Οι σύμμαχοι ανακάλυψαν τον εχθρό στη Μέση Ανατολή και αυτός είναι ο Πούτιν!

Από την Κατερίνα Στυλιανέα

Οι συμμαχίες οικοδομούνται πάνω στη στρατηγική αντιμετώπισης ενός κοινού εχθρού -συχνά κατασκευασμένου-, ενός κινδύνου, μιας απειλής. Η συμμαχία των δυτικών δυνάμεων και των εταίρων τους στη Μέση Ανατολή, που επιχειρήθηκε να οικοδομηθεί υπό τη σημαία του κοινού πολέμου εναντίον του Ισλαμικού Κράτους και της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας, αποδείχθηκε όμως στην πορεία ιδιαίτερα ανειλικρινής για να αποτελέσει βάση αποτελεσματικής στρατιωτικής ή πολιτικής δράσης.

* Πρώτον, οι ΗΠΑ που την ενορχήστρωσαν άλλαξαν πολλές φορές στρατηγικό «δόγμα», υποστηρίζοντας πότε τους Κούρδους αντάρτες (στους οποίους έταζαν περιοχές σαν αντάλλαγμα για τον ένοπλο αγώνα τους στο έδαφος κατά των τζιχαντιστών), πότε τους σουνίτες της συριακής αντιπολίτευσης (τους οποίους εξόπλιζαν αδρά μέχρι που αποδείχθηκε ότι τα όπλα έφταναν και τα εκπαιδευμένα στελέχη προσχωρούσαν στους ίδιους τους τζιχαντιστές). Και σήμερα οργανώνουν ειρηνευτικές συνομιλίες αποδεχόμενοι εκβιασμούς από όλους εκείνους που δεν επιθυμούν την ειρήνευση στη Συρία (την αντιπολίτευση που αποκλείει το ενδεχόμενο να συνομιλήσει με τη Ρωσία και τον Ασαντ, την Τουρκία που αποκλείει από τις συνομιλίες τους Κούρδους).

* Δεύτερον, η Σαουδική Αραβία τη στιγμή που στέλνει τα βομβαρδιστικά της στο πλευρό των αμερικανικών στο πλαίσιο των συμμαχικών βομβαρδισμών, χρηματοδοτεί παρασκηνιακά τις πιο ακραίες σουνιτικές οργανώσεις και έμμεσα -αν όχι άμεσα- το ΙΚ.

* Τρίτον, η Τουρκία, η οποία εκβιάζει την Ε.Ε. για οικονομικά και πολιτικά ανταλλάγματα χρησιμοποιώντας σαν διαπραγματευτικό χαρτί της τις μεγάλες μάζες των προσφύγων που προέρχονται από τη Συρία συνεπεία του πολέμου, χρηματοδοτεί το Ι.Κ. μέσω του λαθρεμπορίου πετρελαίου από τις πηγές των υπό την κατοχή του εδαφών στη Συρία και στο Ιράκ.

* Τέταρτον, η Ε.Ε. -και ειδικότερα η Γερμανία- που «αγωνιά» για τον τερματισμό της κρίσης και την ανακοπή του μαζικού προσφυγικού ρεύματος από τη Συρία, το οποίο επιβαρύνει πρωτίστως την ίδια (όχι μόνο με τις εκατοντάδες χιλιάδες αμάχων που έχουν ανάγκη διεθνούς προστασίας, αλλά και με τη διείσδυση τρομοκρατικών στοιχείων που βάζουν την Ευρώπη στο στόχαστρο), προτάσσει την ανατροπή του Ασαντ (προσδοκώντας την εγκατάσταση ενός καθεστώτος ελεγχόμενου από τη Δύση) αντί της εξόντωσης των τζιχαντιστών, που είναι αυτοί που προκάλεσαν τα μεγάλα προσφυγικά ρεύματα, και της σταθεροποίησης στην περιοχή (την οποία μπορεί να εγγυηθεί μόνο ο στρατός του κυρίαρχου συριακού κράτους).

Ετσι σήμερα, 18 μήνες μετά την έναρξη των αμερικανικών -και εν συνεχεία συμμαχικών- βομβαρδισμών εναντίον του Ι.Κ. και με τις δυνάμεις του Χαλιφάτου να παραμένουν σχεδόν αλώβητες, η συμμαχία θα έπρεπε είτε να παραδεχθεί ότι απέτυχε (τόσο στρατιωτικά όσο και σε επίπεδο ειρηνευτικής παρέμβασης) είτε να αναζητήσει νέους τρόπους δράσης (όμως τις χερσαίες επιχειρήσεις στο έδαφος της Συρίας και του Ιράκ δεν τις τολμούν ακόμη, καθώς προδιαγράφονται ριψοκίνδυνες, χρονοβόρες και σκληρά αιματηρές) ή ένα νέο «άλλοθι», για να διατηρηθεί συσπειρωμένη μέχρι να διαμορφωθούν οι συνθήκες για την πολιτική διέξοδο που αναζητά (αρχίζοντας από την αποχώρηση Ασαντ).

Και το άλλοθι ευρέθη: Η Ρωσία. Η Ρωσία που επιμένει ότι η σταθεροποίηση στην περιοχή απαιτεί συνεννόηση με τον Ασαντ, πολιτική συμφωνία όλων των πλευρών στη διεθνή σκηνή, συμμετοχή των Κούρδων στο καθεστώς της επόμενης ημέρας. Η Ρωσία που αποτελεί εμπόδιο στις φιλοδοξίες των δυτικών και των συμμάχων τους να εγκαταστήσουν στην ισοπεδωμένη Συρία μια νέα σφαίρα επιρροής.

Πηγή "Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση