Οι πολύχρωμες πεταλούδες των γαλλικών εκλογών

Γράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος

Αυθόρμητα, με γνήσιο ταξικό ένστικτο, συσπειρώθηκε η γαλλική ελίτ σέρνοντας βαρόνους και άλλους εύπορους υποτακτικούς της στην ουρά του Μακρόν ενόψει του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών. Η αντίθετη πλευρά, πατριώτες κάθε χρώματος, αγρότες, μικρομεσαίοι και φτωχοί, παιδεύονται ακόμα με τις βαριές αλυσίδες τους.

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας και άλλοι της κατ’ όνομα Αριστεράς διχάζουν όσους ψήφισαν Μελανσόν με το επιχείρημα των υποστηρικτών του Μακρόν: Λεπέν = φασισμός. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας από το 20% έχει πέσει στο 1%, αλλά απτόητο παριστάνει ότι αυτό είναι ο αυθεντικός εκπρόσωπος του γαλλικού λαού και της εργατικής τάξης. Οι εργάτες, όμως, έχουν από καιρό μετακομίσει μαζικά στο Εθνικό Μέτωπο όπου αποτελούν περίπου τη μισή εκλογική του δύναμη. Σύγχυση φρενών και αλαζονεία.

Η άρχουσα ελίτ παρουσιάζεται γυμνή στο εκλογικό σώμα όπως ο βασιλιάς στο παραμύθι του Άντερσεν. Γυμνή, άσχημη και ανίκανη, χωρίς εναλλακτικές ιδέες και πρόσωπα της προκοπής. Από τον Ντε Γκώλ, τον Μιτεράν και τον Σιράκ ξέπεσε στον Μακρόν, πρόθυμο υπηρέτη της Γερμανίας και των ανθρώπων που σπρώχνουν σε μοιραίες πολεμικές συγκρούσεις με το επιχείρημα ότι μια χώρα-νάνος, όπως η Βόρεια Κορέα, απειλεί την Υπερδύναμη. Και θέλουν να το καταπιούμε αμάσητο.

Ο Μελανσόν αρνήθηκε αρχικά να προσχωρήσει στη λογική υπέρ Μακρόν και εμμέσως προέτρεψε τους ψηφοφόρους του να μη διστάσουν να ψηφίσουν Λεπέν στον δεύτερο γύρο. Τελικά, όμως, χωρίς να στηρίζει Μακρόν (όπως το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας), αποκλείει ρητά το ενδεχόμενο ψήφου στη Λεπέν. Να δούμε τι θα πουν οι ψηφοφόροι. Η αρχική θέση του, ωστόσο, δεν ήταν αβάσιμη επειδή:

Πρώτον, αναγνώριζε ότι ισχυρή μερίδα του εκλογικού σώματος της Λεπέν και πολλοί δικοί του ψηφοφόροι έχουν κοινή κοινωνική προέλευση και κοινή πολιτική αντίληψη-επιθυμία αποδοκιμασίας των κατεστημένων πολιτικών δυνάμεων. Οι κοινές τους κοινωνικές ρίζες και πολιτικές επιθυμίες ορίζουν την αντίθεσή τους: Είναι εξ αντικειμένου ανταγωνιστικές διεκδικώντας την ηγεμονία η κάθε μια για λογαριασμό της, άσχετα από την ψήφο στις προεδρικές εκλογές. Ο Μελανσόν χάρισε «πλεονέκτημα συνέπειας και τόλμης» στη Λεπέν.

Δεύτερον, άνοιγε για την Αριστερά μια διαφορετική οπτική και προοπτική, προσαρμοσμένη στη σημερινή πραγματικότητα: Βασίζεται, δηλαδή, στο ότι σήμερα δεν αντιπαρατίθενται οι εργάτες με τους αστούς για την προλεταριακή επανάσταση, αλλά οι ελίτ και οι οπαδοί της Παγκοσμιοποίησης υπό τις ΗΠΑ με όσους υπερασπίζονται την πατρίδα τους, την ανεξαρτησία της, την εθνική και τη λαϊκή κυριαρχία.
Οι ψηφοφόροι του Μελανσόν

Ο Μελανσόν δεν άντεξε στην πίεση της παραδοσιακής Αριστεράς και αυτό δεν αποκλείεται να το πληρώσει στις εθνικές εκλογές. Αν οι ψηφοφόροι του απορρίψουν τη στρατηγική συμβιβασμού με την κυρίαρχη ελίτ στον δεύτερο γύρο, τότε θα τους χάσει και στις εθνικές εκλογές.

Το εκλογικό αποτέλεσμα θα κριθεί και από την αποχή και το λευκό. Το Σύστημα επιδιώκει παγίως και πέτυχε να μην ενδιαφέρεται ή και να απεχθάνεται ο κόσμος την ανάμιξη στα κοινά. Η προεκλογική περίοδος περιορίζεται σε ελάχιστες μέρες, οπότε ο κόσμος δεν προλαβαίνει ούτε καν να μυρίσει τα νοούμενα και υπονοούμενα των εκλογών.

Όλο το σκηνικό υποβαθμίζει τη σημασία των εκλογών. Στέλνει το μήνυμα ότι έχουν μηδενική αξία, διότι δεν αλλάζουν τίποτα -σύμπτωση ακροαριστερής και συστημικής αντίληψης. Κορυφαίες αποδείξεις είναι π.χ. η «τούμπα Τσίπρα» στο ελληνικό δημοψήφισμα και οι προσπάθειες να ανατραπεί το δημοψήφισμα υπέρ του Brexit εξ ου και η απόπειρα επανόδου του Μπλερ.

Το αποτέλεσμα είναι, σε περίπτωση δυσκολιών όπως τώρα, ο λαϊκισμός και η δημαγωγία να επικρατούν. Ο λαϊκισμός είναι ο πρωτότοκος γιός του κάθε Συστήματος που καλλιεργεί στους πολίτες την αδράνεια, τους σπρώχνει στην αδιαφορία ή στην αηδία για την πολιτική, που τους θέλει απολιτικούς.

Οι νεαροί διαδηλωτές στο Παρίσι (ούτε Μακρόν ούτε Λεπέν) διακήρυξαν τα συναισθήματά τους. Πλην, όμως, ο εκλογικός νόμος δεν περιλαμβάνει την αποχή και το λευκό στο αποτέλεσμα για την εκλογή Προέδρου ή για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Οι διαδηλωτές νομίζουν ότι συγκρούονται με το Σύστημα αλλά είναι ήδη αιχμάλωτοί του.

Σε τέσσερα ισοδύναμα κομμάτια μοιράστηκε ο κόσμος στον πρώτο γύρο των εκλογών. Η πολυδιάσπαση της Δεξιάς επέτρεπε ενδοπαραταξιακούς συμβιβασμούς και συμμαχίες, ανάδειξη ποικίλων ηγετών, έτσι ώστε η μεν πραγματική τους αξία να φθίνει, αλλά η βιτρίνα της παράταξης να ανανεώνεται. Αυτό τέλειωσε, τα κόλπα σώθηκαν, τα κόμματα της ελίτ καθεύδουν.

Η παραδοσιακή Αριστερά υπέκυψε στην άρχουσα ιδεολογική γραμμή της ελίτ και πιθανόν η αναλαμπή Μελανσόν να αποδειχθεί πρόσκαιρη επειδή υποχώρησε στις φθαρμένες ηγεσίες. Η Αριστερά θάβει με συνέπεια τον εαυτό της.

Ο Εμμανουέλ Μακρόν έπεσε κυριολεκτικά από τον ουρανό, ένας κομήτης. Αντίθετα από τον Τραμπ, δεν προέκυψε ως αντίπαλος καθιερωμένου κομματικού μηχανισμού, αλλά ως δήθεν «από μηχανής θεός», βαλτός στο θρόνο από παράγοντες τύπου Ρότσιλντ.

Ας σημειωθεί ότι οι δέκα πλουσιότεροι της Γαλλίας ελέγχουν το σύνολο των ΜΜΕ (εφημερίδες, τηλεοράσεις, Διαδίκτυο). Τον υποστήριξαν όλοι, χωρίς εξαίρεση.

Σε μια εποχή ταχύτατων αλλαγών, ρήξεων και φθοράς, την ώρα που οι σκλάβοι σέρνουν με κόπο τις αλυσίδες τους, οι ελίτ μπορούν, ως Μάγοι, να βγάζουν από το καπέλο ηγεσίες, πολύχρωμες πεταλούδες, εκθαμβωτικές, αλλά και εφήμερες.

Φεύγει η μια βρίσκουμε άλλη, δεν μας λείπουν οι πεταλούδες της νύχτας, της ημέρας, 24ωρου βάσεως. Υπήρχαν, υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν άτομα πρόθυμα να σκύψουν, να γλύψουν, να υποκύψουν. Μαζί θα προχωρήσουμε. Εκτός εάν…

Πηγή "Σταύρος Λυγερός"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση