Ουδείς αγγίζει τον ανεξέλεγκτο Ερντογάν: Τα ψελίσματα γενικώς περί … Διεθνούς Δικαίου

Γράφει ο Παντελής Δ. Καρύκας 

Η Τουρκία πλέον δεν προκαλεί, απειλεί, ανοιχτά και ξεκάθαρα και λόγο δεν δίνει. Ο σουλτάνος, ο πολυχρονεμένος μας Ταγίπ ο Α΄, καθισμένος στο παλάτι των 1.000+ δωματίων, δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τις καταδίκες του Γιούνκερ ή του Τουσκ, ή για τις «αιχμές» του τάδε ή του δείνα.
Επίσης αδιαφορεί πλήρως για τις «σκληρές» – σπάνε σίδερο – ανακοινώσεις της Αθήνας περί διεθνούς δικαίου, Συνθήκης Λωζάννης – ή οποία κατά τη γνώμη ορισμένων δεν αλλάζει με τίποτα – ευρωπαϊκής προοπτικής και λοιπών.

Η Τουρκία, όσο και αν βαυκαλιζόμαστε περί του αντιθέτου, είναι ισχυρή. Οι ΗΠΑ δεν τολμούν, στην παρούσα φάση, να αγγίξουν ούτε τρίχα από το μουστάκι του Ερντογάν ο οποίος απειλεί ανοικτά να τινάξει στον αέρα τη νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ αν οι υπερατλαντικοί δεν του κάνουν τα χατίρια. Και ποια είναι αυτά τα χατίρια; Το πρώτο είναι οι Κούρδοι στο Αφρίν, το άλλο αφορά το ενεργειακό παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά και τις προκλήσεις στο Αιγαίο.

Και στο μεν Αφρίν, με ελάχιστες απώλειες, έχει κερδίσει, στρατηγικά, πλεονεκτήματα που δεν ακυρώνονται από την είσοδο μερικών ατάκτων εντός της πόλης. Η δε είσοδος φιλοσυριακών ατάκτων δυνάμεων στην πόλη μπορεί να έχει και μια δεύτερη ανάγνωση. Όπως είναι γνωστό πριν την έναρξη της τουρκικής επίθεσης Μόσχα και Δαμασκός είχαν ζητήσει από τους Κούρδους να παραδώσουν στις περιοχές τους στις δυνάμεις του καθεστώτος Άσαντ. Οι Κούρδοι αρνήθηκαν, η Τουρκία επιτέθηκε και τώρα το YPG παρακαλά για συριακή υποστήριξη.

Πόσο σίγουροι μπορεί να είναι οι Κούρδοι ότι οι φιλοσυριακές δυνάμεις δεν θέλουν να εισέλθουν στο Αφρίν για χάρη του Άσαντ και όχι για να ενισχύσουν, σοβαρά, τους ίδιους; Δεδηλωμένος στόχος της Άγκυρας ήταν η απομάκρυνση των Κούρδων ανατολικά του Ευφράτη. Αυτό θέλει να επιτύχει ο Ερντογάν. Η κατάκτηση συριακών περιοχών, παρουσία της Ρωσίας, την οποία χρειάζεται, μάλλον ήταν εκτός ατζέντας, εξαρχής.

Και οι ΗΠΑ τι κάνουν έναντι των Κούρδων συμμάχων τους; Τίποτα απολύτως πέραν μερικών ευχών για χαλάρωση της έντασης. Μπορούν να κάνουν κάτι περισσότερο χωρίς να κινδυνεύσει ολόκληρο το εποικοδόμημά τους στη Μέση Ανατολή; Η απάντηση είναι όχι. Οι ΗΠΑ χρειάζονται την Τουρκία όχι γιατί έχουν ψύχωση με τους Τούρκους, αλλά γιατί έχουν και πάλι αντιπαλότητα με τους Ρώσους.
Όσο η αντιπαλότητα αυτή εντείνεται τόσο δεν πρόκειται να διακινδυνεύσουν διάρρηξη των σχέσεών τους με την Άγκυρα για χάρη των Κούρδων της Συρίας, όπως δεν το έκαναν και για τους Κούρδους του Ιράκ μετά το ανόητο δημοψήφισμα Μπαρτζανί.

Στο άλλο μέτωπο, αυτό στην κυπριακή ΑΟΖ και στο Αιγαίο, η Τουρκία κυριολεκτικά αλωνίζει έναντι Ελλάδας και Κύπρου, άνευ αντίδρασης, τόσο από τον διεθνή παράγοντα, αλλά δυστυχώς και από τις ίδιες τις ενδιαφερόμενες χώρες.

Ελλάδα και Κύπρος θεωρούν ότι κάποιος από μηχανής θεός εκ της Εσπερίας θα σπεύσει να τις σώσει σε περίπτωση κρίσης. Αυτό δυστυχώς δεν ισχύει. Φάνηκε στις εξελίξεις με τις τουρκικές προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ που συνεχίζονται χωρίς ουδενός να ιδρώνει το αυτί, αλλά και από την παραλίγο νέα κρίση στα Ίμια όταν τουρκική, οπλισμένη με πυροβόλα και με ικανότητα μεταφοράς ελικοπτέρου, ακταιωρός, εμβόλισε ελληνικό, άοπλο σκάφος. Φάνηκε όταν, παρά τις δηλώσεις, το στεφάνι για τους πεσόντες του 1996 στα Ίμια ρίχτηκε παρουσία τριών τουρκικών σκαφών.

Και για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, η Τουρκία δεν ενεργεί ως διεθνής πειρατής διότι δεν πάει καλά στο Αφρίν ή νιώθει αδυναμία. Αντίθετα το πράττει διότι νιώθει ισχυρή και έχει τη ρωσική υποστήριξη, τουλάχιστον αναφορικά με το ενεργειακό παιχνίδι στην Ανατολική Μεσόγειο, καθώς η Μόσχα επιθυμεί να διεμβολίσει τα σχέδια της Δύσης για ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία μέσω των κοιτασμάτων της περιοχής.

Τουρκία και Ρωσία παίζουν ένα περίεργο win-win παιχνίδι αυτό το διάστημα το οποίο θα διακοπεί μόνο όταν ο σουλτάνος πάρει όσα ζητά από τους Αμερικανούς. Ο Ερντογάν θα εγκατέλειπε το δυτικό άρμα μόνο σε εξαιρετική περίπτωση. Πολλά μπορεί να του καταλογίσει κανείς, ανόητος όμως δεν είναι. Για αυτό και συνέτριψε το πρωτόκολλο κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, θέτοντας, εντός έδρας, ζήτημα Λωζάννης.

Τώρα τα όσα ψελλίζουμε εμείς περί δικαίου και συνθηκών είναι πολύ ψιλά γράμματα για ένα κράτος που, όπως και να το κάνουμε, η τήρηση των κανόνων δικαίου, ε’ δεν είναι και το φόρτε του.

MIgnatiou


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση