Οι ψευδαισθήσεις των επιδοτούμενων

Η παρασιτική επιβίωση φυσικών (εξαιρούνται τα άτομα με ψυχικά και κινητικά προβλήματα όπως και άτομα πληγέντα από αρρώστιες και φυσικές καταστροφές όπου το κοινωνικό κράτος επιβάλλεται να στέκεται αρωγός τους) και νομικών προσώπων δεν βοηθά κανέναν. Δημιουργεί αναφορικά με τα φυσικά πρόσωπα άεργους, επαγγελματικά ελλιπείς εργαζομένους και κοινωνικά επιζήμια άτομα ενώ αναφορικά με τα νομικά πρόσωπα δημιουργεί μη βιώσιμες επιχειρήσεις με μεγάλο τελικό κόστος για τους φορολογουμένους πολίτες. Εάν αποδεχθούμε το κακό που κάνουν τότε θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα διαφορετικά να είμαστε έτοιμοι να πληρώνουμε το κόστους τους , είτε αυτό είναι οικονομικό, είτε γραφειοκρατικό , είτε ηθικό.

Tου Σαράντου Λέκκα

Επιδότηση, ισχυρή λέξη, προσδιορίζει όρους ενίσχυσης, βοήθειας και κατεύθυνσης προς συγκεκριμένη παραγωγική διαδικασία.

Μέσο οικονομικής πολιτικής με ισχυρό υπόβαθρο μιας και διαμορφώνει όρους επιτυχίας ενός εγχειρήματος, με κόστος φυσικά, παρότι οι θιασώτες της δεν το αποδέχονται εύκολα.

Μέσο κοινωνικής πολιτικής προς την ενίσχυση συγκεκριμένων κοινωνικών και ευπαθών ομάδων οι οποίες έχουν πληγεί από καιρικά, φυσικά αλλά και δημοσιονομικά φαινόμενα.

Ως πρακτική έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον και κατά καιρούς από τις περισσότερες ελληνικές κυβερνήσεις.

Στη ιστορία θα μείνουν οι αγροτικές επιδοτήσεις κατά την δεκαετία του ‘80 όπου ο λαϊκισμός χρησιμοποίησε για καθαρά πολιτικούς λόγους τις τεχνοκρατικές δομές των ευρωπαϊκών κοινοτήτων για να ενισχύσει και να ισχυροποιήσει περαιτέρω την πολιτική του παρουσία βελτιώνοντας τεχνητά το βιοτικό επίπεδο των μη προνομιούχων αγροτών.

Αποτέλεσμα η απόλυτη στρέβλωση η οποία μαστίζει ακόμη και σήμερα τον πρωτογενή τομέα.


Παραγωγή άχρηστων προϊόντων που όδευαν προς τις περίφημες χωματερές, ανάδειξη της εφευρετικότητας των παραγωγών όχι προς την κατεύθυνση ενίσχυσης της παραγωγικότητας και των μεθόδων καλλιέργειας αλλά προς την κατεύθυνση τρόπων ευκολότερου πλουτισμού μέσω της καταστρατήγησης των οδηγιών και των θεσμικών πλαισίων.

Αλλοίωση κυρίως του σκεπτικού τους αφού η παρατεταμένη γαλούχηση στις μεθόδους παραγωγής μη ανταγωνιστικών προϊόντων χωρίς την παράλληλη αντίληψη ότι η πραγματική ανταγωνιστική οικονομία ζητά άλλα προϊόντα, άλλη δομή και κυρίως άλλη αντίληψη για το τι σημαίνει αγορά, οδήγησε στην πίστη ότι το τεχνητό περίβλημα των επιδοτήσεων συνιστά την πραγματική οικονομία.

Όταν οι επιδοτήσεις περιορίστηκαν στο ελάχιστο, όταν το όλο σύστημα κατέρρευσε αμέσως έγινε αντιληπτό το έγκλημα που είχε συντελεστεί.

Διότι έγκλημα είναι όταν η οποιαδήποτε κυβέρνηση στέλνει λάθος μηνύματα προς το παραγωγικό δυναμικό της χώρας και διαμορφώνει συνειδήσεις.

Η μεταβολή του τρόπου σκέψης έχει μεγαλύτερο κόστος για μια οικονομία και κοινωνία από τα οφέλη που πρόσκαιρα δημιουργούνται για μια κοινωνική ομάδα από την πολιτική των επιδοτήσεων.

Ο διαβρωτικός τρόπος των επιδοτήσεων έχει διαχρονικές επιπτώσεις που πολλές φορές ξεπερνούν χρονικά την μια γενεά γ’αυτό και σήμερα δεν μπορούμε εύκολα να αντιστρέψουμε την κατάσταση στον αγροτικό τομέα.

Φυσικά το υπόβαθρο των επιδοτήσεων μπορεί να μην είναι πάντα χρηματικό, πάντα οικονομικό.

Επιδότηση συνιστά για παράδειγμα το ρουσφέτι το οποίο δεν εξαντλεί την δυναμική μου μόνο στην εξεύρεση θέσης εργασίας αλλά πηγαίνει ακόμη παραπέρα προς την κατεύθυνση της όσο τον δυνατόν μικρότερης εργασιακής πίεσης για το ευνοούμενο άτομο.

Αυτό σημαίνει αλλοίωση των εργασιακών σχέσεων, αλλοίωση του τρόπου εργασίας των υπολοίπων εργαζομένων και κυρίως αλλοίωση της πειθαρχίας εντός του εργασιακού χώρου.

Μπορεί να θεωρείτε απλό όμως δεν είναι, διότι κάθε στρέβλωση δημιουργεί άτυπο δίκαιο, διαμορφώνει συνειδήσεις και δημιουργεί καταστάσεις που δεν αντιμετωπίζονται εύκολα.

Οι επιδοτούμενοι φυσικά μη γνωρίζοντας το υπόβαθρο τους γίνονται σε κάθε περίπτωση έρμαια των ψευδαισθήσεων τους.

Έχουν την εντύπωση πως μπορούν να επιβληθούν ανεξάρτητα της αμάθειας και των περιορισμένων ικανοτήτων τους .

Έχουν την εντύπωση πως το περίφημο ‘μέσον’ τους θα διαρκεί για πάντα και θα καθορίζει ως αόρατος χειρ την διαχρονική τους επαγγελματική σταδιοδρομία.

Έτσι ξεπερνούν τους άεργους και μετατρέπονται σε παράσιτα.

Ας θυμηθούμε τους αφισοκολλητές της δεκαετίας του ΄80 που με μόνο προσόν την καλή σχέση με τις πολιτικές αφίσες όχι μόνο έπιασαν θέσεις εργασίας εις βάρος πτυχιούχων αλλά διεκδίκησαν και ηγετικές διοικητικές θέσεις μετά την κατάργηση των θέσεων των γενικών Διευθυντών.

Άλωσαν τα πάντα με αποτέλεσμα την πλήρη διάλυση της κρατικής διοίκησης τα μεγάλα χρέη και κυρίως την αποδιοργάνωση που θα πληρώνει η ελληνική κοινωνία για πολλά ακόμη χρόνια.

Είπαμε ότι η πολιτική των επιδοτήσεων διαμορφώνει συνειδήσεις και κακέκτυπα τα οποία έχουν διαχρονική επίδραση .

Η αντιμετώπιση είναι δύσκολη αφού η διάβρωση επιβάλει την πλήρη αποκαθήλωση της και ένα νέο τρόπο σκέψης αλλά και λειτουργίας ο οποίος περνά μέσα από την εκπαίδευση και την διαμόρφωση νέου θεσμικού πλαισίου.

Η προσπάθεια τιτάνια, όμως αναγκαία αφού καλώς ή κακώς ο ανταγωνισμός επιβάλει τους κανόνες του και σε τελική ανάλυση το δίκαιο του.

Η παρασιτική επιβίωση φυσικών (εξαιρούνται τα άτομα με ψυχικά και κινητικά προβλήματα όπως και άτομα πληγέντα από αρρώστιες και φυσικές καταστροφές όπου το κοινωνικό κράτος επιβάλλεται να στέκεται αρωγός τους) και νομικών προσώπων δεν βοηθά κανέναν.

Δημιουργεί αναφορικά με τα φυσικά πρόσωπα άεργους, επαγγελματικά ελλιπείς εργαζομένους και κοινωνικά επιζήμια άτομα ενώ αναφορικά με τα νομικά πρόσωπα δημιουργεί μη βιώσιμες επιχειρήσεις με μεγάλο τελικό κόστος για τους φορολογουμένους πολίτες .

Εάν αποδεχθούμε το κακό που κάνουν τότε θα έχουμε κάνει ένα σημαντικό βήμα διαφορετικά να είμαστε έτοιμοι να πληρώνουμε το κόστους τους , είτε αυτό είναι οικονομικό, είτε γραφειοκρατικό , είτε ηθικό.

Analyst


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση