Που είναι η Ευρώπη της αλληλεγγύης;
Η Ιστορία… χλιμιντρίζει ασυγκράτητα, μπροστά στην πρωτοφανή υποβάθμιση των βασικών αξιών και ιδεωδών γύρω από τα οποία οικοδομήθηκε η θεμελιώδης στρατηγική στόχευση μιας Ευρώπης «κοινής πατρίδας». Με ενιαία πολιτική εκπροσώπηση, οικονομική δομή, σύνορα και μωσαϊκό αγωνιών για το μέλλον.
«Μαζί». Μια λέξη, ωκεανοί εννοιών και συναισθημάτων, που στη σημερινή εποχή της βαθιάς, σύνθετης και πολυεπίπεδης κρίσης την οποία βιώνουμε ως ζώσα πραγματικότητα και όχι ως ακαδημαϊκή αφήγηση ή κινηματογραφικό σενάριο, τείνουν να εξελιχτούν σε… ανέκδοτο. Και μάλιστα, σύντομο.
Η Ευρώπη της αποξένωσης, της νοοτροπίας «τα του οίκου μας», και της ακυρωμένης αίσθησης «κοινότητας», που φροντίζει το ζειν κάθε μέλους της, πολύ περισσότερο εκείνων που είναι περισσότερο αδύναμοι και δοκιμάζονται, είχε κάνει προ πολλού την εμφάνισή της στη… σκηνή.
Απλώς, με τη διαχείριση της ελληνικής κρίσης, στο οικονομικό σκέλος της, και του απόλυτου θριάμβου των αριθμών σε βάρος των ανθρώπων, του κυνισμού σε βάρος της λογικής, αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε βιαίως ότι αυτή είναι… μια άλλη Ευρώπη.
Και δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι, σε αυτή την προβληματική εκδοχή της Ενωμένης Ευρώπης, γιγαντώνονται φαινόμενα απομόνωσης και αποστασιοποίησης, το συλλογικό συμφέρον αγνοείται, και διαμορφώνεται το πλαίσιο για να βγουν «οι σκελετοί από τη ντουλάπα». Με ιστορικά «τέρατα», όπως τον φασισμό και την επέλαση των άκρων, να σεργιανίζουν και πάλι στα γειτονιά μας.
Η αδυναμία λειτουργικής διαχείρισης του Μεταναστευτικού-Προσφυγικού, και ο κυνισμός με τον οποίο αντιμετωπίζονται άνθρωποι που ρισκάρουν τη ζωή των παιδιών τους, διεκδικώντας δικαίωμα σε ένα καλύτερο μέλλον, καθίσταται πλέον αποκρουστική.
Αφηγήσεις περί… παρκαρίσματος των μεταναστών στην Ελλάδα, κλεισίματος συνόρων και «ξεχειλώματος» των… υποσημειώσεων που υπάρχουν στην ιδρυτική διακήρυξη της Συνθήκης Σένγκεν, δείχνουν ότι η σημερινή Ευρώπη έχει κατέβει επίπεδο.
Επειδή φυσικά, με ελάχιστες και χλωμές εξαιρέσεις, το σύνολο του πολιτικού δυναμικού της ηπείρου μας, προέρχεται πλέον από το «κάτω ράφι». Και η γραφειοκρατία που θα έπρεπε να λειτουργεί ως εκτελεστικός βραχίονας της Ευρώπης των λαών, τείνει να κατασπαράξει αμφότερες τις παραπάνω οντότητες. Και την Ευρώπη, και τους λαούς.
Την Ευρώπη του κυνισμού, κοντεύουμε να τη συνηθίσουμε πλέον.
Ζητούμενο είναι να βρούμε την Ευρώπη της αλληλεγγύης. Την Ευρώπη… που αγνοείται.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία” το Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...