Ο κόσμος στηρίζει κριτικά, αλλά δεν «μασσάει»
Στην πολιτική κάνει κανείς βέβαια ό,τι μπορεί και όχι ό,τι επιθυμεί. Και κρίνεται γι’ αυτό που μπορούσε να πράξει καιδεν το έπραξε και όχι γι’ αυτό που επιθυμούσε και δεν το έκανε. Υπάρχει το «δέον» και το «εφικτόν». Διεκδικούμε το δέον, αλλά δεν απορρίπτουμε το εφικτόν.
Εξάλλου κατά τη γνωστή ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην πολιτική υπάρχουν πάντοτε πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και που γίνονται και δεν λέγονται.
Ψηλαφώντας το ευρωπαϊκό τοπίο διαπιστώνει κανείς ότι πέρα από τις πρώϊμες ρητορικές θωπείες των κυβερνήσεων προς τη νέα πολιτική μας ηγεσία αληθινούς συμμάχους σε διακυβερνητικό επίπεδο δεν βρήκαμε. Τελικά «ήρξαντο από μας παραιτείσθαι πάντες » (Λουκ.14,8). Υπέκυψαν στον επικυρίαρχο ηγεμονισμό της Μέρκελ όπως οι προγόνοί τους στο άρμα της (δήθεν) Ιεράς Συμμαχίας του Μέττερνιχ. Γερμανία και ευρωεταίροι φοβούνται την επεκτατικότητα του ελληνικού πειράματος καθώς η σταθεροποίησή του θα δημιουργήσει προηγούμενο απαρχής ξηλώματος της απάνθρωπης λιτότητας και αυτών που την επιβάλλουν στους λαούς τους. Μας θέλουν πειραματόζωο παράδειγμα προς αποφυγήν.
Με άδεια ταμεία , κοινωνικοασφαλιστική κατάρρευση δημοσιονομικό και χρηματοδοτικό κενό και χωρίς συμμάχους στην Ευρώπη η Κυβέρνηση έμεινε να παλεύει μόνη. Και φυσικά «δέν είν εύκολες οι θύρες / όταν η χρεία τες κουρταλεί».
Επιβάλλεται υπομονή, επιμονή και πείσμα για να ανατραπεί αυτό το κλίμα. Και εξαιρετική φρόνηση. Πορευόμαστε ανάμεσα σε Συμπληγάδες.
Ο Krougman βαθμολόγησε θετικά την Κυβέρνηση διότι για το 4μηνο απέφυγε την πιστωτική απομόνωση και μείωσε στο ζητούμενο 1,5% το πρωτογενές πλεόνασμα. Και ο Πωλ Μέϊσον του Channel 4 μας χαιρέτισε ως «μια αποικία χρέους αλλά με κάποια μεγαλύτερη αυτοδιοίκηση».
Αφήνοντας πίσω τα προεκλογικά ταξίματα για επίγειους παραδείσους, (προχθές «Ζάππεια», χθες «Θεσσαλονίκες » κ.τ.τ.) βλέπουμε κατάματα την δύσκαμπτη πραγματικότητα. Από μας εξαρτάται να την αλλάξουμε.
Πρέπει πάντως να ομολογήσουμε ότι ο κόσμος ξαναβρήκε την χαμένη εθνική του αυτοπεποίθηση. Βλέπει τις δυσκολίες, έχει αίσθηση της πραγματικότητας, προσδοκά ικανοποίηση των αυτονοήτων, δείχνει κατανόηση στις απειρίες και περιμένει.
Ο κόσμος στηρίζει, αλλά στηρίζει κριτικά, «δεν μασάει».Και αυτό πρέπει να το εισπράττουν οι κυβερνώντες για να μην πάρουν τα μυαλά τους αέρα. Άλλωστε αν εξαιρέσει κανείς τον σκληρό κομματικό τους πυρήνα δεν διαθέτουν κομματικό στρατό. Ο κόσμος καταλαβαίνει τι σημαίνει realpolitik αλλά δεν εννοεί ότι αυτή φτάνει την απόλυτη ακύρωση των δεσμεύσεων των «100 ημερών» όπως δείχνει η λίστα Βαρουφάκη. Εκεί τίποτε δεν μένει όρθιο: κατώτερος μισθός, συλλογικό εργατικό δίκαιο κ.α.π.
Η κρίση είναι μια μόνο πλευρά του εθνικού μας προβλήματος. Διαχρονικά έχουμε πρόβλημα εθνικής ασφάλειας. Η κρίση επιδεινώνει τις παραμέτρους του της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας και δυσκολεύει την προάσπιση της ακεραιότητάς μας.
Λόγω της μαζικής παράχρησης της απειλής του Grexit από Βρυξέλλες –Βερολίνο και τα media τους ως εσχάτης επαπειλούμενης εναντίον μας ποινής δεν εκτιμήθηκε η βαρύτητα αντιστροφής του. Δηλαδή η από μέρους μας απειλή του. Παρά τους αναμασώμενους ισχυρισμούς τους ότι έχουν τάχα «λάβει τα μέτρα» τους η καθ’ οιονδήποτε τρόπο έξοδος μιας χώρας από την Ευρωζώνη, όπως βεβαιώνουν έγκυροι αναλυτές, θα προκαλούσε πανικό στην παγκόσμια οικονομία. Είναι το φαινόμενο Butterflyeffect. Η a priori δέσμευση Τσίπρα ότι δεν συζητεί έξοδο από το ευρώ αχρήστεψε το όπλο (πρβλ. Μ. Δελιβάνη, Πρώτη αποτύπωση διαπραγμάτευσης, Διαδίκτυο).
Αιωρείται μια πονεμένη ιστορία, αυτή της δημόσιας διαφθοράς και της διαπλοκής. Ακόμη και οι τροικανοί αξίωναν την πάταξή τους. Οι εγχώριοι συνεργάτες τους όμως απέφυγαν να τις θίξουν προφανώς δι’ ίδιον λογαριασμόν. Χρειάζεται ηράκλεια βούληση και δύναμη για να αντιμετωπισθεί το κακό. Ίδωμεν !
Η αναμέτρηση με αυτές τις σκοτεινές αυτές δυνάμεις όπως και με ορισμένες ελάσσονες αλλά εξίσου απαίσιες συντεχνίες συμφερόντων απαιτεί αυξημένη γενναιότητα.
Βουνό τα προβλήματά μας, αλλά όπως σοφά αποφθέγγονταν ο Μακρυγιάννης «Η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος και παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά». Η «μαγιά» που έμεινε είμαστε τώρα.
Η προηγούμενη πολιτική μας επέβαλε τριτοκοσμικούς όρους ανταγωνιστικότητας. Είναι προφανής η ανάγκη μιας νέας αναπτυξιακής στρατηγικής η οποία θα στοχεύει να κερδίσει τον χαμένο χρόνο και να αξιοποιήσει τα βέβαια συγκριτικά πλεονεκτήματά μας.
Και εδώ τίθεται με οξύτητα το ζήτημα της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Μέχρι τώρα για το μη άνοιγμα στρατηγικών σχέσεων με τη Ρωσία οι αρμόδιοι επικαλούνταν την αλλεργία των ΗΠΑ. Προσφάτως όμως (27.1.15) η αρμόδια αμερικανίδα υφυπουργός Βικτώρια Νούλαντ δήλωσε ότι η Ουάσιγκτον «δεν έχει πρόβλημα και θέλουμε η Ελλάδα να έχει μία φυσιολογική καθαρή σχέση με τη Ρωσία»(Βήμα 22/2/15).
Οπότε το πρόβλημα είμαστε εμείς…
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...