Το μέλλον της Ευρώπης μετά το τέλος της κηδεμονίας από τις ΗΠΑ

Tου Δημήτρη Βαρτζόπουλου

Υπάρχουν περίοδοι στην ιστορία, όπου τίθενται τα θεμέλια κυριολεκτικά νέων εποχών, χωρίς ιδιαίτερες τυμπανοκρουσίες. Χωρίς λοιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς δημιουργούνται προΰποθέσεις, επί των οποίων αναποδράστως προκύπτουν γεγονότα καθοριστικά των εξελίξεων.

Έτσι και εν προκειμένω μετά την εκλογή Τραμπ. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, νομίζω, ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ εκπλήσσει εξαιρετικά πολλούς, ιδίως στην γηραιά Ήπειρο. Στην εδώ από δεκαετίες επικρατούσα πολιτική κουλτούρα έχει πράγματι ξεσυνηθίσει κανείς, να παίρνει τις προεκλογικές εξαγγελίες "σαν γνήσια νομίσματα (κατά μία προσφιλή γερμανική έκφραση). Ελάχιστοι περίμεναν, να κάνει πράξη ο κ. Τραμπ όλες τις υποσχέσεις του. Και όμως τις κάνει.

Οι ΗΠΑ πλέον είναι εμπορικός αντίπαλος της Ευρώπης, κυρίως της Γερμανίας, αλλά φυσικά και της Γαλλίας και της Ιταλίας και όλων των λοιπών, στο βαθμό, που τους αφορά. Η συμμετοχή τους στο ΝΑΤΟ δεν είναι πλέον ανεπιφύλακτη, ζητούν περισσότερα χρήματα από τα άλλα μέλη, μεγαλύτερη συμμετοχή, η προστασία τους δεν δίδεται άνευ ανταλλαγμάτων, πλέον! Η νέα Αμερική του κ. Τραμπ ασχολείται κυρίως με τον εαυτό της, παύει, να κάνει τον κηδεμόνα των προγόνων της.

Καιρός ήταν!

Οι δηλώσεις της κας Μέρκελ μετά την τελευταία σύνοδο των 7 μεγαλύτερων οικονομιών, ότι η Ευρώπη θα πρέπει, να χειραφετηθεί οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά, σηματοδοτούν την εμφάνιση εντελώς νέων καιρών.

Η προσπάθεια βεβαίως να εμφανισθεί, ως αντίβαρο, μία στοιβαρά συμμαχία με την Κίνα, ας ελπίσουμε, ότι γίνεται προς το θεαθήναι και μετά λόγου γνώσεως. Μέχρις ότου η κινεζική αστική τάξη σαρώσει τους δικτάτορες, που την κυβερνούν και στείλει στον κάλαθο της ιστορίας τα ανδρείκελα του κομμουνιστικού κόμματος, η κατάσταση στην χώρα αυτή θα είναι ασταθής και επισφαλής.

Και τι γίνεται τώρα, χωρίς τους εξαδέλφους εξ Αμερικής;

Προφανώς το θέμα είναι, σχεδόν αποκλειστικώς, οι αμυντικές δαπάνες. Μετά την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου η Γαλλία αποτελεί την μόνη πυρηνική αξιόμαχο στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης. Η Γερμανία κοροϊδεύει τον κόσμο διατηρώντας στην Bundeswehr λιγότερους υπό τα όπλα και από την κατά 8 φορές μικρότερη Ελλάδα. Την κατάσταση του εξοπλισμού τους ελεεινολογούν και οι ίδιοι. Ιταλοί και Ίβηρες είναι διακοσμητικοί. Οι λοιποί ανάξιοι λόγου.
Πλήν ημών φυσικά, που διαθέτουμε αναλογικώς στράτευμα εκ των μεγαλυτέρων και ικανοτέρων.

Η οικοδόμηση ξεχωριστής, αποκλειστικώς Ευρωπαϊκής, αμυντικής δύναμης, πλην της πολιτικής βούλησης απαιτεί και κάτι άλλο, πολύ δυσκολότερο στην ανεύρεσή του: χρήματα. Άρα νέα δομή προϋπολογισμών. Άρα νέους δημοσιονομικούς κανόνες. Άρα νέα ενιαία και αυστηρά οικονομική διοίκηση για να τους τηρεί και εξασφαλίζει. Άρα νέα πολιτική θέσμιση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Και πως γίνεται αυτό;

Ομολογώ, ότι δεν υπήρξα ποτέ θαυμαστής του Πιερ Μοσκοβισί. Δεν είναι μόνον, ότι είναι σοσιαλιστής, είναι και τέως Υπουργός , δηλαδή επιλογή, του χειρότερου Προέδρου της Γαλλίας όλων των εποχών ( θα μου πείτε , το ίδιο δεν ισχύει και για τον Μακρόν; τούτο όμως ουχί της παρούσης..). Παρ´ όλα αυτά και προς επίρρωση της γνωστής ελληνικής παροιμίας (από... και από... μαθαίνεις την αλήθεια) ο Επίτροπος έθεσε το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων:

Θα υπάρξει λαϊκή εξέγερση αν η Ευρωζώνη δεν μειώσει τις αποκλίσεις της προειδοποίησε σε συνέντευξή του . Αν διατηρηθεί το σημερινό status quo, η Ευρωζώνη απειλείται άμεσα. Στην ουσία δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση από την εξέλιξη της Ευρωζώνης. Είναι απαραίτητο όσοι εμφανίζουν ελλείμματα να τα εξαλείψουν και όσοι έχουν πλεονάσματα να τα χρησιμοποιούν για το κοινό όφελος, μέσω μίας επενδυτικής προσπάθειας, ενώ χαρακτηρίζει απειλή τις αποκλίσεις.Παράλληλα εκφράζει την άποψη ότι όλα τα μέλη της Ευρωζώνης γνωρίζουν ότι είναι ανάγκη να γίνουν βήματα προς τα εμπρός, παρόλο που κάνει σαφές ότι τα «ασφαλή ενεργητικά», στα οποία αναφέρθηκε έγγραφο της Επιτροπής, δεν θα πρέπει να συγχέονται με τα ευρωομόλογα, όσο κι αν αποτελούν ένα πρώτο βήμα.Επιπλέον, υπεραμύνεται της θέσης της Κομισιόν για έναν κοινό προϋπολογισμό και κατ' επέκταση έναν υπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης, προσθέτοντας ότι αυτό που είναι επίσης αναγκαίο είναι η άσκηση ενιαίας πολιτικής.

Άρα η εξέλιξη των πραγμάτων είναι δεδομένη. Το ζήτημα είναι, εάν εμείς θα συμμετέχουμε σ´ αυτά.

Ο Economist άφηνε τις προάλλες, να εννοηθεί ότι όλη η Ελλάς λειτουργεί σαν μία τουριστική επιχείρηση. Δουλεύει μία σαιζόν και μετά ζεί από το Ταμείο Ανεργίας μέχρι την επομένη. Δεδομένων των νέων συνθηκών ίσως να κάνουμε και για συνοριοφύλακες.

Φθάνουν αυτά; Garçons & Security?

Εάν δεν υπάρξει ριζικός εξευρωπαϊσμός δομών, πολιτικής και πολιτικού προσωπικού προφανώς θα αποδειχθεί, ότι έχουν δίκαιο.

Πηγή Voria


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση