Όχι σε «λύση» για την Κύπρο
Γράφει ο Γιώργος Μαλούχος
Είναι απίστευτο, αλλά, δυστυχώς, είναι αληθινό: έπειτα από κοντά μισό αιώνα κατοχής της μισής Κύπρου, η κυβέρνησή της βιάζεται τώρα να υπογράψει μία «λύση» του Κυπριακού, σε λιγότερες από δέκα ημέρες πριν από την αλλαγή κυβέρνησης στις ΗΠΑ και τη βέβαιη συνακόλουθη αλλαγή πολιτικής της χώρας σε πλήθος μεγάλα ζητήματα διεθνούς πολιτικής, του ίδιου του Κυπριακού πιθανότατα μη εξαιρουμένου!
Στη Λευκωσία η κυβέρνηση βιάζεται ακατανόητα να υπάρξει «λύση» πριν προλάβει να γίνει υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ ένας άνθρωπος που μέχρι προχθές ήταν στα πετρέλαια και που έχει επενδύσει σε θαλάσσιο οικόπεδο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αυτής που υπάρχει σήμερα, όχι κάποιας άλλης που θα προκύψει, ίσως, στο μέλλον!
Κι αυτό με τις σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας να έχουν μόλις τώρα αρχίσει να δυσκολεύουν πραγματικά και με τον νέο Αμερικανό πρόεδρο να μην έχει εκφραστεί μέχρι στιγμής σε τίποτα, αλλά με πολλά σημάδια να δείχνουν ότι η επιδείνωση αυτή ξεκίνησε και δεν πρόκειται να τελειώσει – πιθανότατα το αντίθετο.
Ταυτόχρονα, ο μόνος σίγουρος ακρογωνιαίος λίθος της επόμενης αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι η συμμαχία με το Ισραήλ το οποίο έχει επίσης πολύ προβληματικές σχέσεις με την Τουρκία αλλά πολύ καλές με την Κύπρο και την Ελλάδα, κάτι που υπόσχεται πάρα πολλά για το άμεσο μέλλον στην πολιτική ασφάλειας στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Κι όμως, με όλα αυτά τα δεδομένα, η κυπριακή κυβέρνηση βιάζεται τρομακτικά για μία «λύση» η οποία, όπως όλα μέχρι στιγμής δείχνουν, δεν θα πλησιάζει καν προς την κατεύθυνση της άμεσης αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής – για να μην αναφέρει κανείς όλα τα υπόλοιπα ως προς τις εγγυήσεις, τη δομή της εξουσίας και το βέτο κοκ.
Με άλλα λόγια, μια «λύση» που είναι οτιδήποτε άλλο παρά λύση!
Γι αυτή τη «λύση», σε αυτή τη στιγμή, η κυπριακή δημοκρατία ετοιμάζεται να υπογράψει την αυτοκατάργησή της!
Και το ερώτημα είναι ένα:
Γιατί;
Απάντηση, έως τώρα, δεν έχει δοθεί.
Μακάρι να μην φτάσουμε σε αυτή την υπογραφή και να μην χρειαστεί να δοθεί ποτέ.
Γιατί αν δοθεί, θά 'ναι αργά.
Πολύ αργά…
Πηγή "Το Βήμα"
Αναρτήσεις
Μπράβο σου κύριε Μαλούχο που για δεύτερη φορά εκφράζεις τη σωστή εθνική θέση. Όμως γιατί δε λες τα πράγματα με το όνομά τους; Γιατί θέτεις ρητορικά ερωτήματα, τη στιγμή που τα πράγματα είναι πολύ έκδηλα και πολύ προφανή; Απλά, υπάρχουν ηγέτες δεμένοι στο άρμα της προηγούμενης διακυβέρνησης των ΗΠΑ και ίσως ελπίζουν σε μια αποτυχία του νέου προέδρου Τραμπ ή την ποικιλότροπη εξουδετέρωσή του, ώστε να επικρατήσει και πάλι το "βαθύ αμερικάνικο κράτος" και τα "πρόσωπα- βιτρίνες" του. Ήδη αντιμετωπίζει σφοδρό επικοινωνιακό πόλεμο ο νέος πρόεδρος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως έχω μια μεγάλη απορία. Οι Έλληνες της Κύπρου δεν βλέπουν τη "φάκα" που τους έχει ετοιμάσει ο Εφιάλτης που ψήφισαν για πρόεδρο; Είναι χαμένοι στη μετάφραση (των λεπτομερειών της συμφωνίας) ή κάτι άλλο συμβαίνει; Αλλοτριώθηκαν τόσο ως Έλληνες μέσα στο συστηματικό ξήλωμα της ελληνικότητας σε Ελλάδα και Κύπρο, που δεν τους νοιάζει ποιος πραγματικά θα διαφεντεύει τις τύχες τους, ερήμην της δικής τους βούλησης,(πλήρης κατάπτωση της δημοκρατικής αρχής, αλλά και της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κρατικής οντότητας) κι αν θελήσουν να την εκδηλώσουν θα υπάρχουν(;) οι στρατιώτες του Ερντογάν να τους επαναφέρουν σε "τάξη"! Κι ούτε άραγε τους νοιάζει αν θα χάσουν την ταυτότητά τους μέσα σε ένα ελληνοτουρκικό -επί ίσοις όροις!- αχταρμά; Απορώ και απορώ...