Οι κόκκινες προβιές

Οι μεγαλύτεροι σύμμαχοι του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου είναι όσοι προσποιούνται ότι είναι εχθροί του, όσοι, δηλαδή φορούν κόκκινες προβιές.
Η κόκκινη προβιά είναι το πιο δόλιο και πονηρό τέχνασμα: Στη μορφή είναι αντί-καπιταλιστική και στο περιεχόμενο βαθιά καπιταλιστική. Στα λόγια σπέρνει οβίδες εναντίον του ιμπεριαλισμού και στην πράξη προωθεί τα συμφέροντά του και τα ιδεολογήματά του.
Αποτελεί το χαρακτηριστικότερο σόφισμα της καπιταλιστικής σκέψης. Σόφισμα που διασπά την ενότητα περιεχομένου-μορφής, ανεξαρτητοποιεί τη μορφή και την ανάγει σε καθοριστικό παράγοντα: Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗΣ.
Η ηγεσία του ΚΚΕ και του ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και το πλήθος των ακροαριστερών σεχτών (οι περισσότερες επιδοτούμενες από τα Ιδρύματα του κεφαλαίου και τους ποικίλους καθεστωτικούς μηχανισμούς) δεν έχουν καμία, πλέον σχέση με το «Κόκκινο». Οι προβιές τους είναι κόκκινες. Το περιεχόμενό τους είναι βαθιά μπολιασμένο από τα φαιά χρώματα της ιμπεριαλιστικής πράξης και των νεοταξικών ιδεολογημάτων της.
Φοράνε κόκκινες προβιές για να εξαπατούν και να προωθούν αποτελεσματικότερα τα σχέδια του πλανητικού κεφαλαίου. Αν τους κρίνει, όμως κανείς, όχι από αυτά που λένε και από τα ρούχα που φοράνε, θα διαπιστώσει ότι αποτελούν τις «κόκκινες προβιές» της πλανητικής τάξης του ιμπεριαλισμού.
Δια διαπιστώσει επίσης ότι η σχέση τους με τη μαρξιστική διαλεκτική είναι η ίδια που έχει ένας τυφλός με τα χρώματα.
Βεβαίως τα μεγάλα ιστορικά ζητήματα της εποχής μας τους ξεγυμνώνουν μέρα με την ημέρα όλο και πιο πολύ.
Το καταλυτικότερο από όλα είναι τα «ανοικτά σύνορα» και το συνακόλουθο υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της εποχής μας: Το σύγχρονο μαζικό δουλεμπόριο, αυτός ο εφιάλτης των εισαγόμενων αλλοδαπών δούλων που αλώνει τις κοινωνίες και τις κατακτήσεις των λαών, που ισοπεδώνει την εργατική τάξη και κάθε συνεκτικό ιστό αγώνα.
Εδώ οι κόκκινες προβιές πέφτουν και αποκαλύπτεται ολοκάθαρα το φαιό πρόσωπο των μεταμφιεσμένων.
Ας εξετάσουμε, με τη μορφή των συνοπτικών παρατηρήσεων, την απάτη αυτή των κόκκινων προβιών και τα «επιχειρήματά» τους.
Παρατήρηση πρώτη
Από την αρχή ταχυδακτυλουργικά μιλάνε για «πρόσφυγες» και «μετανάστες» για να μετατοπίσουν το όλο ζήτημα σε άλλες εποχές: Στα μεταναστευτικά ρεύματα των εποχών της ανάπτυξης και της ολοκλήρωσης του καπιταλισμού.
Βρίσκουν και κανένα τσιτάτο του Λένιν και το κοτσάρουν για να ταυτίσουν εποχές εντελώς διαφορετικές: Εδραίωσης, ανάπτυξης και ολοκλήρωσης του ιμπεριαλισμού με τη σημερινή εποχή της σήψης και της γεροντικής του κατάπτωσης.
Ξεχνούν, βεβαίως τη διαλεκτική ρήση του Λένιν: Συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης, στο συγκεκριμένο χώρο και χρόνο…
Θα μιλήσουμε γι’ την τσιτατολογική δολοφονία του Λένιν ξεχωριστά.
Παρατήρηση δεύτερη
Αφού εξισώνουν με αυτά τα τεχνάσματα διαφορετικές εποχές, παρακάμπτουν το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ που ζούμε: Τις εισαγόμενες στρατιές δούλων από το κεφάλαιο, το τερατώδες ιμπεριαλιστικό δουλεμπόριο, χωρίς όρια και σύνορα, χωρίς κανένα έλεγχο και καμιά υπαγωγή στο πλαίσιο των εργατικών κεκτημένων.
Δουλεμπόριο με συγκεκριμένους ιμπεριαλιστικούς στρατηγικούς και τακτικούς στόχους: Την άλωση των ΠΑΝΤΩΝ, την αποτέφρωση των ταξικών και κοινωνικών ιστών, την κατάλυση, από το διεθνές ιμπεριαλιστικό κύκλωμα (και όχι από την εργατική τάξη), των εθνικών συνόρων και τη μετακύληση της εργατικής τάξης στην πρωτόγονη κατάσταση, αυτή της αγέλης…
Σήμερα δεν έχουμε «μεταναστευτικά ρεύματα» της εποχής που ο καπιταλισμός ολοκληρωνόταν και μέσα από τις ανάγκες του αυτές ολοκλήρωνε και τη μαζική συγκέντρωση και τη συσπείρωση του προλεταριάτου σε μεγάλες παραγωγικές μονάδες, κατεδαφίζοντας παλιές «προλήψεις».
Εκείνα τα «μεταναστευτικά ρεύματα» ήταν ΟΧΙ μόνο ελεγχόμενα από τους εθνικούς καπιταλισμούς (τα εθνικά κράτη δεν ήταν ξέφραγο αμπέλι), ήταν ΟΧΙ μόνο υποταγμένα στα «εθνικά» καπιταλιστικά και νομικά πλαίσια, αλλά κυρίως ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΑ στις εθνικές ανάγκες παραγωγικής ανάπτυξης και ολοκλήρωσης των εθνικών ιμπεριαλισμών.
Καμιά σχέση με το σημερινό ξεχαρβάλωμα των εθνικών κρατών, με το τερατώδες ιμπεριαλιστικό δουλεμπόριο που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα.
Αλλά και τότε οι μαρξιστές αντιτάχθηκαν σθεναρά στην εισαγωγή εργατών από το κεφάλαιο, εισαγωγή που χρησίμευε ως απεργοσπαστική μηχανή εναντίον των αγώνων και της οργάνωσης της εργατικής τάξης.
Και πάνω σε αυτό είναι ξεκάθαρη και ακριβέστατη η θέση (και όχι τσιτάτο συγκυρίας) του Μαρξ: «Η εισαγωγή εργατών από το κεφάλαιο είναι διαιώνιση της σκλαβιάς»!!!
Παρατήρηση Τρίτη
Οι κόκκινες προβιές και οι επιδοτούμενες σέχτες αφού δολοφονούν τη μαρξιστική διαλεκτική, ταυτίζουν ανόμοιες εποχές και αφού παρακάμπτουν το ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ (το σύγχρονο εφιάλτη του ιμπεριαλιστικού δουλεμπορίου) αναλώνονται και καταναλώνουν γενικές «μαρξιστικές» αφαιρέσεις: «Ο ιμπεριαλισμός δημιουργεί τους πρόσφυγες και τους μετανάστες», «είναι η λογική του ιμπεριαλισμού που οδηγεί στην κατάργηση των συνόρων» και πολλές τέτοιες, σωστές, αλλά γενικόλογες, απλουστευτικές φλυαρίες…
Επικαλούνται τη «λογική» του ιμπεριαλισμού που έχει αναλύσει ο Μαρξισμός, για να επικαλύψουν τα συγκεκριμένα προβλήματα και τη μοιρολατρική αποδοχή της ιμπεριαλιστικής λογικής. Είναι σαν να λένε: «Αφού αυτή είναι ιμπεριαλιστική νομοτέλεια, τότε τι να κάνουμε;»
Εδώ αποκαλύπτουν ότι τον παράγοντα της ταξικής πάλης και της συνειδητής σοσιαλιστικής δράσης τον πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων, ακριβώς γιατί δεν τον πιστεύουν και έχουν μεταλλαχτεί σε «μπράβους» της ιμπεριαλιστικής «λογικής».
