Η Γερμανία της «αντίστασης»

Το μείζον πρόβλημα της Ευρώπης είναι ο Νότος της; Η Ιταλία, μετά τρεις μήνες, αποκτά πάλι κυβέρνηση. Προφανώς το έλλειμμά της θα τείνει να διευρυνθεί προς το όριο 3% και αυτό θα τιμολογηθεί ανοδικά στις αποδόσεις των ιταλικών ομολόγων, οι σχέσεις με την Ευρωζώνη δεν θα είναι εύκολες, αλλά η ακραία ανησυχία φαίνεται ότι γίνεται παρελθόν, αν κάτι σημαίνει το γεγονός ότι η απόδοση των 2ετών ομολόγων της έπεσε από το 2,73% στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας στη ζώνη του 1% την Παρασκευή.

Όσον αφορά τις εξελίξεις στην Ισπανία, δεν εμπνέουν ιδιαίτερη ανησυχία: Οι ισπανικές τράπεζες είναι υγιείς, οι επώδυνες μεταρρυθμίσεις έχουν ήδη γίνει, η ανάπτυξη είναι από τις ισχυρότερες στην Ευρωζώνη και το Σοσιαλιστικό Κόμμα συγκαταλέγεται στις πιο φιλοευρωπαϊκές, μετριοπαθείς δυνάμεις της Κεντροαριστεράς – η Ισπανία δεν είναι Ιταλία. Απλά, πέφτει μια κυβέρνηση που πιάστηκε με το δάχτυλο στο μέλι.

Το μείζον πρόβλημα της Ευρώπης είναι η εγωιστική, αδιάλλακτη συμπεριφορά της Γερμανίας προς τους Ευρωπαίους εταίρους της.

Ισως προσέξατε ένα tweet με το οποίο συνόδευσε την επιβολή δασμών στις εισαγωγές χάλυβα και αλουμινίου από την Ευρώπη ο Αμερικανός πρόεδρος. Οι ΗΠΑ, έγραψε, «έχουν τεράστιο εμπορικό έλλειμμα από τις συναλλαγές τους με τη Γερμανία, που πληρώνει πολύ λιγότερα από όσα θα έπρεπε για το ΝΑΤΟ. Αυτό είναι πολύ κακό για τις ΗΠΑ και θα αλλάξει».

Αποτελεί σχεδόν κοινό τόπο ότι οι δασμοί που επιβάλλουν οι ΗΠΑ, και πλήττουν όλη την Ευρώπη, έχουν κεντρικό στόχο τη Γερμανία – προεξοφλείται, μάλιστα, ότι επόμενος στόχος θα είναι η γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία. Οι άλλες ευρωπαϊκές οικονομίες είναι, εν πολλοίς, «παράπλευρες απώλειες». Ολες μαζί, βέβαια, σχεδιάζουν μέτρα αντίδρασης και μαζί θα τα εφαρμόσουν. Μένει να φανεί αν τελικά θα ξεσπάσει εμπορικός πόλεμος ή όχι.

Όταν η Γερμανία σωρεύει πλεονάσματα εκμεταλλευόμενη την επεκτατική πολιτική της Κίνας και των ΗΠΑ, όλα είναι καλώς καμωμένα. Οταν αυτό «στραβώνει», τότε η Γερμανία γίνεται σημαιοφόρος της «αντίστασης». Σε όλα τα άλλα, συμπεριφέρεται στους εταίρους της όπως ο Τραμπ σε αυτήν, αλλά αυτή χωρίς να έχει την αιτιολογική βάση που επικαλούνται οι ΗΠΑ. Αυτό που λέει (στέλνοντας στα αζήτητα τη βασική ευρωπαϊκή αρχή της αλληλεξάρτησης...) είναι: «Είμαι η ισχυρότερη ευρωπαϊκή δύναμη, εγώ θα αποφασίζω και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα ακολουθείτε και θα εφαρμόζεται αυτά που εγώ αποφασίζω». Ετσι, σωρεύει πλεονάσματα εις βάρος και των Ευρωπαίων εταίρων της και του ευρωπαϊκού Νότου ειδικά, προκαλώντας και εντείνοντας τις βαθιές δομικές ανισορροπίες στην Ευρώπη, που γεννούν φτώχεια, αστάθεια και εθνικισμούς.

Ισως η Γερμανία (όπως και οι τράπεζές της...) έχει συνηθίσει σε αποδόσεις χωρίς ρίσκο. Αφήνει στους άλλους τα ρίσκα χωρίς απόδοση. Οι πρόσφατες εξελίξεις υποδηλώνουν ότι θα δυσκολευτεί να το συνεχίσει.

Κώστας Καλλίτσης
Καθημερινή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση