τελέσει τα έθιμά του, να αναδείξει τον τοπικό πολιτισμό του, ό,τι συγκροτεί δηλαδή την ιδιαίτερη πολιτισμική του ταυτότητα; Ή μήπως τα δικαιώματα αυτά φροντίζει να τα διασφαλίζει μόνο στους αλλοδαπούς που ζουν στη χώρα μας; Θα τολμήσει επιτέλους η Ελληνική πολιτεία να αναδείξει το τεράστιο πρόβλημα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας του Ελληνισμού της Ανατολής, σε όλες τις πτυχές του (Θρακιώτες, Μικρασιάτες, Πόντιοι, Ίμβριοι, Τενέδιοι, Κωνσταντινοπουλίτες, Καππαδόκες) και να απαιτήσει τη διεθνή καταδίκη της Τουρκίας γι αυτήν ή θα επιμείνει για πολύ ακόμη στην υποχωρητική και μειοδοτική πολιτική του κατευνασμού του θηρίου;
Τα ερωτήματα αυτά θα έπρεπε να τεθούν προς συζήτηση στο Παγκόσμιο Συνέδριο Θρακών, στην ύψιστη δηλαδή θεσμική οργανωτική συνιστώσα του θρακικού Ελληνισμού και να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις για τη χάραξη του κοινού αγώνα.
Αντί αυτού, προτιμήθηκε και πάλι η ασφαλής οδός. Υπό την πίεση των κατοικούντων στο γνωστό κτίριο της οδού Ιώνων (αυτή «τη φωλιά εχιδνών», όπως αποκάλεσε κάποτε ο ΥΠΕΞ Θ. Πάγκαλος το Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής!) αλλά και με την έντεχνη καθοδήγηση ορισμένων αφανών αλλά πανταχού παρόντων προσώπων, που θεωρούν το Συνέδριο ως… δουκάτο τους, επελέγησαν την τελευταία στιγμή ομιλητές για την ανάπτυξη άνευρων και ανώδυνων θεμάτων, προσανατολισμένων για άλλη μία φορά στην… ανάπτυξη της Θράκης «Νέες προκλήσεις», «αναπτυξιακές προκλήσεις και προοπτικές», «αναπτυξιακή πολιτική», «γεωπολιτικές εξελίξεις και η θέση της Θράκης», «το νέο ενεργειακό δίκτυο της Θράκης», κυριαρχούν γι άλλη μία φορά στη θεματολογία του Συνεδρίου. Θέματα που θα μπορούσαν κάλλιστα να κυριαρχούν λ.χ. σε ένα αναπτυξιακό συνέδριο των Επιμελητηρίων της περιοχής ή σε ένα οικονομικό / αναπτυξιακό φόρουμ, αλλά που σε ένα συνέδριο του Θρακικού Ελληνισμού, μόνον ως μία μικρή πτυχή της θεματολογίας του θα έπρεπε να ιδωθούν.
Το αύριο, που ίσως θέλουν να σχεδιάσουν κάποιοι για τη Θράκη μόνο με κανόνες οικονομοτεχνικούς, με επιδιώξεις καθαρά αναπτυξιακές, δεν είναι βεβαίως κάτι κακό, αλλά από μόνο του δεν προασπίζει την εθνική προοπτική του τμήματος αυτού της Ελληνικής επικράτειας.
Τις αναπτυξιακές δομές, τις οικονομικές επιτυχίες, το άνοιγμα των εμπορικών δρόμων, τους αγωγούς, θα κληθούν να τα διαχειριστούν όχι απλά οι υπήκοοι μίας κρατικής οντότητας, αλλά ο πολίτης ενός εθνικού κράτους, που ελπίζω να είναι το σημείο αναφοράς όλων μας, άσχετα με τον τρόπο λειτουργίας του που ο καθένας μας έχει ως πρότυπό του. Αν διαφωνούμε σε αυτό το θεμελιώδες στοιχείο, ας το ξεκαθαρίσουμε, τουλάχιστο όσο είναι νωρίς ακόμη.
Βασική συνιστώσα, λοιπόν, για τη λειτουργία ενός έθνους – κράτους είναι η ανάπτυξη εθνικής συνείδησης στους πολίτες του, στα ενεργά δηλαδή εκείνα υποκείμενα που θα αγωνιστούν για την ευημερία του και την επιβίωσή του. Και ο ρόλος ενός παγκόσμιου συνεδρίου θα πρέπει να είναι πρωτίστως αυτός. Αυτόν τον ρόλο, όμως, δεν μπορούν να τον παίξουν δειλοί και εφησυχασμένοι παράγοντες, ούτε εθνομηδενιστές τεχνοκράτες. Γ αυτό και προβάλλει πλέον επιτακτική η ανάγκη να αναλάβουν την διοργάνωση των συνεδρίων οι ομοσπονδίες του Θρακικού Ελληνισμού.
Οι θρακικές συλλογικότητες, έχοντας αποδείξει κατά την πολυετή δράση τους ότι είναι ικανές να διαδραματίσουν έναν τέτοιο ρόλο, καλούνται πλέον εκ των πραγμάτων να διαμορφώσουν τις εξελίξεις. Μακριά από πολιτικές σκοπιμότητες και προσωπικές αντιπαραθέσεις, ενωμένες για τον κοινό σκοπό, οφείλουν να συμβάλουν στην αναγέννηση του θεσμού αυτού του Θρακικού Ελληνισμού. Όπως πολύ εύστοχα τονίζει ο Φ. Μαλκίδης «σε όλα τα εθνικοτοπικά παγκόσμια συνέδρια και είναι πολλά αυτά που γίνονται συνήθως κάθε καλοκαίρι στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό όλο τον χρόνο, την ευθύνη για την διοργάνωση την έχουν τα σωματεία, οι ενώσεις και οι ομοσπονδίες και όχι οι Δήμοι και οι Νομαρχίες, θεσμοί οι οποίοι οφείλουν να τα στηρίζουν».
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που οι πολίτες θα δώσουν την ώθηση στο κουρασμένο και άνευρο κράτος να επιτελέσει τον ρόλο του. Στην εποχή μας, που το κράτος έχει αποποιηθεί τον «επιχειρηματικό» του ρόλο, δείχνει πλέον να πάσχει από έλλειψη ιδεών και από αδράνεια οργανωτική, σε σημείο που να μην είναι πλέον δυνατόν να δράσει αφ’ εαυτού. Η συλλογική δράση των πολιτών και εν προκειμένω των οργανωμένων ανά τον κόσμο Θρακιωτών, θα είναι αυτή που θα το θέσει ξανά ενώπιον των ευθυνών του.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση