Χρέος: Το σχέδιο του Σόιμπλε για «διαρκή ομηρία»
Από τον Ανδρέα Καψαμπέλη
Ενα περίπλοκο σχέδιο για το ελληνικό χρέος έχουν αρχίσει να επεξεργάζονται οι δανειστές, την ώρα που κλιμακώνονται πανταχόθεν οι πιέσεις για την πρώτη αξιολόγηση και οι επόμενες 90 ημέρες, σε συνδυασμό με τις απειλές για έξοδο από τη Σένγκεν, θα θυμίζουν πραγματική κόλαση. Οπως αποκαλύπτει σήμερα η «κυριακάτικη δημοκρατία», το σχέδιο αυτό όχι μόνο δεν δίνει οριστική λύση στο πρόβλημα, αλλά -στο πλαίσιο του γερμανικού δόγματος για τη «μη δημιουργία χρεών», όπως κατ' ευφημισμόν ονομάζεται η ακραία λιτότητα- διαμορφώνει και τις προϋποθέσεις για να παραμείνει με περίτεχνο τρόπο υπό ομηρεία η χώρα μας επί πολλές δεκαετίες ακόμη!
Το ενδεχόμενο «κουρέματος» έχει αποκλειστεί προ πολλού και οριστικά. Τώρα φαίνεται ότι διαφοροποιείται και το σενάριο της αναδιάρθρωσης -με τη μορφή της επιμήκυνσης σε σαφές χρονικό πλαίσιο-, που ήταν το δεύτερο καλύτερο σχέδιο για να μπορέσει να ανακουφιστεί η χώρα μας από τον βραχνά των δυσβάσταχτων πληρωμών. Η νέα ορολογία που χρησιμοποιείται αναφέρει τον «επαναπρογραμματισμό» («rescheduling») του χρέους, που παραπέμπει σε μια μακροχρόνια διαδικασία με πολύ σύνθετους όρους και καινούργιες ρυθμίσεις, τα οποία θα πρέπει να δεχθεί και η ΕΚΤ.
Το σχέδιο αυτό εκπονείται ήδη στο υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας υπό την επίβλεψη του Β. Σόιμπλε, ο οποίος άλλωστε ενισχύει τη γενικότερη θέση του στο Βερολίνο λόγω της μεγάλης φθοράς που υφίσταται η Α. Μέρκελ από το Μεταναστευτικό.
Σε συνεργασία
Η επεξεργασία ως προς τις λεπτομέρειες του σχεδίου γίνεται σε συνεργασία με το ΔΝΤ, που δίνει καθοριστική σημασία στη «βιωσιμότητα του χρέους», ενώ δεν ήταν άσχετη με αυτό και η προ μερικών εβδομάδων επίσκεψη του ισχυρού άνδρα του Ταμείου Π. Τόμσεν στο γερμανικό υπουργείο. Δεν είναι όμως γνωστό αν υπάρχει οποιαδήποτε συμμετοχή από την ελληνική πλευρά στις συζητήσεις ή αν θα της παρουσιαστεί το σχέδιο ύστερα από μερικούς μήνες, όταν τελειώσει η πρώτη αξιολόγηση και, καλώς εχόντων των πραγμάτων, ξεκινήσουν οι επίσημες διαδικασίες.
Με βάση τις υπάρχουσες γενικές πληροφορίες, επιδίωξη των δανειστών μέσω του σχεδίου τους είναι η ελάφρυνση του χρέους (ή και το αντίστροφο) να γίνεται σταδιακά και σε απόλυτη συνάρτηση με την εξυπηρέτηση των δημοσιονομικών στόχων. Με άλλα λόγια, το βάρος των υποχρεώσεων για τη χώρα μας θα μειώνεται στον βαθμό που επιτυγχάνονται τα προβλεπόμενα αποτελέσματα. Αντίθετα, αν δεν επιτυγχάνονται, η αναμόρφωση του χρέους θα είναι δυσμενέστερη, με επαχθέστερους όρους για τη χώρα μας.
Ενας τέτοιος μηχανισμός έχει δύο αναγνώσεις. Η μία περιλαμβάνει τα στοιχεία που μπορούν, έστω και από επικοινωνιακής πλευράς, να προβληθούν ως θετικά. Πρόκειται για το γεγονός ότι δεν θα χρειαστεί να συναφθεί και τέταρτο Μνημόνιο, τουλάχιστον με τη μορφή που είχαν τα τρία προηγούμενα, και ως εκ τούτου δεν θα υπάρχει η ανάγκη νέων άμεσων δανείων, και μάλιστα με τη μορφή των δόσεων, που έχουν ταυτιστεί εδώ και πέντε χρόνια με πραγματικό «μαρτύριο της σταγόνας». Παράλληλα, η χώρα δεν θα αντιμετωπίζει πια αδυναμία εξυπηρέτησης των χρηματοδοτικών αναγκών της. Αυτό δίνει την εικόνα ότι κλείνει μια μεγάλη μαρτυρική περίοδος, με πολλούς αρνητικούς συμβολισμούς -και για το γόητρο της Ελλάδας-, καθώς και ότι ξεκινά μια νέα φάση, με πιο ομαλά χαρακτηριστικά.
Από την άλλη πλευρά, όμως, μονιμοποιείται επί της ουσίας ένα καθεστώς άμεσης και αυτόματης επιτροπείας της χώρας και της ελληνικής οικονομίας από το «κουαρτέτο».
Για δεκαετίες
Με δεδομένο ότι το χρονικό εύρος θα εκτείνεται σε αρκετές δεκαετίες, αν υπολογιστεί και η δέσμευση που έχει αναλάβει από τη πρώτο Μνημόνιο η Ελλάδα (ότι θα βρίσκεται υπό έλεγχο έως ότου αποπληρώσει τουλάχιστον το 75% του χρέους της), αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς ότι η ομηρία αυτή μπορεί να φθάσει έως τον επόμενο αιώνα. Κάπως έτσι, το σκηνικό αυτό θυμίζει σε αρκετούς τον Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο (ΔΟΕ) που επιβλήθηκε από τις ευρωπαϊκές χώρες οι οποίες δάνεισαν την Ελλάδα το φθινόπωρο του 1897, ενώ αυτή είχε χρεοκοπήσει τέσσερα χρόνια πριν, με στόχο την αποπληρωμή των χρεών της προς τους πιστωτές της. Τον έλεγχο εκτελούσε μια εξαμελής επιτροπή, η Διεθνής Οικονομική Επιτροπή (Commission Internationale Financière de la Grèce), η οποία είχε μόνιμη εγκατάσταση στην Ελλάδα από το 1897 έως το 1978, δηλαδή για 81 χρόνια!
Στεγανοποιείται η «ατίθαση» Ελλάδα, παραμένουν έλεγχοι και ΔΝΤ
Οι δανειστές φέρεται ότι θεωρούν ιδανική την κατάσταση που περιγράφεται παραπάνω. Καταρχάς σηματοδοτεί την αποδοχή της μνημονιακής (έστω και με τα νέα χαρακτηριστικά της) πραγματικότητας, η οποία θα διαμορφώνει πια την καθημερινότητα του Ελληνα εις το διηνεκές. Επομένως, παύει να είναι αντικείμενο αντιπαράθεσης ο κεντρικός πυρήνας της οικονομικής πολιτικής, η επικαιρότητα αποκτά άλλα γνωρίσματα και -το κυριότερο- οι εκλογικές διαδικασίες και η εναλλαγή των κομμάτων και των παρατάξεων στην εξουσία δεν θα μπορούν να αποτελέσουν απειλή για τη στρατηγική της «γερμανικής Ευρώπης». Από τη στιγμή μάλιστα που ο ΣΥΡΙΖΑ ενσωμάτωσε «αναίμακτα» την Κεντροαριστερά σε αυτό το άρμα, είναι πρόδηλο ότι οι δανειστές δεν ανησυχούν, ούτε σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, από το ενδεχόμενο πολιτικής κατάρρευσης της κυβέρνησης του κ. Τσίπρα και ανόδου της Κεντροδεξιάς στην εξουσία υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Για το Βερολίνο και το ΔΝΤ, το σημαντικότερο είναι ότι στεγανοποιείται η «ατίθαση» Ελλάδα, η οποία μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα πολύ μικρό ποσοστό της ευρωπαϊκής οικονομίας, αλλά ήταν ένα «φιτίλι» για ανατροπές στον Νότο. Τώρα, που στην πράξη έχει εκλείψει ο κίνδυνος μιας συμμαχίας των χωρών του Νότου, εκτιμούν ότι μπορούν να αναζητήσουν ευκολότερα λύσεις στο διαφαινόμενο πρόβλημα της Ισπανίας και, εν μέρει, της Πορτογαλίας.
Με την αναμόρφωση και τον επαναπρογραμματισμό του χρέους που σχεδιάζονται, θα επέλθει και τροποποίηση της υφιστάμενης δανειακής σύμβασης μεταξύ της Ελλάδας και των κρατών της ευρωζώνης, άρα η χώρα θα βρίσκεται σε ένα διαρκές Μνημόνιο, διαφορετικού χαρακτήρα από το σημερινό, στο οποίο θα συμμετέχει και το ΔΝΤ. Ο έλεγχος της χώρας θα συνεχίσει να γίνεται μέσω περιοδικών αξιολογήσεων από το «κουαρτέτο» και το Eurogroup, με μια πιθανή αναμόρφωση του σημερινού καθεστώτος. Ετσι κι αλλιώς, οι αξιολογήσεις προβλέπεται ότι θα συνεχίσουν να γίνονται δύο φορές τον χρόνο και μετά την έξοδο απ' το Μνημόνιο...
Πηγή "Δημοκρατία"
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Υπάρχει μια μια επιλεγμένη πορεία για την χώρα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε αυτήν την επιλογή συμμετέχουν όλοι αυτοί που θεωρούνται ως οι κεφαλές της χώρας προκειμένου να λαμβάνονται αποφάσεις.
Σε αυτό το καθοδηγητικό σώμα ευρίσκονται πολιτικοί, ανώτατα στρώματα νομικών- διοικητικών και εκπαιδευτικών αποφάσεων, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, διαμορφωτές (πάσης φύσεως) κοινής γνώμης... που ψωμίζονται όμως από αυτούς τους επιχειρηματίες, και τέλος κάποιοι τομείς που κερδίζουν εισάγοντας.
Όλοι αυτοί είναι, με τον ένα άλλο τρόπο, μια κορυφή αποφάσεων, αλλά έχουν και μια πολυπληθή βάση πολιτών για να στηρίζονται με ασφάλεια, ούτως ώστε άρθρα σαν το ανωτέρω να ακούγονται ως μια ανάλυση μονόδρομος (μοιρολατρική αποδοχή).
Η κορυφή με την βάση της που δημιουργούν αυτήν την αποδοχή του μονόδρομου, έχοντας κατά πολύ υπερβεί αριθμητικά μια κρίσιμη βιώσιμη μάζα, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό.
Δεν παράγουν με ανταγωνιστικό τρόπο κάτι απαραίτητο για να ζήσουν και οι υπόλοιποι.
Απλά, με το δικαίωμα "υπογραφής" που έχουν, στην ουσία, μεταβιβάζουν αξίες (ποικίλης μορφής) ΟΛΩΝ σε τρίτους ξένους, προκειμένου αυτοί μεν να διαβιώσουν με ξένο συνάλλαγμα, να τις αφαιρέσουν όμως ταυτόχρονα από τους υπόλοιπους που τους είναι αναγκαίες για να επιβιώσουν.
Εν τέλει έχουμε έναν ιδιότυπο κομμουνισμό για κάποιους στην χώρα μας, όπου το ένα μέρος της ζει διοικητικά, συμμετοχικά και γραφειοκρατικά εξασφαλισμένο, και το άλλο πρέπει κάθε μέρα να παλεύει με τις αβεβαιότητες.
Εάν η χώρα χωριζόταν στα δύο, και απορροφούσαν οι δύο τομείς τις δύο διαφορετικότητες εμπλοκής με την οικονομία, τότε, πραγματικά, θα έπιπτε ο πέλεκυς της δικαιοσύνης μιας πραγματικότητας που πάρα πολλοί αγνοούν ενώ ευρίσκονται δίπλα της.