Καμμένος: Πιρουέτες στο πλατό της σκανδαλολογίας

Η κοινή γνώμη έχει κουραστεί να ακούει τις επαναλήψεις του μέχρι χτες συνεταίρου του κ.Τσίπρα, αλλά αίφνης σήμερα σφόδρα «αντιπολιτευόμενου», Πάνου Καμμένου. Τη μια να υπαινίσσεται ότι ο τέως υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς, τα πήρε από τον Σόρος για τις Πρέσπες, την άλλη ότι δεν το είπε έτσι και ότι δεν κυριολεκτούσε ότι τα πήρε, την τρίτη να αφήνει σκιές ότι κάτι ύποπτο με βίζες έγινε στο υπουργείο Εξωτερικών που πιθανώς συνδέεται με τον Σόρος. Μετά, ότι τα είχε πει στον Α.Τσίπρα και εκείνος του είπε ότι όλα έγιναν νόμιμα, αλλά ο κ.Καμμένος συνέχισε να διερωτάται αν ήταν και ηθικά. Στη συνέχεια να αυτοηρωποιείται ως άλλος Τρόσκυ που θέλουν να τον «φάνε» οι σταλινικοί του μεγάρου Μαξίμου. Κατόπιν να λέγει ότι έχει στοιχεία για όλα αυτά, αλλά να μην πηγαίνει ο ίδιος στον εισαγγελέα, όπως επιβάλλεται να κάνει κάθε πολίτης, κ.ο.κ..

Δεν έχει διαβάσει τη Συμφωνία;

Δεν είναι μυστικό ότι, ανέκαθεν ο Π.Καμμένος διέπρεπε στα σενάρια συνωμοσίας. Αποφεύγει, όμως, να απαντήσει σε καθαρά και διόλου συνωμοσιολογικά ερωτήματα. Για παράδειγμα, εδώ και μήνες, στην προσπάθειά του να πείσει ότι είναι η original Δεξιά που πολεμάει τη Συμφωνία των Πρεσπών, ισχυρίζεται ότι οι Τσίπρας - Κοτζιάς τον κορόϊδεψαν και ότι, ενώ του είχαν υποσχεθεί να μεταθέσουν την επικύρωση της Συμφωνίας μετά το Μάρτιο ή και μετά τις εκλογές, τον παραπλάνησαν.

Εύλογα προκύπτουν τα εξής ερωτήματα:  
Τον Ιούνιο του 2018, οπότε η κυβέρνηση πήρε στα χέρια της το κείμενο της Συμφωνίας, ο ίδιος την διάβασε; Διότι εκεί μέσα τα χρονοδιαγράμματα που έπρεπε να τηρήσουν η σκοπιανή και η ελληνική πλευρές ήταν πεντακάθαρα. 
Εάν δεν την έχει διαβάσει, δεν ήταν παρών σε κάποιο από τα Υπουργικά Συμβούλια, όπου Τσίπρας και Κοτζιάς ενημέρωναν τους υπουργούς για τη Συμφωνία;
Ακόμα όμως κι αν δεν την είχε διαβάσει ή δεν ήταν στα Υπουργικά, τώρα δεν την διάβασε; Πώς προβάλλει τώρα αυτούς τους ισχυρισμούς, βρίσκοντας μάλιστα φιλόξενο βήμα σε πλείστα ΜΜΕ, όπως εσχάτως στο Open του κ.Ιβάν Σαββίδη;


Διότι, το κείμενο της Συμφωνίας (13 Ιουνίου 2018) αναφέρει ξεκάθαρα:

1. «Το δεύτερο μέρος (σ.σ. πΓΔΜ) θα ολοκληρώσει in toto τις τροποποιήσεις (σ.σ. συνταγματικές αλλαγές) έως το τέλος του 2018». 
2. «Μόλις το δεύτερο μέρος γνωστοποιήσει την ολοκλήρωση των προαναφερθέντων συνταγματικών τροποποιήσεων και όλων των εσωτερικών νομικών διαδικασιών του, προκειμένου να τεθεί σε ισχύ η παρούσα Συμφωνία, το πρώτο μέρος (σ.σ. Ελλάδα) θα κυρώσει χωρίς καθυστέρηση την παρούσα Συμφωνία». 
3. Επιπλέον, στο κείμενο παρατίθεται η εξής παράγραφος: «Από της ολοκληρώσεως των αναγκαίων εσωτερικών διαδικασιών για τη θέση σε ισχύ της παρούσας Συμφωνίας έτσι όπως περιγράφεται στον άρθρο 1, τα μέρη εντός δυο εβδομάδων και γραπτά, θα ενημερώσουν το ένα το άλλο». 

Άρα, τέλος Δεκεμβρίου 2018, οι Σκοπιανοί έπρεπε να τελειώσουν (τελικά, τελείωσαν μέσον Ιανουαρίου του 2019) και μέσα σε δυο εβδομάδες να έστελναν ό,τι ορίζει η Συμφωνία. Όπως και έγινε. Άρα, Φεβρουάριο έπρεπε να έχει τελειώσει και στην Ελλάδα η διαδικασία.
Μικρό παιδί είναι ο κ.Καμμένος για να τον κοροϊδέψουν;
Πως ερμηνεύει άραγε ο ίδιος αυτό το «χωρίς καθυστέρηση»;
Μετά από δυο, τρεις, δέκα μήνες; Πόσο;

Πιρουέτες

Είναι προφανές ότι προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάκτυλό του, νομίζοντας ότι έτσι θα κρύψει την πολιτική γύμνια του. Και γι’ αυτό, επιχειρεί να αλλάξει το παιχνίδι, μετατοπίζοντάς το στο προσφιλές «άθλημά» του, της σκανδαλολογίας. Αναμένουν άπαντες, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον πάντως, την αντιπαράθεση που θα έχουν οι κ.κ.Κοτζιάς και Καμμένος στις δικαστικές αίθουσες, και βέβαια τα πολυθρύλητα «ντοκουμέντα» τα οποία λέγει ότι κατέχει –αλλά δεν έχει καταθέσει έως τώρα ο πρώτος στη Δικαιοσύνη- ο κ.Καμμένος.

Όλα δείχνουν ότι ο πρώην υπουργός Άμυνας, όσο περισσότερο προσπαθεί να πείσει για την «καθαρή» θέση του στο Σκοπιανό, με την ελπίδα να διασωθεί πολιτικά, τόσο περισσότερο μετατρέπεται σε πρόσωπο μειωμένης πολιτικής αξιοπιστίας. Εσχάτως, για να κάνει (;) αντιπολίτευση στον Α.Τσίπρα, έσπευσε να πει ότι ο ίδιος «δεν θα ήθελε να δει τον Έλληνα πρωθυπουργό να καταθέτει στεφάνι στο Μαυσωλείο του Κεμάλ, του σφαγέα των Ποντίων και του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας». Είναι απορίας άξιον. Γιατί προτού μιλήσει, δεν φρόντισε τουλάχιστον να ρωτήσει τους μέχρι χτες κυβερνητικούς συνεταίρους του για να πληροφορηθεί ότι κάτι τέτοιο δεν υπήρχε μέσα στο πρόγραμμα της επίσκεψης Τσίπρα στην Τουρκία; Ακόμα και οι δημοσιογράφοι το ήξεραν. Ο ίδιος, όχι;

Είναι κατανοητός ο εκνευρισμός του κ.Καμμένου, ο οποίος βλέποντας να χάνεται κάτω από τα πόδια του το «πολιτικό» έδαφος που πατούσε, και στην προσπάθειά του να κατασκευάσει ένα νέο κομματικό μόρφωμα με την ελπίδα της εισόδου του στη Βουλή, φτάνει στο σημείο μέχρι και να την βγαίνει απ’ τα αριστερά στον Α.Τσίπρα. Έτσι, φτάνει στο σημείο να ειρωνεύεται τον ένοικο του Μαξίμου για τα «κεντροδεξιά ανοίγματά» του με την Παπακώστα και την Κουντουρά. Την ίδια ώρα, ωστόσο, ο ίδιος σε παντελώς οξύμωρους -αν όχι παρανοϊκούς- τόνους, δηλώνει ότι δεν αποκλείεται να συνεργαστεί με τον ανεξάρτητο και πρώην Χρυσαυγίτη βουλευτή, Κουκούτση. Είναι πράγματι δύσκολο να παρακολουθήσει κανείς τους «συλλογισμούς» του κ.Καμμένου.

Ακόμα πιο ενδιαφέρον. Στο ίδιο πλαίσιο της «αντιπολιτευτικής» (;) τακτικής του, εμφανίζει εαυτόν του ως τον «σωτήρα» των ελληνοαμερικανικών σχέσεων. Βεβαίως, ανέκαθεν καλλιεργούσε την εικόνα του κλώνου του Τράμπ στην Ελλάδα. Αλλά τώρα ξεπέρασε τα όρια. Εμφανίζεται από βήματος Βουλής και καναλιών, να διακηρύττει σε υψηλούς τόνους (γιατί άραγε;) ότι είναι ο πιο «φιλοαμερικάνος» πολιτικός στην Ελλάδα. Ότι, χωρίς αυτόν οι σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ θα είχαν καταστραφεί (!), διότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι Συριζαίοι ακόμα πιστεύουν στο σύνθημα που φώναζαν, «φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι». Αστείοι ισχυρισμοί, δηλαδή, ακόμα και για πρωτοετή φοιτητή Σχολής Διεθνών Σχέσεων. Πόσο μάλλον, όταν είναι γνωστό ότι η μεγάλη προσέγγιση Αθήνας – Ουάσιγκτον επιταχύνθηκε κατ’ αρχήν εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ με την Τουρκία και χάρις σε σοβαρές πολιτικο-διπλωματικές κινήσεις που κατεβλήθησαν ένθεν κακείθεν στις δυο πρωτεύουσες (όχι από αναρμόδια πρόσωπα). Αν είναι όμως τόσο «φιλοαμερικάνος» όσο λέγει, γιατί ακόμα δεν έχει απαντήσει στο εξής απλό ερώτημα: Γιατί το 2015, ενώ ο αμερικανός υπουργός Άμυνας του είχε κάνει επίσημη πρόσκληση για επίσκεψη, τελικά δεν τον δέχτηκε;

Όταν η Λεπέν «ανακάλυψε» το κόμμα Καμμένου

Επίσης, προκειμένου να οικοδομήσει συγκεκριμένο προεκλογικό προφίλ, εσχάτως ο κ.Καμμένος δήλωσε «ευρωσκεπτικιστής» και ότι, ως τέτοιος θα κατέβει στις ευρωεκλογές. Αν εκλέξει κάποιους υποψηφίους, άραγε με ποιο μπλοκ θα συμπαραταχθούν αυτοί στην Ευρωβουλή;

Έχει ενδιαφέρον, αλλά το 2017, η κ.Μαρίν Λεπέν, αναφερόμενη στην προσπάθεια συστράτευσης όλων των ευρωσκεπτικιστικών κομμάτων της Ευρώπης, είπε ότι «στην Ελλάδα δεν υπάρχει κίνημα που να μοιάζει με το δικό μας και να μπορεί να γίνει φορέας ευρωσκεπτικισμού προκειμένου να υπηρετεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού», αλλά συμπλήρωσε: «Έχω την αίσθηση ότι πλησιέστεροι σε μας είναι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες αλλά αντιλαμβάνομαι ότι έχουν συμμετάσχει σε μια πολιτική (κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ) που καθιστά την επιρροή τους περιορισμένη».

Τότε, η ΝΔ του απηύθυνε το ρητορικό ερώτημα «εάν ντρέπεται να μας πει ότι στηρίζει την κυρία Λεπέν». Ο ίδιος εξανέστη. Ισχύει ακόμη αυτή «δυσφορία» του;

Το αμερικανικό «κυνήγι της ρωσικής αρκούδας»

Στο μεταξύ, πάντως, εκτός Ελλάδος, ενόψει ευρωεκλογών στην Ευρώπη συντελούνται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες διεργασίες. Ως γνωστόν, σημαντική μερίδα των ΜΜΕ τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ, τα οποία διάκεινται αρνητικά απέναντι στον Τράμπ, επανειλημμένως έχουν στοχοποιήσει την Λεπέν και άλλους ιδεολογικά συγγενείς της σε ευρωπαϊκές χώρες, για σχέσεις τους κυρίως με κάποιους πρώην «συμβούλους» του Τράμπ. Άτομα που έφυγαν από τις ΗΠΑ και πλέον κατοικοεδρεύουν στην Ευρώπη, με σημαντικό καθοδηγητικό και συντονιστικό πολιτικό ρόλο σε Γαλλία, Ιταλία, κ.ο.κ.. Μάλιστα, στο πλαίσιο της υπερατλαντικής σύγκρουσης που μαίνεται με αιχμή το σενάριο -της φανταστικής ή πραγματικής- «ρωσικής παρέμβασης» στις αμερικανικές εκλογές που ανέδειξαν τον Τράμπ, αποδίδεται σε αυτούς τους «ανθρώπους» του Τράμπ η κατηγορία ότι διατηρούν ακόμα και σήμερα «περίεργα» στενές σχέσεις με τη Μόσχα.

Ως γνωστόν, στις ΗΠΑ οι Δημοκρατικοί έχουν επιδοθεί στο «κυνήγι της ρωσικής αρκούδας» για να πλήξουν τον Τράμπ. Μια σκληρή εσωτερική αντιπαράθεση που εξακολουθεί να παίζει καίριο ρόλο στη χώρα και είναι άγνωστο που θα οδηγήσει την υπερδύναμη. Όλως περιέργως, όμως, το «κυνήγι της ρωσικής αρκούδας» φαίνεται ότι δεν περιορίζεται μόνον στις ΗΠΑ, αλλά οι «πολέμιοι» του Τράμπ το έχουν επεκτείνει και σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες. Λέγεται, μάλιστα, ότι έρευνες γίνονται και στην Ελλάδα.

AntiNews
 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση