Ο Τραμπ, ο Πούτιν και το «Ράιχ με τις δύο πρωτεύουσες»

Η ηγεμονική θέση της Δύσης στο παγκόσμιο power game εξαρτάται από την παρουσία και την ισχύ των ΗΠΑ. Αυτό είναι αξίωμα για την Ευρώπη μεταπολεμικά. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και μια πραγματικότητα που κάποιες δυνάμεις, διαφορετικές μεταξύ τους, πολύ θα ήθελαν να ανατρέψουν. Μεταξύ αυτών και η γερμανογαλλική συμμαχία.

Γράφει ο Μένιος Τασιόπουλος

Ουσιαστικά, το “Ράιχ με τις δύο πρωτεύουσες” που κυριαρχεί στην Ευρώπη σήμερα δεν θέλει την ισχυρή παρουσία των ΗΠΑ στην Ευρώπη, προσβλέποντας στην καθοριστική ενίσχυση του δικού του ρόλου. Το Βερολίνο σε πρώτο πλάνο και το Παρίσι σε δεύτερο, επιζητούν από κοινού να τοποθετούνται στο διεθνές παίγνιο της ισχύος, θεωρώντας τις υπόλοιπες χώρες-μέλη της ΕΕ σαν δική τους ενδοχώρα.

Η υποταγμένη Ευρώπη είναι χρήσιμη, πέρα από την εσωτερική αγορά της, στο να πιστοποιεί την ισχυρή παρουσία του γερμανογαλλικού άξονα στην Ευρασία. Στο σύμπλεγμα, δηλαδή, όπου η σχέση των υπερδυνάμεων Ρωσίας και Κίνας κινούν την ιστορία. Το μέτωπο, πάντως, της Ευρασίας συμπληρώνεται από την ισχυρή παρουσία της Ινδίας και η σχέση Κίνας-Ινδίας επηρεάζει την παγκόσμια ισορροπία.

Το ενδεχόμενο οι τρείς αυτές δυνάμεις να συνάψουν μεταξύ τους αρμονικές σχέσεις κονιορτοποιεί την δομημένη ισχύ της Δύσης, τουλάχιστον στις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και των οικονομικών ζωνών που ισχύουν και σήμερα.

Οι δύο πόλοι της Ευρώπης

Το σύμπλεγμα Γερμανίας-Γαλλίας, πάντως, θέλει τις ΗΠΑ μακριά, ούτως ώστε να έχει χώρο και περιθώρια, εάν θεωρήσει πως το συμφέρει να συμπράξει σε τρείς διαφορετικές και παράλληλες στρατηγικές συμπράξεις: με τη Ρωσία, την Κίνα και την Ινδία.

Ο άλλος πόλος της Ευρώπης, το Ηνωμένο Βασίλειο, ποτέ δεν έπαψε να βλέπει τις ΗΠΑ ως μια σπουδαία πρώην αποικία του, με την οποία έχει συγκροτήσει την περίφημη ειδική στρατηγική σχέση. Όσο οι ΗΠΑ αποδυναμώνονται από τα εσωτερικά τους προβλήματα, η Βρετανία ενισχύεται στο πλαίσιο της ειδικής σχέσης και κατ’ επέκτασιν το Λονδίνο αποκτάει ρόλο στο τοπίο της παγκοσμιοποίησης.

Η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, η παλαιά αντίπαλος των ΗΠΑ στην εποχή του διπολισμού και του Ψυχρού Πολέμου, έχει συμφέρον να βρει ένα πλαίσιο στρατηγικής συνεννόησης με τις ΗΠΑ. Αυτή ήταν σε γενικές γραμμές και η θεώρηση του Ντόναλντ Τραμπ, η οποία –μεταξύ των άλλων– επικροτήθηκε και οδήγησε στην εκλογή του.

«Αχυράνθρωπος»

Αλλά οι ΗΠΑ μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου έχουν υποστεί μετάλλαξη και πάσχουν από έναν δομικό δυισμό. Από την μια πλευρά είναι η Αμερική των Εθναρχών που θέλησαν να δομήσουν ένα παγκόσμιο έθνος. Από την άλλη πλευρά είναι η αποεθνικοποιημένη μητρόπολη των πολυεθνικών εταιρειών και των τραπεζών που επιζητούν την παγκόσμια ισχύ σε βάρος των εθνών, μη εξαιρουμένου και του αμερικανικού έθνους.

Ο Τραμπ εξελέγη, αλλά δεν του επιτρέπουν να κυβερνήσει. Η ολιγαρχία του χρήματος έχει επενδύσει τα πάντα στην παγκοσμιοποίηση, η οποία ενισχύει τους “κόκκινους” μανδαρίνους της Κίνας. Είναι παράλογο και όμως συνέβη προ ολίγων ημερών. Με ομοφωνία Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανών ψηφίσθηκαν στο Κογκρέσο νέες κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας.

Την ίδια στιγμή που εξελίσσονταν τα πρώτα κοινά ναυτικά γυμνάσια Ρωσίας-Κίνας, το Κογκρέσο ψήφιζε –ως αντίδραση σε fake news περί εμπλοκής της Ρωσίας στις αμερικανικές εκλογές– το “τέλος της ιστορίας” της Δύσης. Μια νέα πτώση της Ρώμης…

Πηγή "Σταύρος Λυγερός"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση