Ο «επαναστάτης» που έγινε... αρνάκι

Ο ευρωπαϊκός Τύπος, καθώς τελειώνει η γ’ αξιολόγηση, ασχολείται με τη μετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα από επαναστάτη της Αριστεράς κατά των μνημονίων στον καλύτερο φίλο τους.

Γράφει ο Ανδρέας Κωνσταντάτος

Σημειώνει ότι ο «δανειακός κορσές» έχει δεθεί σφιχτά μέχρι το 2060 -και αυτό με τη συναίνεση του κ. Τσίπρα - και υπογραμμίζει ότι ελήφθησαν μέτρα, όλα τα χρόνια, «που μάλλον κανένα ανεξάρτητο κράτος δεν θα ανεχόταν», σύμφωνα με την εφημερίδα Suddeutsche Zeitung, η οποία μας αποκαλεί μάλιστα «κράτος υπό ξένη διοίκηση».

Και δυστυχώς επιβεβαιώνεται καθημερινά, καθώς ακόμα και τώρα, που υποτίθεται ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια, που έχουμε πλεονάσματα και έστω μια αναιμική ανάπτυξη, η «αριστερή» κυβέρνηση Τσίπρα, όχι απλά ανέχεται αλλά συναινεί και σε νέα μέτρα. Συναινεί και με επιχειρήματα υπέρ των τραπεζών για 130.000 πλειστηριασμούς τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Συναινεί να έρθει νωρίτερα η αύξηση της φορολογίας στα χαμηλά εισοδήματα, όπως συναίνεσε και στις περικοπές των συντάξεων από το τέλος του έτους, προκειμένου να μπει στο πρόγραμμα το ΔΝΤ.

Συναινεί στην αύξηση του ΕΝΦΙΑ αν χρειαστεί και στη νέα περικοπή του ΕΚΑΣ σε όσους παίρνουν το επίδομα ακόμα.

Διαπιστώνεται μια πρωτοφανής υπακοή στους δανειστές, μια πρωτόγνωρη προθυμία για επιβολή ολοένα και νέων μέτρων από την κυβέρνηση, που βασίζεται σε μια «μπετόν αρμέ» κυβερνητική πλειοψηφία - που εξελέγη με σημαία της τον αντιμνημονιακό αγώνα και το σχίσιμο των μνημονίων...

Κανείς θα μπορούσε θα δει πίσω από όλα αυτά την απόλυτη επιθυμία για τη διατήρηση της καρέκλας και της βουλευτικής αποζημίωσης. Και σε χρόνους χαλεπούς αυτό μπορεί να αποτελέσει ένα κίνητρο για πολλά πολιτικά στελέχη της αριστεράς και της λαϊκίστικης δεξιάς του κ. Καμμένου.

Το να λες όμως πριν λίγες μέρες στη Βουλή, ότι το πολυνομοσχέδιο για πρώτη φορά δεν φέρνει ούτε ένα μέτρο και αμέσως μετά να έχουμε καταλόγους από νέα μέτρα, δηλαδή να εμπαίζεις ξανά και τους βουλευτές σου και την κοινή γνώμη, ξεπερνά την επιθυμία για την καρέκλα ακόμα και όρια του αμοραλισμού.

Ο κ. Τσίπρας έφερε ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο, από το οποίο τώρα προσπαθούμε να βγούμε και επίσης πέντε ακόμα χρόνια σκληρής λιτότητας, από τα οποία ελπίζουμε πως κάποτε θα βγούμε, δηλαδή φόρτωσε στη χώρα συνολικά 8 επί πλέον χρόνια κηδεμονίας ή όπως λέει ο ευρωπαϊκός Τύπος «ξένης διοίκησης».

Ήταν ανάγκη να γίνει τελικά τόσο μνημονιακός;

The Caller


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση