Το χρονικό της «κατάρας» των γαλλικών φρεγατών FREMM

Επιχειρηματική σύγκρουση γαλλικών και γερμανικών ναυπηγικών συμφερόντων, κρατικών και ιδιωτικών, βρίσκεται πίσω από τη δεκαετή περιπέτεια των φρεγατών FREMM που προσπαθεί να αποκτήσει Ελλάδα. Οι πρώτες συζητήσεις είχαν ξεκινήσει πολύ πριν, το 2006. Ως όπλο οι φρεγάτες αυτές (Frégate Européenne Multi-Mission), ανάλογα και με το «κοστούμι», όπως λέγεται, του εξοπλισμού που θα επιλεγόταν, μπορούν να εκτελέσουν αποστολές αεράμυνας αλλά και ρόλους αποτροπής, αφού δύνανται να πλήξουν επίγειους στρατηγικούς στόχους (αεροδρόμια, λιμάνια, πλοία, στρατιωτικές εγκαταστάσεις κ.τ.λ.) με πυραύλους μέσου βεληνεκούς. «Μια τέτοια φρεγάτα εξοπλισμένη με πυραύλους SCALP Naval μπορεί να πλήξει στόχους σε ολόκληρη τη δυτική και νοτιοδυτική Τουρκία ευρισκόμενη νοτίως της Κρήτης», αναφέρουν χαρακτηριστικά στρατιωτικές πηγές.

Οι συζητήσεις προχώρησαν και στις 6/6/2008 σε κοινή διακήρυξη του Κώστα Καραμανλή και του Νικολά Σαρκοζί για την άμυνα και την ασφάλεια, οι δύο ηγέτες εξέφραζαν την ικανοποίησή τους για τη συμφωνία μεταξύ DCNS και των Ναυπηγείων Ελευσίνας για την κατασκευή πολεμικών σκαφών. Η συμφωνία εκείνη προέβλεπε τη ναυπήγηση της πρώτης εκ των συνολικά έξι φρεγατών του προγράμματος στη Γαλλία, την ολοκλήρωση του εξοπλισμού της στα Ναυπηγεία Ελευσίνας και τις δοκιμές της στον Ατλαντικό. Η DCNS και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας θα εκτελούσαν το ναυπηγικό πρόγραμμα των υπολοίπων πέντε πλοίων ως αντισταθμιστικό.

Η χαριστική βολή

Οι αντιδράσεις από άλλες διεθνείς ναυπηγικές επιχειρήσεις ήταν έντονες. Ισως οι εντονότερες όλων ήταν οι γερμανικές αντιδράσεις, που κορυφώθηκαν μαζί με την κλιμάκωση της ελληνικής κρίσης. Ετσι, το φθινόπωρο του 2011 και ενώ ήδη το ιταλικό πολεμικό ναυτικό είχε παραγγείλει δέκα φρεγάτες και το γαλλικό άλλες οκτώ (από μία έχουν πλέον σήμερα η Αίγυπτος και το Μαρόκο), η ελληνική παραγγελία παρέμενε μετέωρη. Κι αυτό, παρά το γεγονός πως το κόστος ανά φρεγάτα φέρεται να είχε υποχωρήσει στα 300 εκατ. ευρώ από 670 εκατ. για τη Γαλλία, 598 εκατ. για την Ιταλία και 470 εκατ. για το Μαρόκο. Η χαριστική βολή λέγεται πως δόθηκε εκείνον τον Οκτώβριο. Ηταν τότε που η γερμανική ThyssenKrupp απέστειλε επιστολή προς τη γερμανική κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο, η οποία διέρρευσε στο Der Spiegel. Στην επιστολή η εταιρεία διαμαρτυρόταν εντόνως για το γεγονός ότι το Βερολίνο θα επέτρεπε στην υπερχρεωμένη μεσογειακή χώρα να δαπανήσει έως και 2 δισ. ευρώ για να αγοράσει πλοία από τα «κρατικά επιδοτούμενα» γαλλικά ναυπηγεία.

Για την ιστορία, η Group Naval όπως λέγεται σήμερα, που ανέπτυξε μαζί με την ιταλική Fincantieri το ναυπηγικό πρόγραμμα των FREΜΜ, είναι μια εταιρεία στην οποία το γαλλικό κράτος κατέχει ποσοστό 62,49%, η Thales 35% και οι εργαζόμενοι 1,64%. Προέκυψε από τη διάσωση της DCNS, όπως λεγόταν παλαιότερα, από το γαλλικό δημόσιο. Με τους Γερμανούς φορολογουμένους να είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι σε τέτοια ζητήματα και το κλίμα για την Ελλάδα εντονότατα αρνητικό, ειδικά καθώς ήδη είχαν δρομολογηθεί το κούρεμα των ομολόγων, το PSI, η παραγγελία «πάγωσε». Είναι άγνωστο εάν και τούτη τη φορά συνέβη κάτι παρόμοιο – έστω με λιγότερο δημόσιο τρόπο.

Το 2011 δεν ήταν η τελευταία φορά που μπήκαν στο «συρτάρι» οι FREMM. Τον Φεβρουάριο του 2013, κατά τη διάρκεια της επίσημης επίσκεψης του προέδρου της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, στην Αθήνα, σύμφωνα με τη Le Figaro, συνήφθη εκ νέου συμφωνία που περιελάμβανε τη μακροχρόνια μίσθωση δύο φρεγατών FREMM (Normandie και Provence, σύμφωνα με τις τότε πληροφορίες). Και αυτή η συμφωνία έμεινε στα χαρτιά. Το πρόσφατο επεισόδιο είναι απλά το τελευταίο στη σειρά της «κατάρας» των FREMM.

Καθημερινή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση