Μετά το Βουκουρέστι...
Το βέτο στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι ήταν ένα σημαντικό βήμα για την προώθηση των εθνικών μας συμφερόντων και την αναστήλωση της εθνικής μας αυτοπεποίθησης και αυτοσυνειδησίας. Έδειξε ακόμα ότι όταν έχουμε το θάρρος να προβάλουμε το δίκιο μας όχι μόνο κάμπτουμε τις αντιστάσεις, αλλά βρίσκουμε και διεθνή κατανόηση. Το βέτο ήταν αποτέλεσμα της αποφασιστικότητας του πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Καραμανλή, η οποία διαμορφώθηκε με μακρά, μεθοδευμένη και σταθερή διπλωματική προεργασία και στηρίχθηκε στην εθνική ομοψυχία. Και οι δύο προϋποθέσεις (ομοψυχία και διπλωματική μεθοδικότητα) δεν πρέπει να είναι στιγμιαίες αλλά διαρκείς. Απαιτούνται σε κάθε επόμενο βήμα, σε κάθε προσπάθεια. Για να υπερπηδηθεί κάθε εμπόδιο, κάθε παγίδα, κάθε υπονόμευση. Η τριπλή ήττα του Μπους στο Βουκουρέστι δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση εγκατάλειψη των γεωστρατηγικών στόχων της υπερδύναμης. Σε ό,τι αφορά στα γεωστρατηγικά σχέδια στην περιοχή των Βαλκανίων, του Καυκάσου και της Ευρασίας ισχύει πάντοτε το αξίωμα του Μπρεζίνσκι, σύμφωνα με το οποίο «η Ευρασία είναι η σκακιέρα πάνω στην οποία παίζεται ο αγώνας για την πρωτοκαθεδρία και αυτός ο αγώνας συνεπάγεται τη γεωστρατηγική, δηλαδή τη στρατηγική διαχείριση των γεωπολιτικών συμφερόντων». (Η Μεγάλη Σκακιέρα, σελ. 18 Νέα Σύνορα.)
Δεν χρειάζεται να διευκρινίσει κανείς ότι ο μόνος χερσαίος δρόμος αλλά και προθάλαμος της Ευρασίας είναι τα Βαλκάνια, άρα πάση θυσία ο έλεγχός τους από τις ΗΠΑ. Το «δόγμα» δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει, θα αλλάξει μόνο, ή καλύτερα, θα αναπροσαρμοστεί αν ο διπολισμός εξελιχθεί σε πολυπολισμό. Προς την κατεύθυνση του πολυπολισμού ορισμένα ισχυρά κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου, έστειλαν ένα ενθαρρυντικό μήνυμα. Φαίνεται ότι τώρα συνειδητοποιούν τους κινδύνους οι οποίοι εγκυμονούν για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το μέλλον της, κάτι που δεν είδαν οι ευρωπαίοι ηγέτες πριν από 9 χρόνια ακριβώς (στις 25/4/1999) στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, που συνήλθε στην Ουάσινγκτον. Στη Σύνοδο αυτή, ο Μπιλ Κλίντον τους έβαλε να θέσουν άκριτα και φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στη «νέα δομή του ΝΑΤΟ», σύμφωνα με την οποία ο πανίσχυρος αυτός μηχανισμός μετατρεπόταν α) από αμυντικός σε επιθετικός και β) σε μοχλό επέμβασης των ΗΠΑ, παρακάμπτοντας τόσο τον ΟΗΕ όσο και τους συμμάχους τους και μάλιστα κατά τρόπο επιλεκτικό όποτε κρίνουν αυτές αναγκαίο. Χάθηκε, τότε, η μεγάλη ευκαιρία για μια διατλαντική, διευρωπαϊκή διοίκηση για την ασφάλεια και της ΕΕ στο σύνολό της αλλά και για την ασφάλεια των επιμέρους κρατών μελών της. Ιδού τι γράφαμε τότε για την ατολμία, την ολιγωρία των ευρωπαίων ηγετών σε εκείνη τη Σύνοδο Κορυφής:
«Οι ευρωπαίοι ηγέτες στη Διάσκεψη Κορυφής της Ουάσινγκτον αντί να προσδιορίσουν το νέο περιεχόμενο του ΝΑΤΟ, με στόχο τον αμυντικό του χαρακτήρα, επικύρωσαν την κατάλυση της αυτονομίας των κρατών, αλλά και την αυτονομία της Ευρώπης απέναντι στις ΗΠΑ, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τους διαμορφούμενους, αλλά και μέλλει να εκφραστεί -μέλλει άραγε;- μέσα από τους υπό διαμόρφωση θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με τη νέα συνθήκη, η Ευρώπη δεν παρέμεινε μόνο στον ρόλο του υποτελούς της Υπερδύναμης, αλλά και αποδέχθηκε έναν κίνδυνο: τον κίνδυνο να καταστεί περιφέρεια των ΗΠΑ. Με αναπόφευκτη συνέπεια να υποβαθμιστεί ως ιστορική, πολιτική, οικονομική και θεσμική οντότητα. Είχαν χρέος οι ευρωπαίοι ηγέτες να προασπίσουν όλες τις αξίες της, την ιστορία της και τον πολιτισμό της στο όνομα των λαών της. Και αυτό το παρέλειψαν. Ένα πελώριο “Γιατί” γεννιέται στη σκέψη κάθε ελεύθερου ευρωπαίου πολίτη. Και αυτό το “γιατί” πρέπει να γίνει αιχμή αμφισβήτησης των προθέσεων, των ικανοτήτων, της ενόρασης, της τόλμης των επιμέρους ηγεσιών της. Ιδιαίτερα, πρέπει να προβληματίσει τους πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών και ιδιαίτερα των μικρών κρατών». (Από το βιβλίο «Η ΑΠΕΙΛΗ», εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ 1999.)
Στο Βουκουρέστι, ορισμένοι ευρωπαίοι ηγέτες μαζί και ο έλληνας πρωθυπουργός, εξέπεμψαν ένα μήνυμα προβληματισμού και μιας κάποιας αισιοδοξίας. Έστειλαν ένα μήνυμα χειραφέτησης της Ευρώπης από την ασφυκτική επικυριαρχία του ατλαντισμού. Αν μη τι άλλο, φαίνεται ότι θα αρχίσουν βαθιές διεργασίες στις συνειδήσεις των ευρωπαίων πολιτών.
Δεν χρειάζεται να διευκρινίσει κανείς ότι ο μόνος χερσαίος δρόμος αλλά και προθάλαμος της Ευρασίας είναι τα Βαλκάνια, άρα πάση θυσία ο έλεγχός τους από τις ΗΠΑ. Το «δόγμα» δεν άλλαξε και δεν θα αλλάξει, θα αλλάξει μόνο, ή καλύτερα, θα αναπροσαρμοστεί αν ο διπολισμός εξελιχθεί σε πολυπολισμό. Προς την κατεύθυνση του πολυπολισμού ορισμένα ισχυρά κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, στη Σύνοδο του Βουκουρεστίου, έστειλαν ένα ενθαρρυντικό μήνυμα. Φαίνεται ότι τώρα συνειδητοποιούν τους κινδύνους οι οποίοι εγκυμονούν για την Ευρωπαϊκή Ένωση και το μέλλον της, κάτι που δεν είδαν οι ευρωπαίοι ηγέτες πριν από 9 χρόνια ακριβώς (στις 25/4/1999) στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, που συνήλθε στην Ουάσινγκτον. Στη Σύνοδο αυτή, ο Μπιλ Κλίντον τους έβαλε να θέσουν άκριτα και φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους στη «νέα δομή του ΝΑΤΟ», σύμφωνα με την οποία ο πανίσχυρος αυτός μηχανισμός μετατρεπόταν α) από αμυντικός σε επιθετικός και β) σε μοχλό επέμβασης των ΗΠΑ, παρακάμπτοντας τόσο τον ΟΗΕ όσο και τους συμμάχους τους και μάλιστα κατά τρόπο επιλεκτικό όποτε κρίνουν αυτές αναγκαίο. Χάθηκε, τότε, η μεγάλη ευκαιρία για μια διατλαντική, διευρωπαϊκή διοίκηση για την ασφάλεια και της ΕΕ στο σύνολό της αλλά και για την ασφάλεια των επιμέρους κρατών μελών της. Ιδού τι γράφαμε τότε για την ατολμία, την ολιγωρία των ευρωπαίων ηγετών σε εκείνη τη Σύνοδο Κορυφής:
«Οι ευρωπαίοι ηγέτες στη Διάσκεψη Κορυφής της Ουάσινγκτον αντί να προσδιορίσουν το νέο περιεχόμενο του ΝΑΤΟ, με στόχο τον αμυντικό του χαρακτήρα, επικύρωσαν την κατάλυση της αυτονομίας των κρατών, αλλά και την αυτονομία της Ευρώπης απέναντι στις ΗΠΑ, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τους διαμορφούμενους, αλλά και μέλλει να εκφραστεί -μέλλει άραγε;- μέσα από τους υπό διαμόρφωση θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Με τη νέα συνθήκη, η Ευρώπη δεν παρέμεινε μόνο στον ρόλο του υποτελούς της Υπερδύναμης, αλλά και αποδέχθηκε έναν κίνδυνο: τον κίνδυνο να καταστεί περιφέρεια των ΗΠΑ. Με αναπόφευκτη συνέπεια να υποβαθμιστεί ως ιστορική, πολιτική, οικονομική και θεσμική οντότητα. Είχαν χρέος οι ευρωπαίοι ηγέτες να προασπίσουν όλες τις αξίες της, την ιστορία της και τον πολιτισμό της στο όνομα των λαών της. Και αυτό το παρέλειψαν. Ένα πελώριο “Γιατί” γεννιέται στη σκέψη κάθε ελεύθερου ευρωπαίου πολίτη. Και αυτό το “γιατί” πρέπει να γίνει αιχμή αμφισβήτησης των προθέσεων, των ικανοτήτων, της ενόρασης, της τόλμης των επιμέρους ηγεσιών της. Ιδιαίτερα, πρέπει να προβληματίσει τους πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών και ιδιαίτερα των μικρών κρατών». (Από το βιβλίο «Η ΑΠΕΙΛΗ», εκδόσεις ΚΑΛΕΝΤΗΣ 1999.)
Στο Βουκουρέστι, ορισμένοι ευρωπαίοι ηγέτες μαζί και ο έλληνας πρωθυπουργός, εξέπεμψαν ένα μήνυμα προβληματισμού και μιας κάποιας αισιοδοξίας. Έστειλαν ένα μήνυμα χειραφέτησης της Ευρώπης από την ασφυκτική επικυριαρχία του ατλαντισμού. Αν μη τι άλλο, φαίνεται ότι θα αρχίσουν βαθιές διεργασίες στις συνειδήσεις των ευρωπαίων πολιτών.
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...