Παντού στην υφήλιο υπάρχουν πλέον ηγέτες μειωμένων ικανοτήτων

Τι συνέβη και έπαυσαν να υπάρχουν ηγέτες; Και πώς συμβαίνει όταν τύχει και αναδειχθούν πολιτικοί με ικανότητες, εμφανίζεται πότε κάποια καμαριέρα;

Παρακολουθώντας τον τρόπο συμπεριφοράς των ηγετών των κρατών του κόσμου, αναρωτιέσαι αν παίρνουν αυτοί τις αποφάσεις, ή υλοποιούν προσχεδιασμένα σενάρια ως διαχειριστές εξουσίας.

Είναι εκπληκτικός ο τρόπος με τον οποίον στοιχίζονται οι θεωρούμενοι ηγέτες πίσω από κάποια εντολή, καλυμμένη πολλές φορές, ως διαπίστωση, καίτοι είναι εμφανές το άτοπον των επιχειρημάτων. Πώς είναι δυνατόν φερ’ ειπείν, να ακολουθούν όλοι την εντολή άνωθεν περί κυρώσεων στη Ρωσία, όταν υφίστανται αποδεδειγμένως ζημίες οι ευρωπαϊκοί λαοί, με τις επιχειρήσεις τους να στερούνται της δυνατότητας προώθησης αγαθών στη χώρα αυτή;

Ή πώς είναι δυνατόν να μη αντιλαμβάνονται ότι η ισλαμοποίηση της Ευρώπης προχωρεί με γοργά βήματα, και αντί να υπάρξει άμυνα, υπάρχει καταδίκη των χωρών που θέλουν να προστατευθούν;

Προ καιρού, η εφημερίδα "Le Monde" είχε παρουσιάσει την εικόνα της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής, αλλά μάλλον κανείς δεν θέλησε να προβληματιστεί πάνω σ’ αυτό. Με εντυπωσιακό τίτλο: "Αυτά τα παιδάκια που μας κυβερνούν", αναφέρει μεταξύ άλλων ότι «η κατάσταση απαιτεί ενήλικες και ενήλικες δεν υπάρχουν, ούτε στην Ουάσιγκτον, ούτε στις Βρυξέλλες».

Αλλά και οι "Financial Times" καταλόγισαν εφησυχασμό στους ευρωπαίους ηγέτες «που θεωρούν ότι η κρίση μπορεί να περιμένει για μετά τις διακοπές» και, επικρίνοντας κυρίως το Βερολίνο, κατέληξαν ότι «η Ιστορία δεν έχει συγχωρήσει όσους απλώς ήταν θεατές όταν η Ρώμη καιγόταν».

Το λέμε τακτικά αυτό όλοι μας στις αναλύσεις και τις συζητήσεις, αλλά το αντιμετωπίζουμε επιδερμικά. Αναγνωρίζουμε ότι λείπουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες, που μέχρι και τη δεκαετία του ’80, δεν ήσαν απλοί διαχειριστές αποφάσεων εξωθεσμικών κέντρων, αλλά πραγματικοί αρχηγοί που οδηγούσαν τους λαούς (έστω και λανθασμένα κάποιοι) και δεν σύρονταν από τα γεγονότα ούτε εκτελούσαν εντολές (συνειδητά αν ήσαν ικανοί, ασύνειδα αν δεν καταλάβαιναν).

Η απουσία από την πολιτική σκηνή του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου (αλλά και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ακόμη, παρά το αρνητικό κλίμα που τον συνόδευε) όχι μόνον δεν καλύφθηκε, αλλά το κενό επιχειρείται να καλυφθεί ακόμη και με καρικατούρες. Το κακό μ’ εμάς είναι, ότι θεωρούμε ακατάλληλο μόνον τον αρχηγό του αντίπαλου κόμματος, ενώ για τον «δικό» μας έχουμε τα μάτια κλειστά. Βλέπουμε τη βελόνα στο μάτι του άλλου και όχι το μπετονόκαρφο που είναι καρφωμένο στο δικό μας.

Το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι αν το γεγονός αυτό (που είναι παγκόσμιο σχεδόν, με τις λίγες εξαιρέσεις να επιβεβαιώνουν τον κανόνα) είναι τυχαίο ή αποτέλεσμα σκόπιμων διεργασιών. Τι συνέβη δηλαδή και έπαυσαν να υπάρχουν ηγέτες; Και πώς συμβαίνει όταν τύχει και αναδειχθούν πολιτικοί με ικανότητες, εμφανίζεται πότε κάποια Λεβίνσκυ ή καμαριέρα, πότε "εξεγερμένοι", πότε "τυχαία" γεγονότα, και αναδεικνύουν τους "πρόθυμους";

Στη δημοσιογραφία λέμε ότι επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις, δεν είναι συμπτώσεις. Γι’ αυτό και η διαπίστωση του "Monde" ότι «η κατάσταση απαιτεί ενήλικες και ενήλικες δεν υπάρχουν, ούτε στην Ουάσιγκτον, ούτε στις Βρυξέλλες», δεν είναι τυχαία. Ούτε πρόκειται για σενάριο "συνωμοσιολογίας". Οι αναφερόμενες εφημερίδες έχουν το αναγκαίο κύρος ώστε να μη θεωρηθεί ότι προχειρολογούν (άλλο αν παίζουν κι αυτές τα οικονομικοπολιτικά παιχνίδια των εκδοτών τους).

Πέραν τούτου, έχει γίνει πια κοινή συνείδηση, ότι εδώ και τρεις περίπου δεκαετίες υπάρχει στρέβλωση -ανά την υφήλιο- του πολιτικού συστήματος, που με διάφορες μορφές επικράτησε ανά τους αιώνες. Αντί δηλαδή η πολιτική να καθορίζει τα της οικονομίας, η οικονομία είναι αυτή που αναθέτει στην πολιτική να διαχειριστεί απλώς τα κοινά. Όταν άρχισαν να δίνονται σωρηδόν τα νόμπελ οικονομίας σε εκφραστές της Σχολής του Σικάγο, του Μίλτον Φρίντμαν, δεν είχε γίνει τότε αντιληπτό. Ίσως διότι η Θάτσερ που ανέλαβε την υλοποίηση της θεωρίας, ήταν ικανή και όχι απλή διαχειρίστρια.

Τώρα όμως φαίνεται καθαρά, ότι στους 10 ο ένας ικανός ηγέτης οδηγεί τους πρόθυμους εκεί που θέλει (όχι αυτός, αλλά το σύστημα). Αν μελετηθεί η περίπτωση Μέρκελ, όχι ως ηγέτιδας της Γερμανίας, αλλά ως "παιδιού του συστήματος", θα βγουν τα κατάλληλα συμπεράσματα.

Μακεδών
Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση