Τα περίεργα διλήμματα προσαρμογής στον Ερντογάν
Γράφει ο Κώστας Βενιζέλος
Τι επιδιώκει η Τουρκία; Να ελέγξει την Κύπρο και την Ελλάδα. Εντάσσει δε αυτή τη διαχρονική επιδίωξή της στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδιασμού προέλασής της στην ευρύτερη περιοχή. Η Άγκυρα έχει θέσει ως στόχο το 2023, όταν θα συμπληρωθούν τα 100 χρόνια του νέου τουρκικού κράτους, να είναι η χώρα μεγαλύτερη εδαφικά. Να είναι πιο ισχυρή πολιτικά και στρατιωτικά. Το έχει εξαγγείλει προ πολλού ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και φαίνεται από τις κινήσεις του σε κυπριακή ΑΟΖ, ελληνική θαλάσσια περιοχή, Λιβύη, Συρία, πως άρχισε να υλοποιεί τον σχεδιασμό αυτό.
Αυτά σχεδιάζει και υλοποιεί η Τουρκία.
Εμείς τι κάνουμε; Πώς αντιδρούμε;
Υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις:
Η μια προσέγγιση υποστηρίζει πως θα πρέπει Ελλάδα και Κύπρος να προσαρμοστούν στις τουρκικές αξιώσεις καθώς έτσι, κατά την γνώμη τους, θα «αποφύγουμε τα χειρότερα». Κοντολογίς, για να μην τα αρπάξει με το ζόρι αυτά που αξιώνει η Τουρκία να της παραδοθούν.
Η άλλη προσέγγιση είναι πως μόνο με την αντιμετώπιση της τουρκικής επιθετικότητας μπορούν να αποτραπούν οι επεκτατικοί σχεδιασμοί της Άγκυρας. Αυτό για να γίνει προφανώς και χρειάζεται μια ολοκληρωμένη διεκδικητική πολιτική.
Και ενίσχυση των αποτρεπτικών μηχανισμών, της άμυνας δηλαδή αλλά παράλληλα και ενίσχυση των συνεργασιών με τρίτες χώρες. Συνεργασίες που θα περιλαμβάνουν και την αμυντική/στρατιωτική διάσταση.
Τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος διεκδικούν τα πρωτεία στην παροχή διευκολύνσεων προς τρίτους. Είναι πρωταθλητές στο πεδίο αυτό, καθώς θεωρούν πως έτσι θα κερδίσουν την εύνοια των χωρών αυτών. Με αυτό τον τρόπο σαφώς και δεν την κερδίζουν. Αντίθετα. Οι συνεργασίες για να έχουν σημασία και να αποδίδουν πρέπει να στηρίζονται στο αμοιβαίο όφελος. Για να περιγραφεί τούτο με όρους της αγοράς, πρέπει να στηρίζεται σε «πάρε-δώσε».
Προσφέρονται διευκολύνσεις, εξασφαλίζει συμβολή στην ασφάλειά τους. Ενίσχυση, δηλαδή, της αποτρεπτικής τους δυνατότητας.
Στη Λευκωσία έχει εκφραστεί η πρόθεση της Κυβέρνησης να κλείσει τη στρόφιγγα των ευρωπαϊκών κονδυλίων προς την Τουρκία και το κατοχικό καθεστώς, στην περίπτωση που προχωρήσει η τουρκική πλευρά στον εποικισμό της Αμμοχώστου. Μια κίνηση, η οποία προφανώς και θα δημιουργήσει πιέσεις προς την κατοχική Τουρκία.
Είναι μια αποτρεπτική κίνηση, η οποία αξιοποιεί πολιτικά και διπλωματικά εργαλεία μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Καθόλου εύκολο το εγχείρημα, καθώς πέραν από την εξαγγελία πρόθεσης, η Λευκωσία προφανώς και θα αντιμετωπίσει αντιρρήσεις εταίρων της στην ΕΕ. Αλλά έχει σημασία να θέτει τέτοια ζητήματα και να παρουσιάζεται πειστική για την ανάγκη υιοθέτησης τέτοιων μέτρων.
Είμαστε μπροστά σ’ ένα σκηνικό συνεχών εντάσεων, το οποίο προκαλεί το καθεστώς Ερντογάν. Η τακτική στοχεύει στον εκφοβισμό της Αθήνας και Λευκωσίας με απώτερη επιδίωξη την υποταγή τους στις ορέξεις της Άγκυρας. Διλήμματα δεν υπάρχουν ως προς την αντιμετώπιση της τουρκικής επεκτατικότητας. Διαφορετικές προσεγγίσεις υπάρχουν. Είτε θα ακολουθηθεί η πολιτική της προσαρμογής στις τουρκικές αξιώσεις, είτε θα ακολουθηθεί μια αποτρεπτική, διεκδικητική πολιτική. Η μέχρι τώρα υιοθέτηση της πρώτης προσέγγισης έχει αποδειχθεί πως αποθρασύνει το… θηρίο, το οποίο τα θέλει όλα. Η θεώρηση των φοβικών είναι και λανθασμένη και πρωτίστως επικίνδυνη.
Απόψεις
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...