Μία δικτατορία πέθανε και κάποια άλλη σήμερα ανθεί (ακόμη)

Η χούντα των μέσων επικοινωνίας

Σήμερα στη χώρα μας πενθούμε, την έναρξη του πραξικοπήματος και την αρχή ενός δικτατορικού πολιτεύματος που ταλαιπώρησε την χώρα μας επί επτά συναπτά έτη. Επτά χρόνια που στην χώρα μας δεν υπήρξε ελευθερία έκφρασης λόγου και όχι μόνον.

Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς και για να εκφράζουμε και ένα ποσοστό (μεγάλο ή μικρό δεν έχει σημασία) η «χούντα» αναμόρφωσε μεγάλο μέρος της χώρας, έδωσε χρήματα στους αγρότες, έκανε δρόμους, στήριξε την βιομηχανία και αύξησε τις θέσεις εργασίας.

Δεν είναι λίγοι εκείνοι, που κοιτώντας την σημερινή πραγματικότητα, αναλογίζονται: «Μία χούντα μας χρειάζεται». Εδώ, σαφέστατα με βρίσκουν κάθετα αντίθετό τους. Για έναν και μοναδικά απλό λόγο: Δημοκρατία στην πράξη χρειαζόμαστε και όχι δημοκρατία για λίγους και εκλεκτούς. Δεν θέλουμε την δημοκρατία των «νεόπλουτων» ή των πλουσίων. Δεν επιθυμούμε, σαφέστατα, την άναρχη δημοκρατία αλλά την δημοκρατία αρχών, νόμων και θεσμών που θα βρίσκουν απόλυτη εφαρμογή.

Δεν χρειαζόμαστε «χούντα», επειδή ήδη ζούμε μέσα σε μία «χούντα». Την δικτατορία των μέσων ενημέρωσης, που με χαρακτηριστική άνεση (και έναντι του σχετικού τιμήματος) μπορούν να ανεβάζουν κυβερνήσεις, να παίζουν με τις υπολήψεις πολιτών και που υπερασπίζονται σχεδόν πάντα την «απέναντι πλευρά» από τον απλό πολίτη, πάντα ανερυθρύαστα και χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα (ηθικό τουλάχιστον) προσπαθούν να μας πείσουν για γεγονότα και καταστάσεις που μόνο εις βάρος μας είναι. Άλλες πάλι φορές, με την ίδια χαρακτηριστική άνεση προβάλλουν θέσεις που έρχονται σε απόλυτη σύγκρουση με τα συμφέροντα των απλών πολιτών. Και πάλι, χωρίς φόβο και πάθος. Άλλωστε, οι φόβοι τους έχουν κλειστεί πολύ καλά μέσα σε υπερπολυτελείς κατοικίες, και τα πάθη τους (μόνο τα δικά τους πάθη και όχι τα δικά μας) βρίσκονται καλά φυλασσόμενα από τα ίδια τα μέσα.

Αυτές τις ημέρες θα περάσουμε και την λεγόμενη ημέρα των «τριάκοντα αργυρίων». Την ημέρα της προδοσίας, που είχε δυστυχή κατάληξη για τον ίδιο τον προδότη. Τουλάχιστον ο Ιούδας είχε και κάποιο φιλότιμο, τύψεις ή οτιδήποτε άλλο που τον οδήγησε στην αυτοκτονία.

Εσείς βλέπετε κανέναν μεγαλο-δημοσιογράφο να βαδίζει στην άκρη κάποιου μπαλκονιού; Μήπως τον βλέπετε έτοιμο να προβεί σε αυτοχειρία; Μήπως έχετε δει κάποιον από αυτούς να δακρύζει αληθινά και όχι χάριν της τηλεθέασης; Μήπως ξέρετε κάποιον από αυτούς να σκέφτεται πως θα περάσει τον μήνα ή πως θα δώσει τα απαραίτητα στα παιδιά του; Μήπως τους βλέπετε να ανησυχούν για εμάς;

Αν ναι, τότε εγώ είμαι τυφλός, κάνω λάθος και ζητώ ταπεινά συγνώμη… (πιστέψτε με, δεν νομίζω να κάνει το ίδιο ΚΑΝΕΙΣ δημοσιογράφος, δεν πρόκειται δηλαδή να περάσει τη συγνώμη του ούτε στα… ψιλά της εφημερίδας στην οποία εργάζεται, αλλά και ούτε θα το εξομολογηθεί στον ίδιο του τον εαυτό).

Καλημέρα σας δικτατορίσκοι, έμποροι του πόνου και της αγωνίας του λαού. Και όσα καλά μας κάνετε ευχαρίστως να σας επιστραφούν. Για να μην μας έχετε και για αγνώμονες…