Κυβέρνηση υπό αίρεση ή "κουρελού"; Εκλογές

Του Νίκου Κασκαβέλη

Καθ' όλη τη διάρκεια της παρούσας κυβερνητικής θητείας έχουμε δει και έχουμε ζήσει πρωτοφανή περιστατικά. Γεγονότα αντιφατικά μεταξύ τους αλλά και μη συμβατά με τη στοιχειώδη λογική. Καθένα από αυτά τα γεγονότα, ων ουκ εστί αριθμός, θα αρκούσε παλαιότερες εποχές από μόνο του για να προκαλέσει μείζονα κρίση και απρόβλεπτες εξελίξεις. Τώρα, με την ιδιότυπη κοινοβουλευτική αδράνεια και σιωπή από πλευράς πλειοψηφίας, την εικόνα "μπετόν αρμέ" που έχει επιδείξει ασχέτως πρόκλησης, όλα τα γεγονότα ξεπερνιούνται "αναίμακτα" και απλά προχωρούμε στο επόμενο και ακόμα πιο αδιανόητο. Λίγοι φαίνονται να ενοχλούνται από προφανείς λογικές και πολιτικές ανακολουθίες και ακόμα λιγότεροι εκφράζονται δημόσια. Αυτά δε που ζούμε τις τελευταίες μέρες εντάσσονται στο ίδιο πλαίσιο.

Μετά την αντιπαράθεση δύο κορυφαίων Υπουργών, είδαμε το παράδοξο να αποπέμπεται ο υπεύθυνος για τη χάραξη μιας κεντρικής Κυβερνητικής πολιτικής, για την οποία επαίρεται η Κυβέρνηση και να μένει στη θέση του, ως ιδιότυπος θριαμβευτής, εκείνος που ευθέως αμφισβητεί την πολιτική αυτή και υπονομεύει την Κυβέρνηση με τη διεθνή του δράση. Ο κ. Καμμένος, που ευθέως αμφισβήτησε τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, παραμένει στη θέση του και ο κ. Κοτζιάς βρίσκεται ήδη στο σπίτι του. Από την υπόθεση αυτή έχουν ήδη προκύψει πολλά ζητήματα, τα οποία δεν πρόκειται να ειρηνεύσουν. Αντίθετα, απ’ ό,τι προκύπτει από τη στάση και των δύο, μάλλον θα οξυνθούν όσο περνάει ο χρόνος και η θέση τους επιδεινώνεται.

Από τη μία ο κ. Κοτζιάς, με το έντονο θυμικό, όσο συνειδητοποιεί ότι από τη μια στιγμή στην άλλη, εκεί που θεωρούσε εαυτόν ως μέγα παράγοντα και ρυθμιστή της εξωτερικής πολιτικής στην περιοχή βρέθηκε στο περιθώριο και την πολιτική απομόνωση, θα διεκδικήσει την υπεράσπιση του έργου του. Και από την άλλη, ο Πάνος Καμμένος, όσο νιώθει πως στριμώχνεται πολιτικά και αποκόπτεται από τον επί 3,5 χρόνια προνομιακό του εταίρο, ίσως αντιδράσει απρόβλεπτα, εκρηκτικά και όπως συνηθίζει, όχι απαραίτητα με χτυπήματα πάνω από τη μέση.


Ήδη τα όσα ακούστηκαν στην πρώτη συνέντευξη Κοτζιά είναι έως εμπρηστικά και δεν νοείται η σιωπή ως επίσημη Κυβερνητική αντίδραση. Πέρα από τα προφανή για την Κυβερνητική (δυσ-)λειτουργία και την υπαρκτή διγλωσσία διεθνώς, η αποκάλυψη πως επίσημα ο κ. Καμμένος στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου (όχι σε καφενειακή σύναξη) κατήγγειλε χρηματισμό της Κυβέρνησης από τον κ. Τζορτζ Σόρος (πάντα αυτός) θα αρκούσε για έναν πολιτικό σεισμό. Είναι προφανές πως χρειάζεται επίσημη τοποθέτηση, ενδεχομένως δε και εισαγγελική έρευνα για την καταγγελία. Να κληθεί ο Υπουργός να δώσει τα στοιχεία που διαθέτει στη δημοσιότητα. Άλλως, αν είναι ψέματα, να λογοδοτήσει ο κ. Κοτζιάς για τη συκοφαντία.

Στο μεταξύ, όσο περνάει ο καιρός, αναδεικνύεται η υποβόσκουσα διάσταση μεταξύ των δύο κυβερνητικών εταίρων. Όσο και αν οι δύο επικεφαλής κκ Τσίπρας και Καμμένος, δείχνουν να διατηρούν την προνομιακή τους σχέση επικοινωνίας, αλληλοεκτίμησης και υποστήριξης, από κάτω το έδαφος τρέμει. Από τη μία πλευρά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μουρμουρίζουν ολοένα και πιο έντονα, πως αυτή η σχέση ολοκλήρωσε τον κύκλο της. Και από την άλλη ο κ. Καμμένος, συνειδητοποιώντας πως βαίνει προς άδειασμα και με τον κίνδυνο να μείνει Πρόεδρος ενός κόμματος δίχως στελέχη και βουλευτές, μια και σκορπίζουν προς Αριστερά και Δεξιά σε αναζήτηση μέλλοντος, χαράσσει προσωπική στρατηγική, υπονομεύοντας την Κυβέρνηση. Οι δηλώσεις αποστασιοποίησης σειράς στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες μέρες, ξεχνώντας φυσικά την αγαστή σχέση 3,5 ετών, είναι χαρακτηριστικές. Τα δε βέλη που εκτοξεύονται εκατέρωθεν στάζουν δηλητήριο, σε βαθμό να αναρωτιέται κανείς τι θα γίνει όταν επέλθει το αναμενόμενο διαζύγιο.

Πότε θα έρθει αυτό; Μα το έχει προαναγγείλει επανειλημμένως ο ίδιος ο κ. Καμμένος, του οποίου κάθε πρόβλεψη για το θέμα της ΠΓΔΜ έχει διαψευσθεί. Όταν έρθει η Συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή, δηλαδή σχετικά σύντομα και πάντως συντομότερα από όσο υπολόγιζε. Τότε λέει θα αποσυρθεί από την Κυβέρνηση, με τα στελέχη που θα του έχουν απομείνει πιστά και χωρίς να διευκρινίζει ρητά αν θα ρίξει και την Κυβέρνηση. Ήδη πάντως είναι ριζικά ανακόλουθος, αφού όταν είχε τη δυνατότητα δεν εμπόδισε την υπογραφή της συμφωνίας (όπως είχε δεσμευθεί παντοιοτρόπως) και αυτή είναι κοντά στο τελικό της στάδιο. Άρα, αν δεν κάνει κάτι ηχηρό και αν όντως "αδειαστεί", όπως φαίνεται, από τον εταίρο του, κινδυνεύει με πολιτική εξαέρωση.

Στη σημείο αυτό προκύπτει σειρά αβεβαιοτήτων και σεναρίων σε σχέση με τη Συμφωνία και το κατά πόσο αυτή συνδέεται ή όχι με ψήφο εμπιστοσύνης στην Κυβέρνηση. Με βάση το τελευταίο δε, έχει ενταθεί η σεναριολογία για την ανεύρεση μιας άλλης, καινούριας πλειοψηφίας από την ίδια Βουλή, με την οποία να μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίσει να κυβερνά. Ως πότε; Ως τον Μάιο ή ως τη λήξη της θητείας τον προσεχή Οκτώβριο. Τι είδους πλειοψηφία όμως θα ήταν αυτή, με σκόρπιους βουλευτές από εδώ και από εκεί; Λίγους δεξιούς, κάποιους κεντρώους ή "ανεξάρτητους", μαζί με οιονεί αριστερούς; Και αν προέκυπτε αυτή η πλειοψηφία "μωσαϊκό", τι ακριβώς θα προσέφερε στον τόπο και ποιο μήνυμα θα εξέπεμπε διεθνώς; Θα ήταν χρήσιμη και για ποιον;

Ακόμα και αν έβγαινε μαθηματικά και τυπολογικά, με βάση το Σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής, δεν θα μπορούσε να σταθεί πολιτικά. Ποια θα ήταν η ουσιαστική της νομιμοποίηση; Η Κυβέρνηση αυτή εξελέγη, βασισμένη στον ισχύοντα εκλογικό νόμο με +50 έδρες, και αποτελέστηκε από 2 κόμματα, συνολικά κάτω του 40%. Αν το ένα αποχωρήσει, τέσσερα χρόνια σχεδόν μετά, με τις μετρήσεις να δείχνουν ραγδαία φθορά ποσοστών, προκύπτει προφανές θέμα δεδηλωμένης αλλά και "προφανούς διάστασης με το λαϊκό αίσθημα". Μια Κυβέρνηση-συμπίλημα και "κουρελού" δεν θα είχε τίποτα να προσφέρει, πέρα από ενίσχυση του γενικότερου αισθήματος φθοράς και απαξίωσης γύρω από την πολιτική. Όχι, την ώρα που η χώρα χρειάζεται στιβαρή διακυβέρνηση και αποφάσεις για να πορευτεί στο μέλλον της. Μια χώρα που παραμένει εκτός αγορών και σέρνεται στη στασιμοχρεοκοπία, με αναιμική ανάπτυξη και προβληματικούς θεσμούς.

Όλη αυτήν την περίοδο ακούμε δήθεν αγέρωχες και αταλάντευτες ρήσεις από τους Κυβερνώντες για εξάντληση της τετραετίας. Και όσο και αν έχουν το τυπικό σκέλος με το μέρος τους, αρχίζει να ερωτάται κανείς, γιατί όλη αυτή η... πρεμούρα; Η εμμονή με την παράταση της παραμονής τους στην εξουσία, έως την τελευταία μέρα και ώρα, μοιάζει έως ψυχαναγκαστική. Γιατί ακόμα και η απόλαυση των προνομίων της εξουσίας, μοιάζει μη επαρκής δικαιολογία, μπροστά στη φθορά που υφίστανται οι ίδιοι αλλά και η χώρα.

Αλήθεια, ποια είναι η ουσιαστική παραγωγή έργου από την Κυβέρνηση, εδώ και πολύ καιρό, πλην των επικοινωνιακών της ελιγμών και της πελατειακής διαχείρισης των κονδυλίων προς διάθεση; Ποια μεταρρύθμιση επωάζεται, ποια επενδυτική πρωτοβουλία, ποια θεσμική αναβάθμιση; Στη θέση τους, μόνο αμήχανη διαχείριση και χοντροκομμένη απόπειρα επανάληψης του 2015 ως κακέκτυπο. Και επειδή είναι πολλοί όσοι προβλέπουν μια επανάληψη στο χειρότερο, ας συμβαδίσουν επιτέλους με τα στοιχειώδη και ας καταλάβουν πως δεν μπορούν να συνεχίσουν με μια Κυβέρνηση υπό αίρεση, ούτε με μια νέα Κυβέρνηση-κουρελού. Μόνη διέξοδος οι εκλογές. Διαφορετικά, θα υποστούν τις συνέπειες της βλάβης που θα προκαλέσουν.

Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση