Το "erga omnes" και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ

Γιατί δεν αναφέρουν παραδείγματα εφαρμογής και τις υποχρεώσεις που απορρέουν

Πλέον όλο και περισσότερο πλέον γίνεται αντιληπτός ο ρόλος των ΜΜΕ παράλληλα του πολιτικού συστήματος στη διένεξη για το ονοματολογικό με τα Σκόπια.
Εάν είχε τον πήχη εξαιρετικά χαμηλά δεκαετίες η πολιτική σκηνή της χώρας, άλλο τόσο τα ΜΜΕ έπαιζαν τον δικό τους παιχνίδι στην φαινομενικά "ουδέτερη" ή δήθεν υπέρ των Εθνικών μας συμφερόντων θέση, επιστρατεύοντας ειδήσεις τεχνηέντως κενής και προπαγανδιστικής παρά-πληροφόρησης αναμεμειγμένα με εμπαικτικά ψεύδη. Δεν θα κάνουμε βέβαια λόγο για την εθνομηδενιστική και διεθνιστική αντίληψη στο θέμα της ονοματοδοσίας των Σκοπίων, αλλά συγκεκριμένα στην διαχείριση πληροφόρησης με την ανάμειξη των ΜΜΕ της εκάστοτε κομματικής γραμμής - κοινής βέβαια πλην απειροελάχιστων εξαιρέσεων.

Ο λόγος γίνεται για διάφορους όρους διεθνούς δικαίου (όπως γίνεται και με τη "εντρύφηση" σε ειδικούς χρηματιστηριακούς όρους κατά την εποχή του μνημονίου), οι οποίοι ποτέ δεν εξηγούνται, αλλά δεν έχουν και καμία σημασία ως προς την αναφορά τους προς το γενικότερο θέμα παραπληροφόρησης και υπερ-πληροφόρησης. Απλά ο σκοπός είναι να γεμίζει ο τηλεοπτικός χρόνος, και ο καθησυχασμός μέσω των "mainstream" δικτύων. Κυρίως δε, να φανεί πως μέσω αυτών των ασαφών αναφορών επί παντός επιστητού πως κάποιοι ενδιαφέρονται για τα συμφέροντα μας ή δήθεν μας ενημερώνουν επαρκώς.

Εάν το σκοπιανό σε σχέση με το ονοματολογικό και τις αντιπαραθέσεις περί της αναχαίτισης του ανιστόρητου ψευδο-αλυτρωτισμού του κρατιδίου έχει διαχρονικά ως πεδίο αντιπαράθεσης πολλά χρόνια πίσω, το τελευταίο διάστημα, που επανήλθε με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, διαδόθηκε περισσότερο ο όρος concept erga omnes (έναντι όλων) όσον αφορά κάποια προϋπόθεση συμφωνίας που λανσάρεται από την κυβέρνηση, ή και όλο το πολιτικό σύστημα σαν συνέχεια αυτού του διακρατικού του διπλωματικού προσκηνίου και παρασκηνίου.

Ποτέ δεν αναφέρθηκε έστω συγκριτικά κάποιο παράδειγμα εφαρμογής του Erga omnes, ποτέ δεν επεξηγήθηκε αναλυτικά από το καθιερωμένο πολιτικό προσωπικό η σημασία και με τι συνεπάγεται μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα μια συμφωνία με αυτόν τον όρο διεθνούς δικαίου και τι επιδιώκεται μέσω των συνεννοήσεων για το ονοματολογικό.

Ποτέ δεν φρόντισε το πολιτικό σύστημα κάποια σοβαρή αντιπαράθεση για όλα τα "αγκάθια", δηλαδή τα υπόλοιπα τμήματα ως προεκτάσεις εθνοτικής ταυτότητας, ιθαγένειας και κατοχύρωσης αυτοχθονίας, γλωσσικού ιδιώματος, αυτοπροσδιοριζόμενους ως μακεδόνες εκτός και εντός Σκοπίων και σε σχέση με την αναγνώριση και των υποχρεώσεων που θα απορρέουν από μια πιθανή αναγνώριση του γειτονικού κρατιδίου με παράγωγο τον όρο "Μακεδονία".

H αναγνώριση ενός νέου Έθνους -Κράτους με επεκτατικές ανιστόρητες αλυτρωτικές βλέψεις, που χρησιμοποιεί τραγελαφικώς παραλλήλως για την συγκρότηση του στοιχεία τα οποία στην πραγματικότητα είναι συνυφασμένα με τον Ελληνικό πολιτισμό και Ελληνική γεωγραφική έκταση μόνο με σπασμωδικά με πολιτικό και δημοσιογραφικό πραξικόπημα και παραπληροφόρησης θα μπορούσε να γίνει, όπως και συγκεκαλυμμένα προφανώς γίνεται.

Το μόνο που διαχέεται είναι πως "επιβάλλεται" η αναγνώριση του γειτονικού κρατιδιού με κάποιο παράγωγο του ονόματος "Μακεδονία" επειδή όπως προσπαθούν να εμπεδώσουν, έχει αναγνωριστεί από πολλές χώρες εδώ και χρόνια, ή ψεύδη και τρικ τα οποία μάλλον συνειδητά διαρρέονται για την αποθάρρυνση και σύγχυση γύρω από το θέμα, όπως το δήθεν "τετελεσμένο" επίκλησης του προσωρινού ΠΓΔΜ ή αντιθέτως προς καθησυχασμό κι΄αποπροσανατολισμό του Ελληνικού ακροατηρίου οι υποσχέσεις συμβολικών κινήσεων αλλαγής ονομάτων οδών και άλλων εξαγγελιών οι οποίες είτε εφαρμοστούν είτε όχι και δεδομένης της δυνατότητας ανάκλησης, παραμένουν μηδαμινής σημασίας θέματα σε σχέση με την ισχύ των διεθνών συμφωνιών.