Ιμπεριαλιστική νομοτέλεια είναι και ο θάνατός μας, η βαρβαρότητα. Δεν περιμένουμε όμως το θάνατό μας. Αγωνιζόμαστε εναντίον αυτής της «ιμπεριαλιστικής νομοτέλειας», ακριβώς γιατί δεν είναι νομοτέλεια: Υπάρχει άλλος δρόμος…
Καπιταλιστική λογική είναι και το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης, το γκρέμισμα των κατακτήσεών της και πολλά άλλα. Η εργατική τάξη και οι πολιτικές της οργανώσεις δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια για να υλοποιηθεί η καπιταλιστική «λογική».
Οι πόλεμοι και οι ανθρωποσφαγές και αυτά είναι ιμπεριαλιστική «νομοτέλεια». Οι λαοί, ωστόσο αντιστέκονται και αγωνίζονται εναντίον αυτής της ιμπεριαλιστικής «λογικής» και δεν αποδέχονται μοιρολατρικά την υλοποίησή της.
Σίγουρα και ο σημερινός εφιάλτης του ιμπεριαλιστικού δουλεμπορίου και αυτός υπαγορεύεται από την ιμπεριαλιστική λογική, την πλανητική ιμπεριαλιστική «λογική».
Θα πρέπει να αφήσουμε τον ιμπεριαλισμό να αλώσει τα πάντα και να αποτεφρώσει το προλεταριάτο, τον κοινωνικό και εθνικό μας ιστό επειδή αυτή είναι η ιμπεριαλιστική «λογική»;
Ο Λένιν είχε αναλύσει ότι η λογική της ολοκλήρωσης του ιμπεριαλισμού οδηγεί στον υπέρ-ιμπεριαλισμό (δηλαδή στον αυτοκρατορικό ιμπεριαλισμό), αλλά αγωνιζόταν εναντίον αυτής της «λογικής» και πίστευε ότι οι αντιφάσεις και οι αγώνες των λαών θα αποτρέψουν αυτή την ολοκλήρωση της βαρβαρότητας.
Οι κόκκινες προβιές και οι επιδοτούμενες «μαρξιστικές» σέχτες επικαλούνται τη «λογική» του ιμπεριαλισμού για να εγκαταλείψουν κάθε αγώνα εναντίον αυτής της λογικής.
Το χειρότερο: Για να εξωραΐσουν τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα και να τα «τεκμηριώσουν» με γενικόλογες μαρξιστικές διαπιστώσεις, με φράσεις και τσιτάτα εκτός τόπου και χρόνου και με όγκους «ανθρωπιστικών» δακρύων για τα θύματα του ιμπεριαλισμού…
Τελευταία παρατήρηση. Με τέτοιες κοινωνιολογικές και ηθικές αφαιρέσεις παρακάμπτουν το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας: Το ιμπεριαλιστικό δουλεμπόριο και τις εφιαλτικές επιπτώσεις του.
Δεν θέλουν να δούνε τίποτε. Γυρνάνε την πλάτη στη «συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης» και το χειρότερο: Αποτελούν τα τυφλά «όργανα» των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων και των νέων πλανητικών ιδεολογημάτων.
Ως τυφλά όργανα (κάποια είναι τυφλά λόγω επιδοτήσεων) δεν διακρίνουν:
α. Ότι εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ και ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ιμπεριαλιστικό δουλεμπόριο.
β. Τις καταστροφές που προκαλεί η πλανητική, ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα τις ΕΙΣΑΓΕΙ συνειδητά και οργανωμένα (μέσα από καρτέλ δουλεμπόρων), στις ευρωπαϊκές κοινωνίες για να τις αποσαθρώσει παντελώς. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, την οποία έχουν επιλέξει σαν «αποθήκη» του δουλεμπορίου και σαν «χώρο» του διεθνούς εγκλήματος και των μαφιών του ιμπεριαλισμού.
γ. Δεν διακρίνουν τις επιλεκτικές «εισροές» των αλλοδαπών δούλων, τους πολυπλόκαμους μηχανισμούς «μαφιών», όλων των «φυλών» του κόσμου.
Δεν διακρίνουν (δεν το θέλουν) ότι εδώ έχουν εισαχθεί οργανωμένα δίκτυα μαφιόζικων μηχανισμών με οικονομική ευχέρεια και ευρωστία που δεν συναντάς ούτε σε «μεσαίους» Έλληνες.
Όταν η ελληνική εργατική τάξη και γενικότερα ο ελληνικός λαός βογκά από τη φτώχεια, την ανέχεια και την ανεργία, «παρελαύνουν» άπειροι αλλοδαποί, ακόμα και από τη Σομαλία, με αυτοκίνητα, κομπιούτερ, μηχανές και πολλά χρήματα.
Ούτε αυτά τα ορατά δίκτυα των μυστικών υπηρεσιών, τα οποία οικοδομούνται πάνω σε αυτό το τερατώδες ιμπεριαλιστικό δουλεμπόριο, δεν θέλουν να διακρίνουν οι ποικίλες κόκκινες προβιές.
Ούτε φυσικά εξετάζουν και το ΓΙΑΤΙ όλοι αυτοί «συνωστίζονται» και δρουν ανενόχλητοι στην Ελλάδα.
Απλώς ουρλιάζουν για τα δικαιώματά τους, αν τυχόν, για τα μάτια του κόσμου, πιαστούν κάποιοι εγκληματίες…
δ. Φυσικά, αφού έχουν κλειστά τα μάτια (με το αζημίωτο κάποιοι), δεν μπορούν να διακρίνουν όλες τις αποτρόπαιες επιπτώσεις, τόσο ορατές, του ιμπεριαλιστικού εγκλήματος: επιπτώσεις που έχουμε αναλύσει, καθώς και πολλοί άλλοι σήμερα, διεξοδικά…
ε. Τέλος, αφού μεγεθύνουν προκλητικά κάθε «ατομικό δικαίωμα» των αλλοδαπών συμμοριών, έχουν ερμητικά κλειστά τα μάτια μπροστά στα σκανδαλώδη προνόμια που παρέχει το καπιταλιστικό κράτος στους αλλοδαπούς.
Ρατσιστικά κοινωνικά προνόμια. Προνόμια όχι σε βάρος του κεφαλαίου, αλλά σε βάρος της εργασίας και του ελληνικού λαού. Το κεφάλαιο τους χρησιμοποιεί τσάμπα για τα συμφέροντά του και τους μακάβριους σχεδιασμούς του και το κράτος του κεφαλαίου τους επιδοτεί ποικιλοτρόπως (ακόμα νομιμοποιεί και τις κατάφορες παρανομίες) σε βάρος της Εργασίας και του κοινωνικού συνόλου.
Αυτό το καπιταλιστικό κράτος (ρατσιστικό στους «ιθαγενείς»), προωθεί σήμερα και την παροχή ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΩΝ: Τη νομιμοποίηση των αλλοδαπών (νομιμοποίηση και της «λαθραίας» εισβολής και κατοχής της χώρας- νομιμοποίηση της παρανομία) ΚΑΙ την παροχή εκλογικού δικαιώματος.
Δηλαδή προωθεί και την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΛΥΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΜΑΣ ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ!!!
Και οι κόκκινες προβιές αγωνίζονται στην εμπροσθοφυλακή του κεφαλαίου και του κράτους...
Οι κόκκινες προβιές απλώς θορυβούν, όπως τα κενά δοχεία. Εκπέμπουν ήχους «κόκκινους» για να αποκρύψουν το δόλιο έργο τους: ότι αποτελούν τους μασκαρεμένους «μπράβους» της πλανητικής, ιμπεριαλιστικής Τάξης.
Θα περάσουν στην ιστορία ως τα πιο στιγματισμένα πρόσωπα και ως οι μεγαλύτεροι συκοφάντες του σοσιαλισμού και του μαρξισμού…
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση