Κίνδυνοι από την ακατανόητη επίσκεψη Ερντογάν

Του Γιάννη Σιδέρη

Ο πρωθυπουργός έχει βαφτίσει τις δημόσιες σχέσεις ως «πολυδιάσταστη Εξωτερική Πολιτική». Θεωρεί ότι του προσδίδουν εσωτερικό κύρος και διεθνή αναγνωρισιμότητα, μη κατανοώντας ότι αυτές μπορούν να αποβούν και επικίνδυνες.

Το κυβερνητικό επιτελείο, άμοιρο και άσχετο, συχνά ως τώρα δεν κατανοεί τις επιπτώσεις των επιλογών του. Στο επίκαιρο π.χ. θέμα της πώλησης πυρομαχικών στην Σαουδική Αραβία, κυριάρχησε δικαίως το θέμα του Παπαδόπουλου αφενός, η ανθρωπιστική διάσταση αφετέρου, που βόλευε και τον ανθρωπιστικό φερετζέ της εσωκομματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ. Υπαρκτά και τα δύο προβλήματα. Ωστόσο η όλη υπόθεση ενείχε και μία αθέατη, αλλά σοβαρή πολιτική πτυχή: Την έμμεση εμπλοκή της χώρα μας στο αιματηρό θέατρο της Μέσης Ανατολής.

Τα πυρομαχικά δε είναι σίγουρο ότι θα κατέληγαν μόνο στις ένοπλες δυνάμεις της Σαουδικής Αραβίας, την στιγμή που η Απόλυτη Μοναρχία στηρίζει εμπράκτως ένοπλες σουνιτικές τζιχαντιστικές οργανώσεις - του ISIS μη εξαιρουμένου – και οι οποίες στρέφονται κατά του σιϊτικού Ιράν και των συμμάχων του στην περιοχή (Ιράκ, Ασαντ, Χεζμοπλάχ, Αντάρτες Χούτι, κλπ), μέσα σε ένα μωσαϊκό παράξενων, μπερδεμένων συμμαχιών, όπου το Ισραήλ δεν μένει απέξω, και όπου… χάνει η μάνα το παιδί της.

Η ατζέντα

Ο Ερντογάν σταδιακά απομακρύνεται από τη Δύση (ΗΠΑ,ΝΑΤΟ, ΕΕ) και συνδέεται με τον άξονα Ρωσίας – Ιράν και των συμμάχων τους. Ως εκ τούτου η σκοπιμότητα του εδώ ταξιδιού του (7-8 / 12ου ), την ώρα που βρίσκεται απομονωμένος από τη Δύση, δημιουργεί ερωτηματικά.

Αν, ας πούμε, ζητούσε επανασύνδεση με τον δυτικό κόσμο, αρχής γενομένης από τη χώρα μας, θα ήταν αφελές, και ο Σουλτάνος δεν είναι. Η στροφή προς τη Ρωσία και το Ιράν, η υποβόσκουσα ένταση με το Ισραήλ, οι επαμφοτερίζουσες σχέσεις του, πριν με το σουνιτικό, τώρα με το σιϊτικό στρατόπεδο, η άρνησή του να αποδεχθεί τους ευρωπαϊκούς κανόνες, επιτείνουν την καχυποψία και την αποξένωση από την Ε.Ε.
Η Ελλάδα, μοιάζει σαν να έχει χάσει επεισόδια της νέας εποχής, και επιμένει στην… vintage εικόνα των ευρωτουρκικών σχέσεων, εμμένοντας στην ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας!

Θεωρείται δεδομένο ότι ο Σουλτάνος θα θέσει θέμα καταφυγής της τουρκικής «τρομοκρατίας» στη χώρα μας, για τους Τούρκους πολίτες που κατέφυγαν εδώ προκειμένου να γλυτώσουν τη φυλακή, ως οπαδοί του Ιμάμη Γκιουλέν. Το ίδιο βέβαιο θεωρείται πως θα απαιτήσει την έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών που έχουν ζητήσει πολιτικό άσυλο, καθώς και άλλων δύο στρατιωτικών που κρατούνται σε μέρος άγνωστο.

Επισήμως, τα θέματα που θα περιλαμβάνει η ατζέντα των συζητήσεων θα είναι: Μεταναστευτικό, Αιγαίο, Ασφάλεια στην ευρύτερη περιοχή, Οικονομική συνεργασία ( με έμφαση στα μεγάλα projects που ήδη έχουν γίνει γνωστά), σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας, Περιφερειακές εξελίξεις.

Ωστόσο αυτά θα μπορούσαν να συζητηθούν κατά την συνεδρίαση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας, τον Φεβρουάριο στην Θεσσαλονίκη, χωρίς να ενδυθούν τον βαρύγδουπο τίτλο «Μετά από 65 χρόνια Τούρκος πρόεδρος σε επίσημη επίσκεψη στην Ελλάδα».

Ε και; Θα αναφωνούσε κανείς. Όμως το Μαξίμου… δεν είναι «κανείς». Για την λογική του, η επίσκεψη θα σημαίνει ως μία ακόμη απόδειξη του αναβαθμισμένου κυβερνητικού και πρωθυπουργικού κύρους!

Επίσης η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι «ο διάλογος είναι σημαντικός σε μια φάση που οι γερμανοτουρκικές σχέσεις είναι στο Ναδίρ, ενώ ταυτόχρονα παρατηρείται ένταση στις σχέσεις ΗΠΑ –Τουρκίας, λόγω Συριακού».

Μα προχθές την Πέμπτη επικοινώνησαν Μέρκελ –Ερντογάν, συμφώνησαν για καλυτέρευση των διμερών σχέσεων, ενώ η καγκελάριος του υποσχέθηκε να επιταχυνθεί η παράδοση της οικονομικής βοήθειας που του έχει υποσχεθεί η Ε.Ε. για την ανάσχεση των μεταναστευτικών ρευμάτων.

Όσο για τη ένταση ΗΠΑ – Τουρκίας, η Ελλάδα είναι μικρός και αδύναμος εταίρος για να αναλάβει διαμεσολαβητική πρωτοβουλία τέτοιου μεγέθους. Άλλωστε κατά την εκεί μετάβασή του ο πρωθυπουργός, την στιγμή που εξέθετε στον Αμερικανό Πρόεδρο τα προβλήματα που δημιουργεί στη χώρα μας η τουρκική πολιτική, εισέπραξε την απάντηση - ες επήκοον των δύο αντιπροσωπειών - «Ο Ερντογάν είναι φίλος». Φίλος που ρέπει προς τους Ρώσους βέβαια, αλλά μικρό το δέμα της Ελλάδας να ρυμουλκήσει μεγαθήρια σε αλλαγή πορείας.

Τα ορατά πάντως, Αιγαίο, ΑΟΖ, Δίκαιο Θαλάσσης, Κυπριακό, τελούν ως έχουν, αποτελματωμένα, και ως εκ τούτου δεν είναι κατανοητή η πρόσκληση. Στη διεθνή πρακτική τέτοιες προσκλήσεις έχουν το νόημα της καλής διάθεσης, για επικύρωση συμφωνιών που τα κατώτερα κλιμάκια έχουν ήδη επεξεργασθεί και φέρει εις πέρας.

Η Θράκη

Κατά την επίσκεψη εγκυμονεί και ο κίνδυνος της Θράκης. Η μετάβασή του εκεί, οι συναντήσεις του με παράγοντες της μειονότητας, και κυρίως οι δηλώσεις του. Η Αθήνα π.χ. θα έχει το σθένος να του απαγορεύσει να μιλήσει σε ανοιχτή συγκέντρωση; Να υπενθυμίσουμε ότι πριν το δημοψήφισμα του Απριλίου, ευρωπαϊκές χώρες απαγόρευσαν στον Ερντογάν και σε αξιωματούχους του ΑΚΡ να μεταβούν και να μιλήσουν σε ανοιχτές συγκεντρώσεις, οξύνοντας έτσι τις σχέσεις τους με την Άγκυρα.

Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις αν μιλήσει σε στυλ Τσαβούσογλου, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Θράκη, χαρακτηρίζοντας την μουσουλμανική ως «τουρκική μειονότητα που τυγχάνει άνισης μεταχείρισης όπως και οι αντίστοιχες σε Σκόπια - Μακεδονία τα ονόμασε - Κόσοβο και Βουλγαρία»; Ενώ παράλληλα - επί ελληνικού εδάφους θυμίζουμε - ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης είχε διαβεβαιώσει: «Εμείς, ως μητέρα πατρίδα, ως Τουρκία, δεν θα σας αφήσουμε μόνους».

Μπορεί να διαχειριστεί κάτι τέτοιο η Ελληνική κυβέρνηση;
Διατηρούμε επιφυλάξεις…

ΥΓ: Είναι επικίνδυνοι και λόγω απρονοησίας. Τη μέρα που έκλεισε η συμφωνία επίσκεψης, ο Π. Καμμένος σε ομιλία του είπε ότι η Τουρκία γίνεται νέο Ιράν. Δεν τα λες αυτά όταν είσαι υπουργός Άμυνας και περιμένεις σε μια βδομάδα τον Ερντογάν. Αυτό είναι δουλειά των δημοσιογράφων, της ήσσονος αντιπολίτευσης ή των μικρών πολιτικών ομάδων. Όχι του υπουργού Άμυνας. Και ο υπουργός δεν είναι χθεσινός Συριζαίος. Τόσα χρόνια στο κουρμπέτι. Έλεος...

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση