Η "δημιουργική ασάφεια" του Γιούνκερ για την Τουρκία
Εδώ παπάς εκεί παπάς… Τερμάτισε το κοντέρ
Η εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην Τουρκία πάσχει από… σαφέστατη ασάφεια, καθώς τη μια λένε το ένα καταδικάζοντας τα εξωπραγματικά που συμβαίνουν στη χώρα του Ερντογάν που καμία σχέση δεν έχουν με το ευρωπαϊκό κεκτημένο και την άλλη «γλύφουν» προς την κατεύθυνση της Άγκυρας σε μια επανάληψη της κατευναστικής πολιτικής που παγίως ασκείται, η οποία φαίνεται πως έχει καταντήσει… εθισμός.
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το άρθρο που δημοσίευσε ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ στη γερμανική εβδομαδιαία εφημερίδα, Bild am Sonntag, στο οποίο καλεί για την αναβίωση των σχέσεων της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Περισσότερη πολιτική ορθότητα… ψοφάς, αν υποτεθεί μάλιστα ότι οι τομείς της συνεργασίας που προδιέγραψε ο Γιούνερ, είναι αυτοί του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας, η ασφάλεια και η ενέργεια…
Αυτό το τελευταίο ειδικά είναι πολύ πονηρό και θα πρέπει να προσεχθεί πολύ από την ελληνική πλευρά, καθώς κρύβει ένα «υπονοούμενο» για το Κυπριακό, αν διαβάζουμε καλά «πίσω από τα γράμματα», το οποίο προφανώς θα αφορά ενεργότερη ευρωπαϊκή εμπλοκή στην προσπάθεια επίλυσης και ασφαλώς το να δοθεί στην Άγκυρα αυτό που επιδιώκει παγίως, το να καταστεί ενεργειακός κόμβος από όπου θα εξαρτάται η τροφοδοσία της Ένωσης.
Δηλαδή εκεί που η ΕΕ πολεμάει να μειώσει την εξάρτηση από τη Ρωσία, να δημιουργήσει μία ακόμη, κατά την υποκειμενική μας άποψη, δυνητικά χειρότερη και πιο επικίνδυνη. Η ελληνική πλευρά πρέπει να επεξεργαστεί κε νέου τη στρατηγική της και να χαράξει κόκκινες γραμμές, με πρώτη από όλα την ξεκάθαρη άρνηση απεμπόληση υπάρχοντος κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την αντικατάστασή του με ένα άλλο, πειραματικό, με αμφίβολη επιβίωση και θνησιγενές.
Κατά τα άλλα, ο Γιούνκερ προσπάθησε «να χαϊδέψει τα αυτιά» των Τούρκων τασσόμενος εναντίον του πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου, του οποίου την πρώτη επέτειο είχαμε πρόσφατα. Μπορεί ο Γιούνκερ να υποστηρίζει τους δημοκρατικούς θεσμούς στην Τουρκία, αυτό δεν του δίνει όμως το δικαίωμα να μην αντιλαμβάνεται και να εκφράζει ως «φωνή» των Ευρωπαίων πολιτών, ότι οι κανόνες της δημοκρατίας δεν έχει σημασία αν καταπατούνται από πραξικοπηματίες ή από εκλεγμένους ηγέτες, διότι στρέφεται εναντίον του ευρωπαϊκού κεκτημένου, εναντίον της φιλοσοφίας, των αρχών και των αξιών της Ένωσης.
Κι όλα αυτά για να αντιμετωπίσει τις κατηγορίες Ερντογάν ότι οι χώρες-μέλη της ΕΕ δεν στήριξαν την Τουρκία «όσο έπρεπε», διότι δεν της παρέδωσαν με συνοπτικές διαδικασίες αυτούς που η Τουρκία αποκαλεί πραξικοπηματίες, οι οποίοι όμως μαζί με τους χαρακτηρισμένους αναλόγως στην Τουρκία, ανέρχονται πλέον σε εκατοντάδες χιλιάδες, επειδή ήταν ακόλουθοι του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν.
Για να μην αναφέρει κανείς τις πολλαπλές και βάσιμες αμφιβολίες που έχουν εγερθεί σε όλη την Ευρώπη για το αν το πραξικόπημα ήταν γνήσιο, ή είχε και ψήγματα «στησίματος» από την πλευρά του αδίστακτου προέδρου της Τουρκίας, ένα πρόσωπο το οποίο εκλέγει περίπου το 50% του πληθυσμού, αν αυτό λέει κάτι στον Γιούνκερ για τις πιθανότητες ανάπτυξης σχέσεων ουσίας και προσέγγισης της Ένωσης με τον καιρό, χωρίς να τη μολύνει με τις μεσαιωνικές της παθογένειες, κυριολεκτικά και μεταφορικά και τον άκρατο λαϊκισμό του όχι και τόσο… ευσταθή διανοητικά ηγέτη της.
Ο Γιούνκερ θα έπρεπε επιτέλους να αντιλαμβάνεται ότι το να διακηρύσσει πως η ΕΕ έχει ζωτικό συμφέρον σε μια σταθερή, δημοκρατική και οικονομικά ευημερούσα Τουρκία, ξεφεύγει και από τα όρια της πολιτικής ορθότητας, καθώς εάν αυτές οι προϋποθέσεις πληρούνταν, θα πρέπει να μας εξηγήσει για ποιον λόγο η Τουρκία δεν θα επεδίωκε να ελέγξει την ίδια της Ένωση.
Τόσο έλλειψη μνήμης χαρακτηρίζει τους αξιωματούχους της Ένωσης, ώστε λησμόνησαν τον φαιδρό Εγκεμέν Μπαγκίς, να κάνει μαθήματα στην Ένωση και να ζητά την ένταξη της Τουρκίας, ώστε να μας πει στη συνέχεια ως αντάλλαγμα τη συνταγή της οικονομικής της επιτυχίας για να σώσει την ενωμένη Ευρώπη από την ύφεση; Δεν αντιλαμβάνονται πως όσο πιο ισχυρή αισθάνεται η Τουρκία τόσο πιο άκαμπτη και αλαζονική γίνεται στις διεθνείς της σχέσεις;
Κατά συνέπεια, με ποια λογική κύριε Γιούνκερ συνεχίζεται να παπαγαλίζετε το ότι είναι προς το συμφέρον της Ένωσης μια Τουρκία η οποία όσο πιο ισχυρή αισθάνεται τόσο μεγαλύτερους πονοκεφάλους προκαλεί στις Βρυξέλλες και σε επιμέρους κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής οικογένειας; Πόσες φορές έχουν δηλώσεις Τούρκοι αξιωματούχοι ότι δεν έχουν ανάγκη την ΕΕ και ότι έχουν άλλες εναλλακτικές, επιμένοντας ότι αν είναι να ενταχθούν, αυτό θα γίνει με τους δικούς τους όρους;
Τούτων λεχθέντων, πόσο αστείο ακούγεται να γράφει ο Γιούνκερ, ότι παρά τις πρόσφατες «διαφωνίες» (τι ευγενής…) οι Βρυξέλλες εξακολουθούν να επιθυμούν να επεκτείνουν τις σχέσεις τους με την Άγκυρα και να καλεί την Τουρκία «να δείξει τα ευρωπαϊκά της χρώματα», ακολουθώντας αυστηρά τις βασικές αρχές της Ευρώπης;
Κύριε Γιούνκερ, η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, όχι του ευκταίου και όποιος καταπατά τις βασικές αρχές της λογικής, αργά ή γρήγορα πληρώνει το τίμημα. Μεταξύ πραγματικών φίλων πρέπει να λέγονται αλήθειες, όχι να κοροϊδευόμαστε όλοι μεταξύ μας και μάλιστα δημοσίως. Η ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική, θα πρέπει επιτέλους να σοβαρευθεί.
Πηγή Defence-Point
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...