Αλυσιδωτές εκρήξεις με αρχή το Σκοπιανό

Τα σοβαρά ερωτήματα που θα οδηγήσουν σε συνολική αναδιάταξη του πολιτικού και κοινωνικού τοπίου

Από τον Γιώργο Κ. Στράτο

H λήθη και η σιωπή συνιστούν τις δύο μεγαλύτερες μαχαιριές στα πλευρά του Ελληνισμού. Είναι βαθύτερες και γι’ αυτό επουλώνονται πιο δύσκολα από άλλες εξίσου σοβαρές, όπως η άγνοια και η ελαφρότητα, όταν μας συνοδεύουν μπροστά στη σκηνή της Ιστορίας. Ολες μαζί σηματοδοτούν την αρχή και το τέλος κάθε εθνικής τραγωδίας ή απλής ήττας. Και επειδή μιλάμε για μαχαιριές, σχεδόν πάντα κάτι μας κόβουν ως αποτέλεσμα. Τώρα ή αργότερα, αδιάφορο.

Η αδυναμία μας να διδαχθούμε από αυτές τείνει να προσλάβει την ιδιότητα του εθνικού συνδρόμου. Στην αρχή ορυμαγδός από «κορόνες», υπέρ ή κατά. Ποτέ ψύχραιμη αντιμετώπιση του ζητήματος, ποτέ ανάδειξη των στοιχείων του, ποτέ αναζήτηση του εθνικού συμφέροντος, ποτέ χάραξη στρατηγικής πέρα από κομματικές διαφορές κάθε μέρας, ποτέ οι κατάλληλοι άνθρωποι με τις απαιτούμενες γνώσεις στις κατάλληλες θέσεις την απαραίτητη ώρα, ποτέ διατύπωση καθαρών αμετακίνητων απόψεων και ανάληψη της ευθύνης που σημαίνει η υπεράσπισή τους.

Πάντα προχειρότητες, πάντα τακτικισμοί της κακιάς ώρας με απώτερο στόχο το πρόσκαιρο κομματικό όφελος, πάντα μετάθεση ευθυνών, πάντα απουσία καλλιέργειας συμμαχιών, σε συνδυασμό με μόνιμη αδυναμία αντίληψης και άρσεως στο ύψος των περιστάσεων.

Ολα αυτά μου έρχονται στο μυαλό με αφορμή όσα διαδραματίστηκαν προσφάτως σχετικά με την ονομασία -και όχι μόνο- του κράτους των Σκοπίων. Ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν ήταν γνωστό το πλήρες κείμενο της συμφωνίας, σκοπός μου σήμερα δεν είναι να σταθώ στο αν έκλεισε ή δεν έκλεισε και πόσο επωφελώς ή όχι για την πατρίδα μας το θέμα. Συμμερίζομαι τη θέση της εφημερίδας μας, αλλά θα μας πάρει λίγο καιρό να το διαπιστώσουμε στην πλήρη έκτασή του αυτό.

Σκοπός μου σήμερα είναι να επισημάνω τώρα, στην κορύφωση του θέματος, γιατί δεν θα πρέπει και αυτό να καταντήσει εσωτερικό μονόστηλο, όπως το Κυπριακό. Γιατί δεν θα πρέπει σε λίγο καιρό, ανεπαισθήτως, να μας συμβεί και με το Σκοπιανό αυτό που αναφέρει το ρεφρέν του σπουδαίου τραγουδιού του Λευτέρη Παπαδόπουλου και του Μάνου Λοΐζου: «Μη με ρωτάς, δε θυμάμαι, μη με κοιτάς, σε φοβάμαι», συμβολικά γραμμένου το 1974...

Εχω την αίσθηση όμως ότι εν προκειμένω οι εξελίξεις, με αφορμή τη συμφωνία για τα Σκόπια, θα αποτελέσουν τη θρυαλλίδα για αλυσιδωτές «εκρήξεις» που θα οδηγήσουν σε συνολική αναδιάταξη του πολιτικού και κοινωνικού τοπίου μας.
Αν και βρισκόμαστε στο καλοκαίρι, κάτι σαν τον στίχο του ίδιου τραγουδιού: «Ενας βοριάς παγωμένος σαρώνει την έρημη γη». Σοβαρά ερωτήματα εφ’ όλης της ύλης θα απαιτήσουν επιτέλους ξεκάθαρες απαντήσεις. Αμφιθυμίες, αμφιβολίες και επαμφοτερίζουσες καταστάσεις εντός, εκτός και επί τα αυτά, σαν να σώνεται το λάδι στο καντήλι τους.

Ερχεται κάτι σαν αυτό που αναφέρει στον πρόλογο του «Μαρτύρων και Ηρώων αίμα» ο αείμνηστος Ιων Δραγούμης: «Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώση. Θα μας σώση από τη βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώση από τη μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώση. Αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε».

Δημοκρατία

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση