Γερμανικός Ηγεμονισμός: Η «ασθένεια» της Γερμανίας εκφοβίζει την Ευρώπη

Για να αντιληφθούμε την παρούσα συμπεριφορά της Γερμανίας, θα πρέπει να προσφύγουμε στην ιστορία της, ερευνώντας πληροφορίες, οι οποίες θα μας διασαφηνίσουν και θα μας ενισχύσουν στο να εξηγήσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα την παρούσα θέση της γερμανικής ελιτιστικής εξουσίας και του γερμανικού λαού απέναντι στα κράτη που την έχουν νικήσει κατά την διάρκεια των πολέμων.Η γερμανική πολιτική φιλοσοφία, και η μοίρα της Γερμανίας, αρχίζει από την αυτοκρατορία της Πρωσίας. Η πρωσική στρατοκρατία, μεταδόθηκε – μεταφυτεύτηκε σε όλη την Γερμανία, εμπότισε την γερμανική ψυχολογία και σχημάτισε τον γερμανικό ηγεμονισμό.

Επιπλέον επιβάλλεται να μην υποτιμούμε την ιστορία, κατά τη διάρκεια του 20ου αιώνα υπήρξαν δύο ολέθριες προσπάθειες αναβίωσής της πρωσικής αυτοκρατορίας, εγχειρήματα που οδήγησαν στην εκδήλωση των δύο Παγκοσμίων Πολέμων.

«Φοβάμαι να μου μιλήσουν μισομεθυσμένοι Γερμανοί κάποιας ηλικίας, πάντα μιλούν για τον πόλεμο, νομίζουν ότι ήταν υπέροχα, και όταν μεθύσουν, αποκαλύπτεται ότι είναι δολοφόνοι και νομίζουν ότι στην πραγματικότητα δεν ήταν όλα τόσο άσχημα» (Böll Heinrich, The Clown, Νόμπελ λογοτεχνίας).

Ας παρακολουθήσουμε πως γεννήθηκε το γερμανικό κράτος.

Το γερμανικό κράτος ήταν κατασκεύασμα των κινήσεων – επιλογών του πρωσικού κράτους, το οποίο είχε ολοσχερή επιρροή – κύρος σε ολόκληρη την πρωσική κοινωνία. Άλλωστε, το πρωσικό κράτος ήταν εθνικά πιο ομοειδές αντίθετα από τα υπόλοιπα γερμανικά κρατίδια η έθνη-κράτη. Η προέλευσή του πρωσικού κράτους ήταν στρατιωτικοπολιτική και όχι οικονομική και αυτός είναι ο λόγος της ολοσχερούς υπερισχύσεως του σε όλες τις τάξεις της Πρωσίας. Η οικονομία της Πρωσίας ήταν απόλυτα ελεγχόμενη από το πρωσικό-στρατιωτικό κράτος. Το φαινόμενο αυτό θα διατηρηθεί για πολλά χρόνια και θα παίξει πρωταρχικό ρόλο στην άνοδο του ναζισμού.

Αυτός ο συνδυασμός του απόλυτου μονάρχη με ένα μεγάλο και αποτελεσματικό στρατό γίνεται χαρακτηριστικό της Πρωσίας.

Απόσπασμα από την Βικιπαίδεια:

«Στις 18 Ιανουαρίου 1701 ο Φρειδερίκος Γουλιέλμος γιος του Φρειδερίκου του Γ΄ αναβάθμισε την Πρωσία σε Βασίλειο. Ο ίδιος απέφυγε επιθέσεις από την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ή την Πολωνία λαμβάνοντας τον τίτλο Βασιλιάς στην Πρωσία αντί Βασιλιάς της Πρωσίας. Ο Φρειδερίκος Α΄ που τον διαδέχτηκε στον θρόνο υπήρξε ο δημιουργός της ισχυρής Πρωσίας. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του η Πρωσία επεκτάθηκε αποκτώντας την μισή Σουηδική Πομερανία, με τη συνθήκη της Στοκχόλμης του 1720. Τον Φρειδερίκο διαδέχτηκε το 1740 ο Φρειδερίκος Β΄ που απέκτησε το προσωνύμιο Μέγας. Την χρονιά που ανέβηκε στον θρόνο ο Φρειδερίκος τα πρωσικά στρατεύματα εισέβαλαν στην αφύλακτη Σιλεσία. Το γεγονός υπήρξε αφορμή για τρεις πολέμους που ονομάστηκαν Σιλεσιανοί. Ο τρίτος Σιλεσιανός πόλεμος υπήρξε μέρος του Επταετή πολέμου που σάρωσε ολόκληρη την Ευρώπη.

Στον επταετή πόλεμο ο Φρειδερίκος συμμάχησε με την Μεγάλη Βρετανία, το Ανόβερο και την Έσση ενώ εναντίον του συνασπίστηκαν η Αυστρία, η Γαλλία, η Ρωσία και η Σαξωνία. Με το τέλος του πολέμου η Πρωσία κατάφερε να διατηρήσει την Σιλεσία. Το 1772 η Πρωσία επεκτάθηκε ακόμα περισσότερο έπειτα από τον πρώτο διαμελισμό της Πολωνίας. Η Πρωσία συμμετείχε στους πολέμους της Γαλλικής επανάστασης. Το 1795 υπέγραψε ανακωχή και αποσύρθηκε. Αναμίχθηκε όμως στη συνέχεια στους Ναπολεόντειους πολέμους στους οποίους ηττήθηκε και μετατράπηκε σε κράτος-δορυφόρο της Γαλλίας. Μετά την ήττα του Ναπολέοντα στην Ρωσία η Πρωσία εισήλθε πάλι στον πόλεμο στον αντιγαλλικό συνασπισμό.

Στο Συνέδριο της Βιέννης η Πρωσία ωφελήθηκε αποκτώντας την Ρηνανία και την Βεστφαλία. Οι κτήσεις αυτές ήταν ζωτικής σημασία για την μετέπειτα ισχυροποίηση της χώρας που την κατέστησαν πρωταγωνίστρια της Γερμανικής ενοποίησης.»

Εικόνα 1 Το βασίλειο της Πρωσίας.

Οι ναπολεόντειοι πόλεμοι δείξανε στους Γερμανούς ανώτερους στρατιωτικούς ότι ο «ακούραστος» και ενεργός στρατός είναι ο μαζικός στρατός. Ο γαλλικός μαζικός-λαϊκός στρατός ξεχώριζε στο ότι ήταν ανίκητος. Στη πρωσική κοινωνία η συμμετοχή στο στρατό ήταν προνόμιο ορισμένου αριθμού ανθρώπων, οι οποίοι κρατούσανε υλικά κατ’ εξαίρεση δικαίωμα από αυτή την συμμετοχή. Όπως ακολούθως, η γερμανική στρατοκρατία θα βρεθεί εφεξής στο ακόλουθο δίλημμα: αν ο στρατός τους εγκαθίδρυε το ελιτίστικο μοντέλο – μισθοφορικός, δεν θα κατάφερνε ουδέποτε να επικρατήσει στον μαζικό – λαϊκό γαλλικό στρατό. Από την άλλη, αν δημιουργούνταν ένας εθνικός – μαζικός στρατός, θα χρειαζόταν να δοθούν στους στρατιώτες πολιτικά δικαιώματα. Η ήττα της Πρωσίας και η κατάκτησή της από τον γαλλικό λαϊκό στρατό θα κατευθυνθεί τους μιλιταριστές στη δεύτερη λύση.

Η κατάληψη της Γερμανίας από τα γαλλικά στρατεύματα, κατεύθυνε τη γερμανική κοινωνία στο να ενστερνιστεί δύο δεδομένα που θα «φυτεύονταν βαθιά» στη συνείδησή της: τη βιομηχανία και το στρατό. Για να εκδιώξουν τους Γάλλους, θα έπρεπε να μαζικοποιηθεί ο στρατός τους, γεγονός που φανέρωσε την ανάδυση του εθνικισμού, καθώς ταυτόχρονα, θα έπρεπε να αναπτυχθεί και η βιομηχανία ώστε να είναι δυνατόν να εξοπλιστεί ικανοποιητικά ένας μαζικός στρατός.

Η βιομηχανική επανάσταση.

Η Βρετανία, που είχε την ισχυρότερη βιομηχανική εξουσία και δύναμη από τη βιομηχανική επανάσταση στα τέλη του 18ου αιώνα, αγωνιούσε εξαιτίας της ανάπτυξης της βιομηχανικής δύναμης της Γερμανίας. Για αυτό και σύναψε συμφωνίες με τη Γαλλία και την τσαρική Ρωσία προκειμένου να συγκρατήσει τη Γερμανία. Το αποτέλεσμα ήταν ο Μεγάλος Πόλεμος και μεγάλη ύφεση του 1930 καθώς και η μεγέθυνση του φασισμού στη Γερμανία. Τώρα παρουσιάζεται η ιστορία να επαναλαμβάνεται, τουλάχιστον σε οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Η Ευρωπαϊκή ένωση και η Γερμανία.

«Η Γερμανία εφαρμόζει στις χώρες που βρίσκονται με ελλείμματα το σχέδιο Κόμπρα. Το οποίο ήταν κοινή απόφαση του μετέπειτα προέδρου του ΔΝΤ (2000-04) και μετά και προέδρου της Γερμανίας (2004-09), Χορστ Κέλερ, του Σόιμπλε και δύο διευθυντών στο υπουργείο Οικονομικών που προέβλεπε τότε πώς θα γίνει η οικονομία της Ανατολικής Γερμανίας συμπληρωματική της Δυτικής. Συμπληρωματική οικονομία σημαίνει ότι δεν αναπτύσσεται μια οικονομία με βάση τις δυνατότητες και τις ανάγκες του πληθυσμού της, αλλά αναπτύσσεται με βάση τις συμπληρωματικές ανάγκες μιας άλλης χώρας. Είναι πολύ πιο περιορισμένη ανάπτυξη, δεν αξιοποιεί τον πλούτο μιας χώρας, και πολύ λιγότερο μπορεί να φέρει απασχόληση.

Αυτά όλα οδηγούν, κατά τη γνώμη μου, στο εξής φαινόμενο: ότι στη σημερινή Ευρώπη, και το βιώνουμε στην Ελλάδα, θα το πω πολύ φιλελεύθερα, αστικά, τυπολογικά, δεν έχουμε μια δημοκρατία του συνταγματικού λαού, δηλαδή των προβλέψεων του συντάγματος και της κυριαρχίας του, αλλά έχουμε μια «δημοκρατία» των κυρίαρχων αγορών.» Πηγή: (29 Νοεμβρίου 2013 Απόσπασμα από, ομιλία του Ν. Κοτζιά, συγγραφέα του βιβλίου Ελλάδα αποικία χρέους, στην εκδήλωση με τίτλο «Αντίσταση στη νέα Κατοχή» που πραγματοποιήθηκε στις 2 Οκτωβρίου στην αίθουσα του Άρδην, Ξενοφώντος 4. ardin-rixi.gr. Από το Άρδην τ. 94 που κυκλοφορεί.)

Η Γερμανία χρησιμοποιεί την δύναμη της οικονομικής Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης ώστε να ασκήσει μια νομισματική πολιτική που για την ίδια είναι επωφελείς, σε βάρος των περιφερειακών χωρών. Η Γερμανία ευημερεί, ενώ οι υπόλοιποι χάνουν την ανταγωνιστικότητα.

Είναι σε άπαντες γνωστό ότι πρόκειται για μια χώρα, έθνος – κράτος, με δυνατή παραγωγική βάση, με καλά συγκροτημένες – οργανωτικά κρατικές δομές και βέβαια εξαιρετικά άτεγκτη στις εργασίες της. Η Γερμανία εντούτοις, η τόσο δυναμική, δεν σταμάτησε να λογίζεται σαν μια δύσκολη υπόθεση – πρόβλημα για την Ευρώπη, διότι πάντοτε κυριεύετε από «ενδιάθετες» επεκτατικές βλέψεις, πρωτίστως στους λαούς της Ευρώπης.

Η αποπληθωριστική και ηγεμονική πολιτική της Γερμανίας απειλεί να μεταβάλει την Ευρώπη σε ζώνη ύφεσης, ανεργίας, φτώχειας, φανατισμού, και κοινωνικής αποδόμησης.

Στην πραγματικότητα, ο γερμανικός προτεσταντικός ηγεμονισμός εξαρθρώνει τα ευρωπαϊκά κεκτημένα της μεταπολεμικής «κουτσής» Ευρώπης, όπως το κοινωνικό κράτος, την αλληλεγγύη ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη, την ισοτιμία των πολιτών και την ομοφροσύνη στην λήψη των αποφάσεων. Το εντυπωσιακό, είναι η ευχέρεια με την οποία η Γερμανία καθιέρωσε ολοκληρωτικά και χωρίς αντιστάσεις τους επιλογές της σε οικονομικά και γεωπολιτικά δυνατές χώρες, όπως η Γαλλία και η Ιταλία.

Ο τρόπος που προχωράει η κρίση ωστόσο δείχνει ότι η ΕΕ κατά την γερμανική άποψη θεωρείται δεδομένο για την άσκηση παγκόσμιας επιρροής. Μια βαθμίδα ανόδου προς την παγκόσμια δύναμη. Όμως μολονότι η Γερμανία, ξεπρόβαλε μέσω του ευρώ σε μια παγκόσμια εξουσία, είναι έτοιμη να διακυβεύσει την ύπαρξη του, γιατί δεν είναι σε θέση να καταλάβει ότι το ευρώ στην ύπαρξη του είναι πολιτικό δημιούργημα και όχι οικονομικό.

Για ακόμα μια φορά στην ιστορία της, η Γερμανία βρίσκεται εγκλωβισμένη μιας πολύ ελάχιστης και ξεροκέφαλης αντίληψης του εθνικισμού, όμοιας απολίτιστης μορφής εθνικισμού που κατασυνέτριψε στο παρελθόν τον Γερμανικό Λαό. Ως ακολούθως, η Γερμανία απειλείται να δεχθεί μια τρίτη κατάρρευση μέσα σε δυο αιώνες, η τρίτη ήττα θα είναι εξαιρετικά πιο ισχυρή και κρίσιμη από εκείνη του 1945.

Ο μοναδικός λαός, ο οποίος με τις ξέφραγες ενέργειές του ουσιαστικά αντικατάστησε το «ρεύμα» της ευρωπαϊκής ιστορίας, ήταν οι Γερμανοί. Δυστυχώς εντούτοις γι’ αυτούς ήταν οι αρνητικοί πρωτοστάτες της ιστορικής περιόδου. Μετέβαλαν την ιστορία της Ευρώπης εις βάρος της Ευρώπης, γιατί απλά ήταν οι πλέον μη χρειαζούμενοι και ανίκανοι Ευρωπαίοι. Με τις δράσεις τους αποδώσαν στους Αμερικανούς την Ευρώπη και «εκτόξευσαν» την υπεροχή της Αμερικής. Το ακριβώς αντίστροφο από αυτό που κατόρθωσαν οι Έλληνες. Ο ελληνισμός απανταχού (κόσμος) με την νοημοσύνη τους και την ικανότητά τους απέφεραν την ηγεμονία στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Το γερμανικό προτεσταντικό δόγμα.

Οι λουθηρανοί αποδέχονται – πιστεύουν ότι ο άνθρωπος σώζεται με την πίστη του. Στην προτεσταντική κοινωνία η ίδια η Εκκλησία ως διοικητικός μηχανισμός έχει υποβαθμισμένο ρόλο, αυτό συμβαίνει και με τις δραστηριότητές της. Στην κοινωνία αυτήν το «εμείς» οπισθοχωρεί κάτω από την υποθετική διασφάλιση των δικαιωμάτων του «εγώ». Οι αγωνίες και οι έγνοιες των Γερμανών (προτεσταντών) για τα δάνεια προς τους ευρωπαίους «εταίρους» εκφράζουν ένα λουθηρανικό τρόπος σκέψης, κατά κύριο λόγο «σήμερα» όπου τόσο η καγκελάριος Μέρκελ όσο και ο πρόεδρος της Γερμανίας είναι «αφοσιωμένοι – πιστοί» προτεστάντες.

Οι αρχές του Λουθηρανικού Προτεσταντισμού διεισδύουν σε σημαντικό επίπεδο στην συμπεριφορά και την ζωή στην Γερμανία. Τα πρωταρχικά σημεία που διέπουν τον Λουθηρανισμού είναι ότι ο χρόνος είναι χρήμα άρα η ραστώνη (αραλίκι) δεν είναι θεμιτή, η διαφύλαξη των υποσχέσεων κυρίως σε οικονομικό επίπεδο αποτελεί βασικό συστατικό συμπεριφοράς. Ο Προτεσταντισμός παραχωρεί ιδιάζουσα βαρύτητα στο να μην έχει (οικονομικό) χρέος κανένας, καθώς το χρέος αποτελεί ανευθυνότητα, ιδιαίτερα στην γερμανική διάλεκτο ταυτίζεται με την σημασία της λέξης «αμαρτία». Η λέξη «χρέος» (Schulden) και η λέξη «ενοχή» (Schuld) έχουν την ιδία ρίζα).

Ο θεός υμνεί την εργασία και ανταμείβει τους ανθρώπους με πλούτη. Η ανταμοιβή εδώ εξοντώνει κάθε πνευματικότητα του Δυτικού Πολιτισμού. Όμως δεν είναι εφικτό να δημιουργήσουμε όλοι πλούτο. Αυτό δεν δηλώνει υποχρεωτικά ότι ένας φτωχός εργάτης έχει αποπέσει στα μάτια του Θεού, αν δουλεύει σκληρά και βιώνει βίο καλογερικό. Είναι κομμάτι της θείας μέριμνας να διαβιεί σε αυτή την κατάσταση, γιατί ο φτωχός δουλεύει από ανάγκη, και εφ’ όσον εργάζεται, αφοσιώνεται τον Θεό.

Εντούτοις ο Γερμανό-δυτικός καπιταλισμός ευδοκίμησε ολοκληρωτικά στην «φιλοσοφική» θεωρία που εγκωμίαζε την εργασία, την κερδοφορία, την «τιμιότητα» στις συναλλαγές, και τον δυτικό «ορθό λόγο», σχεδιάζοντας έτσι μια κατηγορία «ηθικού κανόνα» που αφορούσε τον επιχειρηματία καπιταλιστή, την διαγωγή του, την επιχείρηση του και το «περιβάλλον» του. Ο προτεσταντισμός, αναλογικά με άλλα θρησκευτικά δόγματα, ενστερνίσθηκε με μεγαλύτερη ευχέρεια αυτές τις πεποιθήσεις, καθότι ευρισκόταν σε ταύτιση ανάμεσα στην καπιταλιστική σκέψη και την προτεσταντική ηθική.

Ο «ζωτικής λειτουργίας χώρος» της Γερμανίας.

Lebensraum ή ζωτικός χώρος. Με την στρατηγική αυτή, ένα έθνος δικαιούται να εξαπλωθεί σε εδάφη, που του είναι απαραίτητα, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι δημογραφικές και οι παραγόμενες οικονομικές ανάγκες του.

«Είναι μια οικονομική και πολιτική θεωρία που εμφανίσθηκε περί το 1901 και έλαβε μεγάλη έκταση κατά την διάρκεια του μεσοπολέμου στη Γερμανία και η οποία και απετέλεσε τη δογματική βάση του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος του Χίτλερ». Πηγή: (Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια).

Ο «ελληνικός παροξυσμός» επιβεβαίωσε ότι η Οικονομική και Νομισματική Ένωση «νοσεί» σημαίνοντα πολιτικά και θεσμικά. Ταυτόχρονα η πολιτική συνδιαλλαγή ανάμεσα στην Γαλλία και την Γερμανία όπου και επικυρώθηκε με την Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1989 με την στρατηγική πολιτική κίνηση του Μιτεράν, ο οποίος εφησύχαζε με την άποψη ότι έτσι θα εξαλείψει το ισχυρότατο γερμανικό εργαλείο, με άλλα λόγια το Μάρκο, μέσω της ανταλλαγής του με το Ευρώ και της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, φάνηκε ότι ήταν ο Δούρειος Ίππος της Γερμανίας ενώπιον της Ευρώπης.

Οι πεποιθήσεις της Γερμανίας που κυριάρχησαν κατά το χρονοδιάγραμμα της ΟΝΕ συντέλεσαν στη συντήρηση της κατανομής εργασίας που ήταν στο πλαίσιο της ΕΟΚ και ο βόρειος άξονας (Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Αυστρία) επέβαλε και διατήρησε την κεφαλαιώδη θέση του, ενώ ο Νότος εξελίχθηκε σε περισσότερο καταναλωτικός αλλά και στρατηγικά αντιπαραγωγικός, ενώ οι τράπεζες του νότου εξαιτίας των χαμηλών επιτοκίων του Ευρώ επιδοτούσαν σπάταλα φθηνά καταναλωτικά δάνεια με τα οποία οι λαοί του Νότου προμηθεύονταν τα βιομηχανικά προϊόντα του Βορρά.

Η Ευρώπη συνίσταται από πολλά διαφορετικά έθνη, των οποίων η ποικιλομορφία πολιτισμού και πολιτικής κουλτούρας χωρίς αυτή να εκδηλώνεται απαραιτήτως από εθνικισμό, αποτελεί καίριο στοιχείο που μπλοκάρει την αποδοχή υπόστασης ενός «ευρωπαϊκού έθνους» κατά το παράδειγμα του «αμερικανικού λαού» των ΗΠΑ.

Η Ευρωζώνη και η υπόσταση της.

Η κεφαλαιώδης ύπαρξη της ευρωζώνης ορίζεται στο καταστατικό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το οποίο δεν επιτρέπεται να δανειοδοτεί κράτη, αλλά δύναται να δανείζει μόνο σε τράπεζες με ένα απίθανο χαμηλό επιτόκιο, οι τράπεζες με τη σειρά τους, κερδίζουν εισόδημα υπό τη μορφή ενός ποσοστού – μεριδίου από τις επενδύσεις τους σε εθνικά ομόλογα, έτσι διευκολύνουν την κυριαρχία των τραπεζικών μονοπωλίων. Αυτό που αποκαλείται «χρηματοοικονομικό-ποίηση» (financialization) του συστήματος είναι σύμφυτο χαρακτηριστικό της στρατηγικής των μονοπωλίων. Ένα συνακόλουθο είναι ότι η Ευρωζώνη αντιπροσωπεύει το 34% του γερμανικού εμπορικού ισοζυγίου.

Το ευρώ, με τον τρόπο που ορίστηκε μέσα από την Συνθήκη του Μάαστριχτ, έχει από-δημοκρατικοποιήσει άλλα όχι και από-πολιτικοποιήσει τη νομισματική και οικονομική ένωση στα μέλη της Ευρωζώνης. Πραγματικά, έχει υποχρεώσει σε μια πολιτική σκληρού νομίσματος στο σύστημα της Ευρωζώνης, υπό την οποία κάποιες χώρες, σαν τη Γερμανία, δύναται να ευημερούν, ενώ άλλες χώρες όχι.

Ο «φετιχισμός» της Γερμανίας.

«Ο φετιχισμός αποτελεί μια ειδική μορφή αποξένωσης, η οποία εμφανίζεται στον καπιταλισμό, και αποξενώνει τον άνθρωπο από τη φύση του ως κοινωνικό ον, αλλά και από τα προϊόντα της εργασίας του τα οποία του εναντιώνονται απορροφώντας και κλέβοντας του τις ιδιότητες. Οι άνθρωποι στον καπιταλισμό γίνονται «αφηρημένοι άνθρωποι» όπως ακριβώς και η εργασία γίνεται «αφηρημένη εργασία», για αυτό και ο Μαρξ λέει πως ο Χριστιανισμός, και ιδιαίτερα το προτεσταντικό δόγμα, αποτελεί την κατάλληλη μορφή θρησκείας για μια εμπορευματοποιημένη κοινωνία, ακριβώς επειδή βλέπει και εκείνη τον άνθρωπο ως αφηρημένο άνθρωπο». Πηγή: (Η προβληματική της έννοιας της ιδεολογίας στην Γερμανική ιδεολογία και της έννοιας του φετιχισμού του εμπορεύματος στο Κεφάλαιο). (Λαγωνικάκης Φραγκίσκος – Poexania. – 4/Μαρτίου/2014).

Το δίλημμα, το οποίο είχε «προσπεραστεί» μετά το 1945 με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεκινά σιγά σιγά να ξαναζωντανεύει ξανά στην Γερμανία. Καθότι ο ηγετικός της ρόλος, εξαιτίας της δημογραφικής, οικονομικής και πολιτικής δύναμης της, εγείρει ιστορικά εφιαλτικά φαντάσματα του παρελθόντος στους λαούς της Ευρώπης, όμως συγχρόνως ελκύει εσωτερικά την Γερμανία, με εθνικιστικές διαθέσεις. Και ηγεμονικά οράματα μίας Γερμανικής Ευρώπης.

Ο Χίτλερ είχε την αντίληψη ότι η δική του «Μεγάλη Γερμανία» ήταν ικανή και δυνατή ώστε να εξουσιάσει στην Ευρώπη. Την κατεύθυνε έτσι για δεύτερη φορά μέσα σε 30 χρόνια σε ένα πόλεμο. Τιμωρώντας την σε μία υποχώρηση – οπισθοδρόμηση που άφηνε την αίσθηση ότι μία επομένη γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη θα φαινόταν σαν υπόθεση μη ρεαλιστική.

Η Δυτική και η Ανατολική Γερμανία ήταν δύο διαφορετικά κράτη όπου και ευνοούνταν από τις ΗΠΑ και τη Σοβιετική Ένωση αντίστοιχα. Το γερμανικό έθνος κρατούσε ένα όπλο που «τρόμαζε» πολλούς, το γερμανικό μάρκο. Λίγο πριν από την Επανένωση, «ήχησε» από το προεδρικό μέγαρο στο Παρίσι: «Ό,τι είναι για εμάς η ατομική βόμβα, είναι για τους Γερμανούς το μάρκο».

Συμπέρασμα.

Κατά την χρονική περίοδο αυτή επιδιώκετε για ακόμη μια φορά ο γιγαντισμός της Γερμανικής εξουσίας στην Ευρώπη, με πιο «φίνο» – «ορθολογικό» σύστημα. Αρκετοί, γράφουν – μιλούν για το 4ο Ράιχ, το οποίο επιχειρείται μέσω της οικονομικής δικτατορίας και της υπερίσχυσης της γερμανικής τακτικής συστηματοποίησης, εργασίας και πειθαρχίας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Οι Γερμανοί την περίοδο αυτή δεν μεταχειρίζονται πολεμικά άρματα, όμως μηχανεύονται τις γνωστές μας προπαγάνδες τα τραπεζικά επιτόκια, και κρατικά χρέη (Schulden). Ωστόσο ο σκοπός είναι κοινός με τις προγενέστερες χρονικές περιόδους, αλλαγή των ευρωπαϊκών εθνών σε υποτελείς της Γερμανίας, που θα δουλεύουν για τα «ανώτερα» Γερμανικά κέρδη και θα διαβιώνουν σαν ενοικιαζόμενοι εργάτες στις χώρες τους.

Επίλογος.

Ο Αξιοπρεπής ελεύθερος δημοκράτης επιβάλλεται να μην λησμονεί ποτέ, πως αν λαχαίνει να μην είναι εργάτης αλλά να είναι ανάμεσα στα μεσαία κοινωνικά στρώματα, η απελευθέρωση του στο μέλλον δεν έγκειται στον καπιταλισμό μήτε στην πολιτική πρόθεση ορισμένων πολιτικών που θα υλοποιήσουνε δήθεν πολιτικές προάσπισης των μεσαίων τάξεων έναντι στην επιθετικότητα του «πλούτου». Ο καπιταλισμός δεν θα σταματήσει. Θα εξελίσσεται αχόρταγα με την υπερβολική συγκέντρωση πλούτου και εργαλείων χειραγώγησης και την υπερβολική φτωχοποίηση των μεσαίων κοινωνιών. Ο καπιταλισμός θα ρέπει στον αυταρχισμό και στην εκτενή αποσάθρωση των ηθικών νόμων και των θεσμών, τόσο στα κράτη που δυναστεύει όσο και μέσα στις ταυτόσημες δήθεν αναπτυγμένες κοινωνίες.

Χρήστος Κατσέας

Γεωπαρατήρηση

Σύνδεσμοι:

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Labels Γερμανία, Γεωπολιτική, Ευρώπη, Ροή

Γράψτε τα δικά σας σχόλια

Blogger Σχόλια για χρήση στο Blogger
Facebook Σχόλια για χρήση στο Facebook

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...

Top Social

slider1

Απoψεις

Ελλαδα

Ευρωπη

Κοσμος