Οι Έλληνες πολιτικοί επιτρέπουν στο τουρκικό προξενείο στη Θράκη να δρα ανεξέλεγκτα

Του Γιώργου Σκαφιδά

Υπάρχει µια µειονότητα στη Θράκη, την οποία επισήµως οι κυβερνώντες (πρώην καινυν) επιµένουν να αποκαλούν µουσουλµανική, όχι τουρκική.

Προς υπεράσπισή τους, συνήθως επικαλούνται τη Συνθήκη της Λωζάνης ενάντια στις επίµονες και µεθοδικές πιέσεις συλλογικής «τουρκοποίησης» των Ελλήνων µουσουλµάνων από την Aγκυρα.

∆ιότι δεν είναι όλοι οι Eλληνες µουσουλµάνοι στη Θράκη Τούρκοι, όπως θέλει να µας πείσει (και να τους πείσει) η Τουρκία. Υπάρχουν µεταξύ αυτών, πέρα από τους τουρκογενείς, και Ποµάκοι, και Ροµά, και Αλεβίτες.

Η Ελλάδα έχει, για αυτήν της τη στάση, καταδικαστεί και από το Ευρωπαϊκό ∆ικαστήριο ∆ικαιωµάτων του Ανθρώπου (Ε∆∆Α), το Μάρτιο του 2008, επειδή, όπως καταγγέλλεται, αρνήθηκε σε µερίδα της µειονότητας να αυτοπροσδιορίζεται ως «τουρκική».

Κρίσιµο ζητούµενο για το Ε∆∆Α: να γίνεται σεβαστό το δικαίωµα του αυτοπροσδιορισµού. Ενδιαφέρουσα «λεπτοµέρεια», από την άλλη, το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει µεν υπογράψει τη σύµβαση-πλαίσιο για την Προστασία των Εθνικών Μειονοτήτων του Συµβουλίου της Ευρώπης, την οποία όµως δεν έχει κυρώσει.

Υπάρχει, λοιπόν, µια µειονότητα στη Θράκη, την οποία οι κυβερνώντες (πρώην και νυν) αρνούνται να αναγνωρίσουν ως «τουρκική».


Είναι, ωστόσο, οι ίδιοι οι κυβερνώντες που στην πράξη ενίοτε προσεγγίζουν την εν λόγω µειονότητα… ωσάν «τουρκική», κυρίως σε προεκλογικές περιόδους, προσβλέποντας, θα υπέθετε κανείς, στις συνολικά δεκάδες χιλιάδες ψήφους που περνούν µέσα από τον «έλεγχο» του προξενείου της Τουρκίας στην Κοµοτηνή.

Ειδικά για την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης δε, οι σχέσεις µε το τουρκικό προξενείο λέγεται πως έχουν υπάρξει κατά καιρούς πολύ πιο στενές από όσο θα ήθελαν κάποιοι να παραδεχτούν.

Το θέµα επανέρχεται εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών του Μαΐου, γεννώντας (ή µάλλον επαναφέροντας) σειρά από ερωτήµατα.

∆ιερωτάται, για παράδειγµα, κανείς εάν το ελληνικό κράτος έχει πραγµατικά τη διάθεση να περιορίσει την τουρκική επιρροή στη µουσουλµανική µειονότητα. Και εάν ναι, πώς ακριβώς εκφράζεται αυτή η διάθεση;

Οι Ελληνες µουσουλµάνοι της Θράκης δεν είναι όλοι τους τουρκικής καταγωγής. ∆ιερωτάται, ως εκ τούτου, ένας µακρινός παρατηρητής γιατί θα έπρεπε τα παιδιά των Ροµά ή των Ποµάκων ή των Αλεβιτών να διδάσκονται στα δηµόσια σχολεία και την τουρκική γλώσσα.

Υπάρχει, βέβαια, και ο αντίλογος που λέει ότι τα δηµόσια σχολεία της Θράκης, µε την προσφορά της διδασκαλίας των τουρκικών, καθίστανται αυτοµάτως πολύ πιο ελκυστικά για τα παιδιά της µειονότητας, λειτουργώντας έτσι ως αντίβαρο στα sui generis µειονοτικά σχολεία που ακολουθούν το δικό τους αναχρονιστικό τουρκικό πρόγραµµα εκπαίδευσης.

Αλλά ακόµη κι αν γίνει δεκτός ο συγκεκριµένος αντίλογος, µετά διερωτάται κανείς εύλογα γιατί δεν δηµιουργήθηκαν αρκετά δηµόσια σχολεία (κυρίως δηµοτικά) ως αντίβαρο στην τουρκική επιρροή όλα τα προηγούµενα χρόνια στους µειονοτικούς οικισµούς.

Σχετικές προτάσεις έχουν κατατεθεί από στελέχη υπουργείων εδώ και τουλάχιστον 12 χρόνια, αλλά δεν έγιναν πράξη.

Τις πταίει; Η αθάνατη ελληνική γραφειοκρατία, θα πουν κάποιοι. Η Περιφέρεια, θα πουν κάποιοι άλλοι. Το τουρκικό προξενείο, θα υπονοήσουν κάποιοι τρίτοι, διστακτικά όµως, γιατί έρχονται και εκλογές.

Έθνος


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση