Το δόγμα Ερντογάν και οι αποφυλακίσεις
Η τουρκική «διπλωματία» με τις ομηρίες και γιατί η Ελλάδα δεν πρέπει να σημάνει λήξη συναγερμού
Από τον Νίκο Ελευθερόγλου
Mπορούμε να κατηγορήσουμε τον Τούρκο πρόεδρο για πολλά. Οχι, όμως, ότι δεν έχει το ένστικτο της επιβίωσης. Εγκλωβισμένος από προβλήματα, τα οποία στην πλειονότητά τους προκάλεσε ο ίδιος με την αλαζονεία του, αναζητεί οδό διαφυγής. Αυτός είναι ο λόγος που επιστράτευσε το νέο δόγμα του. Αυτό της διπλωματίας των προφυλακίσεων και της ομηρίας ανθρώπων, ώστε να μπορεί στη συνέχεια να διαπραγματεύεται την οδό διαφυγής του.
Πρόκειται για μια τακτική που έως σήμερα χρησιμοποιούνταν ευρέως στο ποινικό έγκλημα και πλέον, μέσω του Τούρκου προέδρου, μπαίνει στην ατζέντα της σημερινής διπλωματίας. Μόνο τυχαίο δεν είναι, λοιπόν, το παιχνίδι που παίζει ο Ερντογάν. Είναι μελετημένο, αλλά υψηλού ρίσκου.
Εάν, όμως, καθόταν να μελετήσει το τέλος όσων χρησιμοποιούσαν ομήρους για να λάβουν ανταλλάγματα, τότε θα άλλαζε άρδην αυτήν την τακτική του. Αλλά για την ώρα αυτήν εφαρμόζει. Η απελευθέρωση των στρατιωτικών μας, και εκείνων που είχαν προηγηθεί, απέδωσε στον Ερντογάν.
Χαρακτηριστική ήταν η περίπτωση της απελευθέρωσης του δημοσιογράφου Γιουκσέλ -γερμανικής και τουρκικής ιθαγένειας- με αντάλλαγμα την πώληση πολεμικού υλικού στην Τουρκία από τη Γερμανία. Ήταν μια κίνηση της Γερμανίας, τον Φεβρουάριο του 2018, που πέτυχε μεν την απελευθέρωση του «ομήρου», αλλά άναψε το πράσινο φως στη διπλωματία των προφυλακίσεων, την οποία εφαρμόζει ο Τούρκος πρόεδρος.
Αυτό τον έκανε να χάσει το μέτρο τόσο στην περίπτωση της συνεχιζόμενης κράτησης του Αμερικανού πάστορα Μπράνσον όσο και στην περίπτωση και άλλων φυλακισμένων στα τουρκικά μπουντρούμια (Αμερικανοί, Γερμανοί και Γάλλοι υπήκοοι). Εδώ και λίγες ημέρες οι ΗΠΑ δεν ζητούν μόνο την αποφυλάκιση του πάστορα.
Απαιτούν πλέον την απελευθέρωση όλων όσοι σχετίζονται με αμερικανικά συμφέροντα (Αμερικανοί αλλά και Τούρκοι υπάλληλοι σε αμερικανικά προξενεία) και κρατούνται στις τουρκικές φυλακές. Το παιχνίδι, λοιπόν, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και η απελευθέρωση των δικών μας στρατιωτικών, που δεν είχαν διαπράξει κανένα αδίκημα, ήταν απλώς μια κίνηση της «αλεπούς» της Άγκυρας. Με αυτόν τον τρόπο ποντάρει ότι θα του χαλαρώσουν τον κλοιό οι Αμερικανοί, μια και τους έστειλε το μήνυμα ότι η τουρκική Δικαιοσύνη μπορεί να απελευθερώσει και τους δικούς του πολίτες, εάν σταματήσουν να τον πιέζουν οικονομικά και πολιτικά. Το ερώτημα είναι αν οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να δώσουν κάτι ως αντάλλαγμα και τι στον Τούρκο πρόεδρο.
Πάντως, αν γίνει αποδεκτή η διπλωματία των ομήρων, τότε οι τρομοκράτες θα έχουν βρει τη... δικαίωσή τους στο πρόσωπο του «σουλτάνου». Και κανείς δεν θα μπορέσει να αποκλείσει το να λάβει η συμπεριφορά αυτή μεγαλύτερες διαστάσεις και να βρει μιμητές. Ας το έχουν υπ’ όψιν τους όσοι θεωρούν ότι το καθεστώς Ερντογάν έχει καλές προθέσεις. Οι Τούρκοι ούτε είχαν ούτε έχουν καλές προθέσεις.
Συμπεριφέρονται ως μια περιφερειακή δύναμη που βρίσκεται εκτός ελέγχου, στριμωγμένη αλλά πάντα ανεξέλεγκτη και επικίνδυνη. Γι’ αυτό θα ήταν λάθος να σημάνουμε λήξη συναγερμού απέναντι σε μια χώρα που λειτουργεί σαν κοινός τρομοκράτης. Είτε φοράει φερετζέ είτε όχι, ακολουθεί με συνέπεια τη γνωστή ρήση του τουρκικού παζαριού: Τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά μου...
Δημοκρατία
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...