Επίσης η κυβέρνηση δεν ξεχνά να υπερτονίσει τα "πατήματα" και την "κληρονομία" που άφησαν τα προηγούμενα κόμματα θεωρώντας αυτά συνειδητώς αποθαρρυντικά ως "τετελεσμένα" και περιορισμό των διαπραγματεύσεων βρίσκοντας ευκαιρία να στηρίξει μέσω της κοινοβουλευτικής συνυπευθυνότητας και μετακύλισης των ευθυνών τις ιδεοληψίες της. Ως γνωστόν δεν φαίνεται παρά τα λεγόμενα πολλών εδώ και αρκετά χρόνια αρκετή η αναγνώριση των Σκοπίων ως Μακεδονία από περισσότερα των εκατό κρατών για την ένταξη του κρατιδίου στους διεθνείς οργανισμούς. Αλλά ακόμη και η ζωτικής σημασίας εξάρτηση των Σκοπίων επικύρωσης των ζητημάτων του μέσω του Ελληνικού κοινοβουλίου, της Ελλάδος, μιας υποτίθεται κυρίαρχης χώρας, δολίως παρακάμπτεται και μειώνεται ενώ είναι προφανώς και αυτονόητα μαζί με τα ιστορικά δεδομένα και ασφάλειας της χώρας βάσει διεθνούς δικαίου, και το ισχυρότερο, ή ένα από τα ισχυρότερα διπλωματικά διακρατικά πλεονεκτήματα της Ελλάδος παράλληλα των αναφορών περί της εσωτερικής κατάστασης των Σκοπίων. Αντ΄ αυτού χωρίς να διαφέρει από τις προηγούμενες η τρέχουσα κυβέρνηση της Ελλάδος μπαίνει αναίτια σε συνεννοήσεις και συνθηκολογήσεις προς εξυπηρέτηση και ενίσχυση των σημαντικότερων παραμέτρων απαιτήσεων της γενικότερης εξωτερικής πολιτικής των Σκοπίων.

Σε αυτά εν μέρει και όσον αφορά τα εσωτερικά χαμηλά στάνταρ του πολιτικού συστήματος βρίσκουν αφορμές και αναλόγως πράττουν αφού ο πήχης πάντα ήταν εξαιρετικά χαμηλά αλλά δεν γίνεται να αποτελέσει δικαιολογία.
Ο σκοπός της διπλωματίας και των διεθνών σχέσεων αφορούν τον περιορισμό του αντίπαλου σε ένα δεσμευτικό πλαίσιο κανόνων διεθνούς δικαίου, για να δημιουργούνται ή να επαληθεύονται ευνοϊκοί συσχετισμοί και «τετελεσμένα» μόνο σε βάρος του χωρίς κενά, ιδίως όταν δεν υπάρχει μείζων λόγος συμβιβασμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοπαγιδεύει δολίως την έννοια της αδιαπραγμάτευτης εθνικής κυριαρχίας σε προπαρασκευή "τετελεσμένων" εις βάρος της Ελλάδος με μοναδικό πρόσχημα, διότι σοβαρή δικαιολογία δεν είναι, την διαχειριστική συνέχιση των προηγούμενων.

Προφανώς όλα ξεκινάνε, τουλάχιστον ως ένα κομβικό σημείο δρομολόγησης της κινητικότητας γύρω από το σκοπιανό, ως προς τη νεώτερη πραγματικότητα από την ενδιάμεση συμφωνία του 1995 και τα ανοιχτά μείζονα ζητήματα που δεν έχουν αντιμετωπιστεί, ούτε και είναι δυνατόν, δηλαδή της ιθαγένειας (μακεδονικού παραγώγου), ταυτότητας και γλωσσικού ιδιώματος κάποιου γειτονικού "μακεδονικού έθνους". Τα αναφερόμενα τμήματα δεν αντιμετωπίζονται ούτε με μια περιστασιακή αλλαγή συντάγματος αφού μια επόμενη κυβέρνηση μπορεί να επαναφέρει τα αρχικά άρθρα επεκτατισμού.
Άλλο ένα ψεύδος επανάπαυσης είναι η παρηγοριά πως τα Σκόπια δήθεν θα προσαρμοστούν σε μια στατική πολιτειακή κατάσταση, αλλά και επειδή στο διεθνές δίκαιο απαγορεύονται θεωρητικά οι αλυτρωτισμοί και η επεκτατική έκφραση. Η κατάσταση όμως θα εξαρτάται ως προς τη σταθερότητα ή τη μεταβολή της ως προς τη μορφή του Συντάγματος από τις εσωτερικές αποφάσεις επόμενων κυβερνήσεων των Σκοπίων ενώ θα έχει εισέλθει σε ισχυρούς διεθνείς οργανισμούς το κρατίδιο αναγνωρισμένο με τις βασικές κατοχυρωμένες προϋποθέσεις επαναφοράς ανά πάσα στιγμή του επεκτατισμού και του ψευδούς αλυτρωτισμού και μάλιστα αναγνωρισμένου από τη Ελλάδα που αποτελεί και πεδίο επεκτατικών βλέψεων των Σκοπίων.

Στα ίδια πλαίσια ανήκουν και οι δηλώσεις Ν. Κοτζιά ανάγκης περί κάποιου συμβιβασμού-compromis. Συμβιβασμός για ποιο λόγο, μήπως τα Σκόπια ήδη μας έχουν κατακτήσει στρατιωτικά ή μήπως αποτελεί μια πλάγια ομολογία κάποιου εκβιασμού από υπερδύναμη, ή αποτελεί ομολογία πολιτικής στάσης υπόδουλης χώρας; Οφείλουν να μας το πουν και να αποδοθούν διευκρινήσεις, όχι από περιέργεια, αλλά επειδή στις διεθνείς σχέσεις ο συμβιβασμός - compromis δεν προέρχεται από ιδεοληπτική και κομματική επιλογή, αλλά κατά την χειρότερη περίπτωση που μια χώρα είναι ταπεινωτικά υπόδουλη με όλη τη σημασία της λέξεως, ή από καθολικώς ή σχεδόν ανεπιστρεπτί ολέθρια αποτελέσματα συρράξεων ή δεδομένους (πραγματικούς και που δεν έχουν προκύψει με εποικιστική λαθρομετανάστευση ή όπως τον εποικισμό στην Κύπρο) μειονοτικούς εθνοτικούς, γλωσσικούς και θρησκευτικούς σχηματισμούς που θα οδηγούσαν άμεσα σε σύρραξη με ισχυρό αντίπαλο ή αποσταθεροποίηση και σε περιπτώσεις που το διεθνές δίκαιο και τα ιστορικά γλωσσολογικά δεδομένα δεν βοηθάνε περαιτέρω της εξέτασης κάποιου συμβιβασμού - compromis και προϋπάρχουσας διακρατικής συνθήκης γύρω από κάθε ξεχωριστή περίπτωση.

Να σημειωθεί πως δεν υπάρχει ούτε και κάποιο ανάλογο "παγιοποιημένων" τετελεσμένο όπως με το Κυπριακό και την εισβολή "Αττίλα" για να μπαίνει στις συζητήσεις εμβόλιμα η έννοια του συμβιβασμού-compromis, με το πρόσχημα πως η Τουρκία είναι σχετικά ισχυρή στρατιωτικά χώρα σε σχέση με την Κύπρο και την Ελλάδα, ή επειδή χρησιμοποιήθηκε το αφήγημα περί δήθεν κοινών συμφερόντων Ελλάδος Κύπρου και Τουρκίας από τις ΗΠΑ, κάτι που και πάλι ως αντιστοιχία με την Κύπρο εκλαμβάνεται ως μειοδοσία και επιζήμιος συμβιβασμός επί του αποκαλούμενου σήμερα σχεδίου Ανάν και των προτάσεων ίδρυσης διζωνικής ομοσπονδίας.

Σύμφωνα λοιπόν με τον τότε Τούρκο υπ.Εξωτερικών η ανακήρυξη της τουρκικής Δημοκρατίας στην βόρεια Κύπρο δεν έπρεπε να εκτιμηθεί ως πράξη ρήξης, αλλά μόνο σαν μέσο για να αναγκασθούν οι Έλληνες να δεχθούν τον διάλογο και για να ενισχυθεί η διαπραγματευτική ισχύς της τουρκικής κοινότητας.

Το ίδιο ακριβώς αναπαράγεται και σήμερα και με τη διένεξη Ελλάδος και Σκοπίων, κατά την οποία και μόνο η διαπραγμάτευση επί των βλέψεων και ζητημάτων που θέτουν τα Σκόπια φέρνει σε προνομιακή θέση τη διαπραγματευτική ισχύ των Σκοπίων και το επιθετικό εν τη γεννέση του και ψευδή αλυτρωτικό δόγμα του εθνοτικού μακεδονισμού μέσω της συμβιβαστικής προσέγγισης από την Ελληνική πλευρά, αλλά και μέσω της διεθνούς κοινότητας εξαιτίας περισσότερο της στάσης και των περιθωρίων που αφήνουν οι κυβερνήσεις της Ελλάδος.

"Τετελεσμένα" ανάλογα με το κυπριακό δεν υπάρχουν, εκτός εάν κάτι τέτοιο προπαρασκευάζεται, δηλαδή μηχανορραφείται και μεθοδεύεται μέσω κατασκευής τετελεσμένων από την κυβέρνηση Ελλάδος σε συνεννόηση και συμφωνία με αυτή των Σκοπίων και λοιπών και ξένων δυνάμεων κάποιας αρχικώς διζωνική ομοσπονδία με προπαρασκευαστική προσάρτηση και συγχώνευση εδαφών σε ξένη πολιτεία προς ίδρυση αυτοδιοικούμενης ομοσπονδίας.

Για να μην μακρηγορούμε το θέμα διένεξης με τα Σκόπια δεν γίνεται να ταυτιστεί με το θέμα της "Κριμαίας", ούτε με το "καταλανικό", ούτε τα δικαιώματα Θιβετιανών ή των Κabylia έστω και εάν είναι διαφοροποιημένες μεταξύ τους υποθέσεις αφού ποτέ στη διεθνή διπλωματία δεν υπάρχει απολύτως όμοια περίπτωση. Δεν υπάρχει καμία κρατική πολιτειακή αντιστοιχία δεδομένων της Ελληνοσκοπιανής διένεξης με τη διένεξη της περιφέρειας της Καταλονίας με την κεντρική Ισπανική διοίκηση, ή τις πολιτιστικο-γλωσικές αξιώσεις δικαιωμάτων Κabylia στο εσωτερικό χωρών της βορειοδυτικής Αφρικής. Το θέμα της Καταλονίας είναι το κυριότερο παράδειγμα θεωρητικής εφαρμογής και δημιουργίας υποχρεώσεων γύρω από το erga omnes.

Δεν υπάρχει και δεν εντοπίζεται καμία υποχρέωση αναγνώρισης γλωσσικό-πολιτιστικών δικαιώμάτων και αξιώσεων αυτοδιάθεσης κυβερνήσεων άλλου κράτους και μάλιστα αντιεπιστημονικών ανιστόρητων τραγελαφικών αντιδανείων που βριθούν επεκτατικών βλέψεων εν τη γεννέση του.

Μεταξύ αυτών περιέχονται και ιστορικά κραυγαλέα ψεύδη της Γιουγκοσλαβικής ιστοριογραφίας που παρουσιάζει αρχικά τον ελληνικό εμφύλιο μετά το τέλος του Β΄παγκοσμίου πολέμου και το κομμουνιστικό παιδομάζωμα σαν την «δεύτερη Μακεδονική επανάσταση 1945-49» στην οποία ο πόλεμος δεν γίνονταν μεταξύ των Ελλήνων, αλλά υποτίθεται μεταξύ Ελλήνων και των εθνοτικών «Μακεδόνων». Σε περίπτωση που αναρωτηθείτε τι εξωφρενική εφαρμογή θα είχε μια συμφωνία που εμπεριέχει το erga omnes σε σχέση με τα ζητήματα που θέτουν τα Σκόπια, όπως κάποια από αυτά που παρουσιάζει προπαγανδιστικά η Γιουγκοσλαβική ιστοριογραφία, η απάντηση είναι ως εξής για κάποιες ανιχνεύσιμες απορρέουσες υποχρεώσεις:

Mε ισχύ του erga omnes και εξαιτίας της τυχόν αναγνώρισης μακεδονικής ταυτότητας, το Ελληνικό κράτος θα είναι υποχρεωμένο να αναγνωρίσει κάποια δήθεν γενοκτονία εις βάρος "Μακεδόνων" ή να θεσπίσει προληπτικούς αυστηρούς νόμους (ανάλογους αναγνωρισμένων γενοκτονιών και περίπου του Ολοκαυτώματος) προς πάσα ενδεχόμενο για το ανύπαρκτο τεχνητό Μακεδονικό Έθνος ή για τυχόν μειονότητες βάσει της "μακεδονικής" αυτοδιάθεσης παραλλήλως της συνεποπτείας μέσω οργανισμών στο Ελληνικό κράτος με προφανή σκοπό την σταδιακή απαγόρευση χρήσης ονομαστικών παραγώγων στην Ελλάδα.

Τα Σκόπια επιδιώκουν να κατοχυρώσουν αναγνώριση, της από ιστορικής άποψης, ανύπαρκτης μακεδονικής γλώσσας (πρόκειται για σλαβοβουλγαρικό -σερβοσλαβικό ιδίωμα), απαιτώντας εκπαιδευτικές δομές στην Ελλάδα, και την αναγνώριση αυτοπροσδιορισμού ως μακεδόνες σε γειτονικές χώρες για άτομα που δεν είναι ούτε φυσικά ανήκουν ούτε προέρχονται από κάποιο (ανύπαρκτο) μακεδονικό΄Εθνος, κάτι που προκαλεί όμως εμμέσως αποσταθεροποίηση.

Ο "μακεδονισμός" θα λειτουργήσει επεκτατικά εντός αστικών δημοκρατικών διεκδικήσεων και ΟΗΕ, που θα δώσει το αντικείμενο υπάρξεως και συνέχισης λειτουργίας, ουσιαστικά νομιμοποίησης των γνωστών παραγόντων που εδρεύουν στη Φλώρινα παραλλήλως της συνδρομής του παρατηρητηρίου συμφωνιών του Ελσίνκι του George Soros. Ακόμα και μετανάστες από άλλες χώρες ενδέχεται να προσεταιριστεί ο "μακεδονισμός" ως επιπρόσθετος και εμβόλιμος προσδιορισμός, τουλάχιστον ως προς τη διαχείριση τους και αφομοίωσης πληθυσμών σε διαφορετικό υπό αυτονόμηση οικονομό-επενδυτικά καθεστώς των ΕΟΖ βορείου Ελλάδος.

Η διπλωματική εμβόλιμη συσχέτιση του Εrga omnes φαίνεται και ως μέρος ενός γενικότερου δόλιου συμβιβασμού που μπορεί να εκληφθεί ως σύνδεση κατασκευασμένων τετελεσμένων που ουδέποτε έχουν πραγματικά προκύψει, εν μέσω ενός ευρωκρατιστικού πολιτιστικού και οικονομικού προφίλ και στις δύο πλευρές.

Για το ύποπτο της υπόθεσης σε σχέση με τη διένεξη για το ονοματολογικό και για να κατανοηθεί "που το πάνε", αρκεί να γνωρίζουμε τι είναι το concept erga omnes όπως και ποία είναι τα θεωρητικά παραδείγματα διεθνούς χρήσης του, που ως δημοσιογραφικό και πολιτικό περιτύλιγμα συμφωνίας παρουσιάζεται συγχυσμένα σαν κάποια διασφάλιση ή ούτε λίγο ούτε πολύ και σύγκριση θέσης μεταξύ Σύριζα και Νέας Δημοκρατίας εκφράζοντας πλην ελάχιστων μεμονωμένων εξαιρέσεων, το χαμηλό και αποπροσανατολιστικό γενικότερο επίπεδο αμυντικής διπλωματίας της Χώρας στο σκοπιανό και ενημέρωσης επ΄αυτού.

Στο διεθνές δίκαιο, το erga omnes έχει χρησιμοποιηθεί ως νομικός όρος που περιγράφει (θεωρητικά) τις υποχρεώσεις που έχουν τα κράτη έναντι της κοινότητας των κρατών στο σύνολό. Υπάρχει υποχρέωση erga omnes λόγω του καθολικού και αναμφισβήτητου ενδιαφέροντος για τη διαιώνιση των κρίσιμων δικαιωμάτων (και την πρόληψη της παραβίασής τους). Συνεπώς,κάθε κράτος έχει το δικαίωμα να παραπονεθεί για παραβίαση αλλά και προφανώς να επικαλεστεί πολιτική πρόληψης. Παραδείγματα κανόνων erga omnes περιλαμβάνουν πειρατεία και γενοκτονία.

Η έννοια αυτή αναγνωρίστηκε στην απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου στην υπόθεση της Βαρκελώνης . Από τη διένεξη σχετικά με την Καταλονία ξεκινά ουσιαστικά η σύγχρονη ερμηνεία και το σύγχρονο concept του Erga omnes:The concept was recognized in the International Court of Justice ‘s decision in the Barcelona Traction case [(Belgium v Spain) (Second Phase) ICJ Rep 1970 :In its opinion of 9 July 2004, the International Court of Justice found «the right of peoples to self-determination » to be a right erga omnes.

Σε αυτά διακρίνεται μια ουσιαστική διάκριση μεταξύ των υποχρεώσεων ενός κράτους έναντι της διεθνούς κοινότητας στο σύνολό της και εκείνων που προκύπτουν έναντι άλλου κράτους στον τομέα της διπλωματικής προστασίας.

Τέτοιες υποχρεώσεις απορρέουν, για παράδειγμα, από το σύγχρονο διεθνές δίκαιο, περιέχουν την απαγόρευση πράξεων επιθετικότητας, βασανισμών και γενοκτονίας, καθώς και από τις αρχές και τους κανόνες που αφορούν τα βασικά δικαιώματα του ανθρώπου, συμπεριλαμβάνουν προστασία από τη δουλεία και τις φυλετικές διακρίσεις που μπορεί να παρατηρηθούν σε κράτη υπό μορφή περιφέρειας ή σε κατοχή και αποικίες. Ορισμένα από τα αντίστοιχα δικαιώματα προστασίας έχουν εισαχθεί στο σώμα του γενικού διεθνούς δικαίου.

Να επανατονιστεί πως αυτά τα συγκεκριμένα μέρη ως υπόβαθρο υποχρεώσεων erga omnes είναι ασύμμετρα και δεν έχουν καμία συνάφεια με το γεωπολιτικό θέμα του Ελληνοσκοπιανού και μόνο δόλο θα είχε κάποια συμφωνία επ΄αυτών των υποχρεώσεων. Εκλαμβάνονται μόνο ως προπαρασκευαστικές διεργασίες γεωπολιτικών ολέθριων τετελεσμένων αντίστοιχων Κύπρου ή της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Από οικονομικής πλευράς υποδηλώνεται σαφέστατα αποικιακό διζωνικό καθεστώς και σε πολιτικό-κυβερνητικό, ανεξάρτητη διοίκηση (δεδομένου πως αναμειγνύονται οι παράμετροι υποχρεώσεων του erga omnes).

Η άρνηση ωστόσο του προέδρου της Δημοκρατίας των Σκοπίων-ΠΓΔΜ Γκιόργκι Ιβάνοφ να δεχτεί μία λύση με όρους erga omnes - σχετικά με τον κανονισμό ισχύος πιθανής νέας ονομασίας στο εσωτερικό και εξωτερικό- εξηγεί περισσότερο την εσωτερική κατανάλωση για εξευγενισμό του ακροατηρίου στα Σκόπια, κυρίως για λογαριασμό του Ζάεφ, και την επισήμανση κάποιας υποτιθέμενης διασφάλισης απέναντι των επιθετικών αλυτρωτισμών προς κατευνασμό στην Ελλάδα παράλληλα με τις δήθεν διασφαλίσεις για την Ελλάδα με την αλλαγή του Συντάγματος των Σκοπίων. Η συμφωνία με erga omnes στην Ελλάδα έχει γίνει ακατανόητα, δηλαδή στα πλαίσια παραπληροφόρησης, κάποια συγκριτική αναφορά μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας περί ασφαλούς και πληρέστερης προϋπόθεσης της συμφωνίας.

Προϋπόθεση σε γενικές γραμμές μεταξυ Κοτζιά-Τσίπρα και Ζαεφ για τη συμφωνία και την ένταξη της ΠΓΔΜ σε ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι η σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό ή χρονικό προσδιορισμό, με ισχύ έναντι όλων, που προϋποθέτει όχι απόλυτα άμεσα αλλά σε επόμενο χρόνο και τη συνταγματική αναθεώρηση ενώ είχε καταστεί εμφανές και από τις δύο πλευρές ότι υπάρχει μία εκκρεμότητα που εμποδίζει ή καθυστερεί αυτό που επιδιώκουν σαν λύση. Αυτή δεν είναι άλλη από το εσωτερικό του κρατιδίου των Σκοπίων και η μερίδα του vmro, στην οποία αδυνατεί να επιβληθεί ο "μετριοπαθής" Ζάεφ.

Η διαφοροποίηση που εξηγεί και τη δημιουργία κάποιου δισταγμού που επιδεικνύει τόσο ο Ζάεφ όσο και το Μέγαρο Μαξίμου ανάγεται μόνο στην προσπάθεια κατευνασμού της εθνικιστικής μερίδας στα Σκόπια που δεν διατίθεται να αφήσει να μετατοπιστεί στο ελάχιστο το επεκτατικό φαντασιακό του μακεδονισμού μέσω της αλλαγής του Συντάγματος σε ευρωπαϊκής προοπτικής προφίλ αυτοδιάθεσης και διεθνούς δικαίου που θεωρητικά απαγορεύει τον αλυτρωτισμό. Παρά ταύτα, οι επεκτατικές βλέψεις των Σκοπιων μετατοπίζονται δεν παύουν. Οι Ευρωπαίοι επιχείρησαν να ασκήσουν πιέσεις στη νέα ηγεσία του VMRO με σκοπό να την πειθαναγκάσουν να υπερψηφίσει τη συμφωνία.

Η συμφωνία που προτείνουν οι Ευρωπαίοι, αλλά και η πλευρά ΣΥΡΙΖΑ και κατόπιν πιέσεων από τον Ελληνικό πατριωτικό χώρο εντοπίζεται στο ζήτημα του "απελευθερωτικού" ψευδοαλυτρωτισμού που περιέχεται στα άρθρα του συντάγματος των Σκοπίων και την συζήτηση εξίσου εσωτερικής εγχώριας κατανάλωσης περί αλλαγής του συντάγματος ακόμα και σε διαφορετικό μεθύστερο χρόνο και κραυγαλέα αφελώς χωρίς καμία εξασφάλιση και όχι ως προς εξάλειψη, αλλά προς μετατόπιση του αλυτρωτισμού παραπλήσια σε αρκετά ενισχυμένες διεκδικήσεις μέσω δικαιωμάτων δήθεν μακεδονικών γλωσσικών και εθνοτικών μειονοτήτων και κατοχύρωσης εθνοτικής ταυτότητας δημιουργώντας και αφήνοντας περιθώριο συντριπτικού πλεονεκτήματος υπέρ Σκοπίων.

Η διαφορά στο εσωτερικό των Σκοπίων σε σχέση με το erga omnes και την αλλαγή του Συντάγματος εντοπίζεται στη μη συμφωνία διαχωρισμού γεωγραφικού ή χρονικού προσδιορισμού των γεωγραφικών "Μακεδονιών", του κράτους μετά την πιθανή παραχώρηση του ονόματος, και της Ελληνικής περιφέρειας. Το ευρωπαϊστικό προφίλ αυτοδιάθεσης Zάεφ (φαινομενικά όχι επεκτατικό) δεν φαίνεται να είναι αρεστό στη μερίδα Ιβάνοφ -VMRO.

Το VMRO ανήκει ακραιφνώς στο φαντάσιο του "μακεδονισμού" και της δημιουργίας της "Ηνωμένης Μακεδονίας" που δεν θα ήθελε καν να περάσει από το στάδιο διζωνικής γεωγραφικής περιοχής με το ίδιο όνομα ή σε συνθήκη προϋποθέσεων σεβασμού της Ελληνικότητας της Μακεδονίας. Αλλά αυτό είναι μόνο υπόθεση, διότι γνωρίζει και η μερίδα VMRO πως η στρατηγική έστω μέσω του Ζάεφ και με erga omnes και αναγνώριση των επιμέρους όπως ταυτότητα και γλωσσικό ιδίωμα θα φέρει σε πλεονεκτική θέση τα Σκόπια. Δεν πρέπει να τρέφουμε αυταπάτες διασφαλίσεων των Ελληνικών συμφερόντων από προτάσεις της εγχώριας διπλωματίας, ούτε από τις κόντρες στο εσωτερικό των Σκοπίων που είναι αίτια μικροαναβολών της συμφωνίας.

Εάν δεν δεν βρίσκει 100% σύμφωνα τα Σκόπια η συμφωνία Εrga omnes είναι για εσωτερική κατανάλωση στα Σκόπια διότι προβλέπει κάποιες απαγορεύσεις σε άμεση επιθετικότητα, επειδή περιορίζει κάπως (περιστασιακά αλλά όχι απόλυτα) τον επεκτατισμό, ωστόσο δεν παύει ούτε αποτρέπει τις προσχωρήσεις και αναμείξεις στο εσωτερικό της Ελλάδος μέσω των διεθνών οργανισμών.

Ο "μακεδονικός αυτοπροσδιορισμός" δεν διαχωρίζεται σε ακραίους και μετριοπαθείς κύκλους και αυτές οι αυτοπροσδιοριζόμενες ως "μακεδονικές" και "μακεδονόφωνες" εθνοτικές ομάδες στο εσωτερικό των Σκοπίων και διεθνώς υποστηρίζουν - σύμφωνα και με την προπαγάνδα των οργανώσεων τους όπως η "μακεδονική διασπορά" και μέσω των προπαγανδιστικών χαρτών ψευδούς και ανιστόρητου αλυτρωτισμού - πως καταπιέζονται από τα γειτονικά κράτη πλην της Μακεδονίας του Βάρνταρ", και διεκδικούν την ένωση μιας ενωμένης Μακεδονίας, που μεταφράζεται ως μια μεθόδευση τεχνητής κατασκευής εθνοτικής ομοσπονδίας με απαρχές το πολιτικό φαντάσιο άλλοτε μιας βαλκανικής σοσιαλιστικής ομοσπονδίας και άλλοτε ολόκληρου του αρχαίου μακεδονικού βασιλείου μέσω διάφορων ανιστόρητων και κακέκτυπων καπηλευτικών αντιδανείων προσώπων της αρχαίας Μακεδονίας, ή "εθνοτικά" στηρίγματα σε πολιτικές μεταβάσεις της νεώτερης ιστορίας.

Αυτή η παρά-διπλωματία "αδελφάτου" μεταξύ κεντρώου Ζάεφ και κεντροαριστερού ιδεοληπτικού ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να εκλαμβάνεται μόνο ως ύποπτη και επικίνδυνη ενώ η συμμετοχή της Ελλάδος σε αυτή τη διαδικασία συνεννοήσεως με τα Σκόπια και συζήτηση περί συμβιβασμού, σημαίνει κατάχρηση πληρεξουσιότητας και μειοδοτική επικύρωση του μακεδονικού εθνοτισμού και άρα διαπραγμάτευση και μηχανορραφία εις βάρος της Ελληνικής κυριαρχίας.

Τα Σκόπια είναι στρατιωτικά αδύνατη χώρα πέραν των συμμάχων του κρατιδίου, και το "απελευθερωτικό" και επεκτατικό φαντάσιο του VMRO προδιαγεγραμμένα στη σύγχρονη εποχή δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει προφανώς εν γνώσει του Ιβάνοφ πολιτικά παρά μόνο για την ενίσχυση και υποβοήθηση για τις προτάσεις Ζάεφ σε σχέση με τη συνεννόηση της κυβέρνησης της Ελλάδος με τα Σκόπια σε περιβάλλον διεθνούς λιμπεριαλισμού και ρεαλισμού, όπως εννοούν βέβαια τον διπλωματικό ρεαλισμό οι ευρωατλαντιστές, που δεν έχει καμία σχέση με το διεθνές δίκαιο ρεζιλεύοντας η ίδια η "Ελληνική" πλευρά τις βασικές αρχές διεθνών σχέσεων υπεράσπισης συμφερόντων.

Ν. Κοτζιάς: «Το κλειδί για επίλυση του ονοματολογικού είναι ο ρεαλισμός, ο πραγματισμός και η αντίληψη ότι πρέπει να κάνουμε συμβιβασμούς...». Συμβιβασμός και ρεαλισμός στις διεθνείς σχέσεις με ένα ψευδοκράτος.Μάλιστα! Ενδιαφέρον προς αποφυγή για τα χρονικά διπλωματίας η αόριστη αναφορά αποκόμισης κάποιου κέρδους για την επίσπευση κατοχύρωσης δικαιωμάτων εθνοτικής αυτοδιάθεσης σε γειτονικό ψευδοκράτος(...και με erga omnes) μιας ψεύτικης εθνότητας και γλωσσικού ιδιώματος ευρισκόμενης ανάμεσα σε πιέσεις μεγάλων μειονοτήτων ΜΗ μακεδόνων και επεκτατικές βλέψεις προσάρτησης Ελληνικών εδαφών και που εγείρει μέσω των διεθνών οργανισμών της "διασποράς Μακεδόνων" εκτός των άλλων, και ζητήματα δήθεν γενοκτονίας και διώξεων.


Να επαναλάβουμε το αυτονόητο πως τα Σκόπια-Βαρντάρ δεν είναι υπόθεση Καταλονίας-κεντρικής Ισπανικής διοίκησης ή Θιβετανοκινεζικών διενέξεων που κάποιοι οργανισμοί επικαλούνται αυτόν τον όρο erga omnes. Τα Σκόπια δεν είναι περιφέρεια της Ελλάδος, αλλά γειτνιάζον κράτος της Ελλάδος που συνορεύει με την Ελληνική περιφέρεια της Μακεδονίας. Η αξίωση αν όχι εφαρμογή του erga omnes θεωρητικά ανάγεται ως προς τον προληπτικό χαρακτήρα σε ενδοκρατικά θέματα περιπτώσεων περιφερειών με δυναμικό αυτονόμησης στην περίπτωση που υπάρχει κάποια ευρεία εθνοτική αυτοδιάθεση αυτοχθόνων ή πραγματικών πολιτιστικών μειονοτήτων. Σε σχέση με τα Σκόπια μοιάζει μόνο ως προαναγγελία προληπτικού χαρακτήρα ανάλογες περιπτώσεων θεωρητικής ισχύος ανθρώπινων δικαιωμάτων όταν συνέρχεται κάποια περιοχή μετά από κάποια σύρραξη όπου τα εδάφη με τους ανάλογους κατοίκους έχουν καταληφθεί από δυνάμεις οι οποίες δεν έχουν σχέση με τις κεντρικές κυβερνήσεις, η προπαρασκευαστικές ενέργειες κατασκευής διζωνικής ομοσπονδίας.

Σε σχέση με τα άνωθεν, η εθνοτική αυτοδιάθεση παραλλήλως των γλωσσικών ιδιωμάτων ως διαδικασία αναγνώρισης δεν μπορεί να αποδοθεί και να κατανεμηθεί ή να χαρακτηριστεί επιλεκτικά ως εθνικιστική ή αντεθνική πολιτικώς, ή "ειρηνική", ή πολιτική απόδειξη προοδευτισμού, ή να στηριχθεί σε αφηρημένες έννοιες "καλής διάθεσης" και σε θεωρητικές κενές διασφαλίσεις εν μέσω του των συνεχώς μετασχηματιζόμενων διεθνών συμφερόντων και πιέσεων και αλλαγής γεωπολιτικών ή κυβερνητικών ισορροπιών εσωτερικά κάποιου κράτους. Προφανώς δεν έχει λόγο κάποιο κράτος μέσω συμμετοχής σε διπλωματική διένεξη που δεν είναι καν υποχρεωμένο να συμμετέχει, να αναγνωρίσει αξιώσεις αυτοπροσδιορισμών άλλου κράτους ή περιθωριακών στημένων εσωτερικών ψευδομειονοτήτων όπως οι ελάχιστοι ομιλούντες παράλληλα με τα Ελληνικά το σερβοβουλγαρικό ή σλαβοβουλγαρικό ιδίωμα και δηλώνουν "΄Ελληνες πολίτες μακεδονικής συνείδησης", όπως δηλαδή νομίζουν τα περισσότερα ιδεοληπτικά κομματικά κέντρα της αριστεράς και οργανώσεις δικαιωμάτων τοποθετώντας καταχρηστικώς την αυτοδιάθεση πάνω απ΄όλα επειδή και μόνο γίνεται κενή αξίωση της αυτοδιάθεσης από τους ψευδομακεδόνες - ψευδομακεδονόφωνους. Μπορεί να είναι βάσιμη ιστορικά και νομικά ως αξίωση για κάποιες (άλλες) περιπτώσεις πάντα θεωρητικά, μπορεί να είναι όμως και καταχρηστική και αιτία σύρραξης και πολέμου.

Θα πρέπει να καταστεί με σαφήνεια προς τους ηλίθιους και επικίνδυνους αλλά και εν δυνάμει προδότες διότι βρίσκονται σε θέσεις λήψης αποφάσεων, πως δεν υπάρχει αντικείμενο ούτε έχει υποχρέωση το Ελληνικό κράτος να συμφωνήσει σε αλληλοϋποχρεώσεις με τα Σκόπια διότι σε συνάρτηση και σύμφωνα με τη στοιχειώδη λογική, δεν υπάρχει κάποια υποχρέωση να δημιουργηθεί παρανοϊκώς τετελεσμένο με την τοποθέτηση των Βορειοελλαδιτών της Μακεδονίας ως "φιλοξενούμενους" κάποιας ψευτομακεδονικής εθνότητας γειτονικού κράτους που θα αμφισβητούν την Ελληνική κυριαρχία με τεχνητώς αναγνωρισμένα κληρονομικά δήθεν ιστορικά δικαιώματα μέσω μάλιστα επικύρωσης από το ίδιο το Ελληνικό κοινοβούλιο αυτού του ψευδούς αλυτρωτισμού . Για τους ίδιους λόγους δεν εξίσου απορρέει καμία υποχρέωση συμβιβασμού και παροχής εκπαιδευτικών δομών σε δίγλωσσους ψευτομακεδονόφωνους μέσω επιβολών και πειθαναγκασμών των διεθνών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ο "Μακεδονισμός" γεωπολιτικά παραμένει ένας ιδιότυπος και πρωτοφανής ασαφής ανιστόρητος και καταχραστικός αυτοπροσδιορισμός πάνω σε ένα ιδιότυπο απομεινάρι κατά πρώτον της ιδεοληψίας της καθεστωτικής κομμουνιστικής αριστεράς και του εμφυλίου, της ψευτοεξέγερσης του Ιλιντεντ, και κατά δεύτερον στη νεώτερη εποχή, της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας με εκπόνηση του ευρωατλαντικού παράγοντα. Ρεαλιστικά το erga omnes εφαρμογή θα μπορούσε να έχει στο εσωτερικό των Σκοπίων και μόνον ως προς τα επί μέρους της προφανούς ανάγκης παραδοχής της εσωτερικής δεδομένης κατάστασης του γειτονικού κρατιδίου.

Απαιτείται και επιβάλλεται ουσιαστικός σεβασμός στην Εθνική μας κυριαρχία και σε ιστορικά δεδομένα με διεθνή ουσιαστική απαγόρευση σε ηλίθιους αυτοπροσδιορισμούς. Ο μόνος τρόπος που εξασφαλίζει την Εθνική διασφάλιση είναι πως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εκχωρηθεί ονομασία που περιέχει το όνομα Μακεδονία και καμία αναγνώριση "μακεδονικής εθνοτικής ταυτότητας". Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δοθούν περιθώρια να καθορίζουν εθνικά θέματα οι ίδιες εγκληματικές νοοτροπίες του διεθνούς παράγοντα που συγκάλυψαν το έγκλημα της εισβολής και των "τετελεσμένων" στην Κύπρο.

"Εμπεδοκλής"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση