Ο Ερντογάν μας φτύνει και ο Μητσοτάκης νομίζει ότι ψιχαλίζει

Θα αποδειχθούμε ο κατά τα άλλα συμπαθέστατος Έλληνας “Ζήκος” της ΝΑ Ευρώπης;

Οι ραγδαίες εξελίξεις μετά τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στο Λονδίνο, αποτελούν άλλη μία οδυνηρή απόδειξη ότι η χώρα βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο γεωπολιτικού «ευτελισμού» και πλέον αποτελεί την παγκόσμια πρωτοπορία, αφού κατάφερε να καταστεί μηδενικού «γεωπολιτικού» βάρους.

Οι αντιδράσεις τόσο της κυβέρνησης όσο και του συνόλου της αντιπολίτευσης δείχνουν μία χώρα η οποία βαυκαλίζεται από την αυταπάτη ότι η μονότονη επίκληση του Διεθνούς Δικαίου και της αλληλεγγύης των, εκτός και εντός εισαγωγικών, συμμάχων μπορούν να αποτελέσουν εμπόδιο στη φρενήρη πορεία της Τουρκίας προς γεωπολιτική κυριαρχία στην περιοχή.

Παράλληλα, συνεχίζονται και οι διακηρύξεις ότι ετοιμαζόμαστε για όλα τα ενδεχόμενα (ουδείς βεβαίως από τους ομιλούντες αναφέρει με σαφήνεια ποια είναι αυτά) και υπονοείται ότι αν απαιτηθεί,… η Τουρκία θα γευτεί την οργή μας.

Μία χώρα σκέτος… κινηματογραφικός “μπακαλόγατος” ο συμπαθέστατος “Ζήκος” δηλαδή. Από τη γνωστή ελληνική ταινία όπου ο Κώστας Χατζηχρήστος “πουλούσε τσαμπουκά” στον Νίκο Ρίζο, ζητώντας να τον κρατήσει η χοντρή κυρία-προξενήτρα… μη γίνει καμιά στραβή και έρθει σε επαφή με τον αντίπαλο.


Αφού λοιπόν δεν θέλουμε η Τουρκία να γευτεί την οργή μας γιατί θα… «πνιγεί στο αίμα της» (ούτε σενάριο ταινίας splatter β’ και βάλε κατηγορίας), μήπως να ακολουθούσαμε στρατηγική έμμεσης προσέγγισης και να στραφούμε στον αδύναμο κρίκο της τελευταίου τουρκικού εγχειρήματος;

Ακολουθώντας σε τελική ανάλυση την τουρκική στρατηγική, η οποία θεωρεί την Ελλάδα τον “πιο αδύναμο κρίκο” και μετά το φιάσκο στη Συρία στρέφεται δυτικά για να καταγάγει μια περιφανή νίκη, μπας και διασωθεί το νεοθωμανικό της όραμα και η ονείρωξη του ηγέτη της να μείνει στην Ιστορία κάτι σαν συνεχιστής του Σουλεϊμάν του “Μεγαλοπρεπή”. Ποιος Κεμάλ… να απαριθμήσουμε εδώ πόδες “αμαρτίες” έκανε “ξεδιάντροπα” για τα ισλαμιστικά δεδομένα του Ταΐπ;

Στις 8 Ιουνίου 1995, η Τουρκική Εθνοσυνέλευση, εξουσιοδότησε την τότε τουρκική Κυβέρνηση, να λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, συμπεριλαμβανομένης και της στρατιωτικής δράσης, στην περίπτωση επέκτασης των ελληνικών χωρικών υδάτων από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια.

Αν θέλαμε λοιπόν να ακολουθήσουμε τα βήματα των Τούρκων, η Βουλή των Ελλήνων θα μπορούσε να υιοθετήσει μία παραπλήσια απόφαση σοβαρής τιμωρίας κατά της “επίσημης Λιβύης” (σ.σ. διότι ο Σάραζ φαίνεται να εκπροσωπεί τον εαυτό του, την Τουρκία και τη “Μουσουλμανική Αδελφότητα”), στην περίπτωση που δεν ακυρώσει εντός συγκεκριμένης προθεσμίας τη συμφωνία της με την Τουρκία.

Αφού ισχυριζόμαστε ότι η σύμπραξη Λιβύης και Τουρκίας παραβιάζει κατάφωρα το Διεθνές Δίκαιο και άμεσα προσβάλλει τα ζωτικά μας συμφέροντα, τι άλλο μπορεί να αποτελέσει “αιτία πολέμου”; Η παρέλαση… δυνάμεων εισβολής στην πλατεία Συντάγματος;

Ή μήπως να επισημοποιούσαμε επιδεικτικά τη δέσμευση να προχωρήσει η Ελλάδα στην υποστήριξη των δυνάμεων του στρατάρχη Χάφταρ που επιδιώκει να ανατρέψει την “κυβέρνηση” του Σάραζ, αναλαμβάνοντας την τύχη της Λιβύης;

Βεβαίως η χώρα μας (δηλαδή εμείς) αν ήταν στοιχειωδώς σοβαρή θα έπρεπε να έχει ήδη αρχίσει επιχειρήσεις Ειδικού Πολέμου ώστε να αποσταλεί το σαφές μήνυμα ότι ο γεωπολιτικός «καρπαζο-εισπράκτορας» της περιοχής αποφάσισε να βάλει ένα τέλος στον γεωπολιτικό ευτελισμό του.

Όμως, επενδύει σταθερά στην πολιτική “του καλού και νομοταγούς παιδιού”, η πρακτική αξιολόγηση της οποία ουδέποτε έχει γίνει. Στον ιδεαλιστικό μας παροξυσμό, προφανώς δεν μπορεί καν να τεθεί υπό συζήτηση, διότι θα προσέκρουε στις “αρχές” της χώρας. Και αυτό δεν εξαιρεί όσους με λόγια και με έργα δεν συμμερίζονται αυτές τις αρχές.

Γιατί άραγε γίνεται μάχη τόσα χρόνια για τη Διοίκηση Ειδικού Πολέμου στο ΓΕΕΘΑ, αν όχι για τέτοιες περιπτώσεις; Εκτός αν πάλι, στην πράξη δεν είμαστε… έτοιμοι και η Διοίκηση Ειδικού Πολέμου στο ΓΕΕΘΑ δεν αποτελούσε παρά ακόμη μία μωροφιλόδοξη προσπάθεια για να δημιουργηθεί ένα ακόμα “μαγαζί”, με εντυπωσιακή πρόσοψη αλλά κενό περιεχομένου.

Το ελληνικό πολιτικό σύστημα αλλά και η κοινωνία θα πρέπει να αντιληφθεί, ότι όσο (παρ)ακολουθούμε αδρανείς και θεωρητικολογώντας τα τεκταινόμενα, η γεωπολιτική θέση μας θα γίνεται περισσότερο δυσχερής, θα επιδεινώνεται, μέχρι να καταστεί μη αναστρέψιμη. Διαφορετικά, απλά θα βρεθούμε ολοκληρωτικά ηττημένοι και φυσικά θα συνεχίζουμε να συζητάμε και να μην αντιλαμβανόμαστε… πως μας βρήκε το κακό.

Άραγε πώς θα αντιδράσουμε στην περίπτωση που αμέσως μετά την κύρωση της συμφωνίας με τη Λιβύη, η Τουρκία στείλει ερευνητικά σκάφη και πλωτά γεωτρύπανα νότια της Κρήτης; Προσκεκλημένη ή μη της Λιβύης; Δυστυχώς, όλες οι μέχρι σήμερα ενδείξεις συντείνουν στο… όπως ακριβώς ο κινηματογραφικός Ζήκος. “Θα ξανάρθω Ζήκο”… ποιον θυμίζει στην περίπτωσή μας ο Κιτσάρας ο Μπούρμπουρης στην ταινία, κατά κόσμον Νίκος Ρίζος!


Defence-Point


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση