Υπόθεση ενός σπίρτου η έκρηξη των άκρων

Τον Αύγουστο βρέθηκα για μερικές ημέρες στη Ρόδο, νησί που με βάση τη διαχρονική εκλογική συμπεριφορά των κατοίκων του θεωρείται «δημοκρατικό», «πασοκογενές», «προοδευτικό». Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι μία από τις λιγοστές έδρες του στη Βουλή το ΠΑΣΟΚ την κερδίζει εκεί χάρη στον ιατρό του Ανδρέα Παπανδρέου Δημήτρη Κρεμαστινό. Λόγω αναγνωρισιμότητας με πλησίασε πολύς κόσμος και μου μίλησε. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι η Χρυσή Αυγή έχει ρεύμα. Οχι ένας, όχι δύο, τουλάχιστον 10 Ροδίτες, έμποροι, καταστηματάρχες, ταξιτζήδες, όλοι εξέφραζαν την απογοήτευσή τους για το πολιτικό σύστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η τελευταία ελπίδα τους. Το ίδιο και στη Σύμη, όπου τα αντίτυπα του «Εμπρός» και της «Χρυσής Αυγής» ήταν διπλάσια των λοιπών αθηναϊκών εφημερίδων.

Συνήθως το ένστικτό μου δεν με γελά, αντίστοιχα φαινόμενα είχα «συλλάβει» τον Νοέμβριο του 2011, όταν οι μετρήσεις έδειχναν το κόμμα Μιχαλολιάκου μηδενικό. Λυπάμαι, αλλά αισθάνομαι ότι και τώρα συμβαίνει το ίδιο. Απέφυγα να διατυπώσω την εκτίμηση αυτή μετά την επιστροφή μου στην Αθήνα, ήθελα να βεβαιωθώ. Αλλο πράγμα τσιμπάει μια μονάδα στις δημοσκοπήσεις η Χρυσή Αυγή λόγω Προσφυγικού και άλλο να τραβάει την ανηφόρα. Παίρνω σήμερα το ρίσκο να γράψω ότι τραβάει βουβά την ανηφόρα και μακάρι να πέσω έξω.

Ωστόσο το κλίμα μοιάζει με το 2012. Τα μυαλά αρχίζουν να θολώνουν και πάλι. Και το δυστύχημα είναι πως αυτήν την αλλαγή στην ατμόσφαιρα δεν την καταλαβαίνουν ούτε τα πολιτικά πρόσωπα ούτε τα εξωπολιτικά. Η γκάφα Ρέμου, που εξύμνησε τον διώκτη του Ελληνισμού Κεμάλ στα τουρκικά μέσα ενημέρωσης, δείχνει πως τα θέματα πατρίδας, Ιστορίας, εθνικής μνήμης εξακολουθούν να είναι ταμπού για τον λαό μας και αλίμονο σε αυτόν που δεν τα σέβεται, τον εξαφανίζει από τον χάρτη, χθες τη Ρεπούση, σήμερα τον Ρέμο (ακυρώνονται συναυλίες του), αύριο δεν ξέρω ποιον.

Το ξεκατίνιασμα των καναλαρχών, που θυμήθηκαν να βγουν στο κλαρί όταν έχασαν τις άδειές τους (πριν μέλι γάλα με ΣΥΡΙΖΑ), αποκαλύπτει στον κόσμο την ποιότητα της ευρύτερης ηγεσίας μας. Κακά τα ψέματα όμως, όλα αυτά είναι ο αφρός που μας εμποδίζει να δούμε τι γίνεται κάτω από αυτόν σε ένα καζάνι που κοχλάζει. Δημοσκόποι που έχουν τη δυνατότητα να ακούνε τις απαντήσεις ερωτώμενων κατά τη διάρκεια μετρήσεων μου μιλούν για μεγάλο θυμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διαψεύσει τις ελπίδες τους, όπως ακριβώς και η Ν.Δ. Το 2011, όταν εγκατέλειψε το αντιμνημόνιο σε μια βραδιά για τον Παπαδήμο. Ο Τσίπρας κινδυνεύει να μιλά και να μην ακούγεται σε λίγο. Ο Μητσοτάκης συμπαρασύρεται από τον Τσίπρα -αν και προσπαθεί- και από το κόμμα του. Προσθέστε ότι αφήνει αφύλακτα τα δεξιά νώτα του για να διεκδικήσει το φαντασιακό κέντρο και έχετε την εικόνα. Ο Λεβέντης, το τελευταίο success story της διαπλοκής, από εκεί που παρακαλούσε τον Τσίπρα να φάνε... γεμιστά οικογενειακώς τώρα ζητεί την παραπομπή του σε Ειδικό Δικαστήριο, οποία γελοιότης.

Ψάχνει ο Ελληνας να βρει κάπου να πιαστεί και αγκωνάρι δεν βρίσκει. Και όσο η καθημερινότητά του τροφοδοτείται από τους εκτός τόπου και χρόνου υπουργούς τόσο η αποσύνθεση θα προχωρεί. Αν σώζει για την ώρα τον Τσίπρα κάτι είναι πως το «άντε αγαπηθείτε» στρέφεται προς όλους. Σε λίγο και αυτό δεν θα αρκεί όμως. Με την κοινωνία στα κάγκελα και με υπουργούς που τα μεσημέρια πίνουν τσίπουρα στη Ζαλοκώστα και το βράδυ ουισκάκια στα μπαράκια, η ακροδεξιά έκρηξη -βοηθούσης της Αυστρίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας που την απενοχοποιεί- έρχεται. Είναι υπόθεση ενός σπίρτου.

Μανώλης Κοττάκης
Πηγή "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση