Το πεπρωμένο μας είναι ο χαρακτήρας μας

Του Χρήστου Χωμενίδη

"... Χθες η Αλέκα Παπαρήγα βρέθηκε μέσα στην πύρινη κόλαση και σύμφωνα με μαρτυρίες βοήθησε, εμψύχωσε και παρηγόρησε επί ώρα τους πολίτες οι οποίοι δοκιμάζονταν από τις φλόγες..."

από το ρεπορτάζ στις 24/07/2018.

Δεν συνέβη με την προβολή του ρεπορτάζ του Αλέξη Παπαχελά. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, αφότου οι κυβερνώντες αντελήφθησαν το μέγεθος της τραγωδίας στο Μάτι (μόλις συνειδητοποίησαν πως δεν επρόκειτο για απόπειρα σπίλωσής τους από τα "βοθροκάναλα" ούτε για οργανωμένο σχέδιο εμπρησμού εναντίον της πατρίδας και της "Πρώτης Φοράς Αριστερά"), άρχισαν να επικαλούνται τη "μεγάλη εικόνα". Τις πάγιες δηλαδή δυσλειτουργίες του κρατικού μηχανισμού. Και τις χρονίζουσες κακές συνήθειες των Ελλήνων. "Γιατί τα ρίχνετε σε εμάς;" ανέκραξαν. "Το 2007, στη Δυτική Πελοπόννησο, η Πυροσβεστική τα κατάφερε μήπως καλύτερα; Κι όταν το Μάτι -όπως και οι περισσότεροι παραθεριστικοί οικισμοί- είναι δομημένο αυθαίρετα, κατά παράβασιν των στοιχειωδών κανόνων ασφαλείας, ποιός θα μπορούσε να εμποδίσει το κακό; Τα έφταιγε η κακιά η ώρα" κατέληξαν. "Μην την εκμεταλλεύεστε. Μην πατάτε επί πτωμάτων για να κάνετε αντιπολίτευση..."

Η μαύρη ειρωνεία είναι πως τα επιχειρήματά τους δεν στερούνται βάσης. Ακόμα και εάν η διοικητική ανικανότητα των Συριζανέλ, αντάμα με τις περικοπές σε μέσα και σε έμψυχο δυναμικό που επέβαλαν τα μνημόνια, οδήγησαν τις υπηρεσίες πολιτικής προστασίας σε κατάρρευση τη μοιραία 23η Ιουλίου, το κράτος μας -ας το παραδεχτούμε- ουδέποτε φημιζόταν για την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα του. Ψιλοξεχαρβαλωμένο ήταν ανέκαθεν. Για αυτό και όλοι εξ' απαλών ονύχων ποντάρουμε στο "ελληνικό φιλότιμο" και στο "δαιμόνιο της φυλής".


Η τραγωδία στο Μάτι θα μπορούσε να αποτελέσει την αφετηρία μιάς εθνικής ανασύνταξης. Να γίνει στον καθένα μας μάθημα πως δεν μπορούμε να χτίζουμε οπουδήποτε, καταπατώντας τον δημόσιο χώρο. Ούτε είναι δυνατόν να καίμε χόρτα στο λιοπύρι. Ούτε να ανεχόμαστε τη μετατροπή των πιό νευραλγικών κρατικών υπηρεσιών σε δεξαμένες διορισμών. Πως θα'πρεπε να φτύνουμε στα μούτρα όποιον βουλευτίσκο μάς τάζει ότι θα βολέψει το παιδί μας στην Πυροσβεστική. Κι όποια κυβέρνηση επιλέγει τους επικεφαλής των σωμάτων ασφαλείας με κομματικά κριτήρια. Μακάρι η εκατόμβη του περυσινού καλοκαιριού να μάς έκανε πιό υπεύθυνους, πιό συγκροτημένους πολίτες. Χωρεί ουσιαστικότερη προσφορά στη μνήμη των νεκρών;

Η σημερινή κυβέρνηση ωστόσο δεν μπορεί να ζητάει από τους Έλληνες κάτι τέτοιο. Δεν συγχωρείται καν να πιάνει στο στόμα της το Μάτι. Γιατί;

Διότι την ώρα της πύρινης λαίλαπας, αντί να βρίσκεται επί ποδός πολέμου, έστηνε τηλεοπτικές παραστάσεις. Διότι διαχειριζόταν επικοινωνιακά το συμβάν, ακόμα κι όσο εκείνο βρισκόταν σε εξέλιξη. Διότι ο μεγαλύτερος καημός της δεν ήταν -αποδεδειγμένα- άλλος παρά το πολιτικό κόστος.

Έχουν δαπανηθεί εκατομμύρια λέξεις, έχουν χυθεί τόνοι και τόνοι μελανιού, από την εποχή του Όμηρου ήδη, για να προσδιορισθεί και να αναλυθεί επακριβώς η έννοια της "ηγεσίας". Ποιές αρετές απαιτούνται, ποιά μειονεκτήματα μπορούν ίσως και να παραβλεφθούν σε εκείνους που κρατάνε το τιμόνι. Τι σόι ζώο τέλος πάντων είναι ο αρχηγός της ομάδας, του κινήματος, του έθνους; Από τη φιλολογία τόσων αιώνων, ένα χαρακτηριστικό προβάλλει υπεράνω αμφισβήτησης. Ηγέτης είναι εκείνος ο οποίος πέφτει πρώτος στη φωτιά. Που κοιτάζει κατάματα τον εχθρό. Που εμψυχώνει και παρηγορεί όσους τον έχουν εμπιστευθεί. Τέτοια στόφα φανέρωσαν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στην Άλωση, ο Γεώργιος Καραϊσκάκης στο Φάληρο, ο Ελευθέριος Βενιζέλος στον Θέρισο. Ακόμα και ο Στάλιν όταν -ενώ οι Γερμανοί προήλαυναν προς τη Μόσχα το 1941- αρνήθηκε να την εγκαταλείψει. Από το ίδιο μέταλλο απεδείχθη καμωμένη η Αλέκα Παπαρήγα κι ας βαδίζει στα εβδομηνταπέντε της κι ας είχε βρεθεί τυχαία στο Μάτι.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης -θα μου πείτε- σε όλη την Επανάσταση του 1821 δεν έριξε ούτε μια τουφεκιά. Ήταν σκαρφαλωμένος σε ένα ύψωμα για αυτό και τον αποκαλούσαν σαρκαστικά "Προφήτη Ηλία". Σύμφωνοι. Όμως από το ύψωμα, διηύθυνε τη μάχη. Δεν ενημερωνόταν. Ούτε έκανε δηλώσεις.

Έχω επανειλημμένα αναρωτηθεί τί θα κόστιζε στον Αλέξη Τσίπρα να μπει σε ένα σκάφος του Λιμενικού και να σπεύσει στο Κόκκινο Λιμανάκι, στο σημείο ακριβώς όπου αγωνιούσαν οι πυρόπληκτοι; Θα κινδύνευε μήπως η ζωή του; Δεν θα μπορούσε από εκεί να συντονίζει τις επιχειρήσεις;

Αντιλαμβάνεσθε πόσο κουράγιο θα έδινε σε φίλους και αντιπάλους του να τον αντίκρυζαν στις κρίσιμες ώρες ανάμεσά τους; Ακόμα και ωφελιμιστικά εάν το αντιμετώπιζε, ποιό κύρος θα αποκτούσε μετά από μια τέτοια κίνηση; Ό,τι και να του καταλόγιζαν, σε όποιον τομέα της διακυβέρνησής του, "εγώ έδωσα τότε το παρών" θα απαντούσε. Ούτε που θα χρειαζόταν να το αρθρώσει. Όλοι θα το θυμόμασταν.

Ο Αλέξης Τσίπρας αγνόησε το χρέος, κλώτσησε την ευκαιρία το βράδυ της 23ης Ιουλίου 2018. Δεν τού βγήκε. Δεν ήταν στον χαρακτήρα του. Ο χαρακτήρας... Το άλλο όνομα του πεπρωμένου καθενός μας.

Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση