Ως ακέφαλο σώμα στο βάραθρο

Του Μιχαήλ Στυλιανού

Ως ακέφαλο σώμα (διεκδικούμενο από άδειες κεφαλές -και βουλιμικές γαστέρες) η Ελλάδα, δεν «έφθασε στο χείλος του γκρεμού»: βρίσκεται στον πυθμένα! Μόνο τυφλοί δεν το βλέπουν ή υποκρίνονται.

Το κράτος κατέρρευσε, ως θεσμός προστασίας της επικράτειας και της ζωής, της ασφάλειας και της περιουσίας των πολιτών. Ξένοι «εταίροι»-ληστές τού αποσπούν με τη βία ακίνητα περιουσιακά στοιχεία, απαραίτητα για την επιβίωσή του, (αεροδρόμια, λιμάνια, ενέργεια, θάλασσα, πλουτοπαραγωγικές πηγές, επιχειρήσεις), με επιπλέον την δέσμευση να πληρώνει τις υποχρεώσεις τους υπό την ξένη εκμετάλλευση.

Κατάσχουν εισπράξεις αναγκαίες για τη συντήρηση του πληθυσμού και επιπλέον μεταβάλλουν τη χώρα σε περίφρακτη Σπιναλόγκα ( λοιμοκαθαρτήριο Μουσουλμάνων μεταναστών),για την ανάσχεση του ρεύματος των φυγάδων της Δυτικής μάστιγας προς την «πολιτισμένη Ευρώπη». Η Καγκελάριος των «εταίρων» συμφωνεί με τον εχθροσύμμαχο Ερντογάν τη μεταβολή του Αιγαίου σε θάλασσα Νατοϊκής εντολής, όπου θα είναι εγκλωβισμένα εκατοντάδες ελληνικά νησιά, στην απαρχή διαμελισμού της εθνικής επικράτειας -και Τσίπρας-Καμμένος το διεκδικούν ως επιτυχία τους! Και επιπλέον η Ελλάδα θα πληρώσει μερίδιο στα (αρχικά) τρία δισεκατομμύρια λύτρα της ομηρίας στον Ερντογάν και άλλα (πόσα;) για τη δαπάνη Νατοϊκής κατάλυσης της κυριαρχίας της στο Αιγαίο!!!

Οι Αμερικανοί σύμμαχοι, μετά τις πλατωνικές δηλώσεις οικονομικής συμπαράστασης, μας έστειλαν την τριανδρία αρπακτικών, υπό τον τ.υπουργό (της Γουώλ Στρήτ) Πώλσον, για απεκδύσεις… Ακολούθησε αποστολή δωδεκάδας τεχνοκρατών, που περιεργάζονται την επαρχία, στ’ αχνάρια του Γερμανού Φούχτελ, «για να συμβουλεύσουν την κυβέρνηση και το ΔΝΤ», προφανώς για την ταχύτερη απογύμνωση το πτώματος από τα τελευταία του τιμαλφή - κατά την κλασσική αποστολή του ΗΠοτελούς «Διεθνούς Ταμείου».

Και όλοι –σύμμαχοι, εταίροι, εχθροί- βιάζονται να τελειώνουν, να θάψουν αυτό το πτώμα. Να παραμερισθεί αυτή η εκκρεμότητα προτού εκραγεί το υπόγειο τοξικών της Ντώϋτσε Μπανκ ή σκάσει η παγκόσμια φούσκα εκατοντάδων τρισεκατομμυρίων. Και προτού διαλυθεί η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση αρπακτικής ιδιοτέλειας, με την ασυγκράτητη εισβολή εκατομμυρίων προσφύγων πολέμου και οικολογικής καταστροφής (με την ερημοποίηση της Αφρικής από πολυεθνικούς αγοραστές κυβερνήσεων και εξολοθρευτές καλλιεργειών, γαιών και πληθυσμών).

«Σύμμαχοι», «Εταίροι», Εχθροί, όλοι βιάζονται!...

Να τελειώνουνε, συνοπτικά, μ’ αυτή την ελληνική εκκρεμότητα, προτού αρχίσει ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος, που είναι η συνήθης διέξοδος των απειλούμενων κραταιών και για τον οποίο πυρετωδώς οι «σύμμαχοι» ετοιμάζονται και προετοιμάζουν την διεθνή κοινή γνώμη, με καταιγιστική προπαγάνδα ψευδολογίας και διαστρέβλωσης.
΄Ετσι, το κλασσικό μας νανούρισμα «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει» πάει, μας ετελείωσε. Και ξυπνούμε αγκαλιά με την γυμνή, αποκρουστική αλήθεια: Είμαστε αυτό που σωστά προσδιόρισε ένας υπερήφανος Έλληνας Πρόεδρος: Ανάδελφο Έθνος. Που «πατήθηκε» από σαρκοβόρα αρπακτικά.

Τα «εθνικά» δόγματα, που επί εβδομήντα χρόνια γάνωναν τα μυαλά με δημαγωγικές αυταπάτες – «ανήκομεν εις την Δύσιν!», «εις την συμμαχίαν του ΝΑΤΟ!», «εις την Ευρωπαϊκήν ΄Ενωσιν!» - απογυμνώθηκαν πια (στα μάτια όσων δεν αλληθωρίζουν) στην ωμή κτητική σημασία τους: Τους ανήκουμε! Είμαστε κτήματά τους και μπορούν να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς. Και εναντίον μας. Και δεν έπαψαν να το κάνουν αδίστακτα στη διαδρομή των χρόνων.

Την τελευταία ελπίδα, υπερήφανης εξόδου από τον θανατερό κλοιό, επούλησε κάποιος Τσίπρας, που υπέκλεψε την εμπιστοσύνη και θανάτωσε το αγωνιστικό φρόνημα του λαού και το παγκόσμιο ρεύμα αλληλεγγύης που είχε εμπνεύσει.

Η εκλογή ενός Κυριάκου, στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ολοκλήρωσε την καταστροφή, αποκλείοντας και την δυνατότητα μιας πατριωτικής συσπείρωσης σε εθνικό μέτωπο, ( με ψιλοκοσκίνισμα του διαθέσιμου πολιτικού προσωπικού για μεταβατικό σχήμα, υπό προσωπικότητα εγνωσμένης πείρας, φιλοπατρίας και ανιδιοτέλειας), για την σοβαρή, πατριωτική αντιμετώπιση των δυναστών-δανειστών, στην υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων.

Μ’ αυτά στο λογαριασμό και στους ώμους τα βάρη μη βιώσιμου χρέους, ανεργίας, φοροληστείας και ξεσπιτώματος, εδώ κάτω στον πάτο, στις πύλες της Κόλασης, θα αφήσουμε κάθε ελπίδα, κατά την επιγραφή του Δάντη, ή τι άλλο μας μένει;

Ρεαλιστικά, δεν υπάρχουν πια, για ακέφαλο πλήθος, πολλές επιλογές. Υπάρχει η δυνατότητα της φυγής, για όσους το μπορούν. Υπάρχει και η βεβαιότητα του θανάτου, στην εξαθλίωση. Και υπάρχει τέλος η αβεβαιότητα του αγώνα, που όμως είναι καθ’ εαυτόν μαζί πηγή και δικαίωση της ζωής. Αυτό εδίδαξαν παλιά οι πρόγονοί μας και πρόσφατα τα ωραία, ηρωικά κορίτσια, στο πολιορκημένο Κουρδικό χωριό Κομπάνι της Συρίας. Που νίκησαν!

Ο αγώνας θα είναι στην αφετηρία του αναγκαστικά ατομικός, εσωτερικός και οδηγεί στον συλλογικό, με την πρόσμιξη στο καμίνι της κοινής πύρινης εμπειρίας. Αρχίζει με την αποβολή του φορτίου λίπους του εκφυλισμού –σωματικού και εγκεφαλικού. Που σημαίνει αφ’ ενός την επιστροφή στην πατρογονική ιεράρχηση των αξιών της ζωής και στην λιτοδίαιτη ολιγάρκεια. Και αφ’ ετέρου το καθάρισμα του μυαλού από τις τοξίνες: ιδεολογικές αγκυλώσεις, πολιτικές ετικέτες, θολό λεξιλόγιο, απατηλούς ευφημισμούς. Ένα σύνολο σκουριασμένων και παραφθαρμένων εργαλείων σκέψης και έκφρασης, που μας κληροδότησε ο ξενοκίνητος εμφύλιος, και τα οποία σκοτίζουν την κρίση και εμποδίζουν την απελευθερωτική πατριωτική ενότητα.

Επειδή τελικά, εδώ που βρισκόμαστε, η έντιμη και αβίαστη λογική επιτάσσει την ορθολογική ανάλυση των κληρονομικών τραυμάτων ενός αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου, από απογόνους εξ ίσου τώρα δυναστευόμενους και μάλιστα από τον ίδιο κατακτητή και «συμμάχους». Και συνακόλουθα υπαγορεύει τη διάκριση των συγκατοίκων της ίδιας υπόδουλης πατρίδας σε μόνο δυο παρατάξεις: Τους ΄Ελληνες πατριώτες και τα ξενόδουλα παράσιτα. Η θολή και εκπορνευμένη διάκριση σε «αριστερά» και «δεξιά» (αντί της κυριολεξίας Δημοκρατία- Ολιγαρχία) πρέπει -κατά την άποψη του γράφοντος- να πάρει τη θέση της στον κάδο των τοξικών απορριμμάτων, μαζί με το «Σύμμαχοι» και «Εταίροι».

Αλήθεια, Ουσία, Κυριολεξία, είναι δυνάμεις επαναστατικές, απελευθερωτικές. Γι’ αυτό διώκονται και δολοφονούνται στην επικράτεια του « Μεγάλου Αδελφού». Πιστή προσήλωση σ’ αυτές είναι το πρώτο αναγκαίο βήμα αγώνα για την εθνική επιβίωση και ανόρθωση, σε ελευθερία και αξιοπρέπεια. Τα επόμενα θα ακολουθήσουν αυθόρμητα.

Πηγή εφημ. "Το Παρόν"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση