Ανοιχτά σύνορα, μεταναστευτική εισβολή και εξαναγκαστική ενσωμάτωση

Αν σχεδόν όλη η γη ανήκει σε ιδιώτες και η κυβέρνηση βοηθά στην εφαρμογή των δικαιωμάτων ατομικής ιδιοκτησίας, τότε οι απρόσκλητοι μετανάστες, ακόμη και αν η εισβολή έχει πραγματοποιηθεί, δεν θα μπορούσαν να πάνε πολύ μακριά

Του Hans-Hermann Hoppe

Εφόσον μια περιοχή με υψηλούς μισθούς, όπως οι ΗΠΑ, ασκεί απεριόριστο ελεύθερο εμπόριο τόσο σε διεθνές όσο και σε εγχώριο επίπεδο, η μεταναστευτική πίεση από τις χώρες με χαμηλούς μισθούς θα παραμείνει χαμηλή ή μειωμένη και ως εκ τούτου το ερώτημα: τι πρέπει να κάνουμε για τη μετανάστευση, θα ήταν λιγότερο επείγον. Από την άλλη πλευρά, εφόσον οι Η.Π.Α. εφαρμόζουν πολιτικές προστατευτισμού κατά των προϊόντων των χωρών με χαμηλούς μισθούς, ενώ παράλληλα διατηρούν πολιτικές κρατικής κοινωνικής πρόνοιας στο εσωτερικό τους, η μεταναστευτική πίεση θα διατηρηθεί υψηλή ή και θα αυξηθεί. Συνεπώς, το θέμα της μετανάστευσης θα αποκτήσει μεγάλη σημασία στο δημόσιο διάλογο.

Προφανώς, οι βασικές περιοχές υψηλών μισθών στον κόσμο – η Βόρεια Αμερική και η Δυτική Ευρώπη – βρίσκονται σήμερα σε αυτή την τελευταία κατάσταση, όπου η μετανάστευση αποτελεί όλο και πιο επείγουσα δημόσια ανησυχία. Υπό το πρίσμα της αυξανόμενης μεταναστευτικής πίεσης από τις περιοχές με χαμηλούς μισθούς, έχουν προταθεί τρεις γενικές στρατηγικές αντιμετώπισης της μετανάστευσης: άνευ όρων ελεύθερη μετανάστευση, υπό όρους ελεύθερη μετανάστευση και περιορισμός της μετανάστευσης.

Πνευματικά χρεοκοπημένοι οι υποστηρικτές της άνευ όρων ελεύθερης μετανάστευσης

Ενώ η κύρια εστίαση μας θα είναι στις δύο τελευταίες εναλλακτικές λύσεις, θα κάνουμε μερικές παρατηρήσεις σχετικά με την θέση της άνευ όρων ελεύθερης μετανάστευσης, αν και μόνο για να επεξηγήσουμε την έκταση της πνευματικής χρεοκοπίας της.

Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της άνευ όρων ελεύθερης μετανάστευσης, η αμερικανική αγορά υψηλών μισθών θα ωφεληθεί σταθερά από την ελεύθερη μετανάστευση. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να τεθεί σε εφαρμογή μια πολιτική ανοιχτών συνόρων, ανεξάρτητα από τις υπάρχουσες συνθήκες, δηλαδή, ακόμη και αν οι Η.Π.Α. ασκούν εμπορικό προστατευτισμό και παρέχουν κοινωνικά επιδόματα και πρόνοια. Ωστόσο σίγουρα, μια τέτοια πρόταση κεραυνοβολεί έναν λογικό άνθρωπο σαν ουτοπική. Ας υποθέσουμε ότι οι Η.Π.Α. είτε η Ελβετία, καταργούν πλέον τους συνοριακούς ελέγχους, ότι οποιοσδήποτε μπορεί να εισέλθει στη χώρα και ότι, ως κάτοικος, τότε θα δικαιούται κάθε «κανονική» εγχώρια κρατική πρόνοια. Μπορεί να υπάρξει αμφιβολία για το πόσο καταστροφικό θα ήταν ένα τέτοιο πείραμα στον σημερινό κόσμο;

Οι Η.Π.Α. και η Ελβετία ακόμα ταχύτερα, θα καταληφθούν από εκατομμύρια μεταναστών του τρίτου κόσμου. Η επιδοτούμενη από τους φορολογούμενους ζωή στην Αμερική και στην Ελβετία είναι άνετη σε σχέση με τη ζωή σε πολλές περιοχές του τρίτου κόσμου. Οι δαπάνες κοινωνικής πρόνοιας θα εκτοξευθούν και η στραγγαλισμένη οικονομία θα αποσυντεθεί και θα καταρρεύσει, καθώς τα ταμεία ασφάλισης – το απόθεμα κεφαλαίου που έχει συσσωρευτεί και κληρονομηθεί από το παρελθόν – θα λεηλατηθεί. Ο πολιτισμός των Η.Π.Α. και της Ελβετίας θα εξαφανιστεί, όπως συνέβη κάποτε στη Ρώμη και στην Ελλάδα. Η άνευ όρων ελεύθερη μετανάστευση είναι σίγουρη συνταγή εθνικής αυτοκτονίας.

Υπό όρους μετανάστευση

Συνεπώς, η τυπική θέση μεταξύ των υποστηρικτών του ελευθέρου εμπορίου, είναι η εναλλακτική λύση της: υπό όρους ελεύθερης μετανάστευσης.

Σύμφωνα με αυτή την άποψη, οι Η.Π.Α. και η Ελβετία θα πρέπει πρώτα να επιτρέψουν το ελεύθερο εμπόριο χωρίς περιορισμούς και να καταργήσουν όλα τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας που χρηματοδοτούνται από τους φόρους. Μόνο τότε θα μπορούσαν να ανοίξουν τα σύνορά τους σε όσους θέλουν να έρθουν. Εν τω μεταξύ, ενώ το κράτος πρόνοιας εξακολουθεί να λειτουργεί, η μετανάστευση θα πρέπει να εξαρτάται από την προϋπόθεση ότι οι μετανάστες αποκλείονται από τα εγχώρια δικαιώματα κοινωνικής πρόνοιας. Ενώ το σφάλμα που ενέχει αυτή η άποψη είναι λιγότερο προφανές και οι επιπτώσεις λιγότερο δραματικές από εκείνες που συνδέονται με την άνευ όρων ελεύθερη μετανάστευση, η άποψη είναι εντούτοις λανθασμένη και επιβλαβής.

Η πίεση της μετανάστευσης στην Ελβετία και τις ΗΠΑ θα μειωθεί αν ακολουθηθεί αυτή η πρόταση, αλλά δεν θα εξαφανιστεί. Πράγματι, με τις πολιτικές ελευθέρου εμπορίου, τόσο ξένου όσο και εγχώριου, τα επίπεδα των μισθών στην Ελβετία και στις Η.Π.Α. μπορεί να αυξηθούν περαιτέρω σε σχέση με αυτά σε άλλες τοποθεσίες (με λιγότερο φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές). Ως εκ τούτου, η ελκυστικότητα και των δύο χωρών για μετανάστευση μπορεί να αυξηθεί. Εν πάση περιπτώσει, θα παραμείνει κάποια πίεση μετανάστευσης, επομένως πρέπει να υπάρχει κάποια μορφή μεταναστευτικής πολιτικής.

Οι αρχές που διέπουν το ελεύθερο εμπόριο, υποδηλώνουν ότι αυτή η πολιτική πρέπει να είναι μια υπό όρους «ελεύθερη μετανάστευση»; Όχι. Δεν υπάρχει αναλογία μεταξύ ελεύθερου εμπορίου και ελεύθερης μετανάστευσης, η περιορισμένου εμπορίου και περιορισμένης μετανάστευσης.

Διαφορές ανάμεσα στο ελεύθερο εμπόριο και στην ελεύθερη μετανάστευση

Τα φαινόμενα του εμπορίου και της μετανάστευσης διαφέρουν θεμελιωδώς και η έννοια του «ελεύθερου» και του «περιορισμένου» σε σχέση με τους δύο όρους είναι κατηγορηματικά διαφορετική. Οι άνθρωποι μπορούν να μετακινούνται και να μεταναστεύουν. Τα αγαθά και οι υπηρεσίες, από μόνα τους, δεν μπορούν. Να το θέσουμε αλλιώς, ενώ κάποιος μπορεί να μεταναστεύσει από το ένα μέρος στο άλλο χωρίς να το έχει ζητήσει κανένας άλλος, τα αγαθά και οι υπηρεσίες δεν μπορούν να μεταφερθούν από τόπο σε τόπο εκτός και αν ο αποστολέας και ο παραλήπτης συμφωνήσουν. Μπορεί να εμφανίζεται ασήμαντη αυτή η διάκριση, έχει όμως σημαντικές συνέπειες.

Διότι ελευθερία σε συνδυασμό με το εμπόριο σημαίνει επομένως εμπόριο μόνο κατόπιν πρόσκλησης ιδιωτικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Και το περιορισμένο εμπόριο δεν σημαίνει προστασία των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων από απρόσκλητα αγαθά ή υπηρεσίες, αλλά εισβολή και κατάργηση του δικαιώματος των ιδιωτικών νοικοκυριών και των επιχειρήσεων να επεκτείνουν ή να απορρίπτουν προσκλήσεις στην ιδιοκτησία τους.

Αντίθετα, ελευθερία σε συνδυασμό με τη μετανάστευση δεν σημαίνει μετανάστευση κατόπιν πρόσκλησης των μεμονωμένων νοικοκυριών και επιχειρήσεων, αλλά ανεπιθύμητη εισβολή ή αναγκαστική ενσωμάτωση. Και η περιορισμένη μετανάστευση σημαίνει ή τουλάχιστον μπορεί να σημαίνει την προστασία των ιδιωτικών νοικοκυριών και των επιχειρήσεων από την ανεπιθύμητη εισβολή και την αναγκαστική ενσωμάτωση.

Ιδιοκτησία και εθελοντική συναίνεση

Ως εκ τούτου, υποστηρίζοντας το ελεύθερο εμπόριο και την περιορισμένη μετανάστευση, ακολουθείται η ίδια αρχή: η απαίτηση πρόσκλησης προς ανθρώπους όπως γίνεται για αγαθά και υπηρεσίες. Αντίθετα, ο υποστηρικτής του ελεύθερου εμπορίου και των ελεύθερων αγορών που υιοθετεί την (υπό όρους) ελεύθερη μεταναστευτική θέση, εμπλέκεται σε διανοητική ασυνέπεια. Το ελεύθερο εμπόριο και οι αγορές σημαίνουν ότι οι ιδιοκτήτες ιδιωτικής περιουσίας μπορούν να λαμβάνουν ή να αποστέλλουν αγαθά από και προς άλλους ιδιοκτήτες χωρίς κρατική παρέμβαση.

Η κυβέρνηση παραμένει ανενεργή ως προς τη διαδικασία του ξένου και εγχώριου εμπορίου, επειδή υπάρχει ένας πρόθυμος (που πληρώνει δηλαδή) αποδέκτης για κάθε αγαθό ή υπηρεσία που αποστέλλεται. Ως εκ τούτου, όλες οι γεωγραφικές αλλαγές, ως αποτέλεσμα των συμφωνιών μεταξύ αποστολέα και παραλήπτη, πρέπει να θεωρούνται αμοιβαία επωφελείς. Η αποκλειστική λειτουργία της κυβέρνησης είναι η διατήρηση της εμπορικής διαδικασίας (με την προστασία του πολίτη και της εγχώριας ιδιοκτησίας).

Καταπάτηση της αμοιβαία επωφελούς συναλλαγής

Ωστόσο, όσον αφορά την κυκλοφορία των ανθρώπων, η ίδια κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει περισσότερα για να εκπληρώσει την προστατευτική λειτουργία της από το να επιτρέπει στα γεγονότα να ακολουθήσουν τη δική τους πορεία. Οι άνθρωποι, αντίθετα από τα προϊόντα, έχουν μια βούληση και μπορούν να μεταναστεύσουν. Συνεπώς, οι μετακινήσεις πληθυσμού, σε αντίθεση με τις αποστολές προϊόντων, δεν είναι αμοιβαία επωφελή γεγονότα καθ’ αυτά, επειδή δεν είναι πάντοτε – κατ’ ανάγκη και πάντοτε – αποτέλεσμα συμφωνίας μεταξύ συγκεκριμένου παραλήπτη και αποστολέα. Μπορεί να υπάρχουν αποστολές (μετανάστες) χωρίς πρόθυμους παραλήπτες. Στην περίπτωση αυτή, οι μετανάστες είναι ξένοι εισβολείς και η μετανάστευση αποτελεί πράξη εισβολής.

Η βασική λειτουργία μιας κυβέρνησης, είναι να αποτρέπει την ξένη εισβολή

Ασφαλώς, η βασική προστατευτική λειτουργία της κυβέρνησης περιλαμβάνει την πρόληψη των ξένων εισβολών και την απέλαση ξένων εισβολέων. Εξίσου ασφαλώς, για να το πράξει και να υποτάξει τους μετανάστες στην ίδια απαίτηση με τις εισαγωγές προϊόντων (που έχουν προσκληθεί από κατοίκους της χώρας), αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να επιτρέψει δικαιολογημένα το είδος της ελεύθερης μετανάστευσης, που υποστηρίζουν οι περισσότεροι ελευθεραγορίτες. Φανταστείτε ξανά ότι οι Η.Π.Α. και η Ελβετία άνοιγαν τα σύνορά τους σε όποιον ήθελε να έρθει – μόνο με την προϋπόθεση ότι οι μετανάστες θα αποκλειστούν από όλα τα δικαιώματα κοινωνικής πρόνοιας, τα οποία θα προορίζονταν για Αμερικανούς και Ελβετούς πολίτες.

Εκτός από το κοινωνιολογικό πρόβλημα δημιουργίας δύο διαφορετικών νοοτροπιών εγχώριων κατοίκων, προκαλώντας έτσι σοβαρές κοινωνικές εντάσεις, δεν υπάρχει αμφιβολία για το αποτέλεσμα αυτού του πειράματος στον σημερινό κόσμο. Το αποτέλεσμα θα ήταν λιγότερο δραστικό και λιγότερο άμεσο από το σενάριο της άνευ όρων ελεύθερης μετανάστευσης, αλλά και αυτό θα ισοδυναμούσε με μαζική ξένη εισβολή και τελικά θα οδηγούσε στην καταστροφή του αμερικανικού και ελβετικού πολιτισμού. Έτσι, προκειμένου να εκπληρώσει την κύρια λειτουργία της ως προστάτη των πολιτών της, μια κυβέρνηση κράτους με υψηλούς μισθούς δεν μπορεί να ακολουθήσει μια μεταναστευτική πολιτική του laissez-passer, αλλά πρέπει να πάρει περιοριστικά μέτρα.

Διόρθωση

Μια σοβαρή, δημοφιλής κυβέρνηση, που θέλει να διαφυλάξει την ιδιοκτησία των πολιτών της από την εξαναγκαστική κοινωνική αφομοίωση και την ξένη εισβολή, μπορεί να ξεκινήσει με διορθωτικές κινήσεις. Η διορθωτική μέθοδος έχει σχεδιαστεί για να βελτιώσει τα αποτελέσματα της εξαναγκαστικής κοινωνικής ενσωμάτωσης καθώς αυτή ήδη συμβαίνει (και οι εισβολείς είναι ήδη στη χώρα). Για την επίτευξη αυτού του στόχου, η κυβέρνηση πρέπει να μειώσει όσο το δυνατόν περισσότερο την δημόσια περιουσία.

Επιπλέον, ανεξάρτητα από το μείγμα ατομικής και δημόσιας ιδιοκτησίας, η κυβέρνηση πρέπει να υποστηρίξει – και όχι να ποινικοποιήσει – το δικαίωμα του ιδιοκτήτη ατομικής περιουσίας να δέχεται η να αποκλείει άλλους από την περιουσία του. Αν σχεδόν όλη η γη ανήκει σε ιδιώτες και η κυβέρνηση βοηθά στην εφαρμογή των δικαιωμάτων ατομικής ιδιοκτησίας, τότε οι απρόσκλητοι μετανάστες, ακόμη και αν η εισβολή έχει πραγματοποιηθεί, δεν θα μπορούσαν να πάνε πολύ μακριά.

Πρόληψη

Όσο πληρέστερα εφαρμόζεται αυτό το διορθωτικό μέτρο (όσο υψηλότερος είναι ο βαθμός ατομικής ιδιοκτησίας), τόσο λιγότερο θα υπάρξει ανάγκη για μέτρα προστασίας, όπως η φύλαξη των συνόρων. Το κόστος της προστασίας έναντι των αλλοδαπών εισβολέων κατά μήκος των συνόρων μεταξύ ΗΠΑ και Μεξικού, για παράδειγμα, είναι συγκριτικά υψηλό, διότι για μεγάλες εκτάσεις δεν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία στην πλευρά των Η.Π.Α.

Ωστόσο, ακόμα κι αν το κόστος της προστασίας των συνόρων μπορεί να μειωθεί με ιδιωτικοποίηση, δεν θα εξαφανιστεί όσο υπάρχουν σημαντικές διαφορές εισοδημάτων και μισθολογικές διαφορές μεταξύ των περιοχών εισόδου και εξόδου. Ως εκ τούτου, προκειμένου να εκπληρώσει τη βασική του προστατευτική λειτουργία, το κράτος στις χώρες με υψηλά εισοδήματα και μισθούς πρέπει επίσης να ασκεί προληπτικά μέτρα. Σε όλα τα λιμάνια εισόδου και κατά μήκος των συνόρων της, ως διαχειριστής της εξασφάλισης των πολιτών της, η κυβέρνηση πρέπει να ελέγχει αρχικά και κύρια όλα τα νεοαφιχθέντα άτομα για έγκυρη πρόσκληση από εγχώριο ιδιοκτήτη γης η ακινήτου – και όλοι όσοι δεν έχουν τέτοια πρόσκληση θα πρέπει να εκδιωχθούν/απελαθούν με δικά τους έξοδα.

Απόσπασμα από το The Case for Free Trade and Restricted Immigration. Μετάφραση: «Ελεύθερη Αγορά»
Ο Hans-Hermann Hoppe, είναι οικονομολόγος της Αυστριακής σχολής οικονομικής σκέψης και Λιμπερταριανός/αναρχοκαπιταλιστής φιλόσοφος με κοινωνικά συντηρητικές αρχές. Eίναι ομότιμος καθηγητής οικονομικών στο UNLV, διακεκριμένος ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Mises, ιδρυτής και πρόεδρος της «κοινωνίας ιδιοκτησίας και ελευθερίας» και πρώην συντάκτης της εφημερίδας Journal of Libertarian studies. Είναι συγγραφέας του βιβλίου: Democracy: The god that failed.
Ελεύθερη Αγορά


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση