Τα F-35 «ίπτανται» στο διπλωματικό τρίγωνο Ελλάδα-ΗΠΑ-Τουρκία;

Του Στέλιου Αλειφαντή

Η είδηση «βόμβα» της αμερικανικής αναφοράς για «δυνητική” πώληση F-35 είναι απλώς ένα … διαπραγματευτικό χαρτί στο “πόκερ” ΗΠΑ-Τουρκίας για τους S-400, πρακτικά για να επέλθει η αποδέσμευση της Άγκυρας από την περιφερειακή συνεργασία με την Μόσχα (και δευτερευόντως με το Ιράν).

Ακόμη και αν εύλογα υποθέσουμε ότι το αδειοδοτικό «άνοιγμα» σ’ άλλες αγορές του F-35 είναι μια στήριξη της παραγωγής του, λόγω της ενδεχόμενης και πολύ απόμακρης απώλειας της τουρκικής παραγγελίας, λίγα προσθέτει στην συγκυρία και ειδικά στην αμερικανο-τουρκική διαπραγμάτευση.

Ο οποιοδήποτε σοβαρός αναλυτής μπορεί ήδη να διαπιστώσει ότι οι ΗΠΑ έχουν κάνει τόσες πολλές και σοβαρές προσφορές και παραχωρήσεις στην Τουρκία (οι πιο σημαντικές από αυτές είναι ΚΑΙ πολιτικές, ΚΑΙ αφορούν τρίτους, όπως τους Κούρδους στην Συρία, το Κυπριακό και την επαναπροσέγγιση με το Ισραήλ) και ήδη ο Ταγίπ έχει κερδίσει απίστευτα πολλά διαπραγματευτικά «κεκτημένα».

Και έτσι, στην Άγκυρα το μόνο που απομένει είναι να διαχειριστεί είναι το κόστος των S-400 (αλλά και για αυτό οι ΗΠΑ μπορούν ακόμη και να αποδεχτούν την υπό ΝΑΤΟϊκή επιτήρηση διαδικασία αποθήκευση τους … κάπου στην τουρκική επικράτεια ώστε να μην είναι “επιχειρησιακοί”).

Πρακτικά οι ΗΠΑ, για διάφορους κατανοητούς λόγους, τίποτε δεν έχουν κάνει που να “πονέσει” την Άγκυρα, ενώ οι αλλεπάλληλες και διαπραγματευτικά “αντιφατικές” δηλώσεις (δηλαδή μόνο “λόγια”) – οι οποίες ακόμη και πριν γίνουν, είχαν όλες “προεξοφληθεί” διαπραγματευτικά από την Τουρκία.

Ακόμη και αυτή, η ήσσονος σημασίας, “εκπαίδευση” των τούρκων πιλότων στα F-35 δεν έχει καν διακοπεί, πόσο μάλλον να σταματήσει.

Εξέλιξη που δίνει το δικαίωμα στην Άγκυρα να «εγκαλεί» την … Ουάσιγκτον για «διγλωσσία» απέναντι της και για «ψευδείς» δηλώσεις!!


Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα σ’ ένα “καζάνι που βράζει” στην διαδικασία λήψης αποφάσεων της αμερικανικής διπλωματίας, εν μέσω αντικρουόμενων επιλογών και λόμπι απτών οικονομικών και άλλων συμφερόντων.

Γιατί η ενισχυμένη αμερικανική παρουσία στην Ελλάδα και στην Αν. Μεσόγειο αφορά πρωτίστως και εύλογα κατεξοχήν αμερικανικούς σχεδιασμούς και στην πράξη η ελληνο-αμερικανική συνεργασία ελάχιστα προσφέρει ακόμη στην ελληνική ασφάλεια και διπλωματία, παρά μόνο δηλώσεις προθέσεων προς την Ελλάδα – ένα ακόμη “χαρτί” πίεσης προς την Άγκυρα.

Ενώ στο Κυπριακό τόσο η ασφάλεια της ΑΟΖ, όσο και οι λεγόμενοι “παράμετροι” επίλυσης διολισθαίνουν (και με κυπριακή ευθύνη) προς το τουρκικό πλαίσιο.

Και για να περάσουμε στην αόριστη πρόθεση για πώληση των F-35 στην υπερχρεωμένη Ελλάδα, ακόμη κι αν αφήσουμε κατά μέρος πόσο άλλα εξοπλιστικά προγράμματα και διευκολύνσεις θα μπορούσαν ήδη να προσφέρουν οι ΗΠΑ που πράγματι θα έκαναν την διαφορά στην ασφάλεια του Αιγαίου, αλλά και πόσες διπλωματικές ενέργειες (όπως π.χ. για τα Ίμια που και οι ΗΠΑ έχουν … “γκριζάρει” από το 1996) που να στηρίζουν έμπρακτα και συγκεκριμένα την ελληνική κυριαρχία και εδαφική ακεραιότητα αντί να συνεχίζουν την πολιτική “ίσων αποστάσεων”, αν λοιπόν τα ξεχάσουμε όλα αυτά και δεχθούμε αυτήν την απόμακρη προοπτική διαθεσιμότητας των καλοδεχούμενων F-35, αυτό σήμερα τι ακριβώς σημαίνει για την ελληνική ασφάλεια;

Κι ας μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι κάθε μαχητικό αεροσκάφος είναι τελικά «όχημα» οπλικών συστημάτων, πολλά από τα οποία ήδη θα μπορούσαν να εξοπλίζουν τα υπάρχοντα ελληνικά μαχητικά, αυξάνοντας την αποτρεπτική ισχύ της χώρας.

Γιατί το ζητούμενο μιας εξέτασης, δεν είναι η εύκολα αντιληπτή αμερικανική διπλωματία, που σωστά ή όχι εξελίσσεται υπέρ των αμερικανικών επιδιώξεων, αλλά ο ρεαλισμός των προσδοκιών της ελληνικής πλευράς σε πολιτικό αλλά και επικοινωνιακό επίπεδο.

Και τελικά τι πράττουν ή τι προβάλλουν υπηρετώντας τις θεμιτές και δίκαιες ελληνικές επιδιώξεις.

ΕΜΟ


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση